34

Marshall werd vastgehouden in het huis van bewaring op Leeds Avenue in North Charleston. Ryan en ik zochten hem daar de volgende ochtend op. De voors en tegens daarvan hadden we de avond tevoren besproken voordat we gingen slapen. Ryan was tegen. Ik was voor. Gullet en de officier van justitie sloten zich bij me aan met de opmerking dat we niets te verliezen hadden.

Om helemaal eerlijk te zijn, was ik nieuwsgierig. Marshall had een ego ter grootte van een planeet. Waarom zou hij zich ertoe verlagen mij te bellen? Wilde hij een deal sluiten? Dat had geen zin. Strafvermindering in ruil voor een bekentenis was een zaak voor de officier van justitie.

Naast nieuwsgierigheid had ik nog een andere beweegreden. Ik had Ryan verdachten zien ondervragen. Gezien Marshalls arrogantie, had ik het gevoel dat er een kans bestond dat de griezel zichzelf de das zou omdoen.

In het huis van bewaring werden we naar een verhoorkamer op de eerste verdieping gebracht. Marshall en zijn advocaat waren er al, gezeten aan een grijsmetalen tafel. Marshalls gezicht verstrakte zichtbaar toen hij Ryan zag. Geen van beide mannen stond op.

‘Wie is dit?’ vroeg de advocaat.

‘Lijfwacht,’ zei ik.

‘Nee,’ zei de advocaat.

Ik haalde met een onverschillig gebaar mijn schouders op en draaide me om om weer te vertrekken.

Marshall stak een hand op. De advocaat keek hem aan. Marshall gaf een knikje. De advocaat gebaarde dat we konden gaan zitten.

Ryan en ik namen plaats tegenover de twee mannen. De advocaat stelde zich voor als Walter Tuckerman. Hij was klein van stuk en kalend. Zijn ogen, die gedeeltelijk schuilgingen achter zware oogleden, waren doorschoten met kleine rode adertjes.

Tuckerman nam als eerste het woord, waarbij hij mij aankeek. ‘Dr. Marshall wil een verklaring afleggen. U, en ú alleen, mag vragen stellen naar aanleiding van die verklaring. Mocht er een vraag gesteld worden die geen betrekking heeft op die verklaring, dan maak ik een eind aan dit onderhoud. Is dat duidelijk, mevrouw Brennan?’

‘Het is “doctor” Brennan.’ IJzig.

Tuckerman wierp me een zalvende glimlach toe. ‘Dr. Brennan.’

Wie was deze kerel in godsnaam? Marshall legde beslag op míjn tijd. Hoewel mijn eerste opwelling was om te vertrekken, bleef ik zitten.

Tuckerman gaf een klopje op de arm van zijn cliënt. ‘Ga je gang, Lester.’

Marshall vouwde zijn gemanicuurde handen op het tafelblad. Hij zag er vandaag aanmerkelijk minder keurig uit in zijn te vaak gewassen blauwe gevangeniskleding.

‘Ik ben erin geluisd.’

‘Werkelijk.’

‘Er is niets concreets dat mij met die moorden in verband brengt.’ Marshall hield zijn blik strak op mij gericht.

‘De officier van justitie denkt daar anders over.’

‘Wat er bekokstoofd is, is louter indirect bewijs.’

‘Unique Montague, Willie Helms en Noble Cruikshank zijn allemaal met een strop van metaaldraad gewurgd. De politie heeft een dergelijke strop in uw kliniek aangetroffen. Bij het verwijderen van de organen van Helms en Montague hebt u met uw scalpel inkepingen op hun botten achtergelaten.’

‘Iedereen kan een scalpel kopen.’

‘Uw kliniek is uitgerust met een geïmproviseerde operatiekamer. Merkwaardig voor een instelling die gespecialiseerd is in aspirine en pleisters.’

‘Je kunt het nauwelijks een operatiekamer noemen. Af en toe moet ik een abces verwijderen of een wond hechten. Daar heb ik goede verlichting bij nodig.’

Toen Gullet, de officier van justitie en ik overlegd hadden over de wenselijkheid van mijn bezoek aan Marshall en besloten hadden dat ik inderdaad met hem zou gaan praten, hadden we ook besproken welke benadering ik zou kiezen. De officier van justitie had voorgesteld dat ik een openhartige houding zou aannemen, daardoor de indruk wekkend dat ik me in de kaart liet kijken, terwijl ik tegelijkertijd niets zou loslaten wat de verdachte niet al wist. Ryan was het ermee eens geweest dat die tactiek vruchtbaar zou kunnen blijken.

‘De politie van Puerto Vallarta heeft een inval gedaan in het “kuuroord” van uw maatje.’ Met mijn vingers vormde ik aanhalingstekens in de lucht. ‘We weten dat Rodriguez is opgeleid tot chirurg, en we hebben verklaringen van patiënten die een nieuwe nier hebben gekregen in zijn kliniek. We weten dat u en Rodriguez samen medicijnen hebben gestudeerd en dat u allebei bestraft bent wegens het misbruiken van uw medische bevoegdheid.’ De officier van justitie had Marshall al duidelijk gemaakt dat ze van dat alles op de hoogte was.

‘Volkomen juist. Maar het scenario dat u hebt gefabriceerd is louter speculatief.’

‘U verzamelt schelpen, dr. Marshall?’ Marshall wist van de ooghaar, maar we wisten niet zeker of hij ook van de schelpen wist. We hadden besloten dat ik ze ter sprake zou brengen om zijn reactie te peilen.

Marshall negeerde de vraag.

‘Ontbreken er soms enkele exemplaren aan uw collectie? Viviparus intertextus misschien?’

‘Niet relevant,’ zei Tuckerman.

‘De Viviparus intertextus-schelp die we bij het stoffelijk overschot van Willie Helms aantroffen, was identiek aan een schelp die aangetroffen is in uw bureau in de kliniek. Willie Helms was begraven op een strand op Dewees. Viviparus intertextus is een zoetwaterslak.’

‘Stelt u zichzelf de vraag eens, dr. Brennan, waarom ik in hemelsnaam slakken bij me zou hebben als ik me van een lijk ontdeed. U begrijpt toch zeker wel dat dat geënsceneerd is.’

‘Wilt u suggereren dat iemand die schelpen bij Helms’ lijk en in uw bureau heeft gedeponeerd om de verdenking op u te laten vallen?’

‘Inderdaad. In eerste instantie niet om de verdenking op mij te laten vallen. Alleen maar om een verwarrende factor te introduceren zodat er, als het lijk ontdekt werd, aanwijzingen zouden zijn dat het ergens anders vandaan kwam. Maar na uw bezoek aan de kliniek besloot de moordenaar de verdenking op mij te laten vallen door een schelp in mijn bureau te leggen. Ik heb nooit schelpen meegenomen naar de kliniek.’

‘En wie zou die moordenaar dan wel zijn?’

‘Corey Daniels.’

‘Hoe kwam Daniels dan aan die schelpen?’

Marshall snoof spottend. ‘Die had hij in elk willekeurig moeras kunnen vinden. Denkt u even na. Als je de verdenking op een echte verzamelaar wilt werpen, waarom zou je dan een soort kiezen die in deze regio net zo overvloedig voorkomt als de huisvlieg? Iedereen met maar een beetje verstand zou een veel exotischer soort hebben gekozen. Dat is typisch Daniels. De man is een sukkel.’

‘Ik heb binnen in die schelp een ooghaar aangetroffen. Zwart. Willie Helms was blond. Wat dacht u van een monduitstrijkje, dr. Marshall? Die ooghaar zou best wel eens wat interessant dna kunnen opleveren.’

Marshall zuchtte diep en sloeg zijn ogen ten hemel, een docent die ontevreden was over een leerling die zich niet goed voorbereid had. ‘Zelfs als die ooghaar van mij is, moet u niet vergeten dat ik elke dag met Daniels heb samengewerkt. Hij kon overal gemakkelijk bij. Mensen verliezen voortdurend lichaamsharen.’

Ik reageerde niet.

‘Laat me u dit vragen.’ Marshall keek me weer aan. ‘Is er bij een van de andere slachtoffers bewijsmateriaal aangetroffen?’

‘Het staat me niet vrij daarover mededelingen te doen.’ Ik wist dat de officier van justitie daarover niet gesproken had met Marshall en zijn advocaat. Ik was echt niet van plan om de verdediging een handje te helpen door te vertellen wat we mét wisten.

‘Het antwoord is nee. Anders zouden die misdaden me heus wel ten laste zijn gelegd. Denk eens na over het zwakke punt in uw redenering.’ Marshalls toon was ronduit minachtend. ‘Ik ben voorzichtig genoeg om geen enkele aanwijzing achter te laten bij een van de andere slachtoffers, maar bij Willie Helms laat ik een schelp én een ooghaar achter? En dan laat ik ook nog eens een tweede schelp achter in mijn bureau?’

De vraag leek me retorisch, dus gaf ik er geen antwoord op.

‘Bent u zo verblind door haat jegens mij dat u de mogelijkheid niet onder ogen kunt zien dat ik erin ben geluisd?’ Marshall spreidde zijn vingers.

‘Door Corey Daniels.’

‘Ja.’

Ik schudde ongelovig het hoofd. ‘Een verpleegkundige zou niet over de expertise beschikken om organen uit een levende donor te verwijderen, en om dat onder uw neus te doen zonder dat u daarvan op de hoogte was.’

‘Het verwijderen is echt niet zo ingewikkeld, vooral niet als je je niet hoeft te bekommeren om het welzijn van de donor. Trekt u Daniels maar eens na. Hij heeft een strafblad.’

‘Dus als ik het goed begrijp, beweert u dat Corey Daniels uw patiënten vermoordde en hun organen verkocht aan uw voormalige studiegenoot?’

‘Wat ik beweer, is dat ik erin geluisd ben.’ Het adertje op Marshalls slaap klopte als een bezetene.

‘Waarom hebt u uw boot van de hand gedaan?’ vroeg Ryan. Tuckerman stak zijn hand op. Ik zag nicotinevlekken op zijn vingers.

Marshall sprak voordat Tuckerman bezwaar kon maken tegen Ryans deelname aan het gesprek.

‘Die transactie zat al maanden in het vat. Een sportvisser genaamd Alexander Mann deed er afgelopen najaar een bod op, maar het lukte hem niet de daarvoor benodigde lening af te sluiten. Pas een paar dagen geleden heeft hij de financiering rond weten te krijgen.’

Ryan zei niets. Het was een tactiek die ik hem al dikwijls had zien toepassen. Wanneer ze geconfronteerd worden met stilzwijgen, voelen de meeste verdachten zich gedwongen om door te blijven praten. Dat deed Marshall nu ook.

‘U kunt mijn verhaal verifiëren door contact met die man op te nemen.’

Ryan en ik bleven zwijgen.

‘Pen en papier,’ zei Marshall op gebiedende toon tegen Tuckerman.

‘Lester…’

Marshall maakte een ongeduldig handgebaar.

Tuckerman haalde een ballpoint en een blocnote uit zijn aktetas. Marshall schreef kalm, scheurde toen een vel af en gaf dat aan mij.

‘Dat is de bank van Mann. Belt u ze maar.’

Zonder iets te zeggen vouwde ik het vel papier op en stopte het in mijn handtas. ‘Uw piloot heeft vast wel een interessant verhaal te vertellen.’

Marshall leek even in verwarring gebracht. ‘Piloot?’

Ik hield mijn blik strak op Marshall gericht.

‘Wat voor piloot?’

‘Ik ben hier niet om u erin te laten lopen, dr. Marshall.’ Dat was precies de reden dat ik de piloot ter sprake had gebracht. Gullet had nog geen vliegtuig weten op te sporen of informatie over de manier waarop de organen naar Mexico werden gesmokkeld. ‘Ik ben gekomen om naar uw verhaal te luisteren.’

‘Wat u zegt is absurd.’ Marshall likte langs zijn lippen. ‘Ik heb geen piloot.’

Marshall sloot zijn ogen. Toen hij ze weer opendeed, was er iets kouds en hards in zijn ogen verschenen. Hij keek me strak aan.

‘De situatie is simpel. Daniels heeft me erin geluisd. Dankzij u hebben Gullet en die stompzinnige officier van justitie zich laten verleiden geloof te hechten aan belachelijk indirect bewijs. Ik vind dat bijzonder onaangenaam. Deze valse beschuldigingen schaden mijn goede naam.’

Ik schudde het hoofd, te zeer van weerzin vervuld om te reageren.

Marshall strengelde zijn vingers weer in elkaar.

‘Ik begrijp dat u om meerdere redenen van me walgt. Ik heb de medische erecode geschonden. In het verre verleden heb ik drugs gebruikt. Dat is allemaal verleden tijd.’

Marshall klemde zijn vingers zo stevig tegen elkaar dat het vlees wit werd.

‘Ik heb mijn huidige betrekking bij gmc aangenomen bij wijze van boetedoening voor de manier waarop ik mijn talenten en mijn leven verspild heb. Ik heb in de gevangenis gezeten. Daar bent u ongetwijfeld van op de hoogte. In die tijd heb ik mensen leren kennen die leefden op een manier die ik me nooit had kunnen voorstellen. Ik heb geweld gezien. Ik heb wanhoop gezien. Toen ik weer vrijkwam, heb ik gezworen dat ik mijn medische vaardigheden ten dienste van de kansarmen zou stellen.’

Naast me ging Ryan verzitten. Hij geloofde er geen woord van.

‘Ik weet dat het er de schijn van heeft dat ik schuldig ben. En ik bén ook schuldig aan een heleboel zaken. Maar niet hieraan. Ondanks mijn fouten in het verleden, ben ik nog steeds wat ik altijd al geweest ben: een genezer. Ik heb die mensen niet vermoord.’

Marshall bracht zijn gevouwen handen naar zijn kin en haalde diep adem. ‘Maar misschien heb ik het mis wat mijn kwelgeest betreft.’

Hij liet zijn adem ontsnappen.

‘Als het Daniels niet is, is het iemand anders die me erin luist.’

‘Goed bedacht om die piloot ter sprake te brengen,’ zei Ryan, terwijl we het huis van bewaring verlieten.

‘Ik dacht dat Marshall misschien iets los zou laten.’

‘Hij is zo sluw als een vos.’

‘Dat is hij zeker. Dus waarom wilde hij nou eigenlijk met me praten?’

‘Jij bent aantrekkelijker dan Gullet, en de officier van justitie heeft hem waarschijnlijk nul op het rekest gegeven.’

‘Denk je dat er iets in zou kunnen zitten?’

‘Hè ja. En hotpants waren een hoogtepunt in de modegeschiedenis.’

‘Ik heb hotpants gedragen,’ zei ik.

Ryan trok zijn wenkbrauwen op zoals Groucho Marx dat zo goed kon. ‘Als ik dat had gezien, had ik misschien wel mijn mening over de jaren zeventig herzien.’

‘Als Marshall de waarheid spreekt, had je gelijk dat Daniels in de bak heeft gezeten.’

‘Je meent het.’

Het was een korte rit naar het bureau van de sheriff. Toen ik uit de jeep stapte, zag ik Adele Berry juist naar buiten stampen. Even verderop zag ik Gullets hond liggen slapen onder een rij buxussen naast het gebouw.

Berry zag er verfomfaaid uit, haar zwarte huid glom en haar rode polyester blouse vertoonde de nodige zweetplekken. Het was kielekiele, maar de retriever won de prijs voor ‘Best in Show’.

Berry aarzelde even. Ik dacht dat ze een omtrekkende beweging zou maken om ons te ontwijken, maar in plaats daarvan stevende ze recht op ons af.

‘Waarom doen jullie dit?’ Haar vlezige gezicht was vertrokken tot een masker van woede. ‘Waarom proberen jullie een goed mens kapot te maken?’

‘Dr. Marshall heeft onschuldige mensen vermoord,’ zei ik.

‘Dat slaat nergens op.’

‘Het bewijsmateriaal is overweldigend.’

Berry haalde een handpalm over haar voorhoofd en veegde hem af aan haar rok. ‘Met mijn bloeddruk zou je een raket kunnen lanceren. Ik ben mijn baan kwijt, maar mooi dat mijn rekeningen gewoon binnen blijven komen. Als er al iemand vermoord wordt, dan ben ik het, en wel door jullie en de politie.’

‘Hoe lang hebt u in de gmc-kliniek gewerkt?’

Berry draaide een heup naar buiten en plaatste er een enorme hand op. ‘U hebt helemaal het recht niet om me vragen te stellen.’

‘Nee, dat klopt. Maar ik vind het merkwaardig dat u ons geen informatie zou willen geven die het onderzoek zou kunnen helpen.’

Opnieuw veegde Berry het zweet van haar voorhoofd. ‘Vijf maanden. Dus waarom moeten ze mij hebben? En Daniels. Ze halen die man compleet door de mangel.’

‘Daniels zou iets gezien of gehoord kunnen hebben.’

‘Ze komen niks van hem te weten.’

‘Wat bedoelt u daarmee?’

‘Er valt niks te weten te komen.’

Na nog een laatste woedende blik op ons liep Berry met grote passen in de richting van het parkeerterrein.

‘Ik denk nog steeds dat ze ons niet mag,’ zei Ryan, terwijl hij de glazen deur voor me openhield.

Daniels zat te wachten in een verhoorkamer. Gullet observeerde hem via het doorkijkglas.

Ik beschreef onze ontmoeting met Marshall. Gullet luisterde met zijn handen in zijn zakken. Ryan keek naar Daniels.

‘Denkt u dat er iets van waarheid zou kunnen zitten in Marshalls bewering dat hij erin is geluisd?’ vroeg ik.

Gullet richtte zijn blik weer op Daniels. ‘Niet door deze knaap. Die is zo stom als het achtereind van een varken.’

‘Hoe zit het met hem?’

‘Geboren in ’72, geen jeugdstrafblad. Ingeschreven op het College of Charleston in ’90, hoofdvak inleiding tot de geneeskunde. Het schijnt dat een of andere betoudovergrootouder zijn studie betaalde. Daniels legde het aan met een vrouw onder zijn stand, zijn weldoener kwam niet meer over de brug, en Daniels verdween naar Texas. Hij volgde een opleiding verpleegkunde in El Paso terwijl zijn vriendin de kost verdiende.’

‘Waarom Texas?’

‘Daar kwam zijn vriendin oorspronkelijk vandaan. Daniels haalde zijn diploma in ’94, ging werken in hetzelfde ziekenhuis waar hij stage had gelopen.’

‘Waar was dat?’

‘Een of andere afdeling van de Universiteit van Texas. Dat kan ik wel uitzoeken.’

‘Hoe is hij hier weer terechtgekomen?’

‘Het ging niet goed met de relatie, een hoop klachten van de buren, zijn vriendin zette hem uiteindelijk de deur uit, vroeg een straatverbod aan, dat lapte hij aan zijn laars, het liep uit op een vechtpartij en het eind van het liedje was dat zij onder aan de trap lag met een gebroken sleutelbeen. Daniels werd veroordeeld tot zes jaar, waarvan hij er drie uitzat. Verdween een tijdje uit het zicht, raakte ernstig geblesseerd aan zijn hand, kwam in 2000 terug naar Charleston om te revalideren. Begon in 2001 in de kliniek. Die kerel is niet bepaald een licht.’

‘Of hij belazert de boel op een geweldige manier,’ zei Ryan.

‘Meneer?’ Gullets toon was een en al cynisme.

‘Sluit nooit het onwaarschijnlijke uit.’

‘Neemt u maar van mij aan, deze vent heeft niet bepaald het buskruit uitgevonden.’

‘Daniels heeft wel zijn opleiding verpleegkunde afgemaakt,’ zei ik. ‘Dus zó dom kan hij toch ook weer niet zijn.’

Gullet snoof. ‘De hemel beware me voor complottheorieën. Marshall is de pineut en nu is hij op zoek naar een zondebok.’

‘Wat vindt Daniels van Marshall?’

‘Laten we het er maar op houden dat hij niet staat te springen om over de baas te praten.’

‘Waarom houdt u hem eigenlijk nog steeds vast?’ vroeg Ryan.

‘Vanwege zijn beroerde houding. Hij heeft duidelijk wat tijd nodig om eens rustig na te kunnen denken over respect voor de wet.’

We keken toe hoe Daniels met een duimnagel aan een kies peuterde. Ik was verbaasd toen Ryan toestemming vroeg om hem te ondervragen.

‘Waarom zou ik u daar toestemming voor geven, rechercheur?’ Gullets toon klonk bijna geamuseerd.

‘Ik denk dat ik weet hoe ik contact met hem kan leggen.’ Gullet haalde zijn schouders op, zijn handen nog steeds in zijn zakken. ‘Gebruik de recorder.’