Proloog

Hoe voel je je vrolijk, sterk, tintelend, licht, vrij en gewoon ronduit fantastisch? 

Drink champagne 

Eet chocola

Krijg drie orgasmen op een middag...

Patsy kwam de douche uit, verrukkelijk sensueel. Waterkraaltjes kaatsten van haar huid, die nog glad was van de olie. Ze streek licht over haar buik en spinde van genot bij de gedachte aan de handen die haar hadden gekneed en gemasseerd, geplaagd en gestreeld. De gespierde kont die ze vol bewondering in de spiegel van de toilettafel zag pompen, terwijl zij eronder lag te kronkelen. Mmmm!

Dit was seks op zijn best. Het moment waarop de twijfel verdween en ze onoverwinnelijk was. Ze was high en opgewonden, zo gelukkig om alles... Haar lichaam glom in de enorme spiegel. Ze nam een pose aan, met een hand op haar heup, de rug hol, getuite lippen. Ze knipoogde goedkeurend. Niet slecht!

Lichaam nog stevig, tieten recht overeind, kont zakte niet af. Nergens iets van de cellulitis die in enorme hoeveelheden te zien is aan de rand van het zwembad in de fitnessclub. Haar gezicht was nog vochtig van de stoom. Haar haar krulde in leuke lokjes om haar postorgastische blos heen. Ze was trots. Helemaal niet slecht voor achtendertig. Ze pakte een donzen handdoek en sloeg die om haar schouders. Ze genoot van het gevoel van opwinding dat nog nazoemde onder haar huid. Weg met Prozac! Geloof me, meisjes, een middagwip is het best... Ze wreef met de handdoek over een glad, gebronsd been en grinnikte. Deze was bepaald anders. Hij bezat energie en vitaliteit. Hij gooide haar op het bed en ging aan de slag met alles wat in hem zat. Weer eens wat anders om een stevig, slank lichaam boven op je (achter/naast/wat ze maar wilde) te voelen. De laatste keer dat ze seks gehad had met Dave, had ze met haar hand over de zachte laag gelei op zijn buik gewreven en gehuiverd. Dave klauterde op haar, kreunde een beetje en klauterde er weer af. Deze, nou ja, deze...

Ze schopte de handdoek weg en deed de badkamerdeur open, met één hand om een naar voren priemende borst. Met haar duim maakte ze kringetjes om de al geïnteresseerde tepel en ze wist dat hij daar onmiddellijk een nieuwe stijve van zou krijgen.

'Er zit niets anders op,' riep ze terwijl ze bij terugkeer in de slaapkamer, 'Je moet me nog een beurt geven!'

Hij stond - nog naakt - naast van het bed. Op het geluid van haar stem draaide hij zich om. Ze zag verbijstering en paniek op zijn gelaat.

Een kort moment stonden ze aan de grond genageld. Beiden staarden geschokt naar het mobieltje in zijn hand, waar gesmoorde kreten uit klonken. Zijn vrouw?

Dringend bracht hij een vinger naar zijn lippen.

Beetje laat nu.

Ondanks zijn lengte had zijn naakte, over de telefoon gebogen lichaam plotseling iets kwetsbaars en babyachtigs. Er zat een ongebruikelijke schorre klank in zijn stem. Met vertrokken mond sprak hij in het apparaatje.

'Ik zou niet weten waar u het over hebt!'

Ze hoorde gebrul uit de telefoon komen.

Jezus! Dave!

Patsy greep naar haar maag. Met zijn vrije hand gebaarde hij dat ze niets moest zeggen. Ze kon verdomme nauwelijks ademhalen!

Hij klonk alsof iemand hem bij zijn ballen had (wat wel eens snel zou kunnen gebeuren). 'Natuurlijk is uw vrouw hier niet. Ik zei het al, u hebt een verkeerd nummer gebeld! Rustig....'

Hij balde een vuist en opende die weer. Zij hield één hand voor haar mond en haar hart bonsde.

Hij klonk wanhopig. 'Ik weet niet wie u bent, maar ik verzeker u...'

Er was een einde gekomen aan de gesmoorde kreten. Hij keek naar zijn mobieltje en toen naar haar. 'Hij komt eraan!'

Ze stonden elkaar aan te gapen. Toen legde hij de telefoon neer en zij graaide naar de wikkels van de chocolade.

Haar hart ging tekeer als een gek; adrenaline raasde door haar lichaam, waardoor haar vingers tintelden. Ze hoorde zichzelf hijgend door de kamer dribbelen en haar kleren en andere spullen pakken.

Slipje! Waar is dat? 'Mijn beha! Wat heb je daarmee gedaan?'

'Je had er geen aan.'

'Wel waar!'

Struikelend renden ze heen en weer in hun paniektoestand. Ze schreeuwden beschuldigingen naar elkaar onder het naar kleren scharrelen door. Ze trokken aan lakens en graaiden wijnglazen en tissues bij elkaar.

'Waarom deed je in godsnaam je mond open?'

'Hoe kon ik nou weten dat je in gesprek was? Jezus, waar is mijn mobieltje?'

'Heb je hem niet horen overgaan?'

'Natuurlijk niet. Ik was in de douche. Shit, ik vind maar één kous. Waarom heb je opgenomen?'

'Waarom niet? Het is mijn telefoon. Ik dacht dat het Robbie was. Hij wil niet dat zijn nummer zichtbaar is.'

'Robbie? Wie is Robbie in godsnaam?'

'Dit is zijn huis! Hij zei dat hij zou waarschuwen als hij terugkwam.'

'Achterlijke idioot! Waar zijn mijn schoenen?'

'Ik achterlijk? Hoe komt die vent van jou in jezusnaam aan mijn nummer? En hoe weet hij waar wij zijn?'

'Ik heb geen idee!'

'Maar hij heeft het adres. Je kon natuurlijk je klep niet dichthouden.'

'Ik heb niks gezegd!'

Op haar schoenen na had ze alles nu in haar armen. Hij had een T-shirt en sokken aan. Ze vond hem zo helemaal niet leuk. 'Trek maar een paar kleren aan,' zei ze.

Zenuwachtig stond hij midden in de kamer zijn handen tegen elkaar te wrijven. Ze zag de angst op zijn gezicht toen hij krijste: 'Wat moeten we nou doen?’

'Ik ga hier als de sodemieter weg,' zei ze bits, 'en ga jij maar naar beneden en verzin een goed verhaal!'

'Maar hoe...?' begon hij klagerig. Patsy negeerde hem, ging met haar kleren naar de badkamer en sloeg de deur dicht.

Ze leunde tegen de blauwe tegels en kon haar rok maar niet goed krijgen. Met trillende hand pakte ze haar mobiele telefoon en bladerde tot ze het goede nummer had gevonden. Ze drukte op de groene knop en hield haar adem in terwijl ze hem aan de andere kant hoorde overgaan. Een vloedgolf van vreugde overviel haar toen hij vrijwel meteen werd opgenomen. 'Haal M! Ik moet haar hebben. Het is helemaal mis. Ik ben hier en...'

Toen ze in de rede werd gevallen, gooide Patsy gefrustreerd haar hoofd in de nek. Wat?? Haar stem schoot verscheidene octaven de hoogte in: 'Hoe bedoel je? Je weet heel goed waar ik het over heb! Dit is Patsy! Patsy King.'

Jezus! Die imbeciele stagiaires. Dat was ze in haar paniek vergeten. Ze haalde diep adem en begon opnieuw, met ijzige stem.

'Hier Mrs K. Ik heb assistentie nodig. Alarmfase Rood!'

Operatie Betrapt-met-je-broek-op-je-enkels-godverdomme.

Er volgde een klik aan de andere kant van de lijn en daarna een rustige, bekende stem. 'Controlepost. Waar zit je?'

Midden in de shit.

Toen ze de badkamer uit kwam, ademde ze rustiger. De lakens waren rechtgetrokken, de kussens lagen weer net zo opgestapeld als toen ze vanochtend was binnengekomen.

Patsy rende over de overloop en de brede trap af. Haar schoenen bleken op het tapijt in de hal te liggen. Hij was volledig aangekleed en liep te ijsberen. De deurbel ging en ze sprongen op. Hij versperde haar de weg en keek ongerust. 'Wat moeten we zeggen?'

Ze schoot langs hem heen en streek voor de spiegel in de hal met haar vingers door haar haar. 'Ik ben weg. Jij blijft hier en zegt dat hij het helemaal mis heeft.'

'Doe niet zo gek! Hij mag mij niet zien!' Hij pakte haar bij een arm en keek smekend.

Maar Patsy schudde hem van zich af, stak haar voeten in haar schoenen en slingerde haar tas over haar schouder. Er werd weer gebeld.

'Hij heeft je gehoord. Hij weet dat jij het bent!' zei hij.

'Zeg maar dat hij paranoïde is.'

De bel jengelde nog eens. Ze hoorden de buitendeur en renden de eetkamer in. Nu bonsde iemand hard op het glas van de binnendeur.

'Laat me d'r in!'

Pijlsnel doorkruiste Patsy de kamer en ze rukte aan de tuindeuren.

Jezus! 'Op slot. Vlug!'

Ze kon de angst in haar eigen stem horen nu het gebons op de deur heviger werd. Op dat moment verscheen hij naast haar, rammelde aan de knop van de tuindeuren, rukte ze open en duwde haar erdoorheen. Achter hen hoorden ze glasgerinkel.

'Doe open, klootzak!'

Patsy rende over het onberispelijke gazon en controleerde intussen of ze haar beide oorringen nog had.

Houd hem bij de tuindeuren vandaan. Houd hem aan de praat. Opnieuw was haar hart op volle kracht aan het bonzen. Ze bereikte het tuinhuisje en streek het haar van haar bezwete voorhoofd. Opgelucht hurkte ze achter het huisje neer. Ze meende zwak geschreeuw te horen in het huis en ze huiverde bij de gedachte dat de vuist van Dave de neus van haar minnaar zou verpletteren.

Hij was lang. Maar Dave was een olifant.

Een boze olifant...

Ze dacht aan het grindpad naast het huis. Ze moest over het gras heen om daar te komen.

Dat ging best als Dave nog in de hal was of in een van de voorkamers, maar niet als hij door het huis raasde om haar te zoeken en toevallig door een raam aan de achterkant keek...

De heg achter haar was te hoog om overheen te klimmen. Ze moest via de voorkant weg, de straat op. Links stonden een paar struiken. Misschien kon ze daar gebruik van maken om langs de zijkant van het huis de oprijlaan te bereiken. Voorzichtig gluurde ze om het houten huisje heen.

Het huis zag er vredig en bedaard uit in het late middaglicht. Bij de ramen was niemand te zien.

Patsy haalde diep adem en rende op topsnelheid over het gazon naar het hek aan de zijkant. Ze liet zich hijgend op de grond vallen en kroop achter een lavendelstruik. Ze lag op haar buik en voelde zich als een soldaat op een reclameposter van de landmacht. God wat zou ze vies worden. Hier werden de struiken hoger, dus ze kon zich oprichten op handen en voeten om daarna heel oncomfortabel gehurkt langs de heg weg te vluchten naar de oprijlaan. Hier zaten maar een paar kleine ramen. Ze hield haar adem in en bukte om eronderdoor te kruipen. Alles bleef rustig.

Uiteindelijk bereikte ze het eind van de border. Nu moest ze nog over een siermuurtje heen en een paar meter grind overwinnen en ze was buiten gezichtsbereik. Maar eerst moest ze voor het grote keukenraam langs.

Ze tuurde door de rododendrons en sprong op.

Er stond iemand bij de gordijnen.

Patsy rolde zich bij de heg op en deed haar ogen stijf dicht. Had Dave hem vermoord? (Vreselijk zonde van een fantastische wip, maar verder wel een goede oplossing.)

Haar verwarde brein wist het niet zeker; misschien kwam het door de paniek dat ze dacht dat het haar echtgenoot was. Want was die persoon niet langer?

Of had hij onvermoede kracht en moed aangeboord en Dave om zeep geholpen? (Handig vanuit het gezichtspunt van seksuele vrijheid, erfenis en levensverzekering, maar ja, de kinderen...)

Maar dan zou hij wel toch op zoek naar haar zijn?

Ze hief haar hoofd een centimeter op en deed één oog open. Met bonzend hart tuurde ze nog eens door de bladeren. Niemand. Bij beide ramen geen beweging. Wat gebeurde hier in godsnaam?

Nu moest ze iets doen, nu het nog kon. Patsy keek nog één keer en sprong op. Ze haalde diep adem, rende over het gras, trok haar rok omhoog en klom over het muurtje. Met een knarsend geluid raakte haar schoen het grind en brak de hak eraf.

Shit! Ze hinkte over de oprijlaan, waar ze aan het oog werd onttrokken door bomen, en trok het smalle zijhek open. Hijgend bereikte ze het strookje gras daarachter.

Toe nou! Toe nou! Haar ogen schoten terug naar de ingang, terwijl ze modder en takjes wegveegde van haar voorheen citroengele T-shirt.

Dave kon elk moment naar buiten komen stormen.

Ze zag dat haar kousen in flarden langs haar zwarte knieën hingen. Toen stopte er een witte BMW naast haar. De achterdeur ging open.

Het meisje achter het stuur was nieuw. Patsy glipte naar binnen en het meisje knikte. 'Oké?'

'Rijden!'

Patsy liet zich op de achterbank vallen en de auto trok op.

Over haar schouder zei het meisje: 'Als we wat verderop zijn, scheur ik ervandoor. Trek alvast je spullen uit.'

Over de voorbank heen reikte ze een nieuw geel T-shirt met bijpassende schoenen aan.

'Voorzichtig!' Snel deed Patsy haar hoofd opzij om niet geraakt te worden door net zo'n hak als die net was afgebroken.

Naast de schoenen belandde een paar kousen.

'Er liggen nog vochtige tissues.'

Patsy probeerde haar T-shirt over haar hoofd te trekken. Dat valt niet mee als je plat moet liggen en je hoofd onder het raam houden.

Het meisje vervolgde: 'Er staan twee boodschappentassen op de grond met een Evening Standard erbij. Het weer in Londen was zo'n beetje als hier - niet koud, maar grijs, bewolkt.' Routineus ging het verder: 'De trein naar Edenhurst vertrok om 16.17 uur van Victoria. Tot aan Bridgewater South moest je staan. Het retourtje kostte 9,40 pond. We zetten het op zijn creditcardrekening.'

Patsy boende haar knieën schoon. Ze ging op haar rug liggen en stak een been omhoog om de nieuwe kousen te kunnen aantrekken. 'Zometeen moet ik rechtop kunnen...' Ze trok haar rok op tot haar middel en frummelde met de jarretels.

'We zijn er bijna.' Het meisje draaide aan het stuur en Patsy kwam overeind. Ze reden langs de rijen geparkeerde auto's bij station Chartwell. Vijf treinminuten van Edenhurst.

Toen ze uitstapte, kreeg ze van het meisje een winkeltas van Peter Jones en een tweede van Selfridges. T-shirt van DKNY, oorringen en een sjaaltje en die vochtinbrengende crème waar je om had gevraagd. En hier is je kaartje.'

Ze bekeek Patsy kritisch. 'Ik zou nog wel iets aan je haar en je make-up doen voor je thuiskomt.'

Patsy nam de tassen aan. 'Ja! Bedankt,' zei ze scherp. 'Zeg tegen M dat ik haar nog bel.'

'Tuurlijk!'

Het meisje ging weer achter het stuur zitten, startte de motor en stak lusteloos een hand op.

Patsy schudde haar hoofd. En dan zal ik meteen iets zeggen over de manieren van het personeel.

Vlak voor de trein aankwam, stond ze op het perron. Ze stapte in de eerste de beste wagon. In een hoekje met haar boodschappen haalde ze een spiegeltje tevoorschijn en staarde in haar glazige ogen. Ze zag eruit als een rampslachtoffer. Nu nog een deken om haar schouders en ze kon zo op het journaal.

Er zat nog steeds een donkere vlek in haar rok, die er met de tissue niet uit te krijgen was. Nou ja, treinen waren nou eenmaal vies. Ze haalde een tube crème en een kam uit haar tas om zich wat op te knappen. Waar zou Dave zijn?

Of waren ze allebei dood? Ze zag het voor zich. Dave die hijgend over hem heen gebogen stond om naar het tot moes geslagen, ooit fotogenieke gezicht te kijken, terwijl hij met zijn laatste krachten zijn rechterhand ophief (met daarin het Sabatier-mes dat hij van het aanrecht had gegraaid toen Dave, die hem bij zijn kraag vasthield, zijn hoofd tegen de tegels aan pulp sloeg) en stak het lemmet recht in Dave's hart...

Twee begrafenissen, maar de grote mogelijkheid dat zij er zonder kleerscheuren van afkwam - vooral als ze voor de roddelbladen een verhaal verzon over een dronken gokschuld waar ze een hartstochtelijk verschil van mening over hadden. Tweevoudige sympathie van het publiek: weduwe en ex-slachtoffer van een verslaafde.

Maar terwijl ze met een lange, gemanicuurde vinger haar make-up aanbracht, vertrok haar gezicht tot een grimas bij de gedachte aan het beroerdste scenario: haar man had de waarheid uit hem gewrongen, schopte haar het huis uit, betaalde een miezerig schijntje alimentatie en de Daily Detail beschreef haar als een ongeneeslijke sloerie, zocht vroegere minnaars op en liet ze cijfers geven voor hoe ze pijpte...

De trein reed station Edenhurst binnen, Patsy bekeek zich nog snel in de ruit en stond op. Haar blonde haar zat nu weer goed, haar lipstick was perfect.

Dave stond op het perron, hij was rood aangelopen en buiten adem. Hij kwam op haar toe gerend en pakte haar arm met een vlezige hand. Hij bestudeerde haar gezicht.

Ze boog zich voorover en kuste zijn bezwete wang. 'Schat! Wat aardig dat je me komt afhalen!'

Ze lachte naar hem en zag zijn borst zwaar op en neer gaan.

Ze keek bezorgd. 'Gaat het wel?'

Hij leek verwikkeld te zijn in een emotioneel conflict. Zijn mond ging open en dicht en hij greep haar arm weer beet.

'Leuke dag?' vroeg hij ten slotte.

'Ach, je weet hoe dat gaat! Wel leuk, afgezien van de drukte en de vreselijke mensen.'

Ze schudde haar hoofd bij de gedachte aan de beproevingen van het warenhuis, maakte handig haar arm los en overhandigde hem de draagtassen. Tersluiks keek ze naar zijn knokkels.

'Ik hoop dat de auto niet te ver weg staat,' zei ze over haar schouder. 'Mijn voeten zijn kapot.'

Ze keek opzij naar haar weerspiegeling in het raam van de restauratie en lachte. 'Mijn hemel! Ik zie eruit alsof iemand me door het struikgewas heeft gesleept!'