35
Een week later zat ik op mijn terras in Charlotte, met rechts van me een stapel van zesendertig tentamens terwijl nummer zevenendertig op het blad lag dat ik op mijn schoot had. De lucht was Carolina-blauw, terwijl in de tuin een warme, diepgroene kleur overheerste. In de magnolia ernaast probeerde een spotvogel zijn persoonlijke record te verbeteren.
‘Een briljant werkstukje,’ zei ik terwijl ik een 6 op het blauwe kaft zette en er een paar kringetjes omheen trok. Birdie keek op, rekte zich en glipte van de tuinstoel af.
Mijn knie genas goed. Het dunne haarscheurtje in mijn linkerknieschijf was niets vergeleken bij de geestelijke verwondingen die ik had opgelopen. Na de verschrikking in Guardian Angel was ik nog twee dagen in Quebec gebleven, schrikkend van elke schaduw en elk geluid, vooral dat van blaffende honden. Daarna keerde ik terug naar Charlotte om hinkend de rest van het semester af te maken. Ik vulde de dagen met koortsachtige activiteit, maar ’s nachts had ik het moeilijk. In het donker liet mijn brein de teugels varen en bracht beelden naar boven die het daglicht niet konden velen. Er waren nachten dat ik het licht niet uitdeed.
De telefoon ging over en ik pakte de draagbare telefoon op. Het was het gesprek waar ik op had zitten wachten.
‘Bonjour, Docteur Brennan. Comment ça va?’
‘Ça va bien, zuster Julienne. Maar wat belangrijker is, hoe gaat het met Anna?’
‘Volgens mij helpen de medicijnen goed.’ Ze begon op gedempte toon te praten. ‘Ik weet niets af van bipolaire afwijkingen, maar de dokter heeft me veel materiaal gegeven en ik leer iedere dag meer. Ik had nooit begrepen dat ze aan een depressie leed. Ik dacht dat Anna humeurig was, want dat was wat haar moeder zei. Af en toe zat ze in de put en dan ineens liep ze weer over van energie en had weer een behoorlijke dunk van zichzelf. Ik wist niet dat ze dan in… hoe heet het ook alweer…’
‘In een manische fase verkeerde?’
‘C’est ça. Ze leek zo snel op en neer te gaan.’
‘Ik ben ontzettend blij dat het nu beter met haar gaat.’
‘Ja, God zij geloofd. De dood van professor Jeannotte heeft haar vreselijk aangegrepen. Alstublieft, doctor Brennan, voor Anna’s bestwil moet ik weten wat er met die vrouw aan de hand was.’
Ik slaakte een diepe zucht. Wat moest ik daarop zeggen?
‘Professor Jeannotte kwam in de problemen omdat ze zoveel van haar broer hield. Daniël Jeannotte heeft zijn leven lang de ene sekte na de andere opgericht. Daisy was ervan overtuigd dat hij het goed bedoelde en dat het niet terecht was dat hij door de gevestigde samenleving zo geringschattend werd behandeld. Haar Amerikaanse universitaire carrière raakte in het slop als gevolg van klachten die bij haar universiteit werden ingediend door ouders van studenten die ze door had gestuurd naar de conferenties en de workshops die Daniël belegde. Ze gaf het lesgeven een tijdlang op om zich aan onderzoek en het schrijven van artikelen te wijden en dook daarna in Canada op. Ze bleef haar broer jarenlang steunen.
Toen Daniël zich aansloot bij Elle, begon Daisy’s vertrouwen te wankelen. Elle was volgens haar een psychopaat en er ontwikkelde zich een strijd tussen de twee vrouwen om de loyaliteit van Daniël. Daisy wilde haar broer beschermen, maar ze was bang dat er iets catastrofaals zou gebeuren.
Jeannotte wist dat de groepering van Daniël en Elle actief was onder de studenten, hoewel de universiteit pogingen had ondernomen om van hen af te komen. Dus toen Anna met hen in aanraking kwam, wilde Daisy proberen om hen door middel van Anna in de gaten te houden.
Daisy heeft nooit leden voor hen geworven. Ze kwam erachter dat sekteleden het adviescentrum hadden geïnfiltreerd op zoek naar studenten met wie ze vriendschap konden sluiten. Mijn zuster is op dezelfde manier gerekruteerd, op een gemeente-universiteit in Texas. Daar werd Daisy nog zenuwachtiger van omdat ze bang was dat zij daarvoor aansprakelijk zou worden gehouden vanwege dat voorval uit haar verleden.’
‘Wie is die Elle?’
‘Haar echte naam is Sylvie Boudrais. We weten nog lang niet alles van haar af. Ze is vierenveertig en geboren in Baie Comeau uit een Eskimo-moeder en een Québécois vader. Haar moeder overleed toen ze veertien jaar was en haar vader, een alcoholicus die haar met de regelmaat van de klok sloeg, dwong haar op diezelfde leeftijd tot prostitutie. Sylvie heeft nooit de middelbare school afgemaakt, maar uit testen blijkt dat ze een gigantisch hoog iq heeft.
Boudrais verdween nadat ze van school was gegaan, maar dook ergens in het midden van de jaren zeventig weer op in Quebec City, waar ze tegen een geringe vergoeding therapeutische consulten aanbood. Ze verwierf zich een kleine aanhang en werd uiteindelijk de leider van een groepering die zich vestigde in een jachthuis in de buurt van Ste.-Anne-de-Beaupré. Ze hadden continu geldgebrek en er ontstonden problemen vanwege minderjarige groepsleden. Een veertienjarig meisje bleek zwanger te zijn en de ouders wendden zich tot de autoriteiten.
De groep werd ontbonden en Boudrais trok verder. Ze heeft korte tijd deel uitgemaakt van een sekte in Montreal, de Celestial Pathway, maar vertrok ook weer. Net als Daniël Jeannotte zwierf ze van groep naar groep en dook rond 1980 op in België, waar ze een combinatie van sjamanisme en New Age-spiritualisme predikte. Ze kreeg een aantal volgelingen, onder wie een schatrijke man, een zekere Jacques Guillion.
Boudrais had Guillion al eerder leren kennen, via de Celestial Pathway, en zag in hem de oplossing voor de geldproblemen waar een groepering gewoonlijk mee opgezadeld zit. Guillion raakte onder haar invloed en werd uiteindelijk overgehaald om zijn eigendommen te verkopen en zijn hele bezit over te dragen.’
‘Maakte niemand daar bezwaar tegen?’
‘Alle belastingen werden gewoon betaald en Guillion had geen familie, dus er werden geen vragen gesteld.’
‘Mon Dieu.’
‘In het midden van de jaren tachtig trok de groep vanuit België naar de Verenigde Staten. Ze stichtten een commune in Fort Bend County en Guillion bleef een aantal jaren heen en weer pendelen naar Europa, waarschijnlijk om geld over te hevelen. Twee jaar geleden kwam hij voor het laatst weer terug naar de vs.’
‘Wat is er met hem gebeurd?’ Haar stem klonk iel en bibberig.
‘De politie denkt dat hij ergens op de ranch begraven ligt.’
Ik hoorde het geruis van stof.
‘De broer van Jeannotte leerde Boudrais in Texas kennen en lag meteen aan haar voeten. Inmiddels was ze zichzelf Elle gaan noemen. Dat was ook de plaats waar Dom Owens zijn entree doet in het verhaal.’
‘Is dat die man uit South Carolina?’
‘Ja. Owens was een scharrelaar die een beetje met mystiek en organische geneeskunde stoeide. Hij bracht een bezoek aan de ranch in Fort Bend en liet zich volkomen het hoofd op hol brengen door Elle. Hij nodigde haar uit voor een bezoek aan het kamp op St. Helena in South Carolina en zij nam bij die groepering de macht van hem over.’
‘Maar het klinkt allemaal zo onschuldig. Kruiden, toverspreuken en holistische geneeskunst. Hoe kon dat uitlopen op dood en geweld?’
Hoe moet je iemand een verklaring geven van waanzin? Ik had geen zin om over het psychiatrische rapport te praten dat op mijn bureau lag, of over de onsamenhangende zelfmoordbriefjes die in Guardian Angel waren aangetroffen.
‘Boudrais las ontzettend veel, voornamelijk over filosofie en ecologie. Ze was ervan overtuigd dat de aarde vernietigd zou worden en voordat dat gebeurde, wilde ze haar volgelingen wegvoeren. Ze was ervan overtuigd dat zij de beschermengel was van degenen die haar toegewijd waren en het buitenhuis in Guardian Angel zou het punt van vertrek zijn.’
Het bleef lang stil. Toen: ‘Geloofden ze dat echt?’
‘Dat weet ik niet. Volgens mij was Elle er niet voor honderd procent van overtuigd dat haar woord voldoende zou zijn. Ze verliet zich voor een deel op verdovende middelen.’
Weer een pauze.
‘Denkt u dat ze vast genoeg geloofden om bereid te zijn te sterven?’
Ik dacht aan Kathryn. En aan Harry.
‘Niet allemaal.’
‘Het is een doodzonde om over leven en dood van anderen te beslissen, of om zelfs maar een andere levende ziel gevangen te houden.’
De perfecte schakel.
‘Zuster, hebt u de informatie gelezen die ik heb gestuurd met betrekking tot Elisabeth Nicolet?’
De stilte die aan haar kant van de lijn viel, duurde zelfs nog langer. Hij werd verbroken door een diepe zucht.
‘Ja.’
‘Ik heb uitgebreid onderzoek gedaan naar Abo Gabassa. Hij was een zeer gerespecteerd filosoof en spreker, die overal in Europa, Afrika en Noord-Amerika bekendheid genoot vanwege zijn pogingen om een eind te maken aan de slavenhandel.’
‘Dat heb ik begrepen.’
‘Hij vertrok samen met Eugénie Nicolet op dezelfde boot naar Frankrijk. Eugénie kwam terug naar Canada met een pasgeboren dochtertje.’ Ik haalde even diep adem. ‘De botten liegen niet, zuster Julienne. En ze oordelen al evenmin. Vanaf het eerste moment dat ik Elisabeths schedel onder ogen kreeg, wist ik dat zij iemand van gemengd ras was.’
‘Dat betekent nog niet dat ze een gevangene was.’
‘Nee, inderdaad niet.’
Weer was het even stil. Daarna zei ze langzaam: ‘Ik ben het met u eens dat een buitenechtelijk kind in de kringen van de Nicolets niet met open armen zou zijn ontvangen. En in die tijd kan een zwarte baby van gemengd ras heel goed onmogelijk zijn geweest. Misschien vond Eugénie dat het klooster de meest humane oplossing was.’
‘Dat zou best kunnen. Elisabeth mag dan wellicht haar eigen lot niet hebben bepaald, maar dat doet niets af aan haar bijdragen. Uit alle verhalen blijkt dat haar werk tijdens de pokkenepidemie heroïsch is geweest. Dankzij haar inzet zijn wellicht duizenden levens gespaard.
Zuster, zijn er eigenlijk heiligen uit Noord-Amerika die van autochtoon-Amerikaanse, Afrikaanse of Aziatische komaf zijn?’
‘Tja, dat weet ik niet precies.’ Ik hoorde een nieuwe toon in haar stem.
‘Wat zou Elisabeth een uitzonderlijk voorbeeld kunnen zijn voor gelovige mensen die met vooroordelen bejegend worden omdat zij niet als blanke geboren zijn.’
‘Ja. Ja. Daar moet ik met Pater Ménard over spreken.’
‘Mag ik u een vraag stellen, zuster?’
‘Bien sûr.’
‘Elisabeth verscheen in een van mijn dromen en zei iets tegen me dat ik nog steeds niet goed kan plaatsen. Toen ik vroeg wie ze was, zei ze: “Geheel zwartst gewaad”.’
‘“Kom droeve non, oprecht en zedig; Kalm, onwrikbaar en voorbeeldig; Geheel in zwartst gewaad; Verheven vloeiend waar gij gaat.” John Miltons Il Penseroso.’
‘De hersens zijn een verbijsterende opslagplaats,’ zei ik lachend. ‘Het is jaren geleden dat ik dat heb gelezen.’
‘Wilt u mijn lievelingscitaat horen?’
‘Natuurlijk.’
Het was een prachtige gedachte.
Toen we de verbinding hadden verbroken, keek ik op mijn horloge. Tijd om te gaan.
Tijdens de rit zette ik de radio aan en weer uit, probeerde een gerammel in het dashboard te traceren en trommelde gedachteloos met mijn vingers.
Het duurde een eeuwigheid voordat ik het stoplicht op de kruising van Woodlawn en de Billy Graham Parkway voorbij was.
Je hebt het zelf voorgesteld, Brennan.
Dat klopt. Maar houdt dat automatisch in dat het ook een goed idee was?
Ik kwam bij het vliegveld aan en ging meteen naar de ruimte waar de bagage afgehaald kan worden.
Ryan hing net een kostuumtas over zijn linkerschouder. Zijn rechterarm zat in een mitella en zijn bewegingen waren voor zijn doen stijf. Maar hij zag er goed uit. Heel goed.
Hij is hier om op verhaal te komen. Anders niet.
Ik zwaaide naar hem en riep zijn naam. Hij lachte en wees op een sporttas die op de lopende band naar hem toe kwam draaien.
Ik knikte en begon mijn sleutels uit te zoeken om te bepalen welke aan een andere sleutelhanger terecht zouden komen.
‘Bonjour, allemaal.’
Ik omhelsde hem zonder hem echt aan te raken, de manier die mensen reserveren voor het begroeten van hun schoonfamilie. Hij deed een stap achteruit en de te-verdomd-blauwe ogen namen me van top tot teen op.
‘Je ziet er lekker uit.’
Ik droeg een spijkerbroek en een shirt dat door de krukken niet te ver omhooggeschoven kon worden.
‘Hoe was de reis?’
‘De stewardess kreeg medelijden met me en bezorgde me een plaatsje in de business class.’
Ik twijfelde er geen moment aan.
Op weg naar huis vroeg ik welke verwondingen hij precies had opgelopen.
‘Drie gebroken ribben en een daarvan heeft zich in een long geboord.
De andere kogel gaf de voorkeur aan spierweefsel. Niets ernstigs, alleen wat bloedverlies.’
Dat niets ernstigs had een vier uur durende operatie noodzakelijk gemaakt.
‘Heb je nog pijn?’
‘Alleen als ik ademhaal.’
Toen we bij de Annex waren aangekomen, bracht ik Ryan naar de logeerkamer en ging naar de keuken om ijsthee in te schenken.
Een paar minuten later kwam hij bij me zitten op het terras. Strepen zonlicht vielen door de magnolia en een hele troep zangvogels had de plaats van de spotvogel ingenomen.
‘Je ziet er lekker uit,’ zei ik, terwijl ik hem een glas overhandigde.
Ryan had een korte broek en een t-shirt aangetrokken. Zijn benen hadden de kleur van rauwe schelvis en sportsokken slobberden om zijn enkels.
‘Heb je in Newfoundland overwinterd?’
‘Zonnebaden veroorzaakt huidkanker.’
‘Je bent zo stralend wit dat ik eigenlijk een zonnebril op moet zetten.’
Ryan en ik hadden de gebeurtenissen in Guardian Angel al lang en breed besproken. Eerst in het ziekenhuis en later via de telefoon, toen er meer aan het licht kwam.
Ryan had zijn mobiele telefoon gebruikt om de sq-post van het district Rouville op te bellen toen ik buiten het richtingsbord stond af te krabben. Toen we daar niet op kwamen dagen, stuurde de brigadier van dienst een vrachtwagen om de weg vrij te maken zodat een patrouillewagen op onderzoek uit kon gaan. De agenten troffen Ryan bewusteloos aan en belden om versterking en een ziekenwagen.
‘Dus je zuster heeft genoeg van kosmische geneeswijzen?’
‘Ja.’ Ik glimlachte en schudde mijn hoofd. ‘Ze is eerst hier een paar dagen geweest en toen is ze teruggegaan naar Texas. Het zal niet lang duren voor ze weer helemaal wegloopt met een andere buitenissige bezigheid.’
We namen allebei een slokje thee.
‘Heb je die psychiatrische handel al doorgewerkt?’
‘Delusionaire misidentificatie met veelzeggende componenten van grootsheid en paranoia. Wat betekent dat in jezusnaam?’
Diezelfde vraag was voor mij aanleiding geweest om me op de psychiatrische literatuur te storten.
‘Het waandenkbeeld van de antichrist. Mensen beschouwen zichzelf of anderen als demonen. In het geval van Elle projecteerde ze haar waanidee op de baby’s van Heidi. Ze had over materie en antimaterie gelezen en was ervan overtuigd dat alles in evenwicht moest zijn. Ze zei dat een van de baby’s de antichrist was en de ander een of andere kosmische plaatsvervanger. Praat ze nog steeds?’
‘Als een dj die peppillen slikt. Ze geeft toe dat ze een stel moordenaars naar St. Jovite heeft gestuurd om de kinderen om zeep te brengen. Simonnet probeerde tussenbeide te komen, daarom hebben ze haar neergeschoten. Vervolgens hebben de moordenaars het verdovende middel ingenomen en de brand aangestoken.’
Ik dacht aan de oude dame van wie ik de botten had onderzocht.
‘Simonnet heeft waarschijnlijk geprobeerd om Heidi en Brian te beschermen. Al die telefoontjes naar St. Helena en vervolgens de reddingsactie in Texas, nadat Daniël Jeannotte bij het huis van de Schneiders was opgedoken.’ Mijn vingers lieten ovale afdrukken achter op mijn beslagen theeglas. ‘Waarom bleef Simonnet volgens jou naar St. Helena bellen, toen Heidi en Brian daar al weg waren?’
‘Heidi bleef contact houden met Jennifer Cannon en Simonnet belde op om te horen hoe het met haar ging. Toen Elle daar achter kwam, gaf ze opdracht om Cannon te doden.’
‘Dezelfde duivelsuitdrijving door honden, messen en kokende vloeistof waarvoor ze opdracht had gegeven toen Carole Comptois zwanger werd.’
Dat beeld bezorgde me nog steeds koude rillingen.
‘Tippelde Comptois nog steeds?’
‘Dat had ze opgegeven. Ironisch genoeg was ze aan Elle voorgesteld door een van haar voormalige klanten. Hoewel Comptois af en toe bij de groep woonde, had ze kennelijk ook nog steeds contact met de buitenwereld, aangezien de vader van haar baby geen lid was en dus geen goedgekeurde spermadonor. Daarom gaf Elle opdracht tot de duivelsuitdrijving.’
‘En wat was er mis met Amalie Provencher?’
‘Dat is niet duidelijk. Misschien liep Amalie hen voor de voeten tijdens het uit de weg werken van Jennifer.’
‘Elle geloofde dat ze de psychische kracht van vierenvijftig zielen nodig had om genoeg energie op te wekken voor de ultieme overstap. Ze had er niet op gerekend dat ze Comptois zou verliezen. Vandaar dat ze Harry nodig had.’
‘Waarom vierenvijftig?’
‘Dat heeft iets te maken met de vierenvijftig Aubrey-gaten in Stonehenge.’
‘Wat zijn Aubrey-gaten?’
‘Kleine kuilen die na het graven meteen weer dicht zijn gegooid. Ze werden waarschijnlijk gebruikt bij het voorspellen van maansverduisteringen. Elle heeft haar waanideeën met allerlei esoterica doorspekt.’
Ik nam een slokje thee.
‘Ze werd geobsedeerd door het idee van evenwicht. Materie en antimaterie. Geleide paringen. Precies vierenvijftig mensen. Ze heeft Guardian Angel niet alleen gekozen vanwege de naam, maar ook omdat de afstand van daar tot de communes in Texas en South Carolina precies gelijk was. Het is wel verbazend toevallig, hè?’
‘Wat?’
‘Mijn zuster woont in Texas. Ik werk in Quebec en heb mijn hele leven lang al sterke banden met de beide Carolina’s. Ik kon me niet keren of Elles invloed was aanwezig. Ze had een ontzagwekkend bereik. Hoeveel levens zouden volgens jou door dat soort sektes beïnvloed worden?’
‘Geen flauw idee.’
Het geluid van Vivaldi kwam van het terras van de buren overwaaien.
‘Hoe reageerde jouw vriend Sam op het nieuws dat een van zijn werknemers lijken op Murtry had gedeponeerd?’
‘Hij was er niet bepaald verrukt van.’ Ik herinnerde me hoe nerveus Joey bij de watertruck had gestaan toen wij uit de richting van het graf kwamen lopen. ‘Joey Espinoza had al bijna twee jaar voor Sam gewerkt.’
‘Inderdaad. Hij was een volgeling van Owens, maar hij woonde nog steeds in het huis van zijn moeder. Zij is degene die de sociale dienst had opgebeld. En nu blijkt hij dus ook Carlies vader te zijn. Daarom zocht Kathryn haar heil bij hem toen de zaken uit de hand liepen. Kennelijk wist zij niets van die moorden af.’
‘Waar zijn ze nu?’
‘Zij is samen met de baby naar een of andere nicht van haar gegaan. Joey voert lange gesprekken over het recente verleden met sheriff Baker.’
‘Is er al iemand in staat van beschuldiging gesteld?’
‘Elle en Daniël zijn allebei in drie gevallen in staat van beschuldiging gesteld wegens moord met voorbedachten rade op Jennifer Cannon, Amalie Provencher en Carole Comptois.’
Ryan pakte een magnolia blad op en streek het over zijn dijbeen.
‘Wat stond er nog meer in dat rapport?’
‘Volgens de door de rechtbank toegewezen psychiater lijdt Elle aan een zware multidelusionaire psychose. Ze is ervan overtuigd dat het einde van de wereld binnenkort zal plaatsvinden in de vorm van een gigantische milieuramp en dat zij voorbestemd is om het menselijk ras in stand te houden door haar volgelingen weg te voeren van de apocalyps.’
‘Waar gingen ze dan naartoe?’
‘Dat wil ze niet zeggen. Maar jij staat niet op haar passagierslijst.’
‘Hoe kunnen mensen in dat soort kolder trappen?’ verklankte Ryan mijn vraag aan Red Skyler.
‘De groep trok mensen aan die gedesillusioneerd waren over hun bestaan en voor wie het bijzonder aantrekkelijk was dat ze door de groep werden geaccepteerd, dat ze te horen kregen dat ze wel degelijk waardevol en belangrijk waren en dat ze simpele antwoorden kregen op al hun vragen plus zo nu en dan een gratis drugskuurtje op de koop toe.’
Een briesje bewoog de takken van de magnolia en bracht de geur van nat gras mee. Ryan zei niets.
‘Elle mag dan stapelgek zijn, maar ze is intelligent en bijzonder overtuigend. Zelfs nu blijven haar volgelingen haar trouw. Terwijl zij ons de oren van het hoofd kletst, houden zij de lippen stijf op elkaar.’
‘Ja.’ Hij rekte zich, hief de arm die in verband zat op en legde hem over zijn borst. ‘Ze is inderdaad gehaaid. Ze heeft nooit geprobeerd om een grote aanhang te krijgen. Ze wilde een kleine maar loyale groep. Dat, plus het geld van Guillion, zorgde ervoor dat ze niet echt aan de weg timmerde. Tot de zaak uit de hand begon te lopen heeft ze maar weinig fouten gemaakt.’
‘Hoe zit het dan met die kat? Dat was wreed maar stom.’
‘Dat was Dom Owens. Elle had hem opdracht gegeven ervoor te zorgen dat jij ophield je neus in hun zaken te steken. Hij beweert dat hij het niet op kon brengen om mensen fysiek kwaad te doen, dus stookte hij een paar van zijn volgelingen die in Charlotte studeren op om iets te doen dat jou zou afschrikken. Zij bedachten die truc met de kat. Ze hebben dat arme beest uit het asiel gehaald.’
‘Hoe zijn ze achter mijn adres gekomen?’
‘Een van hen heeft een rekening of zoiets uit jouw kantoor gegapt. Daar stond je huisadres op.’
Ryan nam een slokje bier.
‘Tussen twee haakjes, jouw avontuur op St. Patty’s dag in Montreal kwam ook uit de koker van een student.’
‘Hoe ben jij daar achter gekomen?’
Hij grinnikte en liet zijn bierflesje wiebelen. ‘Die beschermende houding van Jeannotte ten opzichte van haar studenten was kennelijk wederkerig. Een van hen zag dat ze een beetje overstuur was en kwam tot de conclusie dat jouw bezoek daarvan de oorzaak was. Hij besloot om eigenhandig in te grijpen en het je persoonlijk in te peperen.’
Ik veranderde van onderwerp. ‘Geloof jij dat Owens betrokken was bij de moorden op Jennifer en Amalie?’
‘Dat ontkent hij. Hij beweert dat hij, nadat hij Jennifer had aangesproken over die telefoontjes, verslag uitbracht aan Elle. Hij zegt dat Elle tegen hem zei dat zij Jennifer en Amalie samen met Daniël terug zou brengen naar Canada.’
‘Waarom was Owens niet in Guardian Angel?’
‘Owens had besloten om eruit te stappen. Of hij was bang geworden voor wat Elle zou doen omdat hij geen idee had waar Joey, Kathryn en Carlie uithingen, of hij had geen vertrouwen in de kosmische overstap. Hoe het ook zij, hij had nog meer dan tweehonderdduizend dollar over van het geld van Guillion, dus dat pikte hij in en ging naar het westen terwijl alle anderen naar het noorden trokken. De fbi kreeg hem te pakken in een naturalistencommune in Arizona. Elle zou ook met Harry haar vierenvijftig zielen niet bij elkaar hebben gekregen.’
‘Ik veronderstel dat Daisy Jeannotte het idee had dat ze haar broer wel tot de orde kon roepen en hem kon dwingen om een eind te maken aan die waanzin.’
‘Ja, maar Elle kreeg Daisy het eerst in de gaten en gaf Daniël opdracht haar uit de weg te ruimen en in de kruipruimte te gooien waar ze jou later ook in stopten. Jij werd als een minder grote bedreiging beschouwd en had alleen maar een tik op je hoofd gehad voordat je in dat hol werd gesmeten. Toen jij daarop reageerde door uit te breken en voor nog meer problemen te zorgen, was Elle woedend en besloot jou te onderwerpen aan dezelfde moorddadige duivelsuitdrijving waar ze Jennifer en Amalie op had getrakteerd.’
‘Daniël heeft Elle geholpen om Jennifer en Amalie te vermoorden en hij is de hoofdverdachte voor de moord op Carole Comptois. Wie waren die twee andere moordenaars in St. Jovite?’
‘Daar komen we misschien wel nooit achter. Niemand heeft zich daar nog over uitgelaten.’
Ryan dronk zijn flesje Amstel leeg en leunde achterover. De krekels hadden de taak van de vogels overgenomen. In de verte klonk het gejank van een sirene door de avondlucht. Het duurde heel lang voordat er weer iets gezegd werd.
‘Kun jij je nog herinneren dat ik een opgraving heb gedaan in Memphrémagog?’
‘Die heilige.’
‘Een van de nonnen van die orde is de tante van Anna Goyette.’
‘Dankzij nonnen kan ik nog steeds in beperkte mate gebruikmaken van mijn vuisten.’
Ik glimlachte. Weer zo’n bewijs van ongelijkheid tussen de seksen.
Ik vertelde hem over Elisabeth Nicolet.
‘Ze waren allemaal in zekere zin gevangenen. Harry. Kathryn. Elisabeth.’
‘Elle. Anne. Een gevangenis kan vele vormen aannemen.’
‘Zuster Julienne heeft me verklapt wat haar favoriete citaat was. In Les Miserables noemt Victor Hugo het klooster een optisch instrument dat de mens een blik gunt op de oneindigheid.’
De krekels tsjirpten.
‘Het is niet de oneindigheid, Ryan, maar we stevenen wel af op het eind van een millennium. Denk jij dat er nog anderen rondlopen die het armageddon preken en rituelen opzetten voor een groepsdood?’
Hij antwoordde niet direct. Boven ons hoofd ruiste de magnolia.
‘Er zullen altijd mystieke sjoemelaars blijven die inhaken op desillusies, wanhoop, een lage eigendunk of de angst om een eigen pad uit te zetten. Maar als een van die geschifte kwakzalvers het waagt om zijn smoel in mijn stad te laten zien, dan zal hij heel snel de rekening gepresenteerd krijgen. De openbaring volgens Ryan.’
Ik keek naar een blaadje dat over de stenen dartelde.
‘En hoe zit het met jou, Brennan? Kom jij weer terug om mij te helpen?’
Ryans omtrek tekende zich zwart af tegen de avondhemel. Ik kon zijn ogen niet zien, maar ik wist dat ze me recht aankeken.
Ik stak mijn hand uit en pakte de zijne.