65

Kruisvaarder luitenant Cosmin Markovich, vierenveertig jaar oud, met bruin haar met wat toefjes grijs, iets te zwaar, en met lichte artritis in zijn linkerhand na een half leven als staalbewerker te hebben gewerkt, was trots op zijn positie binnen het topechelon van commandanten van leider Catalin.

Markovich’ leven had op een of andere manier incompleet geleken, totdat zijn vrouw Florenta via een vriendin van het bestaan van de leider had vernomen. Toen ze had voorgesteld om samen een van Catalins zondagse gebedsbijeenkomsten bij te wonen had hij eerst afkeurend gereageerd en de benzineverspilling verfoeid. Maar Florenta bezat een enorme overredingskracht, en zij en haar man waren uiteindelijk tot een vergelijk gekomen dat veel gegiechel en talloze bezoekjes naar de slaapkamer met zich had gebracht.

Na de gebedsbijeenkomst hadden beide echtelieden toegegeven dat ze onder de indruk waren geweest van de vastberaden godsdienstbenadering van de leider. Twee maanden later waren ze met hun hele hebben en houden verhuisd naar Catalins modelstad Albescu, waar Markovich in een van de fabrieken van de leider al direct werk had gevonden. Al snel was Markovich opgevallen als een potentiële kruisvaarder, en sinds die tijd, vijf jaar geleden nu, kon het allemaal niet op voor hem, zo had het geleken.

Als kruisvaarder, en met alle privileges die uit zijn abrupte verheffing uit het gepeupel voortvloeiden, had Markovich de smaak te pakken gekregen van macht en van de betere dingen des levens, waar hij de eerste veertig jaar volledig van verstoken was geweest. Van straatarm jochie had hij het geschopt tot een gerespecteerd man van middelbare leeftijd, die zowel macht bezat als, zo geloofde hij, veel respect genoot bij de meerderheid van jonge kruisvaarders die hij onder zijn bevel had. Ook Florenta leek gelukkiger nu ze zich de kinderen konden veroorloven die hij haar voor die tijd helaas had moeten onthouden.

Dus al met al vond Cosmin Markovich dat hij alle goede dingen des levens te danken had aan Mihael Catalin; en daarom was zijn loyaliteit aan hem onwankelbaar. Toegegeven, het op het voorhoofd van zijn vrouw getatoeëerde patriarchale kruis had hem nog een paar momenten van verwarring bezorgd, maar nu realiseerde hij zich dat het louter een noodzakelijke test van zijn en Florenta’s standvastigheid was geweest en als zodanig een stijgende overgangsrite naar de hogere kring van vertrouwelingen van de Kerk van de Herboren Christus.

Nu stond Markovich buiten voor het Saksische huis in Brara, dat zijn ondergeschikte Iuliu Andrassy had aangeduid als de woning van de afvallige Yola Dufontaine. Kijkend naar de bloedsporen in de sneeuw en in een van de tenten probeerde hij te achterhalen wat zich hier precies had voorgedaan. Hij wist dat Andrassy de trotse eigenaar was geweest van een dertig jaar oude Simca. Waar was die auto gebleven? En wat was er met Andrassy zelf gebeurd? Had hij de zigeunervrouw vermoord en was hij daarna in paniek geraakt? Of hadden de zigeuners hem gedood en vervolgens zijn auto gestolen? Het was nauwelijks voor te stellen dat een protofascist als Andrassy plotseling een zwak had gekregen voor zijn slachtoffer en er met haar vandoor was gegaan. Zijn vrouw, Georgetta, was niet bepaald een schoonheid, dat was waar, maar ze hield het huis spic en span en haar kookkunst deed niet onder voor die van een ander. Het feit dat ze gebouwd was als een stenen schijthuis was irrelevant.

Markovich beet zich op de lip. Hij wist dat hij snel zijn geschreven verslag aan leider Catalin moest voltooien. Ook wist hij dat hij bij zijn leider met iets concreets moest aankomen, want anders zou zijn ster duizelingwekkend snel verbleken. De drie kruisvaarders die hij uit het omliggende district had weten terug te halen hadden zo’n beetje het hele dorp aan de tand gevoeld, maar zonder al te veel resultaat. In de afgelopen paar uur was weer verse sneeuw gevallen, wat alles nog eens ingewikkelder had gemaakt.

In deze tijd van het jaar overwinterde de plaatselijke bevolking hier binnenshuis, wist Markovich maar al te goed dankzij zijn herinneringen aan zijn eigen grote familie. En in het gunstigste geval waren dit soort lieden niet bijster geïnteresseerd in de problemen van de Roma. Komend voorjaar zou het halve dorp hier hebben staan mijmeren over de situatie en zijn eigen stuivertje hebben bijgedragen aan de gemeenschapspot, maar hartje winter bleef men binnen en nam men niet eens de moeite om door de beslagen ramen van hun hermetisch afgesloten huizen te koekeloeren naar vreemdelingen buiten.

Maar dit gedoe met Andrassy en die zwangere zigeunervrouw, naar wie ze allemaal dienden te zoeken, was duidelijk belangrijk, want anders zou de leider hem niet van zijn plichten hebben ontheven om het te onderzoeken. Dus wat moest hij de leider vertellen? Cosmin Markovich wist zich even helemaal geen raad. Nog nooit in zijn leven had hij met een dergelijk, tot nadenken stemmend raadsel te maken gehad.

En deze man, deze omhooggevallen Europese aristocraat genaamd De Bale, met wie de leider hem zonder enige waarschuwing vooraf had opgezadeld, die hielp ook niet al te zeer. De man bezorgde Markovich een ongemakkelijk gevoel. Hij was zo verpletterend zelfverzekerd, zo overtuigd van zijn recht op onvoorwaardelijke gehoorzaamheid van anderen, dat het Markovich uiterst waakzaam maakte. Toen hij in een vroege poging tot dominantie diens aanwezigheid ter plekke in twijfel had getrokken, had De Bale hem simpelweg te verstaan gegeven dat hij zijn leider maar moest bellen. Dat alles hem dan wel zou worden uitgelegd. En toen hij dat deed en over de speciaal voor de kruisvaarders beveiligde lijn contact zocht met de leider, had deze bijna geïrriteerd geleken dat hij werd gebeld.

‘Ja, natuurlijk heb ik graaf De Bale alles verteld wat er is gebeurd. Zorg ervoor dat hij door jou en je mannen met alle egards wordt bejegend. En je dient zijn bevelen tot op de letter uit te voeren. Hij en zijn familie zijn belangrijke contribuanten aan de kerk en ik wil ze vooral niet tegen de schenen schoppen. Althans, niet in dit vroege stadium. De vrouw opsporen en uitschakelen maakt deel uit van een uitgebreid akkoord dat we met hem hebben gesloten; als dit goed wordt uitgevoerd, zullen er fondsen beschikbaar komen. Fondsen die deze kerk hard nodig heeft als ze haar werk van verlichte evangelisatie wil voortzetten. Je kunt geen omelet bakken zonder eieren te breken, kruisvaarder.’

‘Inderdaad, mijn leider.’

‘Luister nu heel goed naar me, Markovich. Ik wil niet dat je me nog stoort. Mijn zus is doodziek. Ik moet voor haar zorgen en haar genezen. Daar is al mijn energie nu op gericht. De Bale zal je vertellen wat er gedaan moet worden met de zigeunerin en haar metgezellen. Gehoorzaam hem in alles. Behandel hem zoals je mij zou behandelen. Gebruik onze connecties met de Roemeense politie om Andrassy’s auto te traceren en om te achterhalen waar hij na zijn vertrek uit Brara naartoe ging. De volgende keer dat je de behoefte voelt om met mij te communiceren, e-mail je me maar. Bel me alleen in noodgevallen. En anders wacht je maar tot ik jóú bel. Is dat begrepen, Markovich? Alleen e-mailen. Geschreven verslagen. Zo gaat dat vanaf nu.’

‘Ja, mijn leider.’

‘Uitstekend. Ik ben blij dat ik op je kan rekenen. Bij de eerste gelegenheid zal je vrouw van mijn slager een stuk Schots rundvlees ontvangen.’

De verbinding werd verbroken en Markovich was weer op zichzelf aangewezen. Of eigenlijk op zichzelf en op deze Fransman, die vanuit het niets over zijn schouder tuurde en die zoveel invloed leek te hebben bij de herboren Christus. Wat moest hij doen?

Tja, dat lag voor de hand toch zeker? Zelfs een idioot zag dat in. Gehoorzamen.