Hoofdstuk 25

'Je moet gewoon niks doen,' zei Millie. Ze zette een kop koffie voor Stephanie neer. 'Gewoon blijven en wachten tot George naar je toekomt. Dat doet hij echt wel. Hij houdt van je. Hij wil net zo min als jij jullie huwelijk opblazen.' Ze wees naar een fles whisky boven op een keukenkastje. 'Heb je iets sterkers nodig?'

'Nee - ik kan nu al niet helder denken.' Stephanie legde haar hand op haar buik. 'Ik voel me zo beroerd. Ik heb vanochtend al twee keer overgegeven.'

'Dat komt door de stress.' Millie ging tegenover haar zitten. 'Tenzij, oh mijn hemel...'

Stephanie huiverde. 'Nee. We hebben het maar een paar keer gedaan. Echt. Ik ben daarna al ongesteld geweest. Oh God, Millie, ik weet niet wat me bezielde.'

'Dat soort dingen gebeuren. Dat plan je niet. Ik kan het weten.'

Stephanie keek haar verslagen aan. 'Millie, het spijt me zo. Hettie had mijn mobieltje nog steeds en Madeleine raakte buiten zichzelf op kantoor. Ik ben echt helemaal vergeten je te bellen. Wat gebeurde er toen ze binnenkwamen?'

Millie lachte kort. 'Gelukkig hadden we onze kleren alweer aan. Hoewel Alex er een beetje slordig bijliep en ik absoluut uitstraalde dat we het net hadden gedaan! Hettie trok meteen haar allerbraafste gezicht - zei dat ze niet wist dat ik 'bezoek' zou krijgen - en George liep me straal voorbij. Aan zijn gezicht zag ik dat er iets was gebeurd. Hij keek eigenlijk niet eens naar ons. Wat was er nou aan de hand?'

'Troy had de hele avond voicemails ingesproken. Mijn telefoon gaf dat aan zodra George en Hettie bij de club weggingen. Toen heeft George mijn telefoon gepakt en alles afgeluisterd, in eerste instantie omdat hij dacht dat ik het zou zijn.' Stephanie beet op haar lip. 'Hij heeft de meeste berichten gewist - ik weet nog steeds niet waar die over gingen. In de enige boodschap die ik heb gehoord klonk Troy ontzettend dronken, hij bleef maar zeggen dat hij van me hield en me moest zien. Maar God weet wat hij in de andere heeft gezegd.'

'Ze waren waarschijnlijk allemaal zo. Wat heb je aan George verteld?'

'Eigenlijk niks. Hij geeft me geen kans om erover te praten. Zijn verjaardag was afschuwelijk. We gingen lunchen, maar niemand at iets - zelfs Charlotte niet. Nu loopt hij gewoon de kamer uit als ik binnenkom. Daarom wilde ik Toby vandaag met me meenemen - zodat George zou weten dat ik niet naar Troy ging.'

'Heb je hem nog gezien?'

Stephanie schudde haar hoofd. 'Ik heb een sms-je gestuurd. Gezegd dat ik met rust gelaten moet worden. Hem verteld dat George erg van de kaart is.' Ze keek Millie aan. 'Het spijt me dat ik jou in de steek heb gelaten. Hettie was behoorlijk over de rooie wat mij betreft, maar ik weet zeker dat ze niemand iets over jou zal vertellen.'

'Voor mij ligt het anders,' zei Millie. 'Patrick en ik zijn voorbij het punt dat het nog goed kan komen. Als je echt niet meer van elkaar houdt, denk ik dat er geen weg terug meer is.'

'Maar ik wil George wel terug. Ik had nooit gedacht dat ik zo bang zou zijn om hem kwijt te raken. Vannacht droomde ik dat we vreeën. En toen ik even wakker werd, dacht ik dat het echt was gebeurd en ik was zo opgelucht, en toen realiseerde ik me dat het bed nog steeds leeg was.' Stephanies stem brak en ze viel naar voren terwijl ze haar eigen lichaam vastgreep. 'God, ik heb zo'n last van mijn buik.'

Millie kneep in haar arm. 'Dat komt doordat je diep van binnen altijd van George bent blijven houden. Ik kan Patrick niet verdragen. Ik kan er niet tegen om naar hem te kijken, hem aan te raken, door hem aangeraakt te worden. Hij is al mijn respect kwijt. En als dat verdwijnt...' Ze schudde haar hoofd. 'Ik moet alleen nog zover zien te komen dat ik er iets aan doe.'

'Gaat Alex bij zijn vrouw weg?'

'Die verantwoordelijkheid wil ik niet. Ik weet nog steeds niet of wij echt bij elkaar passen. Alex is steeds mijn baken geweest, maar ik moet dit zonder hem doen om het zeker te weten.' Millie stak een sigaret op. 'Lang geleden zei Madeleine tegen me: geef nooit je huwelijk op voor een verhouding. Ga alleen weg als je huwelijk toch al niet meer goed is.'

'Madeleine!' Stephanie zette haar koffiekop neer. 'Ik geloof niet dat zij iets begrijpt van liefde en behoeften en emoties. Hoe kan een huwelijk goed zijn als je ook wat met iemand anders hebt? Ik had met George moeten praten - ik had moeten proberen om iets van onze liefde terug te vinden. Ik had niet in Troys armen moeten vluchten.'

'Ik heb me niet zo snel gewonnen gegeven, hoor,' zei Millie. 'Ik heb het echt geprobeerd.'

'Dat weet ik toch.' Stephanie pakte haar hand. 'Ik had het over mezelf. Maar weet jij echt zeker dat het voorbij is?'

'Gisteravond,' zei Millie zachtjes, 'gisteravond heeft hij...'

Ze draaide zich snel om toen Ben en Toby in de deuropening verschenen. 'Mogen we chips, mam?' Ben zwaaide met zijn gameboy naar Millie. 'Toby heeft me laten zien hoe je een hele coole TM kunt krijgen. Koop jij voor mij ook een Pokémon Silver?'

Millie deed een kast open en haalde twee zakjes chips tevoorschijn. 'Pakken jullie zelf maar iets te drinken,' zei ze afwezig.

'Mijn Pokémon is geëvolueerd.' Toby duwde zijn eigen gameboy onder Stephanies neus. 'Quilava is geëvolueerd in Typhlosion en ik heb de Gym Badge.'

'Waar hebben ze het over?' Millie keek Stephanie aan toen de twee jongens met een glas cola verdwenen.

'Wat is er gisteravond gebeurd?'

'Ach, het doet er niet toe.'

Ze zwegen een ogenblik. Toen knoopte Millie haar blouse los. Boven haar linkerborst zat een gemeen rode vlek die al blauw begon te worden.

'Ik wist het nog niet zeker,' zei Millie, 'maar nu wel.'