78

Een fractie van een seconde had Adam Sabir de lichtbundel tegen een laaghangende wolk zien weerkaatsen. Hij had even met zijn ogen geknepen en zijn hoofd geschud, maar toen hij het telescoopvizier naar zijn oog bracht ving hij langs de weg nog een beweging op.

Hij duwde de openslaande deuren open en stapte behoedzaam het balkon op. Hij wilde absoluut niet door glas hoeven kijken, hij wilde ook geen maanlicht dat plotseling door de wolken piepte, geen enkel lichtstraaltje dat hem zou kunnen verraden.

Hij veegde wat sneeuw van de houten balkonleuning, zette het telescoopvizier erop en schermde het vervolgens af met zijn hand. Nu hij weer buiten stond voelde hij de kou gewoon dwars door zijn kleren heen dringen.

Wat had hij gezien in die bocht daar verderop? Het leek op een glimp van iets wat achteruit bewoog. Een hert wellicht. Was dat het misschien geweest?

Hij hield even zijn adem in, alsof hij op het punt stond een geweer af te vuren. Het zicht door het vizier kwam nu tot rust, wat hem een scherper beeld opleverde. Langzaam blies hij de ingehouden lucht weer uit, zoals je zou doen over net aangestoken aanmaakhout.

Eerst verscheen er één gestalte om de bocht. Daarna nog een. Na een korte pauze volgde een derde. Hij sloeg ze nog een moment gade; het konden Roemeense soldaten zijn die op een nachtelijke oefening waren. Maar er verscheen verder niets. Geen tanks, geen gepantserde troepentransportwagens, geen infanteristen die machinegeweren meezeulden.

Hij had dit scenario talloze malen in zijn hoofd afgespeeld. Drie uur lang had hij in zijn eentje in deze kamer doorgebracht. Hij had elke voorzorgsmaatregel genomen, elke mogelijkheid afgewogen. Er was slechts één manier om dit aan te pakken.

Hij stapte door de openslaande deuren weer naar binnen en sloot ze achter zich af. Vervolgens pakte hij de Dragunov en haastte hij zich de trap af. Hij had hooguit vijf minuten voordat die drie het jachthuis zouden bereiken.

Het was doodstil in huis. Iedereen lag te slapen.

Eerst maakte hij Joris Calque wakker.

De ogen van de oud-inspecteur gingen wijd open. Hij leek moeite te hebben om zich te oriënteren.

‘Ze zijn hier. Drie man. Zeg niets. Ik heb me hierop voorbereid. Doe precies wat ik zeg.’

Adam Sabir liep geruisloos naar de andere kant van de kamer en maakte de andere mannen wakker. ‘Jullie moeten meekomen naar de hal. Vlug.’

Het viel Radu en Alexi al niet mee om rechtop te staan, laat staan om in beweging te komen.

Terwijl de drie andere mannen hun best deden om zichzelf bij de kladden te grijpen, stopte Sabir de lege flessen en vuile borden in de slaapzakken. Daarna dumpte hij de hele boel achter een bank in de hoek van de kamer.

‘Alexi. Calque. Nemen jullie ieder een jachtgeweer. Jij niet, Radu. Ik wil dat jij binnen blijft en naast Lemma gaat liggen. Doe alsof je bij haar hebt geslapen, over haar hebt gewaakt, alsof jullie hier al de hele tijd samen zijn geweest en verder niemand. Wij zullen elders in huis wachten. Begrijp je me?’

Volkomen beschonken schudde Radu zijn hoofd. Er viel geen land met hem te bezeilen.

‘Luister, man. Als Lemma nog slaapt, maak haar dan niet wakker, wat er ook gebeurt. Ga naast haar liggen, op precies dezelfde plek als waar Yola heeft geslapen. Maar je moet Yola naar ons toe sturen. Zachtjes. Binnen drie minuten zijn ze hier. Zodra ze jullie kamer binnenkomen, doe jij alsof je verrast bent, alsof ze je hebben betrapt terwijl je een dutje deed. Leef je uit in je dronkenschap. Leid ze af zodat ze minder op hun hoede zijn. Doe maar wat in je opkomt. Daarna komen we jullie halen. Begrijp je dat?’

Calque drong Radu voorbij en liep binnensmonds vloekend Lemma’s kamer in.

Yola verroerde zich. Ze had het gefluister gehoord.

Calque knielde naast haar. ‘Luister. Ze zijn hier. Drie man. Ze komen nu lopend over de weg hierheen. Nee. Maak Lemma niet wakker.’ Hij hielp Yola overeind. ‘Sabir zegt dat de rest zich moet verschuilen. En het is veel te laat om nog tegen hem in te gaan. Als hij niet op wacht had gestaan zouden ze ons hebben overrompeld. We hebben nog hooguit drie minuten voordat ze hier zijn.’ Berouwvol schudde hij zijn hoofd nu hij inzag hoe onverantwoordelijk hij zelf was geweest. ‘Radu en Lemma moeten samen hier binnen blijven. Ze moeten doen alsof ze al de hele tijd de enigen hier in huis zijn geweest. Al sinds ze Andrassy’s auto stalen en uit het dorp wegreden. Het is onze enige kans.’ Hij pakte Yola’s arm en leidde haar de gang op.

Adam Sabir loodste Radu langs hen heen de kamer in. Hij wees naast Lemma’s slapende gestalte. ‘Kruip in de slaapzak,’ fluisterde hij. ‘Doe alsof je slaapt. Zorg dat zij degenen zijn die je wakker maken. Als Lemma probeert te praten zorg je dat ze d’r mond houdt.’

Radu kroop in de slaapzak. Hij had een verschrikte blik in zijn ogen.

‘Vertrouw je me, Radu?’

Radu mompelde iets, maar het klonk onduidelijk.

‘Mooi. Ik geloof dat je al een beetje begint te ontnuchteren. Dat was bijna verstaanbaar.’ Hij liep achteruit naar de deur. ‘Onthou wat ik heb gezegd. Jullie liggen allebei te slapen. Laat je door hen wakker maken. Het is beter dat Lemma er oprecht door verrast wordt. En dat jij nog steeds als een tor zo dronken bent zal ook helpen.’

Adam Sabir haastte zich de gang op. Yola schudde Alexi door elkaar. Zijn hoofd schommelde als een marionettenkop.

‘Yola, laat hem maar met rust. Hij is zo meteen snel genoeg nuchter. Ik heb jou voor iets anders nodig.’ Hij pakte haar bij een arm. ‘Als we straks de voorraadkamer ingaan wil ik dat jij het derde jachtgeweer pakt. Je weet hoe zo’n ding werkt?’

Ze schudde haar hoofd.

‘Doet er niet toe. Richt maar gewoon op hun buik en kijk ondertussen wild uit je ogen. Mannen doen het in hun broek als een vrouw met een wapen begint te zwaaien, want ze zijn bang dat ze geen idee heeft waar ze mee bezig is. Als je er echt mee gaat vuren, laat het geweer dan op je heup rusten, want anders vlieg je zo achteruit, dwars door de muur heen.’ Hij leidde Calque, Alexi en Yola voor zich uit de gang door. ‘Deze kant op en achter de openstaande deur, zodat als zij het huis doorzoeken, jij een moment de kans krijgt om ze onder schot te nemen.’

‘Waar ben jij op dat moment?’

‘In de badkamer tegenover Lemma’s kamer. Boven het bad hangt een douche. Ik verschuil me achter het douchegordijn en ik zal ook die deur wijd open laten staan. Op die manier zullen ze minder gauw de badkamer controleren. Bovendien kan ik dan horen wat er gebeurt. Jullie drie komen pas tevoorschijn als jullie mijn stem horen. Begrepen allemaal? Tot dat moment houden jullie je shtum.’

Joris Calque knikte. Hij was veruit het minst dronken van de drie. Met zijn vijfenvijftig jaar was hij de leeftijd dat je je bezatte ruim gepasseerd, en hij wist zich wat alcoholinname betrof nu te beheersen. Maar Radu en Alexi kennelijk niet. ‘Weet u zeker dat Radu hier wel toe in staat is? Hij heeft ik weet niet hoeveel cognac achterovergeslagen. Genoeg om een paard te vellen, als je het mij vraagt.’

‘Dan zal ie geen toneel hoeven te spelen, hè?’

Calque trok een gezicht. ‘Neemt u nu niet ontzettend veel risico, Sabir?’

‘Er is maar één manier om daar achter te komen,’ zei de Amerikaan al weglopend.