Hoofdstuk 18

'Charlotte! Weg van die televisie. Zet uit!'

Stephanie zuchtte vermoeid toen haar dochter onbeweeglijk bleef zitten. Haar ogen zaten vastgeklonken aan het scherm, waar Andrew en Harriet elk op een rode leren bank zaten aan weerszijden van een vrouw die luid aan het snikken was.

'Wat heeft zij?' vroeg Stephanie per ongeluk toch.

'Sssstt!' Ze maakte een geïrriteerde handbeweging.

Op het scherm zat een man in een bij de bank passende leunstoel. Hij keek onbewogen toen Harriet haar microfoon en decolleté naar hem wendde.

'Dus jij blijft erop staan dat het huwelijk afgelopen is, Brian?' gilde ze om de snikken te overstemmen. 'Ondanks dat Maureen zegt dat het haar spijt.'

'Ze is met die timmerman naar bed geweest,' zei Brian toonloos. 'Dat is genoeg. Daarmee uit.'

Harriet richtte zich tot de camera en sprak met gedempte stem. 'Maureen en Brian zijn negentien jaar getrouwd en hebben drie kinderen,' zei ze sentimenteel. 'Die zijn erg van streek dat hun moeder naar de schuur is verbannen...'

Stephanie liep op de tv af.

'Nee! Niet doen!' jammerde Charlotte. Ze wrong haar hoofd om haar moeder heen om nog een glimp op te vangen van de witte tanden van Andrew Carlisle.

Hij liet ze allemaal zien. 'Zoals bij veel gelukkig getrouwde stellen, oefent de verleiding ook op ons soms een grote aantrekkingskracht uit,' zei hij met zalvende oprechtheid. 'Maar we weten ook...' Stephanie stond even stil toen Andrew en zijn vrouw hun handen ineenvlochten boven de snikkende vrouw, 'dat volledige trouw de sleutel is tot het geluk.' Stephanie zette de tv uit en Andrew verdween genadiglijk.

'Mam!' Krijsend smeet Charlotte de afstandsbediening naar de bank. 'Ik wou nog kijken.'

'Je moet naar school!'

'Je bent vet gemeen.'

'En pappa komt vet te laat als hij nu niet elk moment vertrekt. Pak je spullen, snel.'

'Waarom kan jij ons niet brengen?' vroeg Charlotte strijdlustig en bleef zitten waar ze zat.

'Sue komt om negen uur voor reflexologie en daarna moet ik naar mijn werk.'

'Het draait altijd om jou, hè?'

'Wat?' zei Stephanie stomverbaasd. 'Waar heb je het over?'

'Niemand geeft om mij!' Charlotte wierp zich languit op de bank. 'Ik mag nooit lol hebben...'

'Dat is helemaal niet waar...'

'Wel waar! Jij zet de tv uit als ik aan het kijken ben. Jij houdt me hier binnen gevangen, ik mag helemaal niks.'

'Hoe kom je daar nou bij? Je doet van alles!'

'Ik mocht niet naar het feestje van Sean!'

'Sean is achttien. En het was in een kroeg!'

'Emma mocht wel van haar moeder.'

Stephanie keek wantrouwend. 'Mocht Emma op zaterdagavond naar een kroeg? Ze laten meisjes van twaalf nooit naar binnen.'

'Ik zeg ook niet dat ze gegaan is.' Ze keek haar moeder aan met een blik van pure minachting. 'Ik zeg alleen maar dat ze mocht. Het mocht van haar moeder, maar Emma wilde er niet heen zonder mij.'

'Juist ja!' zei Stephanie. 'De volgende keer bel ik eerst wel even met de moeder van Emma, is dat goed?'

Charlotte keek heel boos. 'En ik mocht van jou ook niet naar die disco' - ze klaagde nu op een zeurtoon die bedoeld was als imitatie van haar moeder -'omdat het een doordeweekse avond was.'

'Dat is niet meer dan redelijk,' zei Stephanie kwaad. 'Je maakt toch al bijna nooit je huiswerk.

'Het is kindermishandeling!'

Stephanie moest zich inhouden om haar niet te slaan.

'Doe niet zo idioot! We praten hier later nog wel over.' Ze hoorde George de trap af komen. 'Je moet echt naar school.' 'Ja,' schreeuwde Charlotte, nu helemaal het slachtoffer. 'Ik moet naar school terwijl jij hier zit te roddelen met je vriendinnen.'

'Ik help Sue alleen maar voor haar studie!' zei Stephanie. Nu zat ze zich al te verdedigen tegenover een klierige prepuber.

'Je vond het heerlijk en ontspannend en je genoot ervan!' beet Charlotte haar toe.

'Nou, dat mag toch?' Stephanie werd steeds kwader. 'Mag ik niet een beetje plezier hebben?'

Honend zei Charlotte: 'Wat weet jij van plezier? Jij bent zo'n zielenpoot.'

'Wat is hier aan de hand?' George verscheen in de deuropening en trok zijn beste strengevaderblik. 'Doe niet zo grof tegen je moeder en schiet een beetje op!'

Driftig liep Charlotte langs hem, iets mompelend over de Kindertelefoon.

'Laat je niet van streek brengen,' zei hij tegen Stephanie. 'Het zijn waarschijnlijk gewoon de hormonen.'

Onverwacht grijnsde hij. Ze knikte dankbaar.

'Van wie zou ze dat nou hebben?'

Haar eigen hormonen roerden zich hevig, had Stephanie gemerkt. Troy bestookte haar met series sms'jes, variërend van licht suggestief tot keihard pornografisch, zodat ze zich nauwelijks meer kon concentreren.

En ze moest eigenlijk de hulplijn onder de knie zien te krijgen. 'We moeten iemand opleiden die dit ook kan doen,' had Madeleine achteloos gezegd. 'Je kunt meeluisteren via een luidspreker. Benieuwd wat je ervan vindt.' Stephanie vond het angstaanjagend. Vrouwen in diverse stadia van paniek en wanhoop belden op en Madeleine kwam met goede raad. Stephanie wist niet waar ze zou moeten beginnen. Ze had nog net een excuus in elkaar kunnen flansen voor wanneer iemands auto de hele nacht op de verkeerde plaats had gestaan, of voor iemand die uit een restaurant komt terwijl ze met haar zuster uit zou gaan, maar bij het telefoontje van Mrs BR had ze met haar mond vol tanden gestaan.

De vrouw was over haar toeren. 'Hij heeft alles gelezen!' krijste ze. 'Wat moet ik nou doen?'

'Diep ademhalen,' zei Madeleine. 'Wat is er eigenlijk gebeurd?'

De stem van BR vulde de kamer. 'Hij zou eigenlijk wegblijven tot morgen,' jammerde ze. 'Maar hij is eerder teruggekomen en toen lag de brief nog op de keukentafel.'

Afkeurend schudde Madeleine haar hoofd. 'En wat staat daar in?'

'Alles - hoe geweldig het was om met mij te slapen en dat hij hoopte dat John snel weer weg zou gaan.' Stephanie beet op haar lip. Daar zou zelfs Madeleine zich niet uit weten te praten. Maar Madeleine kwam met een spervuur van vragen. 'Getypt of handgeschreven? Door de post bezorgd? Aan jou persoonlijk geadresseerd? Hmmm.' Ze dacht diep na. Stephanie merkte dat ze zelf zenuwachtig in haar handen wreef. Aan de andere kant van de lijn haalde de vrouw snel adem.

'Ik ben ervandoor gegaan,' zei ze. 'Ik zag dat hij die brief in zijn hand had en ik wist niet wat ik moest beginnen.

'Hmmm.' Madeleine zat in gedachten verzonken. 'Wat doe je voor werk?' vroeg ze.

'Oh!' BR klonk verrast. 'Ik werk parttime voor een dokter.' Madeleine ging rechtop zitten. 'Aha. Wat doe je daar?'

'Receptioniste.'

'Mooi zo.' Ze knikte naar Stephanie. 'En hoe heeft hij de brief ondertekend?'

'Duizend kusjes, D.'

'Alleen maar een initiaal?' 'Ja.'

'Juist. Ik heb het! Je moet het volgende zeggen...'

'Ja?'

'Je zegt dat D de D is van Daphne...'

Wat nu? Stephanie keek Madeleine stomverbaasd aan. Zelfs als de echtgenoot stom genoeg was om dat te geloven, dan ging het nog steeds om seks met een ander.

BR dacht hetzelfde. 'Oh nee, dat kan niet.' Haar stem steeg een octaaf. 'Hij heeft het in die brief over zaterdagnacht - hoe hij me over de...'

'Laat maar zitten,' onderbrak Madeleine. 'Details hebben we niet nodig. Jij zegt dat de brief geschreven is door Daphne, die een patiënt is op de afdeling chirurgie en die een ongezonde obsessie voor jou heeft ontwikkeld.' Aan de andere kant van de lijn viel het stil. 'Je zegt dat ze lijdt aan een waandenkbeeld dat bekendstaat als erotomanie en dat ze serieus denkt dat zij en jij een verhouding hebben.'

'Maar...'

'Je zegt dat zij je tegen een andere receptioniste heeft horen zeggen dat je man even weg zou gaan en toen is haar koortsachtige verbeelding met haar op de loop gegaan. Je vertelt dat ze ervan overtuigd is dat jullie minnaressen zijn. Je werpt jezelf in zijn armen en zegt dat je zo bang was omdat hij er niet was om je te beschermen - dat je je afvraagt hoe dit moet aflopen. Je zegt dat ze je zo vaak heeft gebeld, maar dat je hem daar niet mee wilde lastigvallen, en dan nu die brief..Madeleine had nu helemaal de smaak te pakken.

'Dat gelooft hij nooit,' zei BR ongemakkelijk.

'Hij gelooft dat wel,' zei Madeleine zelfverzekerd. 'Want Daphne verschijnt vanavond bij jou aan de deur met een bos bloemen in haar hand. Met de blik van een aanbidster kijkt ze naar je slaapkamerraam tot je man heel stoer naar buiten komt en haar wegjaagt.' Stephanie sloeg haar hand voor haar mond.

'Daphne zal haar liefde voor jou uitspreken en ze verwijst naar de brief. Ze zegt tegen je man dat ze de afgelopen nacht bij jou in bed heeft geslapen en daarbij kloppen zoveel details niet dat hij er volledig van overtuigd raakt dat zij volslagen mesjokke is en ook nooit in jullie huis is geweest.'

'Oh.' BR was sprakeloos.

'Hij spreekt haar streng toe en dan maakt zij zich uit de voeten. Ze komt nooit meer terug en jij bent hem eeuwig dankbaar voor zijn stoere optreden.'

'En als hij met haar arts wil spreken?' vroeg BR, die zich had hersteld.

'Eed van Hippocrates,' riposteerde Madeleine zonder een seconde na te denken. 'Artsen mogen niets over hun patiënten zeggen. En jij zegt dat dit soort dingen een beroepsrisico is en dat je niet wilt dat de mensen denken dat je daar niet mee om kunt gaan. Jo gaat meteen een "Daphne" uitzoeken.'

De vrouw leek te huilen van opluchting. 'Dank je! Dank je!'

'En denk er wel aan,' zei Madeleine ten slotte streng: 'Wat is de gouden regel over papier?'

'Ik zou het...'

'Je schrijft er niet op en je bewaart het niet!' Ze legde de hoorn op de haak en onderbrak daarmee een nieuwe stortvloed van dankbetuigingen. Stephanie stond nog steeds sprakeloos van bewondering. 'Ze luisteren ook nooit.' zei Madeleine. 'Zeg tegen Jo dat ze RG moet opsporen - die zegt dat ze actrice is, maar ik heb haar nog nooit ergens zien optreden - en dat die daar vanavond moet verschijnen met een hoofddoekje om en geitenwollen sokken aan. En ze moet er verward uitzien. Ik ga de rekening maar eens flink opschroeven. Denk je eens in, ze laat die brief gewoon op tafel liggen!'

Madeleine keek verontwaardigd. 'Een klein beetje seks en ze zijn hun hoofd kwijt.'

Zeg dat wel. Stephanie ging geen minuut te laat naar huis en lette niet op de alwetende blik van Madeleine. Ze ging regelrecht naar huis en sprong onder de douche. Een verstandig iemand had daar een koude douche van gemaakt, maar Stephanie, compleet roekeloos, nam een lange, hete, dampende douche. Ze verwende zichzelf met bodylotion en parfum en stuurde Troy een sms dat hij onmiddellijk moest komen.

Toen ze zijn voetstappen op de oprijlaan hoorde, keek ze op haar horloge. Over drie kwartier kwamen de kinderen uit school. Ze rilde. Ze had een paar knoopjes meer van haar blouse opengedaan dan normaal en haar haar was nog vochtig en slordig, want ze wist dat hij daarvan hield. Onder haar blouse sneed een nieuwe, rode, kanten beha in haar ribben, maar dat had ze ervoor over als hij vol opwinding toe zou kijken wanneer zij de knoopjes langzaam losmaakte...

Ze voelde zich zondig, wulps, uitdagend - vrij!

Die ochtend na de laatste keer was ze met hartkloppingen wakker geworden. Ze wist zeker dat iemand George zou vertellen dat hij zijn vrouw voor op een fiets had gezien in de armen van een vreemde man of dat hij haar obscene dingen had zien doen op een bankje in het park. Troy had haar stevig omarmd toen ze dat zei.

'Niemand komt erachter, schatje,' zei hij liefkozend.

'Maar wat is nou echt?' vroeg ze geagiteerd. 'Mijn emoties wisselen de hele tijd. Als ik bij jou geweest ben, ben ik in hoger sferen. Een paar borrels en alle zorgen zijn weg. Dan geloof ik in ons, dat dit sterker is dan wijzelf.'

Hij knikte en hield haar nog steeds stevig vast: 'Zo is dat, schatje. Zo is dat.'

'Maar soms denk ik ook dat we verkeerd bezig zijn. Dan voel ik me schuldig en beschaamd. Egoïstisch! En stel dat George...'

'Dat gebeurt niet.'

'Zo ben je nu echt,' vervolgde hij. Hij streelde haar haar. 'Vrolijk, stout, vrij, net als vroeger. Het leven is kort, Steph. Straks ben ik er niet meer.'

Nee. Spoedig was het afgelopen. Dat moest wel. Dan was deze emotionele kermis afgelopen en viel ze weer terug in de werkelijkheid. Deze periode was niet meer dan een waanzinnig intermezzo, waarna ze oud zou zijn en het verleden kon accepteren - nog één keer Troy, nog één keer.

'Lieveling!' Ze rende de gang in.

Jezus! Haar hart ging zo tekeer dat ze even dacht dat ze een infarct kreeg.

George!

'Je laat me schrikken!' zei ze zwakjes. Dat was de enige verklaring die ze kon bedenken voor haar uitpuilende ogen en haar bezwete gezicht. Met een schuldig gevoel maakte ze haar knoopjes dicht.

'Mijn vergadering ging niet door,' zei George. 'Ik kon net zo goed naar huis gaan. Eens kijken hoe het met jou is.'

'Ik moet zo naar de school. De kinderen ophalen,' brabbelde ze. 'Ik moet ook nog even langs Millie. Even mijn schoenen aantrekken...'

Trillend wist ze haar voeten in haar schoenen te krijgen. Wat moest ze zeggen als Troy langskwam voor ze weg was?

George zou hem herkennen. Natuurlijk. Stephanie wist nog hoe ze oog in oog hadden gestaan, jaren geleden, bij de ingang van de lege flat. 'Ik ben in u niet geïnteresseerd,' had George gezegd toen Troy het wilde uitleggen. Troy had toen geglimlacht. Die glimlach van jij-hebt-geen-grip-op-het- universum en ik-heb-medelijden-met-jou-want-jij-bent-een arme-kapitalist-die-het-licht-niet-heeft-gezien. Hij wilde Stephanie erin betrekken - met zijn ogen probeerde hij te zeggen: 'Wat moet je met hem?. Gegeneerd had ze zich afgewend.

George was aan het praten, maar ze had geen woord verstaan.

'Is dat goed?' Hij had zijn colbertje uitgetrokken en stond daar in hemdsmouwen.

'Ja. Sorry, wat?' De voordeur stond nog steeds wagenwijd open. Troy kon elk moment op ten tonele verschijnen.

'Ik moet om zeven uur squashen. Dan kom ik later eten.'

'Prima.' Ze zocht haar handtas en grabbelde in de pot op het gangkastje naar de sleutels.

'Gaat het een beetje?'

'Ja, ik heb haast. Millie...' Ze rende naar de voordeur en hoorde hem zuchten. 'Tot later.'

Hij was niet te bekennen. Voorzichtig reed ze de oprijlaan af, in beide richtingen kijkend. Wat moest ze doen? Wat zou Madeleine doen?

Stel dat ze wegreed en hij zou een minuut later aanbellen. Moest ze de hoek om rijden en op wacht blijven staan? Wat was er in haar gevaren? Ze had naar zijn huis moeten gaan. Ze graaide met trillende handen in haar tasje op zoek naar haar telefoon. Er was al een sms. Godzijdank.

ZAG AUTO G BEN VRDROP X

Opgelucht haalde ze adem. Natuurlijk - de auto.

Troy lachte toen hij de telefoon opnam. 'Ik was wel benieuwd of je in paniek raakte.'

'Jezusmina, natuurlijk was ik in paniek! Stel je voor dat jij daar was opgedoken.'

'Maar dat ben ik niet.'

Ze zag zijn nonchalante glimlach voor zich. Voor hem was het allemaal een spelletje.

'Jij hebt hier eigenlijk niet het temperament voor, hè schat? Veel te onrustig.'

Onrustig? Ze was nog maar net bekomen van een hartaanval.

Nee, dat temperament heb ik verdomme niet.