Hoofdstuk 28

'Gaat het?' vroeg George.

Stephanie glimlachte. 'Ik overleef het wel.'

'Dan gaan we.' Hij kuste haar. Charlotte hees een enorme rugzak op haar schouders en wiebelde ten groet met haar vingers.

Stephanie keek naar de klok.

'Ik moet er vroeg zijn,' zei Charlotte. Ze was nu langer dan Stephanie en zag er schrikbarend volwassen uit nu ze op het lyceum zat. 'Ik moet nog een boek uit de bieb halen en mijn huiswerk afmaken.'

'Tot vanavond,' zei George. 'Werk niet te hard!'

'Ik ga alleen die bestelling kannetjes met boterbloemen afmaken, en dan ga ik naar huis.'

Ze zag Millie als eerste. Hoewel ze het had kunnen raden door het feit dat Toby naast haar zat te giechelen.

Daar stonden ze - het welkomstcomité van de faceliftclub, voor het hek van de school onder een spandoek dat, zag Stephanie, duidelijk een van haar oude lakens was, gekreukeld door waarschijnlijk een reis in Charlottes rugzak, maar opzichtig versierd met rode glitter, zodat de hele wereld het kon zien.

'Ik ben blij dat ik me er al bij had neergelegd,' zei Stephanie laconiek, toen ze naar het tientallen centimeters hoge 'VEERTIG' naast haar naam keek. 'Nu hebben jullie geen geheimen meer voor me.'

Millie knipoogde naar haar. 'Nu we het erover hebben...' mompelde ze.

Stephanie boog voorover en gaf Toby, die nog steeds stond te lachen, een zoen. 'Fijne dag, tot straks.'

'Wat ga je vanavond doen?' zei Jacqui, die een kaart in Stephanies handen duwde toen Toby wegrende. 'Waar neemt hij je mee naartoe?'

'Vanavond,' zei Stephanie, 'eten we met ons allen thuis - George gaat koken - maar morgen brengen we de kinderen bij zijn moeder en gaan we een weekendje weg.'

'Een hemelbed en champagne bij het ontbijt?' grinnikte Jacqui.

'Klinkt geweldig,' zei Sue.

'Dan moet je langs Amanda's nieuwe winkel,' zei Millie. Ze gleed met haar handen langs haar zij en wiegde met haar heupen. 'Ze heeft daar heel sexy dingetjes, dat kan ik je wel vertellen.'

Stephanie glimlachte.

'Toen Alex jarig was heb ik daar iets gekocht. Ik had het aan toen ik de deur voor hem opendeed...' Millie barstte in lachen uit.

'Heb je die arme man nog steeds niet bij je laten intrekken?' vroeg Jacqui. Millie schudde haar hoofd. 'Ik ben zo heel gelukkig' zei ze. 'Ik vind het lekker om alleen te wonen met Ben. Veel beter om een minnaar voor af en toe te hebben.' Ze knipoogde. 'Flexibeler.'

'Je lijkt Patsy wel,' zei Stephanie.

'Ik moet je nog iets over haar vertellen.' Millie legde een vinger op haar lippen.

'Vraagt Alex' vrouw zich niet af waar hij de hele tijd naartoe gaat?' hield Jacqui aan.

'Oh, ik weet bijna zeker dat ze het weet. Ik denk dat het haar goed uitkomt. Ze doet tegenwoordig aan vogels kijken. Een of andere grapjas in windjack belt haar steeds op om mee te gaan kijken naar een zeldzaam fluitertje of zo. Het is vrij duidelijk wat zijn bedoelingen zijn, maar Alex zegt dat hij bot vangt omdat Marion al jaren niet meer aan seks doet.' Ze lachte. 'Je weet hoe mannen zijn!'

'Pas op!' zei Sue plotseling.

'Oh, spaar ons.' Jacqui sloeg haar sjaal steviger om haar nek. 'Ik ga ervandoor - ik moet aan het werk.'

'Hebben jullie even tijd, dames?' Deirdre versperde met haar klembord Jacqui de weg. 'Nog maar een week tot onze feestelijke show!'

'Ik kan niet wachten,' zei Millie met ongeveinsd enthousiasme.

'Goed.' Deirdre keek op haar lijst. 'We hebben nog een mooie giraffe...'

'Nee!' zei Stephanie, zo resoluut dat Sue een sprongetje maakte. 'Ik ga geen kostuums naaien.'

Deirdre fronste. 'Natuurlijk niet, liefje. Jij gaat al borden beschilderen met de kinderen. We kunnen al dat talent toch niet verspillen.' Ze tikte op haar vel papier.

'Mevrouw Cartwright past op Rodney, dat weet ik zeker.' Ze keek Millie aan met haar doordringendste blik.

'Rodney?' vroeg Millie met een uitgestreken gezicht.

'Nou ja, het hoofd zal natuurlijk wel achter zijn echte naam komen,' zei Deirdre vertrouwelijk, 'maar ik vind dat hij er als een Rodney uitziet.'

'Zo,' zei Millie en stak haar arm door die van Stephanie, toen ze aan Deirdre waren ontsnapt en de anderen gedag hadden gezegd. 'Heb je tijd voor koffie en een verjaarsgebakje?'

Stephanie keek op haar horloge. 'Straks, oké? Ik heb tegen Paula gezegd dat ik een lading melkkannetjes zou afmaken. Een speciale bestelling.'

'Ik heb voor mijn moeder een stel van je theekopjes met madeliefjes gekocht. Ze vond ze prachtig. Je zou een eigen zaakje moeten beginnen.'

Stephanie glimlachte. 'Dat zegt George ook, maar het is niet echt iets voor mij om zakenvrouw te worden. Ik ben geen Madeleine.'

'Dat wou ik je net vertellen.' Millie ging zachter praten terwijl ze over het trottoir terugliepen. 'Ze heeft het kantoor gesloten.'

'Nee!'

'Echt waar. En je raadt nooit waarom. Ken is er vandoor met iemand anders en Madeleine is er kapot van.'

'Je neemt me in de maling!'

'Nee, echt niet. En,’ zei Millie, met duidelijk plezier, 'je raadt in geen duizend jaar met wie hij ervandoor is.'

Stephanie schudde haar hoofd.

'Herinner je je die Margareth die op Amanda's eerste feestje was? Die tut? Die nijdig wegstampte en zei dat ik me moest schamen?'

Stephanie fronste. 'Ja, vaag.'

'Nou, die is het. Ze blijkt te werken bij Kens autobedrijf - ze verstuurt de rekeningen of zo - en Madeleine kwam daar een keer onverwacht binnenvallen en trof die twee in innige omhelzing aan op zijn bureau. Ken heeft alles toegegeven - hij zei dat hij al maanden verliefd op haar is en met haar wil trouwen!'

'Mijn God,' zei Stephanie gretig.

'En ze schijnt er nog steeds zo sloom uit te zien en nou blijkt dat Ken dat juist leuk vindt en dat hij er nooit tegen kon hoeveel make-up Madeleine op haar gezicht smeerde!'

'Hoe weet je dat allemaal?'

'Van Patsy. Ze is woest, want Madeleine zit thuis te huilen en wil niks meer met PA doen. Volgens mij heeft Patsy het geld nodig, omdat Dave zo moeilijk doet over de scheiding.'

'Maar Andrew Carlisle bulkt toch van het geld?'

'Jawel, maar dat gaat hij toch niet aan haar geven? Hij blijft zeggen dat het zijn carrière zal ruïneren. Toch lijkt hij te denken dat zijn bedrevenheid in het wippen dat waard is.'

'God,' zei Stephanie nogmaals. Het kostte haar nog steeds moeite zich een beeld van Madeleine in tranen voor te stellen. 'George zei al dat hij Ken in geen tijden meer bij de club heeft gezien.'

'Nou, je weet nu waarom!' Ze waren inmiddels bij Stephanies auto. 'Ik kom wat later op de dag langs, goed?' Millie gaf haar een knuffel. 'Heb een fijne verjaardag, Steph!'

Stephanie trok haar sleutels uit haar jaszak. Onmiddellijk kwam Kelly's kop tevoorschijn voor het achterraam, met haar tong uit haar bek. Haar adem maakte wolkjes in de koude lucht. 'Nou, vooruit dan,' zei Steph. 'Even een klein wandelingetje.'

Ze parkeerde aan het eind van de straat. Deed Kelly haar riem om en liep langs de rij huizen tot ze bij het huis van Cora kwam. Ze zou dat altijd als haar huis blijven beschouwen, wie er ook woonde.

De voordeur was nu donkergroen geschilderd en er hing al een krans van hulsttakken boven de nieuwe koperen klopper. Er hingen ook nieuwe gordijnen. Ze was er altijd uit de buurt gebleven, maar vandaag leek een goed moment om te gaan kijken - een paar geesten verdrijven voordat haar Leven begon. Ze glimlachte inwendig. Veertig was niet zo vreselijk. Bij het opstaan waren haar rimpels niet tien keer zo diep en hingen haar tieten en kont niet op de grond. Ze had er zo lang tegenop gezien dat de werkelijkheid nooit zo afgrijselijk kon zijn als waar ze bang voor was geweest.

Ze hoopte dat er iemand naar buiten zou komen. Zodat ze zou kunnen kijken en voelen... wat zou ze voelen? Het leek nu alsof het allemaal een droom was geweest. Ze liep voorbij, in de hoop een glimp op te vangen van iets waardoor ze het zou weten. Bij de brievenbus keerde ze om, wandelde langzaam terug in de richting van het huis en wenste dat er iemand tevoorschijn zou komen bij het passeren. Toch maakte haar hart een pijnlijke sprong toen de deur plotseling openging. Een ogenblik trok ze aan Kelly's riem, maar vervolgens haastte ze zich weg. Toen bleef ze staan, haalde diep adem en keek achterom.

De man was jong. Hij manoeuvreerde voorzichtig een buggy over het smalle pad, boog om het smeedijzeren hek open te maken, stuurde er voorzichtig doorheen, controleerde aan beide kanten de wielen. Op het trottoir knielde hij en maakte het blauwe wollen mutsje vast om het hoofdje van de peuter. 'Kom op, maatje,' hoorde ze hem zeggen en toen ging hij weer staan, keerde de buggy om en begon hem in tegenovergestelde richting te duwen. Ze keek hem na.

'Kom!' Ze liep zelf ook door, met Kelly naast zich. 'Terug naar de auto.'

Hij was dus verdwenen. Terug naar Norwich of ergens anders. Met Tanith en de kinderen - of met iemand anders. Stephanie haalde diep adem. De lucht was zo koud dat haar borst ervan tintelde. Op dat moment wist ze dat ze Troy hierna echt nooit meer zou zien.

En toen ging haar telefoon. Ze trok hem met een beverig gevoel uit haar jaszak. Natuurlijk zou hij zich herinneren dat ze vandaag jarig was. Weten dat het een belangrijke verjaardag was. Vandaag zou de dag zijn dat hij weer contact opnam, nog één keer rouw betoonde, spijt, een verontschuldiging.

Bericht ontvangen.

En het was ook wel weer frappant - dat hij een sms-je had gestuurd op het moment dat ze aan hem aan het denken was. Die oude telepathie die ze vroeger altijd leken te hebben, die werkte nog altijd...

Ze trok haar handschoenen uit en drukte met bonzend hart op de toetsen.

Fijne dag. Zal altijd van je houden. Altijd gedaan x

Ze glimlachte en deed het portier open om Kelly weer in de auto te laten. Wat had Troy ook alweer steeds gezegd... dat het moest gebeuren? Dat ze om een reden weer bij elkaar waren gebracht?

De kou beet in haar vingertoppen toen ze haar antwoord begon te toetsen, en ze voelde de warmte van Kelly's adem door het open portier komen. Na drie woorden stopte ze. Wat kon ze zeggen dat het zou uitdrukken?

Dat gevoel van verloren en opnieuw ontdekte dingen. Hoe echte, diepe gevoelens blijven bestaan, hoeveel zwakker en vager ze in de loop der tijd ook worden. Zoveel te zeggen. Maar in een sms-bericht?

Kelly piepte en plotseling nam ze een besluit. Soms was het wat je niet zei. Soms was het het beste om het simpel te houden. Verwarring te vermijden.

Ik ook van jou x

Ze stapte in de auto en drukte op de verzendtoets. Liet het bericht de ether in vliegen - en ging terug naar George.