42

Er is nog altijd een leemte in mijn geheugen. De eerste twee dagen daarna zijn er wel, maar vaag. Een onsamenhangende collage van beelden en gevoelens die kwamen en gingen maar geen rationeel patroon hadden.

Een klok met getallen die nooit hetzelfde waren. Pijn. Trekkende, onderzoekende handen. Handen die mijn oogleden omhoogduwden. Stemmen. Een licht raam. Een donker raam.

Gezichten. Claudel in het harde licht van een tl-buis. Jewel Tambeaux die als een silhouet afstak tegen een withete zon. Ryan in geel lamplicht, langzaam bladzijden omslaand. Een doezelende Charbonneau over wiens gezicht het blauwe licht van de televisie flikkerde.

Ik had voldoende medicijnen toegediend gekregen om het leger van Irak ermee te kunnen verdoven, dus was het moeilijk slapen van waken te onderscheiden. De dromen en herinneringen wervelden rond als een cycloon rond zijn oog. Hoe vaak ik ook probeer te bedenken wat er in die tijd allemaal is gebeurd, ik kan de beelden niet ordenen.

Die vrijdag kwam ik weer echt bij mijn positieven.

Ik deed mijn ogen open, zag fel zonlicht en een verpleegster die een infuus bijstelde. Ik wist waar ik was. Iemand rechts van me maakte zachte, tikkende geluiden. Ik draaide mijn hoofd, wat me meteen op een pijnscheut kwam te staan. Een dof gebons in mijn hals maakte me duidelijk dat ik er niet verstandig aan deed mijn hoofd nog eens te bewegen.

Ryan zat in een met vinyl beklede stoel iets in een elektronische zakagenda in te voeren.

‘Blijf ik leven?’ Mijn stem klonk onduidelijk.

‘Mon Dieu.’ Glimlachend.

Ik slikte en herhaalde de vraag. Mijn lippen voelden droog en opgezwollen aan.

De verpleegster pakte mijn pols, legde er haar vingertoppen op en keek op haar horloge.

‘Ze zeggen van wel.’ Ryan borg de agenda op in de zak van zijn shirt, ging staan en liep naar het bed. ‘Hersenschudding, wonden in hals en nek, gepaard met aanzienlijk bloedverlies. Zevenendertig hechtingen, elk zorgvuldig aangebracht door een plastisch chirurg. Prognose: ze zal blijven leven.’

De verpleegster zond hem een afkeurende blik toe. ‘Tien minuten,’ zei ze en toen vertrok ze.

Een herinnering zorgde ervoor dat angst door de lagen medicijnen heen schoot.

‘Katy?’

‘Maak je geen zorgen. Ze komt straks. Ze is hier al eerder geweest, maar toen was je nog niet bij kennis.’

Ik keek hem vragend aan.

‘Vlak voordat je de ambulance in werd gedragen, is ze gearriveerd met een vriendin die aan McGill studeert. Ze was bij jouw appartement afgezet, maar had geen sleutel. Ze heeft zich de algemene voordeur door gekletst. Sommige buren van je lijken veiligheid niet zo belangrijk te vinden.’ Hij haakte een duim achter zijn broekriem. ‘Ze kon jouw appartement echter niet binnenkomen. Toen heeft ze geprobeerd je op kantoor te bellen, zonder succes. Dus heeft ze haar rugtas voor jouw deur achtergelaten als teken dat ze er was en weer contact opgenomen met haar vriendin. Sayonara, mam.

Ze was van plan rond het avondeten weer naar je toe te gaan, maar toen begon het te onweren en hebben die twee bij Hurley een paar drankjes achterovergeslagen. Ze heeft geprobeerd je thuis te bereiken, maar je telefoon deed het niet. Aanvankelijk was ze behoorlijk van streek, maar het is mij gelukt haar tot bedaren te brengen. Een van onze mensen van de afdeling Slachtofferhulp heeft voortdurend contact met haar gehouden en ervoor gezorgd dat ze van alles op de hoogte was en bleef. Hoewel een aantal mensen heeft aangeboden haar in huis te nemen, gaf ze er de voorkeur aan bij haar vriendin te blijven. Ze is hier elke dag geweest en wil je dolgraag spreken.’

Ondanks verwoede pogingen om niet te gaan huilen, kwamen de tranen van opluchting toch. Een papieren zakdoekje en een vriendelijke blik van Ryan. Mijn hand oogde vreemd tegen de groene ziekenhuisdeken, alsof hij bij iemand anders hoorde. Om mijn pols zat een plastic armbandje. Ik kon kleine bloedvlekjes onder mijn nagels zien.

Nog meer herinneringen. Bliksem. Het heft van een mes.

‘Fortier?’

‘Later.’

‘Nu.’ De pijn in mijn hals werd erger. Ik wist dat ik niet veel langer nog zin zou hebben om te praten. Bovendien zou Florence Nightingale zo meteen terugkomen.

‘Hij heeft veel bloed verloren, maar de moderne geneeskunde heeft het leven van die rotzak gered. Ik heb begrepen dat het mes door de oogkas is gegaan maar toen in het zeefbeen terecht is gekomen zonder door de benige schedel heen te gaan. Hij zal zijn oog verliezen, maar met zijn sinussen moet er niets aan de hand zijn.’

‘Ryan, je bent me er een.’

‘Hij is jouw gebouw in gekomen door die niet goed sluitende garagedeur en heeft je eigen voordeur toen met een puntig voorwerp open gekregen. Er was niemand thuis, dus stelde hij op zijn dooie gemak het alarm buiten werking, schakelde de stroomvoorziening uit en maakte de telefoon onklaar. Toen wachtte hij. Hij was er waarschijnlijk al toen Katy probeerde binnen te komen en haar rugzak voor jouw deur liet staan.’

Weer een aanval van angst. Een verpletterende hand. Een wurgketting.

‘Waar is hij nu?’

‘Hier.’

Ik stelde pogingen in het werk om rechtop te gaan zitten en mijn maag voelde aan alsof hij hetzelfde probeerde. Ryan duwde me zacht terug in de kussens.

‘Tempe, hij wordt zwaar bewaakt. Hij kan niet weg.’

‘St. Jacques?’ Ik hoorde mijn stem trillen.

‘Later.’

Ik had duizenden vragen, maar het was te laat. Ik gleed terug in het hol waarin ik me de laatste twee dagen had opgekruld.

De verpleegster kwam weer binnen en zond Ryan een vernietigende blik toe. Ik zag hem niet weggaan.

Toen ik weer wakker werd, stonden Ryan en Claudel bij het raam zacht met elkaar te praten. Het was donker buiten.

‘Is Jewel Tambeaux hier geweest?’

Ze draaiden mijn kant op.

‘Donderdag.’ Ryan.

‘Fortier?’

‘Die is van de Intensive Care af.’

‘Heeft hij zijn mond al opengedaan?’

‘Ja.’

‘Is hij St. Jacques?’

‘Ja.’

‘En?’

‘Misschien kunnen we hier beter mee wachten tot je wat bent aangesterkt.’

‘Vertel het me.’

Het tweetal keek elkaar even aan en liep toen dichter naar mijn bed toe. Claudel schraapte zijn keel.

‘Hij heet Leo Fortier en is tweeëndertig jaar oud. Hij woont op het vasteland, met zijn vrouw en twee kinderen. Heeft allerlei verschillende baantjes achter elkaar gehad. Nooit vast werk. Hij en Grace Damas hebben in 1991 een verhouding gehad. Ze hadden elkaar leren kennen in de slagerij waar ze alletwee werkten.’

‘La Boucherie St. Dominique.’

‘Oui.’ Claudel zond me een eigenaardige blik toe. ‘Toen begon het mis te gaan. Zij dreigde vrouwlief alles te vertellen en begon haar amant om geld te vragen. Hij kreeg er schoon genoeg van en vroeg haar hem ’s avonds in de winkel te ontmoeten. Daar heeft hij haar vermoord en haar lichaam in stukken gezaagd.’

‘Riskant.’

‘De eigenaar was de stad uit en de zaak was voor een paar weken gesloten. Alles wat hij nodig had, was voorhanden. In elk geval zaagt hij haar aan stukken, neemt haar mee naar St. Lambert en begraaft haar op het terrein van het klooster. Zijn oom schijnt daar conciërge te zijn. Die oude man heeft hem een sleutel gegeven, of Fortier heeft er een gestolen.’

‘Emile Roy.’

‘Oui.’

Weer die eigenaardige blik.

‘Dat is nog niet alles,’ zei Ryan. ‘Hij gebruikte het klooster om Trottier en Gagnon naar de andere wereld te helpen. Nam hen mee daarheen, vermoordde hen en hakte in de kelder hun lichaam aan mootjes. Na afloop ruimde hij alles keurig op, zodat Roy geen achterdocht zou gaan koesteren. Maar toen Gilbert en de jongens die kelder vanmorgen onder de Luminol hadden gespoten, lichtte hij op als de Orange Bowl tijdens de rust.’

‘Zo had hij ook toegang tot Le Grand Séminaire,’ zei ik.

‘Ja. Hij zegt dat hij dat idee heeft gekregen toen hij Chantale Trottier volgde. Haar vaders appartement is vlak om de hoek. Roy heeft in het klooster een bord hangen met allerlei kerksleutels die keurig van een labeltje zijn voorzien. Fortier pakte gewoon de sleutel die hij nodig had.

O ja. Gilbert heeft een slagerszaag voor je en hij zegt dat die gloeit.’

Ryan moest iets aan mijn gezicht hebben gezien.

‘Als je je beter voelt.’

‘Daar kan ik nauwelijks op wachten.’ Ik deed mijn best bij mijn positieven te blijven, maar mijn gekwelde geest weigerde medewerking.

De verpleegster kwam binnen.

‘Dit is een politiezaak,’ zei Claudel.

Ze sloeg haar armen over elkaar en schudde haar hoofd.

‘Merde.’

Ze werkte hen snel de kamer uit, maar kwam even later alweer terug. Met Katy. Mijn dochter liep zonder iets te zeggen de kamer door en nam mijn beide handen in de hare. Tranen blonken in haar ogen.

‘Ik hou van je, mam,’ zei ze zacht.

Even keek ik haar alleen maar aan, bevangen door duizend heftige emoties. Liefde. Dankbaarheid. Hulpeloosheid. Ik hield meer van dit kind dan van welk wezen dan ook op deze aarde. Ik wilde wanhopig graag dat ze gelukkig was. Dat ze veilig was. Ik voelde me absoluut niet in staat haar geluk of veiligheid te garanderen. Ook ik had tranen in mijn ogen.

‘En ik hou van jou, schatje.’

Ze pakte een stoel, ging dicht naast mijn bed zitten en bleef mijn handen vasthouden. Het tl-licht leek haar blonde hoofd met een krans te omgeven.

Ze schraapte haar keel. ‘Ik logeer bij Monica. Ze volgt een zomercursus aan McGill en woont bij haar ouders. Haar familie zorgt goed voor me.’ Ze zweeg even, wist niet zeker wat ze moest zeggen en waar ze niet over moest praten. ‘Birdie is bij ons.’

Ze keek naar het raam en toen weer naar mij.

‘Er is een agente die twee keer per dag met me praat en me hierheen zal brengen wanneer ik dat wil.’ Ze boog zich naar voren en liet haar onderarmen op het bed rusten. ‘Je bent niet vaak wakker geweest.’

‘Ik ben van plan mijn leven te beteren.’

Een zenuwachtige glimlach. ‘Pap belt elke dag om zeker te weten dat het mij aan niets ontbreekt en te vragen hoe het met jou gaat.’

Gevoelens van schuld, het gevoel iets te hebben verloren, voegden zich bij de andere emoties. ‘Zeg tegen hem dat het goed met me gaat.’

De verpleegster kwam terug en ging naast Katy staan, die meteen begreep wat de bedoeling was. ‘Morgen kom ik weer naar je toe.’

De ochtend daarna kreeg ik de volgende aflevering van het verhaal over Fortier te horen.

‘Hij had al jaren lichte seksuele vergrijpen gepleegd. Heeft een strafblad dat teruggaat tot 1979. Heeft toen hij vijftien was een meisje anderhalve dag opgesloten gehouden, maar dat is geen rechtszaak geworden. De grootmoeder heeft ervoor gezorgd dat hij er nooit voor is gearresteerd. Meestal zocht hij een vrouw uit en ging haar dan volgen, hield een dossier bij van haar activiteiten. Hij is uiteindelijk in 1988 gearresteerd wegens geweldpleging.’

‘De grootmoeder.’

Weer zo’n blik van Claudel. Ik zag dat zijn zijden das perfect bij zijn lichtpaarse overhemd kleurde.

‘Oui. Een door de rechtbank aangestelde psychiater heeft hem toen beschreven als paranoïde en lijdend aan een dwangneurose.’ Hij wendde zich tot Ryan. ‘Wat had die zielknijper nog meer opgemerkt? Immense woede, potentieel gewelddadig, in het bijzonder jegens vrouwen.’

‘Dus is hij zes maanden opgesloten en toen weer vrijgelaten. Typerend.’

Nu staarde Claudel me alleen maar aan. Hij kneep in de bovenkant van zijn neusrug en ging verder.

‘Met uitzondering van dat meisje en grootmama had Fortier tot dat moment in feite geen ernstig vergrijp gepleegd. Maar hij kreeg een kick van het vermoorden van Grace Damas en besloot een paar stappen verder te gaan. Vlak daarna huurde hij zijn eerste schuilplaatsje. De kamer aan Berger was slechts zijn laatste.’

‘Wilde zijn hobby niet met vrouwlief thuis delen.’ Ryan.

‘Waar haalde hij het geld voor de huur vandaan als hij alleen maar een parttime baan had?’

‘Zijn vrouw werkt. Hij zal het haar wel met een leugen afhandig hebben gemaakt. Of misschien heeft hij nog een andere hobby waar wij nog niet van op de hoogte zijn. Dat zullen we beslist wel te weten komen.’

Claudel ging verder met de afstandelijke stem die hij altijd gebruikte wanneer hij politiezaken besprak.

‘In het jaar daarna begon hij vrouwen serieus te volgen en pakte dat systematisch aan. U had gelijk ten aanzien van de ondergrondse. Hij heeft iets met het getal zes. Hij begon met zes haltes verder te rijden en ging dan een vrouw volgen die aan het door hem gewenste profiel voldeed. Zijn eerste willekeurige slachtoffer was Francine Morisette-Champoux. Onze jongen was in Berri-uqam in de ondergrondse gestapt, uitgestapt bij Georges-Vanier en haar naar huis gevolgd. Nadat hij dat enige weken had gedaan, is hij in actie gekomen.’

Ik dacht aan haar woorden en voelde me boos worden. Ze had zich veilig willen voelen. Onaanraakbaar in haar huis. De ultieme fantasie van vrouwen. Claudels stem bracht me terug naar het heden.

‘Maar het willekeurig achtervolgen was te riskant voor hem. Op die manier had hij alles niet volledig onder controle. Toen kreeg hij door dat makelaarsbord bij het appartement van Morisette-Champoux het idee om van die dingen gebruik te gaan maken. Het was de perfecte manier om binnen te komen.’

‘Trottier?’ Ik voelde me misselijk.

‘Trottier. Ditmaal nam hij de groene lijn en stapte zes haltes verderop weer uit bij Atwater. Daar liep hij rond tot hij zo’n bord zag. Papa’s appartement. Hij hield dat in de gaten, nam er de tijd voor, zag Chantale komen en gaan. Hij heeft verklaard dat hij het logo van Sacré Coeur op haar uniform had gezien en zelfs een paar keer naar haar school was gegaan. Toen heeft hij haar in een hinderlaag gelokt.’

‘Rond die tijd had hij ook een veiligere plaats gevonden om te moorden,’ voegde Ryan eraantoe.

‘Het klooster. Perfect. Hoe heeft hij Chantale zo ver gekregen dat ze met hem meeging?’

‘Op een dag heeft hij gewacht tot ze alleen was, toen aangebeld en gevraagd of hij het appartement mocht bekijken. Hij is een potentiële koper, nietwaar? Ze wilde hem echter niet binnenlaten. Een paar dagen later stopte hij met zijn auto naast haar toen ze net de school uit kwam. Wat een toeval! Hij beweerde dat hij een afspraak met haar vader had gemaakt, maar dat niemand thuis bleek te zijn. Chantale wist hoe dolgraag papa dat appartement wilde verkopen, dus liet ze het hem zien. De rest is bekend.’

De tl-buis boven mijn bed zoemde zacht. Claudel ging verder.

‘Fortier wilde geen risico nemen door nog een lijk op het terrein van het klooster te begraven, dus is hij helemaal naar Saint Jerome gereden. Daar was hij niet zo gelukkig mee, want het was een te lange rit. Stel dat hij werd aangehouden? Hij had het seminarie gezien en herinnerde zich de sleutel. De volgende keer zou alles nog beter gaan.’

‘Gagnon.’

‘Hij werd steeds wijzer.’

‘Voilà.’

Op dat moment verscheen de verpleegster, een jongere en vriendelijkere versie van de verpleegster die door de week voor me zorgde. Ze pakte mijn dossier, legde een hand op mijn voorhoofd, nam mijn pols op. Voor het eerst zag ik dat er geen infuus meer in mijn arm zat.

‘Wordt u moe?’

‘Ik voel me best.’

‘Als u dat wilt, kunt u nog een pijnstiller krijgen.’

‘Laten we eerst maar eens afwachten hoe het zonder gaat,’ zei ik.

Ze glimlachte en vertrok.

‘Hoe zit het met Adkins?’

‘Wanneer hij over Adkins praat, raakt hij geagiteerd,’ zei Ryan. ‘Dan klapt hij dicht. Het lijkt wel alsof hij trots is op de andere moorden, maar het niet over Adkins wil hebben.’

In de gang reed iemand met een medicijnkarretje rond. De rubberen wielen gleden geluidloos over de plavuizen.

Waarom paste Adkins niet binnen het patroon?

Een robotachtige stem drong er bij iemand op aan 237 te bellen.

Waarom zoveel troep?

Liftdeuren gingen open en suisden dicht.

‘Denk eens met me mee,’ zei ik. ‘Hij heeft een kamer aan Berger. Zijn systeem werkt. Hij zoekt zijn slachtoffers uit met behulp van de ondergrondse en makelaarsborden en volgt hen dan tot het juiste moment daar is. Hij heeft een veilige plek waar hij hen kan vermoorden en een veilige plek om de lijken te dumpen. Misschien gaat het te goed. Misschien krijgt hij er niet meer zo’n grote kick van en moet de inzet worden verhoogd. Hij besluit weer het huis van een slachtoffer binnen te dringen, net als bij Morisette-Champoux.’

Ik herinnerde me de foto’s. Het joggingpak. De donkerrode plas rond het lichaam.

‘Maar hij wordt slordig. We weten dat hij heeft opgebeld om een afspraak met Margaret Adkins te maken. Waar hij niet op had gerekend, was dat de echtgenoot tijdens zijn bezoek zou opbellen. Hij moet haar snel vermoorden. Hij moet haar snel aan stukken snijden en haar verminken met iets dat voorhanden is. Het lukt hem en hij gaat ervandoor, maar het is te vlug gegaan. Hij had niet alles onder controle.’

Het beeldje. De afgesneden borst.

Ryan knikte.

‘Dat lijkt me een zinnige verklaring. Het moorden is de laatste akte in zijn fantasie. Ik kan je vermoorden of ik kan je laten leven. Ik ben degene die dat bepaalt. Ik kan je lichaam verbergen of het laten liggen. Ik kan je van je sekse beroven door je borst of je vagina te verminken. Ik kan je machteloos maken door je handen af te hakken. Maar dan belt de echtgenoot en dreigt hij geen voldoening meer te kunnen putten uit het verwezenlijken van zijn fantasie.’

‘Dat bedierf de kick,’ zei Ryan.

‘Vóór Adkins had hij nooit een voorwerp gebruikt dat niet van hem was. Misschien heeft hij haar bankpas gebruikt om weer het idee te krijgen dat hij alles in de hand had.’

‘Het kan ook zijn dat hij gebrek aan contant geld had. Dat hij iets nodig had om te snuiven en dat niet kon kopen.’ Claudel.

‘Het is eigenaardig. Over de anderen kan ik hem niet tot zwijgen brengen, maar ten aanzien van Adkins klapt hij volledig dicht.’ Ryan.

Een tijdje zeiden we geen van drieën iets.

‘Pitre en Gautier?’ vroeg ik, de vraag vermijdend waarop ik het antwoord echt moest kennen.

‘Hij beweert dat hij hen niet heeft vermoord.’

Ryan en Claudel zeiden iets tegen elkaar. Ik hoorde hen niet. Ik kreeg het koud. In mijn binnenste vormde zich een vraag. Hij bleef daar nog even hangen, kroop toen naar boven en dwong me hem onder woorden te brengen.

‘Gabby?’

Claudel keek naar de grond.

Ryan schraapte zijn keel.

‘Je hebt een…’

‘Gabby?’ herhaalde ik. Tranen brandden aan de binnenkant van mijn oogleden.

Ryan knikte.

‘Waarom?’

Niemand zei iets.

‘Vanwege mij, hè?’ Ik moest vechten om mijn stem niet te laten trillen.

‘Die vent is volkomen maf,’ zei Ryan. ‘Hij wil hoe dan ook alles onder controle hebben. Over zijn jeugd vertelt hij niet veel, maar hij is zo razend op zijn grootmoeder dat je die woede bij wijze van spreken van je tanden moet schrapen wanneer je zijn kamer weer uit gaat. Geeft haar de schuld van al zijn problemen. Blijft zeggen dat zij hem heeft geruïneerd. We hebben inmiddels begrepen dat zij een heel dominerende en fanatiek religieuze vrouw was. Zijn gevoel van machteloosheid zal wel zijn ontstaan door wat er tussen hen is gebeurd.’

‘Wat betekent dat de vent bij vrouwen nooit succes heeft gehad en daar de oude dame de schuld van geeft,’ zei Claudel.

‘Wat heeft dit met Gabby te maken?’

Ryan leek er niet veel voor te voelen om verder te gaan.

‘Aanvankelijk kreeg Fortier een grote kick van het gluren. Hij kon zijn slachtoffers gadeslaan, hen volgen, alles over hen te weten komen zonder dat zij zich daar ook maar in de verste verte bewust van waren. Hij hield aantekeningen bij, knipte artikelen uit en fantaseerde. Een extra bonus was daarbij dat hij niet kon worden afgewezen. Op een gegeven moment was dat niet genoeg meer. Hij vermoordde Damas, merkte dat hij dat prettig vond en besloot hoger op de carrièreladder te klimmen. Toen ging hij zijn slachtoffers ontvoeren en vermoorden. De ultieme controle. Leven en dood. Hij heeft de leiding en kan niet tot staan worden gebracht.’

Ik staarde in de blauwe irissen.

‘Toen verscheen jij op het toneel en groef Isabelle Gagnon op.’

‘Ik werd dus een bedreiging,’ zei ik, aanvoelend welke kant hij op zou gaan.

‘Zijn perfecte modus operandi werd erdoor in gevaar gebracht. Hij voelde zich in het nauw gedreven en daar was doctor Brennan de oorzaak van. Jij zou nog wel eens korte metten kunnen maken met de fantasie waarin hij de hoofdrol speelt.’

Ik nam de gebeurtenissen van de afgelopen zes weken nog eens door. Het leek een zinnige verklaring.

‘Begin juni graaf ik Isabelle Gagnon op en identificeer haar. Twee weken later vermoordt Fortier Margaret Adkins en de volgende dag verschijnen wij in Berger Street. Drie dagen daarna vind ik het skelet van Grace Damas.’

‘Gesnopen.’

‘Hij is woedend.’

‘Inderdaad. De jacht is zijn manier om uiting te geven aan zijn minachting jegens vrouwen…’

‘Of zijn woede jegens grootmama.’ Claudel.

‘Misschien. Ik elk geval dacht hij dat jij hem in de weg stond.’

‘En ik ben een vrouw.’

Ryan wilde een sigaret pakken, herinnerde zich toen weer waar hij was.

‘Hij maakte ook een fout. Met Adkins was hij te slordig te werk gegaan en het gebruik van die bankpas had hem bijna de das omgedaan.’

‘Dus had hij iemand nodig die hij daar de schuld van kon geven.’

‘De vent kan niet toegeven dat er steekjes aan hem los zijn. En hij kan beslist niet omgaan met een vrouw die hem steeds dichter op de hielen begint te zitten.’

‘Maar waarom Gabby? Waarom ik niet?’

‘Wie zal het zeggen? Toeval? Timing? Misschien kwam zij eerder naar buiten dan jij.’

‘Dat denk ik niet,’ zei ik. ‘Het is duidelijk dat hij me al geruime tijd in de gaten hield. Heeft hij die schedel in mijn tuin geplant?’

Knikjes.

‘Hij had kunnen wachten en me toen net als de anderen te grazen kunnen nemen.’

‘Die rotzak is ziek.’ Claudel.

‘Gabby was anders dan de anderen. Zij was geen willekeurige onbekende. Fortier wist waar ik woonde en hij wist dat ze bij mij logeerde.’

Ik had het eerder tegen mezelf dan tegen Ryan en Claudel. Een emotioneel aneurysma dat in de afgelopen zes weken was ontstaan en door pure wilskracht was tegengehouden, dreigde nu een feit te worden.

‘Hij heeft het expres gedaan. Die arrogante psychotische rotzak wilde dat ik het zou weten. Het was een boodschap, net als die schedel.’

Mijn stem klonk steeds hoger en daar leek ik niets aan te kunnen doen. Ik zag de envelop bij mijn deur weer. Een ovaal van bakstenen. Gabby’s opgeblazen gezicht met de kleine zilveren goden. Ik kreeg een beeld van mijn dochter voor ogen.

De dunne wand van mijn emotionele ballon barstte en weken opgekropt verdriet en spanning stroomden naar buiten.

Hoewel mijn keel ontzettend zeer deed, schreeuwde ik: ‘Nee! Nee! Nee! Ellendige klootzak.’

Ik hoorde Ryan op scherpe toon iets tegen Claudel zeggen, voelde zijn handen op mijn armen, zag de verpleegster, voelde de naald. Toen niets meer.