Hoofdstuk 9

'M is in de geluidskamer,' zei Jo toen Stephanie binnenkwam. 'Het is nogal druk.'

Patsy zat op de rand van het bureau en was in de weer met haar lipstick. Ze lachte. 'Komt door het mooie weer - dan zijn we allemaal konijnen.'

Samantha kwam binnen met twee koppen koffie en een boze blik. 'Het is niet mijn schuld,' mokte ze. Ze gaf een kopje aan Jo. 'Ik kon haar niet verstaan.'

'Je had wegens slecht signaal de verbinding moeten verbreken. Ze belde met haar mobieltje, toch?' Jo nam een slok. 'Geeft niet. M trekt het wel recht.'

'Het was de dochter maar,' zei Samantha. 'Die is pas tien.'

Jo keek verbaasd. 'Kinderen zijn tegenwoordig heel slim. Die moet je niet onderschatten.' Stephanie keek haar aan. Jo was zelf ook niet zo oud, maar zelfverzekerd. Heel anders dan Steph toen ze in de twintig was. Of nu.

'Etterbakken, dat zijn het, die van mij, veel te wijs voor hun leeftijd,' bracht Patsy te berde. Ze pakte het kopje koffie dat Samantha voor zichzelf had bestemd. 'Je kunt wel een nieuw kopje inschenken, hè schat?'

'Nou, dit leek me een heel jong meisje,' wierp Samantha tegen.

'En waarom belde ze?' grauwde Madeleine. Zonder waarschuwing was ze er opeens. 'Omdat haar vader dat gevraagd had!'

Hoofdschuddend liep ze naar haar kantoor. Het idee dat een man zijn twijfels had over waar zijn vrouw was! Hoe durfde hij! Stephanie en Samantha keken elkaar even aan en gingen haar achterna.

Madeleine stopte een paar papieren in haar koffertje. 'Jij hebt duidelijk nog bijscholing nodig,' zei ze koel tegen Samantha.

'Wat doe jij vanmiddag?' vroeg ze aan Patsy, die nu op de rand van Madeleines bureau zat en in Hello! bladerde.

'Naar huis en in bad. Ik heb vanavond een heel spannend afspraakje.' Ze knipoogde naar Stephanie. 'Oh jee, moet je zien - helemaal uitgezakt sinds haar bevalling.' Ze liet een foto zien van een stralende actrice. 'Met hem zou ik wel willen. Ik houd wel van mannen die...'

'Waar ga je naartoe?' vroeg Madeleine. 'Heb je het al met Jo besproken.'

Patsy keek niet op van het tijdschrift. 'Niet nodig.'

'Denk eraan wat ik heb gezegd.'

Ze pakte haar jasje en maakte aanstalten om te vertrekken. Tegen Samantha zei ze: 'Ik ben tegen vieren terug. Tot die tijd moet je Stephanie maar helpen met archiveren.'

'Nu gaat ze me laten overwerken, denk ik,' zei Samantha toen Madeleine en Patsy weg waren. 'En ik heb een afspraak met Jed om zeven uur. Ik wilde dit baantje helemaal niet hebben.'

'Waarom doe je het dan?' vroeg Stephanie vriendelijk. Ze pakte een stapel facturen die ze moest ordenen.

'Mijn moeder bleef maar zeuren. Die wilde dat ik bij een makelaar ging werken!' Samantha trok een spottend gezicht. 'En toen zei tante Monica dat dit veel meer glamour had.' Haar blik moest uitdrukken hoe slecht haar peetmoeder op de hoogte was. 'Dus zij heeft het geregeld met Patsy. Ik vind het vreselijk. Mam denkt natuurlijk dat het gewoon werving en selectie is.'

'Wat wil je dan wel doen?' Stephanie bestudeerde Samantha van opzij. Ze was achttien, maar ze kwam kinderlijker over dan Charlotte.

'Actrice worden of model of zo. Of iets bij een tijdschrift. Zoiets als Lady Victoria Hervey. Mijn vriendje Jed krijgt opdrachten voor alle kranten van Londen. Hij zegt dat je gewoon de goede mensen moet kennen. Als hij het gemaakt heeft, mag ik van hem iets doen voor de moderubriek, geen probleem. Gewoon een kwestie van juiste vrouw op de juiste plek, zegt hij. Ik wil hier niet voor altijd blijven hangen met al die oude taarten met hun zogenaamde vriendjes alsof ze nog jong zijn.'

Gruwel. Stephanie stopte van schrik twee theaterkaartjes in een map vol restaurantbonnetjes. 'Nou, het zit vast ingewikkelder in elkaar.'

Samantha streek haar zijdeachtige blonde haar naar achteren. Geen enkele lijn in haar gezicht. 'Ik vind het walgelijk. Waarom zijn ze eigenlijk getrouwd als ze niet eens trouw kunnen zijn?'

Stephanie pakte een nieuwe kartonnen map. Ze had nog steeds niets gedaan. Een zoen telde niet, of wel...?

Met een schuldig gevoel verdrong ze haar herinnering aan die hartstochtelijke zoen. Ze was vergeten hoe een kus ook kon zijn. Die elektriciteit, hun lichamen die naar elkaar toe werden getrokken. Maar ze waren daar opgehouden. Zij was opgehouden. En als ze hem nooit meer zou zien...

Samantha praatte gewoon door. 'Zoals Andrew en Harriet zeggen op tv - het is een verbintenis. Je mag wel naar iemand anders kijken, maar je mag niets doen.'

Stephanie trok een boos gezicht. Wat was dat toch met die jeugd van tegenwoordig? Charlotte was ook dol op die schijnheilige en ziekelijk gelukkige Andrew en Harriet, die elke ochtend zedenpreken hielden voor het volk. Charlotte moest met geweld worden weggerukt van de tv.

'Ik zou Jed nooit ontrouw zijn,' zei Samantha. 'Wanneer wij trouwen, is het voor altijd.'

'Heel mooi,' zei Stephanie. Ze klemde een dik pak hotelrekeningen bijeen met een grote paperclip. Ach, zo begon iedereen. 'Ga ja al snel trouwen?'

Samantha friemelde met haar haar. 'Oh, nou, we hebben nog niets gepland. Eerst moeten we natuurlijk geld hebben, weet je.'

Stephanie knikte. Ja, dat wist ze...

Geld. De bron van alle ruzies die ze met Troy had gehad. Voor het mengpaneelfiasco - het laatste in een lange rij - hadden ze ontelbare malen bonje gehad over fondsenallocatie (haar fondsen) waarbij Stephanie erop bleef hameren dat de elektriciteit binnenkort afgesloten zou worden en Troy vriendelijk knikte en even later thuiskwam met een drumstel. Of die gedenkwaardige keer dat hij voor een ongelooflijk lage prijs een telescoop had gekocht van een kerel in de kroeg, waar hij naartoe was gegaan om het geld voor de energierekening op te drinken. 'Nu kunnen we naar de sterren kijken,' zei hij op verlokkende toon. 'Die hele ongelooflijke Melkweg.' Toen Troy het huis uit ging, lag het ding achter op een plank, onder het stof.

Ze had geschreeuwd, ze had gesmeekt, ze had gehuild. Vandaag moest ze bijna lachen als ze dacht aan die keer dat hij de flat uit rende waar zij zat te huilen vanwege het negatieve saldo, en terugkwam met een fles champagne en een doos chocolaatjes, die hij met haar laatste 20 pond had betaald om haar op te vrolijken.

Nu verbaasde ze zich. Hij had een baan en een huis en betaalde schoolgeld...

'Wat moet ik hiermee doen?'

Stephanie keek Samantha verbaasd aan. 'Sorry?'

Samantha had een stapel foto's in haar handen. 'Ik weet niet waar ik deze moet laten.'

'Oh - weet ik ook niet. Sorry, ik was even heel ergens anders.' Steph bekeek de foto's. Allemaal van mannen. 'Hm, doe maar in die doos - allemaal dingen waarover ik nog met Madeleine moet praten. Ze moeten gecodeerd worden, zei ze, geloof ik.'

'Moeten in de papiervernietiger, zo te zien,' zei Samantha. Ze hield een foto op voor Stephanie. 'Moet je deze ouwe lui zien!' Stephanie keek. Hij moest een jaar of veertig zijn.

'Hoe oud is Jed?' wilde ze weten.

'Tweeëntwintig,' zei Samantha vrolijk.

Troy was ook tweeëntwintig toen ze gingen samenwonen. Zij was negentien. Ze was blijven slapen in zijn eenkamerwoninkje en nooit meer naar haar studentenflat teruggegaan.

Haar moeder was zich doodgeschrokken van de kleine, stoffige ruimte, maar Cora had hun koppen en bekers gegeven, felgekleurd beddengoed en gerafelde handdoeken om de tijd te overbruggen. Troy was naar Londen gekomen om rijk te worden - rijk genoeg voor hen tweeën. Toen Steph was afgestudeerd, hoefde ze alleen maar even een baantje te hebben tot het geld bij hem kwam binnenstromen. Geld voor de schilderijen, de muziek, de geweldige ideeën, de verbluffende uitvindingen. Troy ging de wereld veroveren. 'Hij heeft zoveel talent,' zei Cora.

'En wat doet Jed precies?' vroeg Stephanie. 'Hij is journalist, hè?'

'Nou ja, hij schrijft artikelen en soms maakt hij ook foto's.'

'Maar dat is interessant,' zei Stephanie beleefd. 'Voor welke bladen?'

'Ken je die Eleanor dinges - die de moeder van de tandarts speelde in EastEnders?

'Een beetje,' zei Stephanie, die nu nog niets wist.

'Nou, toen het misging met haar liposuctie, heeft hij gezien hoe ze onder het verband uit het ziekenhuis kwam en heeft hij van een verpleegster gehoord hoeveel hechtingen ze had en zo,' zei Samantha trots. 'Dat verhaal heeft hij aan News of the World verkocht.'

'Echt waar?' zei Stephanie. Ze had medelijden met die arme Eleanor dinges en was heel blij dat zij niet zo beroemd was dat iemand als Jed rond de kliniek hing als zij met de Faceliftclub onder het mes ging.

'Maar hij wil het liefst een vaste baan bij de Daily Detail. Daar zitten de topjongens, zegt hij. Hij heeft al wat dingen voor ze gedaan, maar de hoofdredacteur is een vrouw - echt een keiharde bitch. Die haat mannen.'

'Oh jee.' Stephanie maakte een mooi stapeltje van de foto's.

'Hij is met iets bezig,' zei Samantha. 'Hij zegt dat het heel exclusief is. Maar hij wil niet zeggen wat het is. Het is wel iets vreselijk belangrijks,' zei ze zachter, 'want hij komt altijd heel laat thuis.'

Dat zegt hij tenminste, dacht Stephanie en ze schrok er meteen van. Wat was er met haar gebeurd? Ze werkte hier nu een paar weken en dacht al het ergste van iedereen.

'Dan kopen we een flat in Londen,' zei Samantha gretig. 'Weg uit dit gat.'

Stephanie lachte inwendig. Veel exclusiever dan Edenhurst kon je het niet krijgen, met zijn snelle treinverbinding met de stad. De halve beroepsbevolking van de stad droomde van een chic huis in een plaats als Edenhurst, met zijn lommerrijke lanen, bekende landgenoten en dames die nog de lunch gebruikten. Of - zoals hier wel bleek - een andere manier hadden gevonden om de tijd door te brengen.

De telefoon op het bureau van Madeleine ging over. 'Zal ik maar?' vroeg Stephanie.

'Zou ik niet doen. Jo zegt dat alle telefoontjes via haar gaan. Madeleine was woedend toen ik een keer had opgenomen.'

Maar Jo kwam de kamer binnenlopen en de telefoon rinkelde door. Ze vroeg aan Stephanie: 'Hoe laat zou Madeleine terugkomen, zei ze?'

'Uur of vier, geloof ik.'

Jo keek op haar horloge. 'Ja, dacht ik ook. Ik hoop dat ze een beetje opschiet. Ik weet niet zeker wat ik hiermee aan moet. Er is hier een cliënt' - ze knikte in de richting van de receptie. 'Ze is in alle staten!'

'Kun je Madeleine niet op haar mobiel bellen?'

'Eh nee - niet echt.' Ze keek opzij naar Samantha, die wat zat te wroeten in de archiefkast. 'Hotel la Ruche,' waren de woorden die haar lippen vormden.

'Ah,' zei Stephanie, die geen idee had wat dat betekende. De telefoon hield op, maar begon meteen opnieuw te rinkelen. 'Ik neem hem wel,' zei Jo. 'Neem jij Mrs V even van me over?'

Stephanie liep naar de receptie, waar een onrustige vrouw van ongeveer vijfendertig op de rand van de bank zat met een mobieltje in haar hand. Ze schrok op toen Stephanie verscheen. 'Mrs V? Komt u mee voor een kopje koffie?' 'Is Madeleine gauw terug?' De vrouw keek haar smekend aan. 'Ik weet niet wat ik moet.'

'Ze kan elk moment komen.'

Stephanie ging haar voor naar een stoel in het kantoor naast dat van Madeleine. 'Ik ben zo terug.'

'Hij belde opeens, volkomen onverwacht.' Mrs V sprong op en pakte Stephanies arm vast. 'Hij zei dat hij ze had gevonden.'

'Wie? Wat gevonden?'

'De foto's. Een hele stapel. Gary had die foto's genomen en nu heeft Donald ze gevonden. En ik ben helemaal naakt!'

'Oh God.' Stephanie ging naast haar zitten.

'Wat moet ik doen?' Mrs V ging weer zitten en verborg haar hoofd in haar handen. 'Hij zei dat ik meteen naar huis moest komen om te zeggen wie die man is!'

'Wat heb je gezegd?' vroeg Stephanie ontzet.

'Niets! Ik deed net of mijn batterij op was. Dat had Madeleine gezegd.' Ze hield Stephanie het mobieltje voor. 'Kun jij het doen?'

'Wat?' Stephanie pakte de telefoon aan, niet wetend wat er van haar verwacht werd.

'Laat mij maar.' Jo was terug. 'We hebben een apparaat,' legde ze uit, 'dat de batterij leeg maakt. Dan lijkt het heel geloofwaardig.' Ze wendde zich tot Mrs V: 'Ik heb Madeleine gesproken. Ze komt eraan. - en alles komt goed.'

'Echt waar?' De vrouw keek Stephanie aan. 'Ik dacht dat ik misschien kon zeggen dat ik ze voor hem heb laten maken - professioneel, hè - als verrassing, maar het waren allemaal Polaroids.'

Stephanie wist niet wat ze moest zeggen. Hoe kon Madeleine in godsnaam naaktfoto's goedpraten? 'Ik, eh, zet nog een keer koffie,' zei ze.

Toen ze terugkwam, staarde Mrs V als een waanzinnige voor zich uit. 'Komt ze gauw? Oh!' Daar kwam Madeleine binnen. 'Oh, dank je wel!'

'Oké, geen paniek,' zei Madeleine.

'Hij zit thuis op me te wachten. Er zijn er zes. Op eentje heb ik...'

'Wanneer is hij jarig?'

De vrouw keek verbaasd. 'In januari.'

'Goed. Wanneer is de trouwdag?'

'November.'

Madeleine peinsde. 'Hmmm. Duurt nog wel even, hè? Wat staat er nog meer aan te komen? Een of andere verjaardag, iets gedenkwaardigs?' 'Nee. Niets.'

Madeleine mompelde afkeurend. 'Kom nou, denk eens na! Hebben de kinderen iets bijzonders gedaan? Sterfdag van de hond?'

'Nee.' Ongelukkig schudde de vrouw haar hoofd.

'Hoe lang woon je al waar je nu woont?'

Mrs V zei verbaasd: 'Eh - tien jaar, geloof ik, ja, bijna tien jaar.'

'Wanneer zijn jullie er komen wonen? Welke maand?'

'Eind mei, dacht ik, ja, 27 mei!'

'Geweldig!' zei Madeleine triomfantelijk. 'En jullie zijn daar heel gelukkig, nietwaar?'

'Nou...'

'Jullie zijn daar zo gelukkig dat je een heel speciaal cadeau hebt bedacht om te vieren dat jullie nu al tien jaar in dat heerlijke huis wonen. Niet gewoon een saai cadeau, maar een heel speciaal cadeau, alleen voor hem, om hem te herinneren aan die tijd, tien jaar geleden, toen hij je over de drempel droeg...'

'Ik geloof niet dat...' begon de vrouw onzeker, maar Madeleine werd helemaal door haar idee in beslag genomen.

'Je wilde iets met eeuwigheidswaarde, net als jullie liefde. En wat is dan beter dan een mooi schilderij van jou, helemaal naakt. Een tijdloos cadeau!'

De vrouw hapte naar lucht. Ook Stephanie luisterde met open mond. 'Snel naar huis en zeg dat die foto's zijn genomen door een vrouwelijke schilder. En dan huilen! Snikken dat je zo teleurgesteld bent dat de verrassing eraf is. Gekwetst jammeren dat hij zoiets slechts van je dacht terwijl jij zo je best had gedaan om een mooi cadeau te verzinnen.'

Mrs V was nog niet van haar verbazing bekomen.

'Jo, bel YK - die is toch een soort kunstenares? .- en zeg dat ze een half voltooid olieverfje in elkaar moet draaien. Hoeft niet veel bijzonders te zijn. En jij -' ze had het nu tegen Mrs V - 'moet morgenochtend hier verschijnen, je kleren uittrekken en je gezicht laten zien, zodat ze een min of meer gelijkend portret kan maken.'

'Maar die poses...'

'Geen probleem,' zei Madeleine luchtig, 'Zeg maar dat ze heel modern is. Meer een Tracey Emin dan een Holbein. Zeg maar dat ze experimenteert met de lichtval. Anders moet ze er maar een maken waarop je je benen over elkaar hebt, als je bang bent wat de buren zullen denken als het in de eetkamer hangt.'

Mrs V verbleekte. 'Nou ja, als je denkt dat het werkt..

'Natuurlijk. Jo geeft je het nummer. Hij kan YK ook zelf bellen als hij jou niet gelooft. Laten we haar Annabella noemen - klinkt artistiek. En als ze dan over een paar dagen komt met een half voltooid doek, zal hij je om vergiffenis smeken. Je krijgt zelfs waarschijnlijk een duur cadeau.'

'Oh, heel hartelijk bedankt, ik ben je zo dankbaar.' Mrs V kwam op Madeleine toe en Stephanie dacht even dat ze haar wilde zoenen. 'Maar de volgende keer,' zei Madeleine streng, 'mag je zulke dingen absoluut niet meer laten rondslingeren.'

'Ik dacht dat ik ze veilig verstopt had. In de la met mijn slipjes.'

'In dat geval,' zei Madeleine toen Mrs V weg was, 'denk ik dat Donald ook wel een paar geheimpjes heeft.'

Stephanie giechelde en voelde zich een beetje hysterisch. 'Dit zal ze tenminste nooit meer doen, denk ik.'

Madeleine schonk een beetje whisky in het kopje koffie dat ze van Jo had gekregen. 'Dit zal ze zeker nooit meer doen als ze de rekening gezien heeft.'