Hoofdstuk 2

Millie had een glas wijn in haar ene hand en een enorme zwarte kunstpenis in de andere. Ze grijnsde toen ze Stephanie achter Amanda aan de kamer binnen zag komen.

'Alles goed, Steph?'

Stephanie staarde naar de plastic aderen en het plukje synthetisch schaamhaar en bedacht dat zeker niet alles goed was.

Ze kromp ineen toen Millie, die haar blos negeerde, het ding aanzette en als een echte kenner bij het puntje van haar neus hield. 'Hemeltje! Die trilt veel te weinig!'

De anderen barstten in schaterlachen uit. Stephanie kreeg een glas wijn in haar hand gedrukt en nam een grotere slok dan ze van plan was.

Millie zwaaide met het ding. 'Hier moet je betere batterijen in stoppen als je hem wilt verkopen, Amanda,' zei ze.

Amanda was afgevallen, met gebleekt haar dat bijna wit was en bosbessenlippen die haar gezicht nog bleker maakten. Stephanie had bij de voordeur nog geprobeerd meelevend te doen, maar was geschrokken van haar gelaatsuitdrukking.

'Dan doen we het toch gewoon zonder hem,' had Amanda kil geantwoord en Stephanie had niets meer gezegd. Nu zag ze Amanda een kleine witte cilinder over de leuning van de bank gooien.

'Hier, probeer deze. Handtasformaat, om bij je te hebben voor noodgevallen.'

Millie krijste. 'Heb ik al. Op alles voorbereid, zo ben ik wel!'

Een klein, dik meisje op het tapijt giechelde waarderend. 'Heb je al een oplader, Mills?' vroeg ze.

Weer lachten ze allemaal. Stephanie liet zich in een stoel in de hoek zakken. Oh God! Hiervoor had ze Madeleine uitgenodigd. Ze vroeg zich af hoe gauw ze voor hun fatsoen er weer tussenuit konden knijpen.

Stephanie keek naar de koffietafel met stapels van God-mag-weten-wat en naar de samenscholing van vrouwen rondom Millie.

Millie vond het fijn om het middelpunt van de aandacht te zijn. Ze zag er ontspannen uit in haar Calvin Klein-jeans en heel strakke topje. Ze toonde onafhankelijk van het seizoen haar decolleté.

Nu had ze haar schoenen uitgetrapt en wriemelde blij met haar roodgelakte teennagels toen Amanda iets omhoog hield wat eruitzag als twee grote knikkers aan een touwtje. 'Nou, ik probeer alles minstens één keer, Amanda, dat weet je. Maar ik heb gehoord dat ze tegen elkaar aan klikken als je loopt.'

Het dikke meisje zag rood van vreugde. 'Ik zou me zorgen maken hoe ik ze er weer uit kreeg. Je krijgt tranen in je ogen als je eraan denkt.'

Stephanie werd er licht in haar hoofd van. Ze nam een grote slok wijn en wendde haar gezicht af toen Amanda op het punt stond uit te weiden over een vreemdsoortig apparaat dat Stephanie al angst had ingeboezemd.

Er was maar één andere vrouw die er ook zo ongemakkelijk uitzag. Ze zat in de tegenoverliggende hoek en had een marineblauwe rok aan. Haar ogen hield ze neergeslagen en haar sluike haar hing over haar voorhoofd. Ze keek met een uitdrukkingloos gezicht op en Stephanie glimlachte naar haar. De vrouw keek weer omlaag.

'Nou, ik weet niet zeker wat waarin moet,' zei Amanda, 'maar je schijnt een volledig unieke ervaring mee te maken.'

Millie hield een nog grotere vibrator omhoog. 'Hé - dit lijkt er meer op! Mag ik deze meenemen voor een proefrit?' Ze hield het ding voor zich uit en blies er een kusje naar. 'Valt niet in slaap, laat geen scheten.

Ze moesten allemaal lachen en de vrouw op de bank naast haar gaf haar een bemoedigende por: 'Je komt altijd zelf op de eerste plaats!'

'Als jullie iets willen passen...,' zei Amanda tegen een stel meisjes die bij de haard tussen de zijden lingerie begonnen te snuffelen.

'Dit vind ik leuk!' Het dikke meisje hield een doorkijknegligé voor zich uit. 'Vindt mijn Kevin vast ook. Komt iemand mee?'

Een vrouw met rood haar ging haar achterna met een hele arm vol zwarte kant. 'Er zit een mooi rubberen korset bij, Millie!'

Millie grijnsde. 'Straks. Hup Amanda, nu het andere speelgoed.'

Amanda graaide in een doos naast haar en haalde er een groot, roze, rubberig ding uit. Dankbaar sprong Stephanie op toen de bel ging. Ze keek van de een naar de ander. 'Zal ik maar?'

Millie knikte, terwijl ze een handvol tortillachips in haar mond propte.

Stephanie deed de voordeur open en daar stond Madeleine, in een onberispelijk zwart pak. Ze kuste Stephanie op beide wangen. Stephanie legde een hand op haar arm. 'Madeleine! Het is niet helemaal wat ik dacht...'

Madeleine haalde haar schouders op. 'Het was een klotedag op kantoor. Kan me niet veel schelen wat het hier is als ik maar iets te drinken krijg.'

Stephanie lachte: 'Oh, daar is geen gebrek aan.'

Ze nam Madeleine mee naar de keuken. 'Is Patsy er niet?'

'Had een beetje bonje met Dave - vond dat ze iets goed moest maken.'

Amanda kwam binnen en pakte een fles. Stephanie stelde hen aan elkaar voor. 'Hi! Kom verder,' zei Amanda.

In de woonkamer zat Millie als een elfje op de rand van de bank.

'Dit is mijn vriendin...'

Lachend keek Millie op. 'Oh!'

Stephanie, die een blik van herkenning op haar gezicht zag, keek weer naar Madeleine, maar Madeleine stak haar hand uit.

'Aangenaam kennis te maken.'

Stephanie keek van de een naar de ander. 'Kennen jullie elkaar...?'

'Nee! Ik dacht alleen...' Millie schonk een glas in en gaf het lachend aan Madeleine,'... ik dacht even dat je iemand anders was.'

Madeleine knikte en ging op een stoel zitten. 'En wat gebeurt hier allemaal?'

Millie pakte een bordeauxrode bustier en en hield hem voor zich, haar heupen en lippen vooruitstekend. Ze keek naar Stephanie.

'Heel aardig,' zei Stephanie zwakjes en met en verstoorde blik.

Millie pakte een handvol rood satijn. 'Let op de onderkant!' Ze hield het ding op voor alle aanwezigen en rekte tussen twee gelakte nagels het elastiek uit met haar duimen naar beneden om het open kruis te demonstreren voor een koor van gilletjes en lachjes. 'Toe nou!' zei ze. 'Doe George eens een lol!'

Stephanie voelde dat haar gezicht dezelfde kleur kreeg als de lingerie.

Millie knipoogde naar haar. 'Dan denk ik dat ik het zelf neem.' Ze trok haar onderarm op als een bouwvakker. 'Yeaaahhhh!'

'Dat moet je niet doen,' fluisterde Stephanie toen ze elkaar in de keuken tegenkwamen om hun glazen bij te vullen. 'Je weet dat ik het niet meer kan.'

'Het is toch maar een grapje.' 'Je begrijpt gewoon niet wat een probleem het is.'

Millie schonk in en glimlachte toegeeflijk. 'Zo voelen we ons allemaal soms.'

Stephanie stak haar eigen glas uit, al wist ze dat ze er de volgende ochtend spijt van zou hebben. 'Ik ben er helemaal vanaf,' zei ze.

'Welnee. Je bent het gewoon een beetje ontwend. Wanneer heb je voor het laatst een orgasme gehad?'

Stephanie keek haar uitdrukkingloos aan.

'Dat is het!' zei Millie triomfantelijk. 'Dat heb ik gelezen in een tijdschrift. Als je lichaam wel steeds wordt geprikkeld maar zich niet mag ontladen, klapt het geleidelijk aan dicht en dan denk je dat je niet van seks houdt.'

'Maar het wordt helemaal niet steeds geprikkeld. Het is al jaren niet meer geprikkeld.' Leugenaarster! En dat in de keuken vandaag dan? Hij hoefde helemaal niets te doen. Hij had haar alleen maar indringend aangekeken en ze voelde het meteen. Die warmte, die schok, die siddering...

Millie keek stout. 'Misschien zijn het je hormonen.'

Stephanie kreunde. 'Je lijkt George wel. Als er maar een excuus is om me niet serieus te nemen.'

'Ik neem je wel serieus. Ik weet precies wat je nodig hebt. Laten we nog eens een kijkje nemen bij de vibrators.'

'Nee!'

'Kom nou, Steph! Stop wat gevaar in je leven! Ik voorzie je van de uitrusting.'

'Bah! Nee!'

'Je hebt ze in alle soorten en maten. Wat denk je van een kleintje?'

'Ik kan het gewoon niet.'

'Dat weet je niet voor je het probeert.'

Millie trad weer op. Ze hield een zwarte kanten beha omhoog en demonstreerde wat eraan ontbrak. 'Ik kan mezelf er zo in voorstellen, nou ja, uit...'

'Vanavond zijn we er allemaal klaar voor!' grapte een van de meisjes en ze hield een paar zwart-met-rode jarretels op. Stephanie keek naar de schaal kaaskoekjes. Ze kon zich niet meer voor de geest halen wanneer ze voor wat dan ook 'klaar' was geweest met George.

Het leek een normaal onderdeel van het leven van al deze vrouwen.

'Mijn Kevin wordt stapelgek als hij ziet wat ik heb.'

'De vorige keer hebben we boven niet eens gehaald - hup, meteen tegen de afwasmachine...'

'Goed dat we een grendel op de slaapkamerdeur hebben. Andy is dol op zijn zondagochtendsessies - ik zie de kinderen niet graag binnenlopen als ik hem net heb vastgebonden...'

Stephanie keek om zich heen. Waarom was zij de vreemde eend in de bijt? Dit waren vrouwen van ongeveer dezelfde leeftijd, met kinderen en jaren huwelijk achter de rug. Toch zaten ze te giechelen over het ondergoed dat ze mee naar huis wilden nemen. Zij bezaten nog iets wat zij was kwijtgeraakt.

Als hun mannen hen vannacht in bed vastpakten, zouden ze waarschijnlijk meegeven, warm en opgewonden worden zoals zij vroeger.

Dat was toch zo? Ze kon het zich nauwelijks voorstellen. Ze wist nog hoe George jaren geleden naar haar flat kwam en hoe ze hem zag - zo lang en aantrekkelijk en zelfverzekerd - en dacht: hoe wil hij me hebben? Ze wilde hem toen graag veroveren. Had hem 's nachts laten blijven, had de volgende ochtend de hele tijd aan haar bureau gezeten, in afwachting tot de telefoon over zou gaan. Ze had zich gelukkig gevoeld, gezegend dat hij haar had uitgekozen. Ze hunkerde naar zijn armen, de armen die ze nu meed.

Waarom? Wat was er gebeurd met George, haar held en beschermer? De oplosser van problemen, de brenger van orde in haar chaos. Ooit was alles perfect geweest. Toen was ze veilig geweest, als ze in zijn armen lag. Ooit, lang geleden. Tot...

Toen hij vandaag in haar keuken was, was dat het gevoel dat haar verbaasde. Wanhopig had ze verlangd dat hij zijn armen om haar heen sloeg. Ze wilde...

Een lachsalvo bracht haar abrupt terug in de werkelijkheid. Ze had gemist wat Millie had gezegd, maar iedereen was weer aan het giechelen. Behalve de ernstige vrouw in de hoek, die opeens iets zei, waardoor alle hoofden zich verbaasd omdraaiden. Ze keek Millie strak aan. 'Nou, ik weet zeker dat je man er blij mee zal zijn.'

Millie trok een keurig gezicht. 'Het is belangrijk om moeite te doen als je een man hebt...'. Ze hield de beha over haar topje, streek de stof glad en stak twee vingers door de kijkgaatjes. Ze grijnsde... want je hebt er maar één.'

De kamer brak weer uit in kreetjes. Alleen de vrouw lachte niet. Ze pakte haar handtas en ging weg. Over haar schouder zei ze: 'Je moest je schamen.'

Iedereen was stil toen de voordeur open en weer dicht ging.

Millie liet de beha vallen, nam een grote slok uit haar glas, maakte haar pakje sigaretten open, klikte haar gouden aansteker aan, alles zonder op te kijken. Ze stak het pakje uit naar Amanda. 'Wat is haar probleem?'

'Margaret? Haar man is er met iemand anders vandoor.'

'Kan ik hem niet kwalijk nemen.'

'Je bent verschrikkelijk!' zei Stephanie tegen Millie toen iedereen weer vrolijk aan de gang was.

'Ik ben eerlijk.'

'Arme meid - ze moet zich vreselijk voelen.'

'Ze is saai. Duffe Maggie! Ze moet eens wat lipstick opdoen, dat grijs uit haar haar laten halen, een beetje opvrolijken. Natuurlijk neukt hij zijn secretaresse als hij elke avond daar tegenaan moet kijken.' Millie gooide haar zwartgeverfde haar achterover en tuitte haar glimmende lippen. Naast haar glimlachte Madeleine. 'Ze is altijd al een brok ellende geweest,' zei Millie.

Stephanie rechtte haar rug. 'Ik neem aan,' antwoordde ze, 'dat ze heel ongelukkig is.'

'Nee, ze is gewoon een rund zonder enig gevoel voor humor. Je bent te aardig, Steph. Denkt altijd het beste van iedereen.'

'Ken zou dolgraag zo'n vrouw als jij willen hebben,' zei Madeleine. Ze lachte. 'Hij wil graag verzorgd worden zoals jij George verzorgt.'

Stephanie sloeg de rest van haar drankje achterover. 'George geeft daar niets om,' zei ze, en ze hoorde dat haar stem trilde. 'George let er niet eens op. George let alleen maar op die rothond...'

In de badkamer zocht ze even rust. 'Ik wil niet aardig zijn,' zei ze tegen haar spiegelbeeld. 'Ik wil niet meer voor mensen zorgen.'

Ze keek naar haar pratende lippen en bloosde. Ze was dronken, dat wist ze, en kon er niet zo goed tegen als Millie.

Het licht bij de spiegel was helemaal niet aardig voor haar. Haar gezicht zag er uitgezakt en moe uit. Ze frommelde in haar tasje naar lipstick en een kam, sperde haar ogen wijdopen, schudde haar hoofd om op andere gedachten te komen. Weg met George en zijn ouderwetse ideeën. Ze ging nu meteen naar beneden om met Madeleine te praten.

In de kamer was Amanda haar trukendoos aan het inpakken. De vrouwen namen afscheid en overhandigden hun bestelformulieren met overdadig zelfbewust gelach. Amanda gaf een catalogus aan Stephanie.

'Kruis gewoon je keuze aan en plak de envelop dicht. Niemand weet wat de anderen hebben besteld,' zei ze zonder haar aan te kijken. 'Voor elk wat wils,' voegde ze eraan toe met een kille glimlach.

Stephanie vond dat ze net moest doen of ze het bestudeerde, maar ze was verbaasd toen ze door het glanzende boekje bladerde. Ze was nooit dol geweest op leer en handboeien, maar nu raakte ze door de lingerie zelfs een beetje in de war. Je zou je toch zo moeten uitdossen, dacht ze en keek ongemakkelijk naar de modellen die in hun jarretels op stoelen hingen. Het idee dat ze met bijna niets aan voor George ging paraderen kwam haar even onwaarschijnlijk en belachelijk voor als dat ze in bikini boodschappen zou doen.

Maar plotseling wist ze weer hoe hij haar had verrast met kleine stukjes zwarte zijde. Zijn gezicht toen ze verlegen om de deur kwam geglipt. Zijn lange, diepe zucht van waardering. Zijn handen die zich uitstrekten...

Ze sloeg de catalogus abrupt dicht en schudde haar hoofd. Denk daar niet aan! Denk aan Madeleine. Zij en Millie leken goed met elkaar te kunnen opschieten. Ze zaten samen op de bank en rookten elkaars sigaretten, lachten en maakten grappen. Vanavond moest ze het aan Madeleine vragen.

'Waarom ben je je hier aan het verstoppen?' Millie stak haar hoofd om de deur van de keuken, waar Stephanie een glas water inschonk. Vragend keek ze Stephanie aan. 'Wat is er aan de hand?'

'Niets. Ik moet alleen even met Madeleine praten. Ik ga haar vragen of ze een baantje voor me heeft.'

Verrast keek Millie op. 'Echt?' Ze pakte een fles wijn en schonk Stephanies glas nog eens vol. 'Ik dacht dat je van George niet mocht werken.'

'Natuurlijk mag ik van hem niet werken! Wie zet dan de lamskoteletjes op tafel? Nou ja, als die rothond kon koken zou hij het waarschijnlijk niet erg vinden als hij me nooit meer zag.'

Ze aarzelde, want binnen in haar sprong een klein, nuchter persoon omhoog met een bord met NIET EERLIJK erop. Steph nam een grote slok wijn en verdronk die persoon.

'Hij denkt er nog steeds hetzelfde over...'

Millie trok haar wenkbrauwen op. 'Maar ik dacht dat je...'

'Maar als het via Madeleine gaat,' onderbrak Stephanie. 'Heeft ze het niet verteld? Ze heeft een bureau voor werving en selectie. George vindt haar geweldig. Hij zei dat Ken haar dat bureau heeft laten opzetten als aftrekpost - en nu zet ze ongeveer net zoveel om als hij!'

Millie keek bedenkelijk. 'Nou, werving en selectie is niet echt iets voor jou, toch?' vroeg ze en keek in haar glas.

'Waarom niet?'

'Nou, jij bent niet...'

'Wat?' Stephanie voelde haar gezicht gloeien. 'Jij vindt mij dus ook al niets waard?'

'Nee hoor. Waar is dat bureau van Madeleine?'

'Ze zit in dat nieuwe complex aan de andere kant van het park. Hoezo?'

Millie zweeg.

'Nou?' vroeg Stephanie dwingend. Ze was ongewoon recalcitrant. Ze pakte de fles en schonk haar glas nog eens vol. 'Ze zei dat ze personeel nodig had en ik heb er genoeg van om de hele dag thuis te zitten.'

Ze stopte toen Madeleine in de deuropening verscheen met een leeg glas. Stephanie voelde dat Millie naar haar keek. 'We hadden het net over jou,' zei ze doortastend. 'Ik zei net dat ik weer aan het werk wil.'

Madeleine knikte.

Stephanie praatte snel door. 'En jij zei dat je nog iemand nodig had in je kantoor. Vroeger heb ik getypt, de telefoon opgenomen..

Madeleine zette haar glas neer. 'Dat soort werk is het niet precies.'

'Archiefwerk. Ik kan archiefwerk doen.'

'Het is geen archiefwerk.'

Millie trok een nieuwe fles rode wijn open. 'Het is een hoop computerwerk, hè Madeleine?'

Gekwetst keek Stephanie haar aan. 'Hoe weet jij dat?'

Uit een ooghoek zag ze Madeleine bedenkelijk kijken en draaide zich om. 'Jullie vinden me allebei niets waard, hè? Net als George en de kinderen. Die duffe Stephanie! Domme mam!' Haar ogen prikten en haar stem schoot omhoog. 'Ik kan wel leren omgaan met computers. Ik kan wel iets leren. Mijn kinderen kunnen het. Waarom ik niet?' Ze keek smekend van Madeleine naar Millie.

Ze zag hen blikken uitwisselen en door de vernedering sprongen de tranen in haar ogen. Ze draaide zich om, keek in de gootsteen, beet op haar lip en probeerde zich te vermannen.

Madeleine raakte Stephanies arm aan. 'Dat is het helemaal niet, liefje. Het is gewoon niet jouw soort...' Ze keek naar Millie. Millie haalde haar schouders op. '...werk. Het is gewoon niets voor jou.'

Stephanie draaide haar hoofd om en keek hen beiden aan.

'Waar hebben jullie het over?'

Op sussende toon zei Madeleine: 'Ik zal voor je rondkijken of er iemand is die...'

Stephanie kon zich niet meer inhouden. 'Waarom kan ik niet voor jou werken?'

'Ik heb geen vacature.'

'Zaterdag zei je wat anders!'

Madeleine schudde het hoofd: 'Je begrijpt het niet...'

'Ik begrijp het heel goed!' Stephanie voelde de tranen over haar wangen stromen. 'Ik ben niet goed genoeg. Ik sta onder aan de ladder. Niemand neemt me serieus. George...' Haar stem haperde.

Madeleine legde een hand op haar schouder. 'Zijn er problemen tussen jou en George?'

Toen Millie terugkwam, was haar huis in duisternis gehuld. Ze zwaaide naar Steph in de taxi en zocht haar sleutels. Toen haalde ze het bestelformulier uit haar zak en stopte het diep in haar handtas alvorens de trap op te gaan.

De deur van de slaapkamer stond open. Patrick sliep. Hij snurkte luidruchtig, had zijn mond open en zijn hoofd was van het kussen gegleden.

Millie keek naar die donkere bult in hun bed en liep zachtjes de kamer van Ben binnen. Zoals altijd werd ze week om het hart toen ze zijn kleine gestalte zag, met uitgespreide armen, en het verwarde dekbed. Ze raapte Teddy op en stopte hem weer onder de dekens. Ben brabbelde even.

'Ik wil niet,' klonk het klagend, maar zijn ogen bleven dicht.

Ik ook niet, dacht ze. Ze gaf hem een kus op zijn wang en keek naar de donkere oogharen op zijn zachte, witte gezicht.

'Ik hou van je,' fluisterde ze. Van al die wijn was ze sentimenteel geworden. Maar ondanks haar wijnconsumptie kon ze toch de dampen ruiken die Patrick uitstootte toen ze op haar tenen naar de badkamer liep. Zijn adem stokte een paar seconden en daarna gaven zijn lippen een krachtige plof. Vroeger schrok ze daarvan - dan schudde ze hem heen en weer en was ze bang dat hij zijn laatste adem had uitgeblazen. Maar nu wist ze dat dat soort dingen alleen gebeurde als je ze niet wilde - altijd de tragische jonge weduwe die pas drie weken is getrouwd van wie de dappere jonge echtgenoot door een bus wordt verpletterd, terwijl gruwelijke oude schoften van wie de vrouwen elke dag wensen dat ze doodgaan, vrolijk doorleven tot ze zelfs de gelukwensen van de koningin krijgen.

Millie trok haar kleren uit. Ze keek in de spiegel naar haar gezicht en naar de rij kostbare crèmes en flesjes op de plank. Ze dacht aan hoe haar moeder de spulletjes bestudeerde. Wat bof jij toch, Millie! Dat mooie huis. Patrick die zo goed voor je zorgt. Die lieve kleine schat van een Ben...

Millie Die Boft.

Ze legde haar gloeiende voorhoofd op het koude glas. 'Hou op! Het komt gewoon door de drank.'

Ze wilde Alex bellen. Zeggen dat ze toch wegging. Fluisteren hoe hard ze hem nodig had en hoe ze hem aanbad. Hem smeken om...

Ze kneep haar ogen dicht. De tranen druppelden eruit. Ze kon naar beneden gaan en de telefoon in Patricks studeerkamer gebruiken. Dat hoorde hij nooit. Dan moest ze eerst de telefoon naast het bed uit het contact halen. Je wist nooit of hij wakker werd en het pingeltje zou horen als ze beneden belde. Het gesprek kon ze fluisteren.

Maar zij zou het kunnen horen. En dan wilde ze weten wie hem zo laat nog op zijn mobiel belde.

En het stond duidelijk in het handboek: Pas op voor onbezonnen gedrag onder invloed van alcohol.

Morgen voelde ze zich wel weer anders. Millie pakte een watje en begon de make-up methodisch van haar gezicht te vegen. De kleuren - grijze oogschaduw, roze blusher, knalrode lipstick - vormden een paarsgrijze vlek op het witte watje.

Haar gezicht glom, haar ogen waren kaal - zag ze er jong uit? Nee, naakt! Haar zesendertig jaren waren duidelijk te zien, maar de tekenen waren nog gemakkelijk te camoufleren met tubes en kwastjes. Ze wist dat ze zelfs zo nog aantrekkelijk was. Er waren mannen die naar haar verlangden. En dat wilde ze ook. Ze had heel wat meer waardering nodig dan ze hier kreeg.

Langzaam poetste Millie haar tanden. De meeste mensen zouden haar veroordelen. Het wekte onbegrip dat je zoveel kon bezitten en toch meer wilde hebben.

Maar Madeleine begreep het. Madeleine had gezegd dat ze een beetje lol moest hebben zolang het kon.

Lol! Millie moest weer huilen.

In de slaapkamer achter haar bewoog Patrick zich en liet een scheet.

George was ook al naar bed.

Stephanie keek in de badkamerspiegel en haalde het haar uit haar gezicht.

Ze inspecteerde een paar slierten boven de oren met de bijtende woorden van Millie in gedachten.

Grijze haren - yep.

Saaie gelaatsuitdrukking - yep.

Ze giechelde.

Lipstick - al uren geleden verdwenen.

Vrolijk? Nauwelijks.

Ze nam een zinktablet.

Zou George met zijn secretaresse neuken? Nee, helaas, die mazzel had ze niet.

Ze wist dat ze het niet echt meende. George die, heel onkarakteristiek, veel aftershave opdeed, 's ochtends fluitend opstond en nieuwe overhemden kocht? ('Hoe zie ik dat hij vreemdgaat?' - weer zo'n onbetaalbaar artikel uit Things To Worry About.) Het was al erg genoeg dat hij met de hond flirtte.

Nee, haar eigen libido moest worden opgeschroefd of dat van George moest helemaal verdwijnen.

Geen wonder dat sommige echtgenotes vol afschuw op de uitvinding van Viagra reageerden. Stel je voor: jarenlang naar bed in een flanellen pyjama en met een breiwerkje en dan bespringt die ouwe van je je opeens weer. Het zou goed uitkomen als George impotent was. Eenheid in het gezin, een vader voor de kinderen - God beware haar als de puberteit aanbrak - en massa's liefde en respect van George omdat ze zoveel begrip had.

Toen ze onder de lakens kroop, werd ze begroet door een zich verheffend geval. Hij was de laatste tijd als een bezetene. Hete adem in haar oor, zijn hand onmiddellijk naar haar borst. Zijn dij gleed al over de hare.

'Hummmm.'

Hij was niet eens helemaal wakker.

Maar het ding wel. Ze kronkelde zich van hem weg en geeuwde luid.

Hij kronkelde haar achterna.

'Leuk gehad?' mompelde hij.

'Gaat wel.'

'Iets gekocht?'

'Nee.'

Ze ging op haar buik liggen en drukte haar armen tegen haar zij. Zijn hand glipte onder haar buik. 'Ik hou van je.'

Dat zei hij nou altijd als hij een erectie had.

'Ik ook van jou.'

Maar ze wilde niet met hem vrijen. Ze had geen zin in al dat geworstel, dat zware ademhalen, al die inspanning. Die warmte en die nabijheid. Die intimiteit. 'Ik ben moe, George.'

Nu was hij helemaal wakker. Hij zuchtte luid en draaide zich om, met zijn rug naar haar toe. 'Je bent altijd moe.'

Achthonderd meter verderop stapte Millie in bed. Patrick lag weer te snurken. Ze dacht aan het gezicht van Stephanie in de keuken. Even had ze gedacht dat Madeleine het zou zeggen. Ze stelde zich Stephanies grote, verbaasde ogen voor.

Stephanie lag op haar rug en keek naar de duisternis. George sliep weer.

Ze vroeg zich af hoe lang ze nog door kon gaan voor hij kwaad werd. Voor hij besefte dat ze anders was geworden. Hij had al gesuggereerd dat het een medisch probleem was. Millie dacht dat het een gebrek aan oefening was en te weinig vitamines. Zijzelf dacht dat het de verveling was door haar beperkte huiselijke leven. Maar een andere waarheid diende zich aan. Misschien kon ze gewoon niet met George vrijen vanwege Troy.