Hoofdstuk 13 

Deirdre was over haar toeren.

In de oudercommissie zat een nieuw lid, een klein, dun mannetje, Alan genaamd. Hij hield de vergadering niet alleen op door te weigeren de notulen van de vorige vergadering goed te keuren, maar ook door nog een probleem aan de orde te stellen. Dit was nog nooit gebeurd in de geschiedenis van de St. Mary's Primary School Parent-Teacher Association, waar Deirdre al sinds mensenheugenis met straffe hand de scepter over had gezwaaid, en ze raakte ervan in de war.

'Ik wil niet pedant overkomen,' zei Alan voor de zesde keer. Hij keek Deirdre doordringend aan door zijn brilletje met metalen montuur. 'Ik wil niet muggenziften...'

Deirdre wierp hem een dreigende blik toe, terwijl Stephanie de agenda bestudeerde en probeerde Millie niet aan te kijken.

'Doe dat dan ook niet!' lachte Jacqui van de andere kant van de tafel. 'Er zijn hier ook mensen die naar huis willen. En als het zo blijft...'

'Onderwerp nummer drie!' Deirdre tikte hard met haar balpen op tafel en haalde diep adem. 'Het zomerfeest - het toewijzen van de kraampjes!' Ze keek de tafel rond. Iedereen zat te neuzen in zijn agenda. 'We hebben nog steeds iemand nodig voor het schminken, twee voor de barbecue en iemand voor geef-het-ezeltje-een-naam.'

'U bedoelt natuurlijk,' onderbrak Alan, 'ezeltje-prik?'

'Ik weet heel goed wat ik bedoel,' zei Deirdre geïrriteerd. 'We hebben een heel lief speelgoedbeest gekregen van meneer Philpot en de kinderen moeten raden hoe het heet.'

'Op de lijst die ik heb gekregen, staat "geef-de-teddybeer-een-naam",' hield Alan vol.

Deirdre negeerde hem. 'Wat vind jij, Stephanie?'

Stephanie schrok. 'Sorry?' Ze was van de wereld. Haar hoofd werd in beslag genomen door de sms van Troy. Vrslk zonder jou. mis je. hou van je.

XXX

Millie stootte haar aan. 'Geef-het-ezeltje-een-naam,' zei ze veelbetekenend.

'Ik doe de taarten!' zei Stephanie paniekerig, met beelden van de vorige zomer voor ogen. 'Dat heb je toch gezegd,' smeekte ze. 'Op de vorige vergadering,' voegde ze toe. Jacqui proestte het uit.

'Oh ja,' Deirdre maakte snel een paar aantekeningen en sprak Alan ijzig aan. 'Wat vindt u, meneer Brown?'

'Ik ben altijd bereid om te helpen.' Alan schreef ook wat op. 'Is er al een lijst met namen of zal ik die verantwoordelijkheid op me nemen?' Deirdre keek hem boos aan terwijl ze over zijn voorstel nadacht. 'Dobbin!' zei Jacqui behulpzaam. 'Ned,' stelde Millie voor.

'Iejoor,' knorde mevrouw Murphy vanuit de hoek. Iedereen wendde verbaasd het hoofd, want anders zei ze nooit iets.

'Dank u!' zei Deirdre snel. Ze keek al even verbaasd naar mevrouw Murphy, die haar enorme massa weer liet zakken in de grootste stoel die beschikbaar was. Ze zonk weg in haar gebruikelijke toestand van verdoving. 'Meneer Brown doet de namen.' (Tik.) 'Heb je dat, Gillian?' (Tik.) Gillian keek angstig op van haar notitieblok. 'Schrijf je dat met twee B's?' vroeg ze driftig schrijvend. Alan keek stomverbaasd. 'Natuurlijk niet,' zei hij en duwde zijn bril omhoog. 'B-R-O-W-N. De kleur bruin.'

Gillian verbleekte. 'Ik was de namen nog aan het opschrijven,' legde ze nerveus uit. 'Wat kwam er na Dobbin?'

'Jezus!' verzuchtte Millie. Ze strekte haar benen uit op de bank in de pub. 'Ik dacht dat het nooit af zou lopen.'

'Vertel mij wat,' geeuwde Jacqui. 'Ik heb alleen maar voorgesteld om al dat stomme speelgoed uit te zoeken om er een eind aan te maken. Dus jullie, ze keek streng de tafel rond, 'mogen wel even helpen!'

'Ik niet!,' Sue sprong op. 'Over drie weken heb ik mijn laatste tentamen. Steph - jij weer donderdag zelfde tijd?'

Stephanie aarzelde en telde op haar vingers af hoeveel dagen Troy weg zou blijven. 'Ik denk het wel,' zei ze langzaam. 'Ik heb nu werk - parttime hoor - maar het moet wel lukken.' 'Ik bel je,' zei ze erachteraan toen Sue haar tas dicht deed en aanstalten maakte om weg te gaan. Het was heerlijk geweest, achterover op de bank en Sue die olie op haar voeten smeerde en met haar vingers erop drukte in een vreemd, rustgevend ritme. Het was ook griezelig accuraat. Er werd een beetje vocht vastgehouden, had Sue bespeurd, dus ze moest waarschijnlijk ongesteld worden, ze had een stijve nek omdat ze moeilijk sliep... 'Je komt wat gespannen over,' had Sue gezegd.

Zo kon je het ook zeggen! Gelukkig kon je geen geheimen, leugens en seksuele fantasieën ontdekken via de voetzolen.

'Je hebt nog niet veel gezegd over je nieuwe baan,' zei Jacqui, die ook opstond.

'Oh, gewoon kantoorwerk, je weet wel. Voor een werving-en-selectiebureau.'

'Fantastisch!' vond Jacqui, die haar jas dicht trok. 'Ik kan wel iets nieuws gebruiken. Ik word gek van die oude taarten van de gemeente. Heb je iets voor alleen 's ochtends?'

'Weet ik niet. Ik ben er pas net - heb nog niet veel met de baantjes te maken gehad.' Stephanie voelde naast zich de aanwezigheid van Millie, die niets zei, in haar glas keek en met haar vinger rondjes draaide in het bier, zodat het doodsloeg.

'Jullie blijven nog?' Jacqui dronk de laatste slok van haar pilsje. 'Stelletje zatlappen! Ik zie jullie op de speelplaats!'

Sue tikte Stephanie op haar schouder. 'Bel je over donderdag?'

Stephanie glimlachte. 'Ja hoor.'

Millie zwaaide naar Jacqui, die de deur uit liep. Toen ze Steph weer aankeek, leek ze niet op haar gemak. 'Nog iets drinken?' Ze stond op.

Stephanie knikte.

Millie viste naar het citroenschijfje in haar glas, drukte het plat tegen de zijkant en likte eraan. 'Vind je het leuk bij Madeleine?' vroeg ze ten slotte.

'Oh ja, zeker.'

'Wat doe je daar nou precies?'

'Archiveren, boekhouden, dat soort dingen.'

Millie lachte ironisch. 'Geen telefoonwerk?'

'Nee.'

'Ik heb er een keer gebruik van gemaakt.'

'Wat, zocht je een baantje?'

Millie keek in haar glas en lachte kort. 'Laat die onzin maar - ik weet er alles van. Madeleine heeft me gebeld toen ze erachter kwam dat wij vriendinnen waren. Ze zei dat ze al mijn gegevens heeft vernietigd. Dat ik me niet druk hoefde te maken, want jij zou het nooit te weten komen.'

'Ik dacht het al. Toen ik net begonnen was, herinnerde ik me opeens die avond bij Amanda.'

'Wat dacht je al?'

'Dat je Madeleine kende. Dat je was vreemdgegaan. Het klopte allemaal met die grapjes en zo. Het geeft niet. Ik zeg niets.'

'Nee, weet ik.'

Ze zwegen. Toen keek Millie haar opeens recht in de ogen. 'Steph, en jij?'

'Wat?'

'Weet je best. Heb je een verhouding?'

'Nee.' Haar hart bonsde. Nog niet. 'Waarom?'

'Vroeg ik me gewoon af - omdat je dat baantje van Madeleine hebt gekregen.'

'Ze had heel hard iemand nodig, denk ik.'

'Ja, zal wel. Personeel is altijd een probleem.' Millie zweeg.

Stephanie vroeg: 'Wanneer is het gebeurd?'

Millie dacht diep na. 'Zo'n vier, vijf jaar geleden. Ik heb het niet lang volgehouden. Ten eerste was het veel te duur.'

'Het lijkt me ook zenuwslopend. Heb je hem later nog eens gezien?'

'Ik bedoelde de PA's, niet die verhouding.'

'Hoe bedoel je?'

'Die verhouding heb ik nog steeds.'

Millie streek door haar haar. 'Ik weet niet wat er gaat gebeuren. Hij kan alleen zijn gezin in de steek laten als ik dat ook doe. Dat is het 'm. Hij moet het huis aan haar laten vanwege de kinderen. En het grootste deel van zijn salaris gaat in de alimentatie zitten. Hij zou alleen weg kunnen als hij met mij kon samenwonen. Ik kan niet van hem verwachten dat hij in een eenkamerwoninkje op me gaat zitten wachten. En dus zou ik dan van Patrick moeten scheiden.'

'En dat wil je niet.'

'Weet ik niet.'

'Houd je nog van hem?'

'Wel als hij nuchter is.'

Ze verlieten de kroeg. 'Ga nog even met mij mee,' zei Millie. 'Ik moet kijken of alles goed is met Ben. Dan kunnen we verder praten.'

'En Patrick dan?'

'Die ligt allang in bed.'

Het licht in de keuken was gedempt. Millie was naar boven om te kijken hoe het met Ben ging. Stephanie zat aan de tafel. Ze was vreemd genoeg nerveus. Ze voelde zich niet op haar gemak omdat ze haar eigen geheim had verzwegen. Maar er was toch ook niet echt iets gebeurd? Haar ex was in het dorp en ze hadden gezoend. Ze hadden samen koffie gedronken. Een beetje gefoezeld. Verder niets. Ze was niet echt vreemdgegaan.

Millie kwam terug. Ze zette de ketel op het vuur en ging op een kruk zitten. 'Helemaal van de wereld,' zei ze. 'Hij is zo lief. Slaapt overal doorheen.' Ze schudde haar hoofd. 'Is soms maar goed ook.'

Stephanie keek toe hoe Millie koffie zette. 'Maar ik had altijd gedacht... nou ja, Patrick en jij. Hij lijkt zo...'

'Zo wat? Gewoon?' Millie gaf haar een kopje en pakte haar sigaretten. 'Een drankverslaafde is niet altijd een zwerver op een bankje in het park. Dat Patrick een baan heeft en de rekeningen betaalt, betekent nog niet dat hij geen drankprobleem heeft.' Ze stak een sigaret op.

'Waarom denk je dat ik tegenwoordig alles alleen doe? We doen nooit meer iets samen als een stel. Als hij thuiskomt, rent hij meteen naar de whiskyfles. Om negen uur is hij laveloos en om tien uur slaapt hij. Als ik mazzel heb. Zo niet, dan schreeuwt hij dat ik een sloerie ben.'

Stephanie was verbluft. Ze had altijd één bepaald beeld van Millie en Patrick in haar hoofd. Een feestje bij iemand in de tuin, jaren geleden. Het was warm. Stephanie voelde zich dik en tuttig in een wijde bloemetjesjurk, terwijl Millie er slank en stralend uitzag in een gele jurk met blote rug. Patrick stond naast haar en streelde de hele tijd haar soepele bruine huid. Stephanie had het verbaasd aangezien.

Toen George bij haar was komen staan en haar arm aanraakte, was ze snel naar haar slapende baby gevlucht, die vredig onder een boom lag in zijn kleine draagwieg. Ze was blij dat ze een excuus had om even uit het gezelschap te zijn, ze kon het allemaal niet meer aan en wilde naar huis...

Millie zei met vlakke stem: 'Ik moet het maar accepteren. Hij is een alcoholist. Dat is de tol die ik hiervoor moet betalen.' Ze gebaarde naar het hele interieur van haar prachtige keuken.

Stephanie schudde haar hoofd. 'Je hoeft toch geen tol te betalen.'

'Oh jawel!' Millie was fel opeens. 'Zo gaan die dingen. Hij betaalt ook een tol.'

Ze nam een haal van haar sigaret. 'Het lijkt zo eenvoudig, niet?' Ze lachte wrang. 'Mijn man heeft een alcoholprobleem. We waren allemaal vreselijk gestrest. Ik had gewoon iemand nodig... iemand nodig om me te omhelzen. Iemand die ik kon vertrouwen. Iemand die niet elke avond ladderzat wordt en me uitscheldt voor stomme koe.' Millie keek Stephanie strak aan. 'Maar om je de waarheid te zeggen, Steph, weet ik niet wat er eerder kwam. Ik denk graag dat zijn drankgebruik me van hem heeft verwijderd. Dat zegt Alex. Dat ik eenzaam was en verwaarloosd en wanhopig op zoek ging naar liefde. Maar ik ben daar niet zeker van. Misschien was het wel net andersom - dat ik hem eenzaam heb gemaakt. Patrick. Dat ik begonnen ben omdat ik niet tevreden was met wat ik had...'

'Maar door jou is hij niet aan de drank geraakt,' zei Stephanie. 'Dat is zijn eigen verantwoordelijkheid.' Ze klonk net als Rose. 'En Ben?'

'Met Ben gaat het goed. Hij beseft het nog niet. Hij denkt gewoon dat pappa moe is omdat hij zo hard werkt. Pappa heeft zaterdagochtend altijd een slecht humeur, maar na de lunch is hij veel vrolijker. Hij heeft nog niet door dat dat komt door de fles wijn die hij dan op heeft. Hij denkt waarschijnlijk dat elke vader het halve weekend in coma op de bank ligt.'

Ze nam een slok koffie. 'En een dronken vader heeft ook zo zijn voordelen,' zei ze. 'Als hij in de juiste stemming is, krijgt Ben nieuwe gympen of een videospel en ik bloemen en chocolaatjes. Alleen weet je nooit wanneer dat gaat gebeuren.' Ze vertrok haar mond. 'Er zijn hele weken dat hij 's ochtends vroeg weggaat en ik hem tussen de twee weekends in maar een paar uur nuchter meemaak. En als hij niet nuchter is, heeft het geen zin om met hem te praten. Als je er tenminste niet van langs wilt krijgen.'

Stephanie keek geschokt. 'Hij slaat je toch niet?' George leek opeens zo veilig en betrouwbaar. George met zijn routinehandelingen, George die elke avond de lichten in dezelfde volgorde uitdeed.

Millie schudde haar hoofd. 'Fysiek geweld gebruikt hij niet. Hij schreeuwt alleen. Hij maakt gemene opmerkingen. Hij heeft een keer een bord naar me gegooid. De volgende ochtend weet hij er niets meer van.' Ze doofde haar peuk in de asbak. 'Dat zegt hij tenminste.'

Ze trok het rolgordijn van het raam achter de gootsteen dicht. 'Maar soms,' zei ze rustig, 'kan hij het zich wel herinneren en zegt hij dat het hem spijt. Dan zegt hij dat hij van me houdt en niet snapt dat ik het nog langer van hem pik. Hij zegt dat het hem allemaal te veel wordt en dat hij niet weet wat hij zonder me zou moeten beginnen. Een keer,' ze keek Stephanie met vochtige ogen aan, 'een keer huilde hij en zei dat ik alsjeblieft nooit Ben van hem af moest pakken.' Millie veegde haar tranen weg met een stuk keukenpapier. 'Ik heb hem beloofd dat ik dat nooit zal doen.'

Stephanie legde een hand op haar arm. 'En hoe zit het met Alex?'

'Weet ik niet. Hij is er. Hij is er altijd voor me. Soms kan ik er niet tegen dat ik iets met hem heb. Dan kan ik er niet tegen dat hij iets met iemand anders heeft. Soms heb ik te weinig vertrouwen in onze relatie om dit allemaal op te geven, maar soms ook houd ik heel veel van hem en weet ik gewoon dat het allemaal veel eenvoudiger zou zijn als wij met zijn tweeën samen waren.'

'Misschien ook niet.' Stephanie klonk misprijzender dan ze had bedoeld. Ze besefte dat ze net zo goed tegen zichzelf aan het praten was. 'Ik bedoel, en Ben dan? En Alex heeft toch ook kinderen?'

'Twee.'

'En zijn vrouw? Zijn ze ongelukkig of hoe zit dat?'

'Oh, die is verschrikkelijk. Zit de hele tijd te klagen dat ze zo weinig geld hebben, maar staat niet op van haar luie reet om daar zelf iets aan te doen.'

Millie - die jarenlang niet had gewerkt - schoof haar eigen, perfect geproportioneerde reet naar achteren op de kruk en keek Stephanie meelijwekkend aan. Toen lachte ze. 'Ik weet het!' Ze snoot haar neus. 'Ik moet een baantje zoeken als we gaan scheiden. Dat ben ik al van plan sinds Ben naar school gaat. Maar één ding moet ik Patrick nageven: hij doet nooit moeilijk met geld - hij smijt het met handenvol naar me toe. Dan voelt hij zich beter en als hij een paar forse slokken op heeft, kan hij op me schelden omdat ik het verkeerd uitgeef!'

'Alex en ik passen bij elkaar.' Millie praatte met zachte stem. 'Als hij me vasthoudt, past mijn hoofd precies op zijn schouder. Ik voel me veilig bij hem. Hij zorgt ook zo goed voor me. Hij let erop dat ik gezond eet, hij doet mijn jas dicht als het koud is, hij knuffelt me als ik huil en zet me op mijn nummer als ik onaardig doe.' Millie glimlachte. 'Dat heb ik nodig, Steph. Ik wil aandacht. Ik wil dat iemand lief voor me is. Stom, hè?'

'Helemaal niet.'

Ze had opeens een flashback. Uit de begintijd met George. Ze hadden in Bristol overnacht, waar George moest zijn voor een klant. De volgende ochtend waren ze naar de haven gegaan om de SS Great Britain te bekijken, en zij was uitgegleden op het plankier. Ze verdraaide haar enkel en hapte naar adem van de pijn. Hij had haar snel vastgepakt, naar zich toe getrokken en een arm om haar schouder geslagen. 'Doe jezelf nou geen pijn,' had hij gezegd. 'Daar ben je veel te kostbaar voor.'

Dit kon ze zich nu moeilijk meer voorstellen. Die George was niet te verenigen met de George van nu.

Rose zorgde ook goed voor haar. Toen Troy weg was, was ze drie weken bij haar gebleven. Zaterdagochtend zaten ze dan samen in het tweepersoonsbed koffie te drinken, de krant te lezen, naar de radio te luisteren, te praten en soms zelfs te giechelen, al had Stephanie een gebroken hart.

In bed maakten ze lijstjes.

Rose had een notitieblok en een pen gepakt en de items op de lijstjes in volgorde van belangrijkheid genummerd.

Wat Stephanie moet doen:

1. Loonsverhoging vragen.
   
2. Een nieuwe vent vinden.
   

Wat die vent niet moet hebben:

1. Een mystieke piramide
   
2. Een gatenplant
   
3. Een gitaar
   
4. Gedachten over innerlijke vrede en de nietigheid van de mens tegenover de overweldigende oneindigheid van het heelal
   
5. Nog een vriendinnetje
   
6. Een moeder
   

'Door die laatste voorwaarde wordt de keus wel enigszins beperkt,' merkte Rose droogjes op.

'Je weet best wat ik bedoel!' zei Stephanie. 'Een moeder zoals die van Troy, die alles wat hij doet geweldig vindt en denkt dat iemand die zich druk maakt om de onbetaalde rekeningen een zeurpiet is die zijn talenten niet naar waarde weet te schatten.'

'Laten we ons richten op wat hij wel moet hebben,' stelde Rose voor. 'Een baan bijvoorbeeld.' 'En een Gold Card,' voegde Stephanie toe.

'Dat garandeert niets,' zei Rose. 'Dat moest jij toch weten!'

Wat die vent wel moet hebben:

1. Een baan
   
2. Een bankrekening met een positief saldo
   
3. Een creditcard die niet over de bestedingslimiet is
   
4. Alleen oog voor mij
   

Hysterisch hadden ze over het bed gerold, al was het helemaal niet grappig. Het leek nu allemaal nogal ironisch...

'Alex zet mij op de eerste plaats,' zei Millie. 'Hij denkt echt over mij na. Hij is zorgzaam. Hij is sterk.'

'Vroeger was ik jaloers op Patrick en jou. Jullie leken altijd zo, zo...,' Stephanie kon niet zo gauw het goede woord vinden,'... lichamelijk.'

'Ja, we neukten er vrolijk op los,' zei Millie prozaïsch, 'maar toen dat verdwenen was, was er niets meer over. Alex is mijn vriend, mijn vertrouweling, hij luistert naar me. Patrick geeft alleen om zichzelf. En om zijn volgende glas.'

'Ik weet eigenlijk niet waar George tegenwoordig om geeft,' zei Stephanie, 'behalve dan die klotehond. Weet je dat hij haar een verjaardagscadeautje heeft gegeven? Toen ik jarig was, zei hij: "Koop iets leuks voor jezelf." Kelly is jarig en ze krijgt een nieuwe etensbak en een pak chocoladekluiven - in cadeauverpakking, nota bene!'

Millie glimlachte. 'Ik vind dat wel lief.'

'Het is misselijkmakend. Het verbaast me nog dat hij niet alle andere honden uit de straat heeft uitgenodigd voor een partijtje. Blindehondje spelen. Of wie-wil-mij-een-kluifje-geven?...'

'Heb je nog steeds seksuele problemen?' vroeg Millie meevoelend. 'Misschien moet je naar de dokter, Steph, misschien is er een medische reden waarom je ervan af bent.'

'Ik ben er niet vanaf.'

Het was een grote opluchting dat ze over Troy kon praten. De strakke knoop in haar maag werd losser bij elk woord dat ze sprak.

'En ik voel me zo'n slecht mens,' zo eindigde ze, 'omdat het met George nu juist beter gaat. Ik bedoel, ik neem nog steeds niet het initiatief, maar als hij dat wel doet, dan, eh ja, dan hoef ik maar aan Troy te denken en...' Ze maakte haar zin niet af.

'Zo doen miljoenen vrouwen het,' zei Millie. 'Hoe denk je dat het gaat tussen al die dikke, kale, tandeloze mannen en hun vrouw?'

'Hij trekt zo aan me,' zei Stephanie. 'Dat is zo overweldigend.'

'En hij is veranderd, zeg je?' vroeg Millie.

Stephanie knikte. 'Dat denk ik echt. Eindelijk lijkt het erop dat hij zo is als ik altijd heb gewild...'

LULPRAAT!

Dat had Rose gezegd. Ze zat over een vel papier gebogen terwijl Stephanie zat te snotteren in een doorweekt zakdoekje. Toen moest ze lachen en legde haar pen neer. 'Begrepen!'

Ze schoof het papier naar Stephanie. 'LULPRAAT,' zei ze.

'Wat?' snotterde Stephanie.

'Dat moet je hardop zeggen als je denkt dat je hem terug wilt. LULPRAAT.' Ze ging de letters af op haar vingers. 'Lui, Uitgekookt, Lummelig, Pikgericht, Rondneukend, Achterlijke Anarchist: Troy.' Ze lachte. 'Ik wilde er nog een "klootzak" in stoppen, maar dat lukte niet.' 'Hij is niet uitgekookt,' protesteerde Stephanie zwakjes.

Rose was even stil en dacht na. 'Ha! Deze is nog mooier.' Ze pakte de pen. 'Zatlap!' krijste ze triomfantelijk.

'Zo, Achterbakse Troy, Lamlendige Aap, Pleite!'

Ze brulde van het lachen. 'Zatlap, zatlap.'

En Stephanie was ook weer aan het giechelen.

Het probleem was dat ze niet echt afscheid hadden genomen. Hij was weggegaan en Rose was gekomen. Stephanie had hem best nog eens willen zien - om 'erover te praten' - maar eerst Rose en later George hadden het over een schone lei en een nieuwe start. 'Mislukkeling!' zei Rose. 'Loser,' echode George.

En nu was Troy terug. Niemand had ooit zoveel woede en frustratie bij haar kunnen opwekken en ook niemand had haar zo in vervoering kunnen brengen. Tegenover elke keer dat hij haar in de steek had gelaten daagden ook steeds allerhande mogelijkheden. Het verleden was voorbij en je wist maar nooit wat er in de toekomst kon gebeuren - dat had ze van Rose geleerd - maar Troy was terug. En wat zei Madeleine ook alweer altijd...

Millie keek haar aan. 'Het gaat pijn doen.'

Ze zwegen.

'Iemand heeft ooit tegen me gezegd,' ging ze uiteindelijk door, 'dat ik moest stoppen toen het nog gewoon om de seks en de spanning ging. Houd er mee op zodra je gevoelens er ook bij betrokken worden. Ik heb niet geluisterd.' Ze schudde haar hoofd. 'Misschien had ik moeten stoppen toen ik alleen nog maar een beetje viel op Alex. Toen het nog kon.' Ze lachte spottend. 'Madeleine zei altijd dat alleen het uitkomen van je overspel pijn doet. Maar dat is niet waar.'

Ze legde haar hand op de arm van Stephanie. 'Voorzichtig, Steph. Denk er goed over na - voor je weer van hem gaat houden.'

Stephanie knikte. En bedankte haar voor de goede raad.

Maar het was al te laat.