Hoofdstuk 21

'Je moet op zoek naar plakgom!' Deirdre gaf Stephanie een stuk karton en twee vellen papier. 'De moeder van meneer Brown heeft een complicatie, dus zet dat ding even ergens neer, geeft niet waar.'

'Welk ding?'

'De ezel, schat, de ezel!'

'Wat? Ik doe de taarten.'

Verbijsterd keek Deirdre naar het schoolplein. 'In jezusnaam,' krijste ze en rende weg, 'wie heeft de barbecue verplaatst?'

'Die oude heks heeft last van de overgang,' zei Millie. Ze liep met een blikje cola in haar hand.

'Ze zei dat ik achter de taartenkraam mocht staan,' klaagde Stephanie. Ze keek naar het grote stuk karton. 'Ik weet niet wat ik nu weer moet doen.'

'Jac!' brulde Millie. Jacqui kwam aanlopen met een doos psychedelische oorbellen. 'Wat moet Steph met de ezel?'

'Namen bedenken. Dat zou Alan doen, maar zijn moeder is het loodje aan het leggen en Debbie is nergens te vinden. Net als vorig jaar!'

Voor de tigste keer keek Stephanie in haar handtas. Er moest toch een sms komen. Maar alleen het woord orange staarde haar aan.

'Hier.' Millie legde het stuk karton op een lege tafel. Ze schreef er iets op met vette zwarte krulletters. Als je mijn naam raadt, mag je me meenemen! 50 pence per beurt! 'Oké, verzin eens een paar namen.'

'Ik ben niet zo goed in namen.'

'Maakt niet uit, bedenk maar iets stoms.'

'Iejoor,' zei Stephanie. Ze dacht aan de vergadering. 'Dobbin...'

Millie schreef. 'Hoe zouden ezels eigenlijk in het echt heten?' vroeg ze.

'King, Ned, Billy, Dolly, Veronica...' zei Jacqui, die nu overladen was met tafelkleden. 'Kom me eens helpen,' zei ze tegen Millie, 'voor ik Deirdre een knal voor haar kop geef.'

Stephanie werd alleen gelaten. Ze keek weer in haar tas en daarna naar het stuk karton.

Victor, Donald, Langoor. God, wat haatte ze dit.

Ze had niets meer van hem gehoord sinds Tanith was aangekomen. Ze had bijna geen oog dichtgedaan, steeds had ze naar de telefoon in haar nachtkastje gekeken.

Benjamin, Stanley, Troy. Shit! Ze had het echt opgeschreven. Met trillende vingers probeerde ze het te veranderen met de zwarte stift.

'Wat staat daar?' Jacqui wees naar de zwarte vlekken op het karton.

'Troje.'

'Dat ging toch over een paard?'

Deirdre had een groen-met-oranje jurk aangetrokken en hield een onverstaanbare welkomsttoespraak in een aftandse microfoon. Stephanie stond zenuwachtig achter de tafel met Troje erop, ineengezakt en met afhangende oren. Het was pas twee uur maar het voelde aan als middernacht. Er zat een knoop in haar maag. Nog steeds geen sms.

Met een geforceerde glimlach begroette ze George en Toby, die op haar afkwamen. In een verre hoek zaten Charlotte en Emma bij elkaar.

'Hallo lieverd. Heb je geld bij je?' Ze probeerde vrolijk te klinken. Hij knikte en opende zijn knuist. Er zaten een paar munten van een pond in.

'En wat moeten we doen?' vroeg George, die Kelly aan de riem hield.

'Gewoon een beetje rondlopen en overal aan meedoen.'

'Mag ik eerst naar het kasteel?' Toby prikte met zijn vinger in de ezel.

'Natuurlijk.'

'Pas jij hier dan op?'

Hij stopte zijn Gameboy in haar tas. Ze keek weer naar haar telefoon. Niets. Ouders en kinderen stroomden toe. Millie zwaaide naar haar vanaf de andere kant van het schoolplein.

Troje had glazige ogen, een uit zijn bek hangende tong en teugels van blauw vilt. Hij was meer een kruising tussen een ezel en een grote hond en zag er doodeng uit. Maar de kinderen waren dol op hem.

'Tien keer proberen,' zei een vlezige vader met een zonnebril en een gouden ketting om zijn hals. 'Jij mag kiezen, prinsesje!'

Zijn dochter lebberde aan een blauwe balpen en dacht na.

'Hebt u het ook kleiner?' vroeg Stephanie. Ze had een biljet van 20 pond gekregen.

'Nee schat, heb ik niet.'

Deirdre was druk in de weer met een zak muntjes en een beker thee.

Geen sms.

'Ik weet niet wie er over de tombolanummers ging,' zei ze ernstig. 'Maar er waren drie kaartjes met 555 en er was maar één prijs. En dat was een pot augurken.' Ze keek Stephanie boos aan alsof het haar schuld was. 'Dat maakt geen goede indruk.'

'Mep-de-rat moet bijgesteld worden,' zei Jacqui. Ze had een geldbuidel en een glas bier in haar handen. 'Gillian is in paniek, want alle prijzen zijn al weg.'

Deirdre snoof demonstratief en keek nadrukkelijk naar het bierglas. Ze ging ervandoor. Jacqui nam een slok. 'Alle kinderen slaan die rat met één hand tot moes.' Ze stak haar glas omhoog. 'Jullie ook één?'

Stephanie schudde haar hoofd. 'Dan val ik om. Hoe kom je daar eigenlijk aan?'

'Ik heb een koelbox meegenomen,' grijnsde Jacqui. 'Nuchter houd ik dit niet uit. We moeten een biertent hebben. Zei ik vorig jaar al.'

Grappig hoe snel je iemand herkende. Nog voor ze het blonde hippiehaar, het rode T-shirt, de spijkerbroek en de Nike-schoenen tot één plaatje had samengebracht, stonden haar zenuwen op springen.

'Gaat het, Steph?' vroeg Jacqui.

'Ja.' Ze was misselijk. 'Het is een beetje warm.'

'Ik haal wel wat water.'

Niet hier. Niet op haar schoolplein, waar even verderop haar zoon een kokosnoot van een stok probeerde te slaan, maar hij zat er meters naast. Waar haar man toekeek. Niet hier, alsjeblieft.

Haar hart bonsde als een gek en opeens vond ze alles fout aan zichzelf. De bloemen op haar rok, haar blauwe vestje, het zweet tussen haar borsten. Plotseling voelde ze zich oud en dik en moe en bang. En kwaad.

Zij was er ook bij.

Hoe had ze gedacht dat Tanith eruitzag? Je hebt altijd wel een soort idee van iemand over wie je hebt gehoord. Zij had gedacht dat ze een soort kruising zou zijn van die broodmagere Lucinda van lang geleden - afgekloven nagels en zwarte eyeliner - en een gebruinde hippiemoeder, met blote voeten en lange, geborduurde jurken, lange vingers, honderden enkelbanden...

Maar ze leek wel wat op haar. Stephanie. Beetje gewoon, met een witte katoenen broek, een forse kont, nogal stevige dijen, heel gewoon bruin haar met een band erin. Ze droeg een klein, blond kind op haar heup - Phoebe waarschijnlijk. Ze liepen een beetje voor hem uit. Hij liep hand in hand met Lara. Ze zag er net zo uit als Stephanie had gedacht. Lang blond haar tot over haar schouders, roze haarklemmen.

Tanith hield halt. Ze zette het kind op het gras, draaide zich om en zei iets tegen Troy. Hij knikte, liet Lara's hand even los en wees naar het kasteel. Hij raakte haar arm even aan.

'Mag ik twee keer?'

'Wat?'

Het jongetje tegenover haar had een muntje van 50 pence in zijn hand. 'Mag ik twee namen raden?'

Besefte Troy wel dat dit haar school was? Dat dit dat zomerfeest was waar ze het steeds over had gehad? Dat moest wel. Waarom deed hij dit? Om met Tanith te pronken?

'Mag het?'

Ze hield niet van roodharige kinderen met sproeten - die waren altijd zo met zichzelf bezig. 'Je hebt te weinig geld.'

'Meer heb ik niet.'

'Vraag maar aan je ouders.'

'Die ben ik kwijt.'

'Goed dan.' Het kon haar niet veel schelen.

'Mag ik er twee uitkiezen?'

'Ja?

Ze kwamen nu haar kant uit. Troy lachte naar haar. Zijn mond vormde een schalkse, stiekeme kus. Hij liep op haar tafel af.

'Hallo!' Hij groette haar verbaasd alsof dit een toevallige ontmoeting in de supermarkt was. 'Hoe gaat het?' Vol warmte sprak hij tegen deze zeer gewaardeerde, uit het oog verloren kennis die hij hier nu zomaar tegenkwam.

Voor ze er erg in had, glimlachte Stephanie terug, vreemd genoeg tegen Tanith. Tanith lachte vaagjes en zette Phoebe op de grond. Stephanie deed haar best om het meisje vriendelijk toe te lachen. Phoebe keek haar met wijdopen ogen aan.

'Alles goed?' vroeg Troy op dezelfde jolige toon.

Ze werd rood en keek in paniek naar beneden. 'Ja, ja, goed hoor, dank je. En met jou?'

Hij knikte. 'Zullen we een kansje wagen, schat?' Hij keek Tanith aan. Ze lachte naar hem en wees met een quasi verschrikt gezicht naar het speelgoedbeest. Troy aaide zijn dochter over haar bol. Hij gaf zijn vrouw een knipoog, alsof ze samen een geheimpje deelden. 'Doe je best!'

Ze haalde een pond uit haar portemonnee en gaf Troy een speelse por in de zij. 'Jij moet het beest dragen!' Ze wendde zich tot Stephanie. 'Twee graag.'

Stephanie liet de munt uit haar hand glippen en hij viel ratelend in de pot. Even hadden ze oogcontact. Stephanie kon niet wijs worden uit haar gelaatsuitdrukking. Keek ze Stephanie onderzoekend aan? Toen richtte ze zich weer op de kinderen. 'Kom Lara - kies maar een naam uit.'

Stephanies hart bonsde heviger. Tanith zou de inktvlek natuurlijk zien en wat er eerst gestaan had.

'Ik - stuur - je - een - sms!' Dat was wat Troys mondbewegingen duidelijk wilden maken toen Tanith over het karton gebogen stond.

Stephanie was bang dat Tanith elk moment op zou kijken en zou zien dat hij haar aanstaarde. Dan zou ze opnieuw naar de inktvlek kijken. Maar Tanith legde de pen neer en liep weg zonder om te kijken. 'Kom mee, meisjes.' Stephanie keek Troy aan. Hij knipoogde. De klootzak.

'Hier!' Jacqui overhandigde haar een glas water. 'Wie was dat? Heb ik hier nog nooit gezien. Ik zou hem trouwens best in een donker steegje willen tegenkomen.'

Stephanie deed of ze van niets wist. Troy en Tanith liepen zij aan zij weg, ze raakten elkaar bijna aan. Ze maakten plaats voor een moeder met een buggy. Achteloos gleed Troys hand over haar kont, terwijl hij zijn andere hand naar hun dochter uitstak. Stephanie trilde op haar benen. 'Hoe laat is het?' vroeg ze aan Jacqui. Het duurt toch niet lang meer?

'Drie uur.'

'Jezus - zo vroeg pas?'

Nog één uur. Het leek of ze nooit ergens anders had bestaan. Ze checkte de lijst. Tanith had de naam van Phoebe naast 'Ruby' geschreven. Lara had zelf haar naam opgeschreven in een kinderlijk handschrift. Ze had 'Pippin' gekozen.

'Wil je niet een beetje toeren?' Deirdre was bezweet. 'Loop maar een beetje rond, schat. Ik ga iets omroepen.'

Stephanie overzag het overvolle terrein. Ze wilde hier niet rondlopen in die hitte met dat harige, onsmakelijke beest Troje. Nog afgezien van de vreselijke herinnering aan de vorige zomer toen een jongetje zijn ijsje op de kop van de dalmatiër had gezet waar het toen om draaide, waarna ze de rest van de middag door wespen was belaagd, kon ze het niet aan om Troy nog eens tegen te komen.

'Misschien kan ik beter hier blijven,' zei ze. Deirdre gebruikte de lijst met namen als waaier. 'Dan weet iedereen tenminste waar ik ben.'

Wat Deirdre zei, was volslagen onduidelijk. De microfoon kuchte en sputterde. Toch kwamen langzamerhand ouders en kinderen haar kant uit en kozen namen, tot er nog maar een paar over waren - waaronder Troje - en de wijzers op het horloge van Jacqui naar de vier toe kropen.

'Godzijdank,' zei Millie. 'Ik dacht dat ze gingen knokken bij de tombola. De champignonsoep was niet zo populair, maar de Asti Spumante des te meer, dat kan ik je wel zeggen.'

George en Toby kwamen bij haar staan, vergezeld van een hijgende Kelly. 'Ik neem de kinderen mee naar huis, oké?'

'Oh, ja, goed.' Stephanie had Charlotte niet eens gesproken. 'Ik ben hier nog wel even - helpen met opruimen en zo.'

'Ze doet wel veel, hè?' vroeg George aan Deirdre. 'Al die uren die ze in dit feest heeft gestoken.'

Stephanie voelde een angstscheut in haar maag toen ze Deirdre stomverbaasd zag kijken, Maar daar was Millie. Ze lachte naar George en gaf Toby een schouderklopje.

'Ja, Steph was fantastisch, we zijn haar zo dankbaar...'

Toen ze de laatste restjes in een vuilniszak stopte, gaf haar telefoon een piep. Ze dwong zichzelf om rustig naar haar tasje te lopen. Bericht ontvangen: Zag er fantastisch uit.

Woest drukte ze op de wisknop. De tranen sprongen in haar ogen.

Dat wilde ze niet horen. Ze wilde weten waarom hij daar met haar verschenen was. Wat er tussen hen was gebeurd.

Wat hij godverdomme aan het doen was.

Ze zakte weg in het bad. Alles deed pijn. Ze gooide een bolletje rozen-en- geraniumelixer in het bad. Daarvan kwam je lichaam weer in balans. Ze zuchtte. Kwam haar geest maar weer in balans. Ze lag achterover in de bubbels en sloot haar ogen.

Buiten de deur hoorde ze iemand schuifelen. Toen werd er geklopt.

'Wie is daar?'

Het was George. Hij had een glas wijn en een schaaltje pinda's in zijn handen. Voorzichtig zette hij glas en schaaltje op de rand van het bad.

'Kijk, die heb ik voor je meegenomen.'

'Oh! Dank je wel!'

Hij keek haar ongerust aan. 'Had je liever een gin-tonic gehad?'

'Nee, nee, dit is prima. Dank je.'

'Gaat het?'

'Beetje moe.'

Hij ging weg, maar zei nog over zijn schouder: 'Ik hou van je.'

'Ik ook van jou.' Ze zei het automatisch, maar het was de waarheid. Ze hield echt van George.

Maar ze verlangde naar Troy.

Waarom deed hij dit? Hij had intussen toch wel op zijn telefoon kunnen kijken en haar boodschap kunnen lezen? Ze had gesmeekt om contact, hij wist dat ze leed. Het kostte toch niet zoveel tijd om een 'X' te sms'en, een 'houvanjou'? Iets? Was Tanith daar maar niet, dan kon ze hem gewoon bellen. Zijn stem horen.

Misschien keek hij naar een film. Misschien was een van zijn kinderen ziek geworden. Ze wilde er niet aan denken dat hij vroeg naar bed was gegaan. Dat hij met haar in bed lag...

Met haar telefoon in haar hand zat Stephanie in de lege keuken en ze haatte zichzelf. Ze had al uren pijn in haar buik, ze werd er misselijk van. Haar hoofd begon nu ook te bonzen. Geen sms.

Het was stil in het huis. De laatste keer dat ze had gekeken, lag George diep te slapen. Vanavond was ze dus veilig, als ze heel voorzichtig onder het dekbed kroop.

23.35 uur. Geen sms.

Het kwam weer helemaal terug. Al die uren dat ze op hem had gewacht, met haar gezicht tegen het raam gedrukt. Dat ze in bed had gelegen en naar het plafond had gestaard. Dat ze wanhopig luisterde of hij zijn sleutel in het slot stak. De angst dat ze hem definitief van haar had verwijderd met haar tranen en haar beschuldigingen.

'Mijn liefde voor jou is niet zomaar in één klap verdwenen,' zei hij dan.

'Ik ben altijd van je blijven houden.' Laatst had hij het weer gezegd. Maar die liefde hield misschien ooit op. Zo was Troy, zo was hij precies. Hij was lief en gevoelig, je zielsverwant en je vertrouwenspersoon, je vriend en verlosser - tot er te veel gevraagd werd, dan deinsde hij terug. Glimlachend, schouderophalend deinsde hij dan terug. Rustig een beetje, Steph. Je leeft maar één keer, Steph. Het is het allemaal niet waard, Steph.

Troy, Troy, waarom heb je me dit aangedaan?

Jij bent begonnen. Het klonk als Rose, maar het kon ook Hettie zijn.

Laat hem opdonderen!

Ze kon het niet. Ze kon hem niet loslaten. Ze hoorden bij elkaar - zijn woorden. Ze zouden altijd van elkaar blijven houden, tot in de lengte van dagen.

23.45 uur. Moe. Misselijk. Wachten tot twaalf uur? Nee, tot 23.50 uur. Dan zou ze een beslissing nemen. Beslissen of ze tot twaalf uur zou blijven wachten.

Twaalf uur. Telefoon uitzetten.

Weer aanzetten. Geluid uit. Stop hem in de la. Voor het geval ze hem nodig had. Voor het geval dat.

Rustig, voorzichtig het bed in. Adem inhouden.

Niet wakker worden, George. Vannacht niet. Vannacht kan ik echt niet met je vrijen.