Hoofdstuk 23

'Waarom ga je zelf niet naar die sixtiesavond?' Millie glimlachte opgewekt naar Hettie terwijl Stephanie koffie inschonk.

'Ik blijf hier op de kinderen passen.' Hettie maakte een vaag gebaar de keuken rond. 'Iemand moet het toch doen?'

'Ik heb geprobeerd een andere oppas te vinden,' zei Stephanie. 'Maar mijn vaste meisje heeft het te druk met school. Ik vroeg mevrouw Becket van de overkant ook wel eens, maar die wordt een beetje oud. Charlotte kan bij Emma logeren, maar dan heb ik Toby nog. Voor iedereen behalve Hetty is drie kinderen een hele kluif.' Ze knipoogde naar Millie.

Millie roerde in haar koffie. 'Ik doe het wel.'

Steph keek haar aan. 'Ik dacht dat je met ons meeging.'

Millie schudde haar hoofd. 'Het interesseert me niet zo erg en het is voor jou lekker om een avondje uit te gaan, Hettie. Ik kan Ben hier brengen en dan kan ik op allemaal passen.'

'Maar hoe moet het dan met...' Hettie keek bezorgd naar Joshua die in zijn wipstoeltje lag te slapen.

Millie lachte. 'Ben is toch ook ooit zo klein geweest! Ik weet echt nog wel hoe ik een luier moet verschonen.'

'En Erica is een beetje moeilijk met mensen die ze niet kent.'

'We hebben elkaar nog maar net ontmoet!' Erica had één blik in het rond geworpen en toen haar hoofd onder een kussen verstopt.

'Nou ja, als je het zeker weet...' zei Hettie weifelend.

'Dat kunnen we je niet aandoen. Je wilt toch niet een hele avond met vier kinderen zitten.'

'Ze liggen toch in bed?' Millie keek betekenisvol terug naar Stephanie. 'Ik doe het graag. Echt.'

'Prima.' Stephanie knikte neutraal. 'Nou, Hettie... je kunt mee!'

Ze keek maar niet naar de uitdrukking op George's gezicht.

'En er ligt een extra pak babydoekjes op de toilettafel in mijn slaapkamer.' Hettie bleef bij de voordeur hangen en plukte bezorgd aan haar staalblauwe kaftan. Millie glimlachte. 'Het komt allemaal wel goed, Hettie. Ik heb ze allemaal in een oogwenk in bed.'

'Nou ja, misschien heeft Erica -'

'Gaan we?' George rammelde met de autosleutels. 'We staan hier al tien minuten.'

'Ik wil gewoon dat je weet hoe gevoelig Erica is.' Hettie liet zich naar de auto meevoeren. 'Ze krijgt van het minste of geringste een nachtmerrie.'

'Het zal heus wel goed gaan,' zei Stephanie nogmaals geruststellend.

'Maar als Millie haar een extra verhaaltje voorleest...'

'Dat doet ze vast,' zei Stephanie, die wist dat het Millies belangrijkste zorg zou zijn om ze allemaal zo snel mogelijk plat te krijgen voordat Alex kwam. Ze keek of ze haar mobieltje in haar tas had. Ze moest Millie waarschuwen zodra ze wist dat ze bij de club weggingen. Iets in haar wilde Millie het liefst waarschuwen, wilde schreeuwen: Doe het niet! Maar ze probeerde zichzelf eraan te herinneren dat de situatie van haar vriendin gecompliceerder was. Dat ze Alex echt nodig had.

'Ik moet hem gewoon zien,' zei Millie opgewonden, toen Hettie buiten gehoorsafstand was. 'Ik heb er de hele week geen kans toe gehad.'

'Controleer in godsnaam wel of ze allemaal slapen,' zei Stephanie, die Hetties gezicht voor zich zag als Erica haar mond voorbij praatte.

Millie lachte. 'Dat doe ik. Al moet ik ze knock-out slaan. Het is zo'n opluchting het huis uit te kunnen. Het werd behoorlijk deprimerend met Patrick.'

Stephanie had meelevend in haar arm geknepen, dankbaar dat ze zichzelf veel beter voelde. Ze schaamde zich nog steeds over hoe erg ze zich in Sues bijzijn had laten gaan, maar er was geen twijfel over mogelijk dat het een keerpunt was geweest. Na afloop had ze zich gelouterd gevoeld, leeg, op een bepaalde manier vernieuwd. Alsof ze het hele gedoe met Troy achter zich kon laten.

Hij stuurde haar nog steeds sms-jes en haar hart sloeg elke keer nog een slag over, maar ze was op het nippertje de dans ontsprongen. 'Hij liet me zien hoe het geweest zou zijn,' zei ze tegen Millie. 'Ik ben er net op tijd mee gestopt.'

George kon dan wel mopperig doen dat hij een paarse corduroy broek en een psychedelisch shirt moest aantrekken, maar ze wist wat ze aan hem had.

Hij was haar man en ze hield van hem. Ze gingen er een leuke avond van maken, zouden Hettie in de vroege uurtjes veilig bij de logeerkamer afzetten en morgen voor zijn verjaardagslunch naar zijn favoriete restaurant gaan. Ze wist dat ze gelukkig was.

De parkeerplaats bij de squashclub was bijna vol. 'En de helft van de auto's staat er morgenochtend nog,' zei George, die een van de laatste vakken in draaide. 'Zullen wij ook met de taxi teruggaan?' vroeg hij aan Stephanie. Plotseling grinnikte hij, greep haar hand en kneep erin. 'Je moet niet verwachten dat ik dit aankan op een sapje.'

'Natuurlijk niet,' kneep ze terug. 'Hoewel je weet hoe de wijn hier meestal is.'

'En het eten.' George trok een gezicht naar haar. Zij hield het achterportier open voor Hettie. 'De feestmaaltijden van mevrouw P...'

Stephanie giechelde.

Het eten oogde even onsmakelijk als altijd. Mevrouw P's opvattingen over catering waren in de afgelopen tien jaar niet veranderd. Worstenbroodjes, halve hardgekookte eieren, een hele zalm die er verdroogd uitzag en met honderden slappe schijfjes komkommer was versierd, en om de indruk te wekken dat geld geen rol speelde lagen er op de rand van vrijwel elke schotel tientallen enorme, ongepelde gamba's. Welke schaal je ook koos, je werd aangestaard door een paar manische zwarte ogen boven een stel roze voelsprieten, zelfs bij de pijnboompittenpaté - de enige concessie aan mensen die geen 'normaal eten' aten.

Stephanie pakte aarzelend een gepaneerde champignon, die een rubberachtig stukje kip bleek te zijn. Ken kwam langslopen in een zilveren broek met wijd uitlopende pijpen.

'Alles goed?' vroeg hij, terwijl ze het onsmakelijke hapje op een bord met restjes wegmoffelde.

'Ja, dank je.' De wijn was iets ondefinieerbaars uit een pak en het voelde alsof ze al verschillende glazen had gedronken. De kralenketting die ze om haar hoofd had gebonden gleed de hele tijd op haar neus.

'Mooi gezicht, hè?' Ken knikte naar de menigte zogenaamde hippies die rond de bar met elkaar stonden te lachen. Ze zag George er middenin staan, met een pilsje in de lucht, en Hettie was verderop in diep gesprek verwikkeld met een vrouw die er ook uitzag als een terug-naar-moeder-aarde- moeder.

'Waar is Madeleine?' vroeg ze aan Ken, omdat ze niet goed wist wat ze moest zeggen. 'Die loopt hier ook rond,' zei hij opgewekt. 'Ze draagt iets wat je nauwelijks nog een rok kunt noemen!'

Dat was heel juist verwoord, maar je moest het haar nageven - ze zag er verpletterend uit. De meeste vrouwen van haar leeftijd zouden het niet in hun hoofd halen om uit te gaan in een minuscuul leren minirokje, een laag uitgesneden topje en zwarte knielaarzen - Stephanie huiverde bij de gedachte dat ze haar eigen benen zo zou laten zien - maar Madeleine schreed rond als een ware diva en alle mannen aan de bar verdraaiden hun nek.

'Vermaak je je?' vroeg ze aan Stephanie. Ze keek haar onderzoekend aan.

Stephanie knikte. 'Sorry dat ik vorige week niet heb gewerkt. Ik kom maandag weer.'

'Geen probleem - dankzij jou ben ik weer helemaal bij. Ik zit er bovenop.' Ze stak een sigaret aan. 'Carolien heeft een vervelend virus en ik moest Jo een avond vrij geven, dus ik heb Samantha in haar eentje gelaten.' Ze inhaleerde diep. 'Ik heb haar opdracht gegeven me op de hoogte te houden. Gelukkig is het een heel rustige avond. Vaak op zaterdag - zijn ze allemaal een keertje waar ze horen te zijn, denk ik.'

'Jij vond het niet nodig om je te verkleden?' zei ze scherp tegen Patsy, die naar hen toe kwam.

'Ik ben niet van plan lang te blijven.' Patsy gleed met haar handen over de heupen van het diep uitgesneden, nauwsluitende, dunne jurkje dat een fortuin gekost moest hebben.

'Je ziet er prachtig uit,' zei Stephanie, die zich belachelijk voelde in haar eigen, met kralen bestikte creatie. Een van haar valse wimpers begon al los te raken. Ze voelde met een vinger aan haar oog. 'Eventjes naar het toilet.'

Patsy voegde zich een paar minuten later bij haar. Ze ging bij de volgende wasbak staan en werkte zorgvuldig haar lippen bij, terwijl Stephanie stond te worstelen met het kleine tubetje lijm.

'Vind jij het hier ook zo stom?' zei Patsy. 'Ik zou het liefste nu meteen weggaan.' Ze pruilde in de spiegel. 'Ik heb helemaal geen zin om her en der praatjes te maken. Het kan me bijna niet meer schelen of Dave denkt dat ik hier de hele avond ben geweest of niet. Eerlijk gezegd wil ik gewoon wegwezen en een wip maken!'

Stephanie glimlachte. Als George niet te veel dronk en Hettie niet de hele nacht over de overloop 'Maantje tuurt' ging lopen zingen, zou ze er misschien zelf ook wel voor in zijn. Ze had hem bekeken toen ze zich die avond omkleedden. Hij was nog steeds aantrekkelijk. Ooit ging het vrijen best goed. Ze zou het erop aanleggen.

'Gaat alles goed?' vroeg ze luchtig. 'Met je... eh... vriend?'

'Mmmm.' Patsy likte over haar lippen. 'Het is allemaal nogal bijzonder, eigenlijk. Weet je, ik denk dat ik misschien nog eens monogaam word.'

Stephanie verslikte zich bijna. Maar...'

Patsy lachte. 'Maar niet met Dave, natuurlijk!' Ze legde haar lippenstift neer en leunde tegen de rand van de wasbak aan.

'Normaal gesproken zou ik er nu genoeg van hebben en tegen mezelf zeggen dat ik het nooit meer doe,' zei ze onverwacht. 'Weet je wel, als de opwinding verdwijnt en je je zorgen begint te maken dat je je zekerheid kwijtraakt en dat het een drama voor de kinderen wordt? Ik ben altijd op dat punt gekomen, dat ik denk dat het 't niet meer waard is.'

'Nou, vaak is dat het ook niet,' zei Stephanie meelevend. Haar wimper viel er opnieuw af en lag als een geplette spin in de wasbak.

Patsy pakte een pakje Marlboro uit haar kleine, sierlijke tasje. 'Maar dan gebeurt het opnieuw - die opwinding, de verwachting, de kick van een vreemde huid tegen de mijne...' Ze keek nadenkend en nogal on-Patsy-achtig. 'Dat is het. Ik ben verslaafd aan het nieuwe.'

Ik niet, dacht Stephanie. Het was vertrouwdheid die haar terug in Troys armen had gedreven - de warmte en gerieflijkheid van een vergeten genot. Het was de manier waarop Troy haar omhelsde zodat ze zich helemaal in hem verloor, de manier waarop hij haar vol aandacht aankeek als ze praatte, met zijn hoofd een klein beetje scheef om goed over haar woorden na te denken. Ze voelde een steek in haar buik - deels uit gemis, deels uit woede over haar eigen stompzinnigheid.

George keek haar zelden echt aan als ze overstuur was. Maar ze hadden de laatste paar jaar ook maar zelden over gevoelens gepraat. Ze kon zich niet voorstellen dat ze hem het soort gedachten zou vertellen waarmee ze Troy zo regelmatig had overstelpt. George die zijn eigen ziel blootgaf was ongekend. Nou ja, misschien konden ze toch wel een keer gaan praten.

Patsy pakte haar aansteker en stak een sigaret op. 'Maar ik denk echt dat het deze keer anders is,' zei ze. 'Voor het eerst heb ik het gevoel dat ik degene heb gevonden die genoeg voor me is. Hiervoor was het gewoon altijd goeie seks - en die roes van iemand anders, de opwinding van al die eerste geheime ontmoetinkjes.' Ze blies een lange stroom rook uit. 'Maar al heel snel wordt het zo armoedig. Onder het eerste laagje zijn ze allemaal hetzelfde. Daarom heb ik nooit overwogen om bij Dave weg te gaan. Ik bedoel, waarvoor? Voor een andere Dave? Een beetje anders qua vorm en met een andere naam, en een andere manier van snurken, scheten laten en in slaap vallen voor de tv...'

'Hoeveel heb je er gehad?' De vraag ontsnapte Stephanie voordat ze hem kon tegenhouden. Te veel gedronken op drie gamba's. Ze giechelde. 'Sorry.'

Patsy geneerde zich niet. 'Oh, God mag het weten. Veel!' Ze lachte. 'Maar niet zoveel als Monica Marchant! Om die vrouw te verslaan moet je heel wat in huis hebben,' voegde ze er bewonderend aan toe. 'Ik heb gehoord dat ze een keer twee verschillende bij zich aan de ontbijttafel had!'

'Maar dit keer...' Ze hield op met lachen. 'Dit keer heb ik het echt te pakken. Ik loop de hele dag in gedachten tegen hem te praten. Ik denk niet eens aan de seks - hoewel, Jezus, die is fantastisch! Haar gezicht klaarde weer op. 'Hij is het gewoon - zijn stem, zijn handen... Oh Steph, wat moet ik doen? Ik denk dat ik verliefd ben.'

'Nou, dat is -' begon Stephanie, en toen kwam Madeleine binnen.

Patsy klapte een poederdoos open en was weer zichzelf. 'Dat kan ik het beste doen,' zei ze, terwijl ze bronskleurig poeder over haar jukbeenderen veegde. 'Vlug hallo zeggen tegen de hele ouwe zooi en dan wegwezen!'

'Wees maar voorzichtig,' zei Madeleine toen Patsy's rode jurkje door de deur verdween. 'Ik heb hier een slecht gevoel over.'

Stephanie keek verrast om. 'Zelfs met een alibi voor vierentwintig uur?' vroeg ze met een glimlach.

Madeleine glimlachte niet terug. 'Weet je wie hij is? Hij is degene die een alibi nodig heeft.'

Hettie trok Stephanie een hoek in, met wapperende kaftan. 'Ik moet je iets vertellen.' Haar toon was nog kritischer dan anders.

'Wat is er?' vroeg Stephanie. Hettie hield afkeurend haar mondhoeken naar beneden getrokken. 'Is er iets gebeurd?' Haar verbeelding werkte op volle toeren.

Had Hettie naar huis gebeld om te vragen of het goed ging met de kinderen en toen Alex op de achtergrond gehoord? Of - erger nog - had Alex de telefoon opgenomen?

'Ik weet het niet,' zei Hettie kortaf.

Godallemachtig, waar zaten Millies hersens? Hoe had ze het verklaard? Een oude vriend? Een verloren neef die als door een wonder uit de rimboe was teruggekeerd? Een Jehova's getuige die langskwam en die ze binnen had gevraagd voor een borrel en een pittige discussie over het leven na de dood?

Toen zag ze haar mobieltje in Hetties hand.

Oh shit.

'Ik kon hierbinnen niks horen,' zei Hettie. 'Ik wilde alleen even bellen om te vragen of Erica haar warme melk had gehad.' Haar ogen boorden zich in die van Stephanie. 'Dus ik ging naar buiten, naar de parkeerplaats, en ik wilde net jouw nummer draaien..

Er was vast weer een sms-je van hem gekomen. En die ellendige Hettie had hem verdomme gelezen.

'Uiteraard,' zou Stephanie tegen Hettie zeggen als ze de kans kreeg ertussen te komen, 'moet dat een vergissing zijn - die is natuurlijk voor heel iemand anders bedoeld.'

Tenzij George erin werd genoemd. Of - oh God - iets grofs over Hettie zelf.

Ze begon als een kip zonder kop te praten. 'Problemen om verbinding te krijgen? Ik krijg de laatste dagen zo vaak mensen die verkeerd verbonden zijn! Sms-jes die ik niet begrijp! En ook nummerverwisselingen. Dan denk ik dat ik Millie aan de lijn heb en dan antwoordt er heel iemand anders.'

Hettie fronste. 'Wat?' Ze keek naar het toestel in haar hand. 'Oh, nee - ik heb Millie nog niet gebeld.'

Jack had natuurlijk gebeld. Hettie was er net achter gekomen dat hij een liegende, bedriegende versierder was en nu stond haar hart op het punt te breken.

Stephanie legde haar hand op Hetties arm en zei vriendelijk: 'Misschien is het minder erg dan je denkt.

Hettie staarde haar onverzoenlijk aan. 'Ik hoop dat je gelijk hebt,' zei ze koel. 'Troy staat buiten.'

Hij stond tegen de muur geleund, in een jack van suède lapjes dat binnen niet had misstaan. Toen hij Stephanie zag komen, kwam hij meteen op haar toe lopen. 'Oh lieverd! Ik moest je echt even zien.'

'George is daar binnen.' Ze bewoog met haar hoofd in de richting van het clubhuis achter zich.

'Dat weet ik. Ik blijf ook niet.' Hij probeerde haar handen te pakken. 'Ik heb de hele tijd geprobeerd je te bellen en krijg elke keer je voicemail, en je hebt niet op mijn sms-jes gereageerd.

'Ik heb daarbinnen geen netwerk.'

'Maar gisteren heb je er ook niet op geantwoord. Ik wil je niet kwijt, Steph. Niet nog een keer.'

Stephanie keek zenuwachtig rond. 'Ik moet weer naar binnen.'

'Steph!' Hij trok haar naar zich toe en probeerde haar in de ogen te kijken, en ze realiseerde zich dat hij dronken was. 'Steph, we moeten samenzijn.'

'Nee, Troy. Ik moet bij George en mijn kinderen zijn, en jij moet zo gauw mogelijk met je familie terug naar Norwich. Ik wil dat mijn leven weer normaal wordt. Ik wil dat dit voorbij is.'

'Tanith wil hierheen verhuizen.'

'Wat?'

'Ze zegt dat het hier rustig is en dat ze graag dichter bij zee wil wonen. Ze vindt dat we in moeders huis moeten gaan zitten tot we iets groters vinden.' Hij lispelde een beetje. 'Het is voor ons een kans om groter te gaan wonen en het is een goeie plek om kinderen op te laten groeien.'

Stephanies ingewanden voelden aan alsof ze volledig in de knoop zaten. 'Dat kan ze niet...'

'Wij kunnen elkaar dan de hele tijd zien...'

'Nee!'

Troy keek gekwetst. 'Ik dacht dat we dat allebei wilden. Echt, diep van binnen.'

'Ik wil geen verhouding met je.'

'En hoe noem je dan wat we nu hebben?'

'We hebben nu niks. Het is voorbij.'

Het was beangstigend en belachelijk. Hij dacht dat hij gewoon met hen allebei kon slapen. Ze wilde terug naar binnen, naar George. Ze wenste Troy ver weg.

'Steph!' Hij probeerde haar te omhelzen. Zijn adem stonk naar whisky. 'Ik hou van je, Steph.'

'We hebben het er morgen wel over.' Ze liep naar achteren. 'Ga naar huis.'

'Ik wil er nu over praten!' Hij begon te schreeuwen.

Hettie stond in de deuropening toen Stephanie naar het gebouwtje kwam teruglopen. Haar gezicht stond ijzig. 'Wat is er aan de hand?'

'Hij is dronken, verder niets. Hij is een beetje emotioneel sinds zijn moeder is overleden.'

'Weet George ervan af?' 'Er is niks om van af te weten.'

'Troy zei tegen mij dat hij van jou houdt.'

Zeg dat je van me houdt...

'Laat me één ding zeggen,' zei hij, onderwijl traag met zijn tong over Patsy's buik gaand. 'Je bent de meest verbazingwekkende vrouw.

Zijn handen gleden over haar heupen. Haar lichaam raakte weer opgewonden, ondanks het feit dat ze zich de afgelopen twee uur als konijnen hadden gedragen. Ze was zich er voor het eerst in haar leven van bewust dat ze meer wilde dan dit.

Dit keer was de trage beweging van zijn vingers en tong niet het belangrijkste. Ze wilde dat hij omhoog kroop en naast haar kwam liggen, haar in zijn armen hield, haar hoofd op zijn schouder trok. Ze wilde dat ze samen in de kussens wegzonken, onder het dekbed, veilig en warm, beschermd tegen de wereld.

Gisteravond hadden ze in het donker in zijn auto gezeten, onder de bomen vlak bij het PA-kantoor. Hij vertelde haar over zijn dag. Ze keek naar de beweging van zijn kaak als hij praatte, het glanzen van zijn donkere ogen, zijn hand die hij nonchalant door zijn haar haalde als hij lachte, en ze had verlangd naar iets wat ze niet echt kon benoemen. Het was een warme, zachte avond. 'Laten we gaan wandelen,' had ze gezegd, in de behoefte om hand in hand met hem rond te dwalen, als een stelletje.

'Beter van niet!' Hij had een klein, nerveus glimlachje geproduceerd, met zijn hand op haar dij geklopt. 'Niet hier.'

Niet hier. Niet hier waar hij zo bekend was. Waar iedereen hem kon betrappen. Ook niet in Londen, waar elk ander onwettig paar in de anonimiteit kon wegduiken. Het moest in dit zorgvuldig uitgekozen hotel, of in een donker straatje, ver weg van nieuwsgierige blikken.

En misschien ging hij binnenkort ook daar bezwaar tegen maken. Hij zei al dat hij bang was dat hij gevolgd werd. Patsy had gelachen. 'Door wie dan?' Maar hij had bezorgd gekeken. 'Ik weet het niet zeker. Het is een gevoel dat ik heb.'

'Kom hier!' Ze zat nu overeind en hield haar armen wijd. Maar hij kromp in elkaar toen ze van positie veranderde.

'Ik voel me nog steeds niet goed, een soort pijn...' Zijn hand ging naar zijn ribbenkast.

'Je hebt gewoon een beetje te veel gegeten.' Patsy stelde zich voor hoe hij zou reageren als ze aanbood om bij Dave weg te gaan. Hij zou zich rot schrikken. Zou zich geschrokken terugtrekken - net zoals zij zelf zo vaak had gedaan als hartstochtelijke minnaars te veel wilden. Hij had alles te verliezen. Zijn hele carrière in één klap! Ze liet een been over de zijne glijden. 'Al dat vette eten. Je hebt een beetje beweging nodig...'

Ken sprong op en neer op de klanken van 'A Hard Day's Night', met zijn handen stevig op Stephanies schouders. Ze probeerde mee te springen.

'Hierdoor komt het allemaal weer terug,' schreeuwde hij in haar oor.

Ze glimlachte. Ze wilde naar huis, maar ze zaten hier zeker vast tot het eind. George leek zich goed te vermaken, Hettie stond zich vol te proppen bij het buffet, maar Stephanie slaagde er niet in zich te ontspannen. Ze was als de dood dat Troy terugkwam en verlangde ernaar thuis te zijn, in bed, veilig uit zijn buurt en weg van Hetties onderzoekende blikken.

'Je hebt hem vast aangemoedigd,' had ze beschuldigend gezegd, terwijl ze haar bord vollaadde. Stephanie was weggelopen.

Patsy kwam de badkamer uit en ging achter hem staan. Hij stond bij het raam en keek naar de straat beneden. 'Wil je nog champagne?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, ik voel me nog steeds... naar achteren!!' Hij dook op het bed midden in de kamer en trok haar met zich mee.

'Wat is er?' vroeg ze geschrokken.

'Daar buiten - dat is dezelfde gozer die ik al eerder heb gezien. Hij schaduwt me.'

'Weet je het zeker?' Patsy keek twijfelend.

'Ja, hij stond er ook toen ik hier aankwam. Waarschijnlijk heeft hij ook een foto van jou gemaakt toen jij naar binnen ging. Oh, mijn borst! Het brandt...'

'Nou ja, hij kan toch niet weten wat ik hier kom doen,' zei ze rustig, hoewel er een golf paniek door haar heen sloeg.

'Volgens mij zag ik hem laatst ook al. Misschien heeft hij gezien dat jij uit mijn auto stapte.'

Ze lagen nu op bed; ze hield haar ogen op het plafond gericht. 'En als dat zo is?' vroeg ze behoedzaam.

'Ja, dan gaan ze het natuurlijk overal rondbazuinen. Ik! Meneer Betrouwbaarheid neukt met een getrouwde vrouw. Waarschijnlijk schopt jouw man je de deur uit. We zouden moeten...'

 

'Wat?'

Hij gaf een grom.

'Zou dat zo vreselijk zijn?' vroeg ze luchtig. 'Misschien blijk je er wel nieuwe kansen door te krijgen.'

Hij gaf geen antwoord, maar maakte nog een vreemd geluid. Ze ging zitten en draaide zich naar hem toe om hem aan te kijken, bang dat ze te veel had gezegd. Zijn huid was grijs - er parelde wat zweet op zijn voorhoofd en bovenlip. Hij hield zijn borst vast, zijn ogen dichtgeknepen van pijn.

'Wat is er?' Patsy boog over hem heen. Hij kreunde zacht. 'Oh Jezus, wat is er aan de hand?'

Hij rolde op zijn zij, zijn armen gekruist over zijn voorhoofd, en schudde geluidloos zijn hoofd. Toen gaf hij een lage, gesmoorde kreet en hield zichzelf krampachtig vast. Zijn gezicht was niet grijs meer, maar rood.

'Mijn - hart...' hijgde hij.

Verbijsterd staarde Patsy hem aan. Een hartaanval! Haar eigen hart bonsde zo hard dat ze het gevoel had dat ze er zelf ook in zou blijven. Ze keek verwilderd de kamer rond en probeerde zich plaatjes te herinneren waarop stond in wat voor houding je iemand moest leggen. Hij lag te kronkelen op het bed. Moest ze hem mond-op-mondbeademing geven?

'Ik bel een ziekenwagen!' Hij lag dubbel geklapt, zijn handen grepen naar zijn lichaam, zijn adem ging raspend in en uit. Het leek alsof hij zijn hoofd schudde. Dacht hij aan zijn baan? Als hij in een hotelkamer werd gevonden, met een andere vrouw...

Ze keek naar zijn naakte lijf. Stelde zich voor hoe het ambulancepersoneel zou kijken. Een ogenblik aarzelde ze, toen gingen zijn ogen dicht.

Ze greep de telefoon.

Samantha zat in haar eentje in de geluidskamer cola te drinken. Het antwoordapparaat in Jeds flat stond nog steeds aan en zijn mobiele telefoon stond uit. Hij had haar niet verteld dat hij weg zou gaan. Maar misschien was er iets tussendoor gekomen. Ze zou hem over een uur nog eens bellen. Ze nestelde zich met haar tijdschrift in de stoel en liet de tijd voorbijgaan.

Telefoon vijf rinkelde en deed haar opspringen. Ze keek snel op de kaartjes voor zich en haalde de schakelaar over, waardoor jaren-zeventigmuziek en geroezemoes van middelbare stemmen de kamer vulden.

'Wie?' riep ze overtuigend boven het lawaai uit. 'Een ogenblik!' Ze zwaaide met de hoorn in de richting van de speakers.

'Heeft iemand Barbara gezien?' schreeuwde ze zo hard als ze kon. Ze legde de hoorn kletterend neer en wachtte een ogenblik. Toen pakte ze hem weer op. 'Sorry hoor, ze is wel ergens, Elaine zegt dat ze net nog met haar heeft staan praten. Ze zal wel op de wc zijn. Zal ik vragen of ze terugbelt? Ja, het is heel gezellig. Bijna alle meiden zijn er...'

Samantha's vingers bewogen snel over het toetsenbord om Barbara's mobiele nummer te bellen. Aan de andere kant klonken bij het opnemen heftige protestgeluiden. Samantha sprak sussend tegen de oudere vrouw. 'Bel hem even terug, zeg dat je in de tuin staat omdat het binnen zo'n herrie is. Als hij lastig wordt zeg je dat je batterij bijna op is. Geef het een minuutje en verbreek dan de verbinding. Hij klonk oké zodra ik zei dat je er was.'

Ze ging weer zitten, tevreden over zichzelf. Ze had echt aanleg voor acteren. Ze kon de situaties de baas. Maar ze wenste dat ze niet aan Jed had verteld wat er hier gebeurde. Ze had er 's ochtends al spijt van gehad en hij had sindsdien een beetje afstandelijk gedaan. Zo'n slechte baan was het nou ook weer niet, dacht ze ongemakkelijk, omdat ze zich Madeleines woede voorstelde als die wist wat Samantha had losgelaten.

Er rinkelde vrijwel onmiddellijk een tweede telefoon. Wat was dat? Oh, een lastige. Telefoontjes naar een mobiel nummer dat hierheen was doorgeschakeld om af te handelen. Samantha nam op en vergat daarbij bijna het treingeluid aan te zetten.

'Hallo?' De mannenstem aan de andere kant klonk geïrriteerd. 'Jean, ben jij dat?' Samantha greep naar het apparaatje dat zoveel gekraak op de lijn veroorzaakte dat een gesprek onmogelijk was, en verbrak snel de verbinding toen telefoon vier begon te rinkelen. Samantha kreeg het er flink warm van. Madeleine had gezegd dat het rustig zou zijn. Wat was dit er voor een? Een liefdadigheidscomité? Dan de band met alleen maar stemmen. 'Hallo?' zei ze zo geaffecteerd mogelijk.

Maar het nummer dat op de display verscheen stond niet op de lijst van vandaag.

'Hallo?' herhaalde ze behoedzaam.

'Bel Madeleine!' Patsy's stem klonk schril. 'In godsnaam, bel haar nu meteen!'