Hoofdstuk 1

Op elke leeftijd kan het vrouwen overkomen dat ze niet zo'n zin meer hebben in seks. Het kan zijn dat jullie tweeën in een sleur terecht zijn gekomen en dat vrijen saai geworden is. Je moet samen met je man de opwinding zien terug te brengen in je huwelijk. Maak tijd vrij voor elkaar, trek sexy ondergoed aan, kijk samen naar een erotische film, probeer eens ergens anders seks te hebben, op een ongewoon tijdstip of in een nieuw standje...

Stephanie smeet het tijdschrift terug en ging naar het groentenrek. In deze artikelen stond nooit wat je moest doen als je gewoon niet meer op hem viel. Wat je moest doen als je Emmanuelle al drie keer hebt gezien en om vijf uur 's ochtends met je benen in je nek in de bezemkast hebt gezeten, en nog steeds denkt: getsie!

'Ik heb er heus wel eens zin in,' had ze haar vriendin Millie uitgelegd. Toen Nine and a Half Weeks op tv was geweest, wist ik niet wat ik met mezelf aan moest. Steeds droomde ik maar van Mickey Rourke en badend in het zweet werd ik wakker... Maar ik wil nog steeds niet met George vrijen.' 'Supplementen!' had Millie gezegd.

Stephanie koos een paar aardappels uit en keek spottend naar het keukenkastje met daarin een mandje dat al uitpuilde van de potten.

Oil of Evening Primrose is goed als je ongesteld moet worden (in theorie). 

Selenium idem dito.

Gingko biloba verbetert het geheugen (wat niet altijd aan te bevelen is), vermindert cellulitis (nog niet veel van gemerkt). 

Koreaanse ginseng (kikker je van op). 

Resta-Nerve (word je rustig van). 

Sintjanskruid (tegen gevoelens van ellende).

Ze gooide een aardappel die groen en ongetwijfeld kankerverwekkend was geworden in de vuilnisbak, en pakte een andere, die ze kritisch in de ogen keek.

Calcium (dan zouden je botten niet afbrokkelen).

Multivitaminen (als algemene voorzorg).

Millie was niet onder de indruk. 'Heb je zink geprobeerd?'

Zink!

Millie zei dat ze er geen zin meer in had gehad sinds de geboorte van Ben kon ze Patrick niet meer bij zich verdragen. Toen was ze naar een homeopaat gegaan, was zink gaan slikken en wham! Weer helemaal terug. Volgens haar hadden ze het op Barbados vier keer op één dag gedaan.

Stephanie rilde.

Millie wilde gewoon helpen.

'Waarom neem je niet eerst een borrel?'

'Ik kan het gewoon niet. Ook niet met een borrel op.'

Zelfs niet met een flinke slok op. Zelfs niet toen George champagne had meegenomen om de nieuwste overname door zijn bedrijf te vieren en ze zo'n beetje anderhalve fles in haar eentje soldaat had gemaakt. En hij had massageolie tevoorschijn gehaald. Zelfs toen...

'Ik word er misselijk van,' had ze gezegd.

Het verschil, dacht Stephanie nu al snuffelend tussen de groente, waarbij ze Millies hoge jukbeenderen en brede, sensuele mond voor zich zag, was dat Millie nog een seksueel wezen was. Ze liet de gootsteen vollopen en hoorde haar vriendin lachen. Die gooide haar glanzende haar achterover en zei: 'Natuurlijk - ik ben zesendertig, ik ben op mijn hoogtepunt!'

Maar Millie had er ook altijd wel pap van gelust.

Op haar trouwdag had ze eruitgezien als een zigeunerkoningin, lang, donker haar, rode lippen, wespentaille en opbollend decolleté. Ze had Patrick in de ogen gekeken alsof ze hem wilde opvreten. (Op de bruiloftsfoto's van Stephanie zag ze eruit alsof ze nodig een dutje moest gaan doen.)

Millie kwam hier nog steeds elke ochtend stralend en blozend binnen. Millie stak nog steeds haar borsten naar voren wanneer ze een kamer betrad. Millie giechelde en maakte grapjes, ze maakte dubbelzinnige opmerkingen. Millie hield nog steeds van seks.

Stephanie stak haar handen in het koude water. Ze voelde zich wat dat betreft net een verlopen oude pruim. Tot voor kort tenminste. Niet alleen werkten de onderdelen niet meer, ze schrompelden vol afgrijzen ineen en verstopten zich onder de lakens (dat wil zeggen, als daar nou niet net het grootste gevaar dreigde). Tot vandaag.

Ze haalde buitenste blaadjes weg, sneed stengels door, pauzeerde even om door het keukenraam te kijken naar een wit vliegtuigje in een vierkant van strakblauwe lucht. Ze dacht aan de passagiers die hun veiligheidsgordels losmaakten, wachtten op een drankje, een tijdschrift pakten, en voelde een vreemde huivering over haar nek lopen.

Kokosolie op een warme huid, koude wijn op een heet terras, felgekleurde bougainville tegen een witte muur... Plotseling wilde ze zich opgewonden voelen, vol verwachting, wilde ze ergens heen, waar dan ook.

Zou een van die mensen daarboven niet veilig terug naar de keuken willen om de spruitjes schoon te maken?

Kelly jankte aan de andere kant van de keukendeur en krabde aan het hout. Stephanie keek op de klok. Alweer een dag voorbij, waarin ze alleen maar bedden had opgemaakt, wc's had schoongemaakt, bloemen had geschikt, stompzinnige aardappels had geschild. En koffie ingeschonken voor...

De rillingen liepen over haar hele lichaam.

Wat was dat toch met minnaars van vroeger? Waarom hadden exen nog steeds de macht om je bij je onderbuik te grijpen en gevoelens naar boven te brengen die allang morsdood hadden moeten zijn?

Het ministerie van Volksgezondheid zou voor een operatie moeten zorgen. Amputatie van gehechtheid. Bypass voor scheidingsangst. Als het dan uit is, is het uit. Je kon ze op straat tegenkomen en kwelen: Oh, hallo, hoe gaat het? Goed? Oh, fantastisch, met minder gevoel dan wanneer je met de melkboer praatte (tenzij het die invalmelkboer was die rond kerst vorig jaar veertien dagen dienst had gedaan. Niet verder vertellen.)

Stephanie dacht dat ze dat achter de rug had. Dat ze alles had afgehandeld.

Niet dus.

'Leven moet je,' zei ze tegen haar rubber handschoenen.

Ze trok de stop uit de gootsteen en liet het water weglopen. 'Jij hebt,' zei ze tegen de resten afval, 'een baan nodig!'

Dat was haar agenda toen Madeleine en Ken kwamen eten. George wilde ze uitnodigen. Ken kocht alle verzekeringen voor zijn autobedrijf via het bedrijf van George en George kon hem nog steeds van de baan meppen met squash.

Stephanie had gezegd: 'Wat een goed idee!.' Niet dat ze nou zo graag het grootste deel van de middag met een bloederige gekke koe in haar keuken wenste door te brengen of uren wilde uittrekken voor een zelfgemaakte tiramisu, maar omdat Madeleine een hoge miep was in het zakenleven, die een secretaressebureau annex virtuele kantoororganisatie leidde, en zelfs George - die nooit veel enthousiasme toonde voor vriendinnen van Stephanie of voor alles wat vrouwelijk was in het algemeen - vond haar geweldig.

Als ze een baan kreeg van Madeleine, zou George misschien ophouden met zijn demotiverende geluiden. Dus kookte Stephanie dat het een aard had en luisterde ze naar het gepraat van de andere drie over computersystemen waar ze nog nooit van gehoord had en wachtte ze haar kans af. Maar toen het moment daar was, monopoliseerde George hun gast.

'Hoe gaat het met de zaken?' vroeg hij en schonk nog eens wijn in.

'Oh!' Madeleine gooide haar hoofd achterover en lachte. Quasi in wanhoop draaide ze met haar ogen. 'Goed! Als ik dat vervloekte personeel maar kon krijgen.' Ze had een lage, rauwe stem.

George lachte mee. 'Wat een aanbeveling!' grapte hij. 'Ik dacht dat je een bureau voor werving en selectie had.'

Madeleine keek peinzend naar haar lange, rode nagels. 'Oh, we doen hoofdzakelijk aan virtuele kantoororganisatie tegenwoordig,' zei ze. 'Daar zit de groei. Bedrijven die zich geen grote kantoorruimte en fulltime telefoniste kunnen veroorloven, gebruiken ons. Of een set-up waarbij veel werknemers thuis werken. Heel eenvoudig - hun klanten bellen een nummer en wij nemen op met de naam van het bedrijf. Dan zoeken wij uit wie ze willen spreken en verbinden ze door met wie ze nodig hebben, thuis, op zijn mobiel of op zijn voicemail.' Madeleine glimlachte. 'Degene die belt weet daar niets van - hij denkt dat hij met het hoofdkantoor van een bedrijf spreekt.'

'Heel slim,' zei George bewonderend. Stephanie hoorde hem Madeleine over haar telefoonsystemen ondervragen toen ze met het rundvlees binnenkwam.

'Oh, moet je zien!' zei Ken toen ze de schaal op tafel zette. 'En wat doe jij tegenwoordig?' vroeg hij vriendelijk, terwijl zij ging zitten en de schaal peultjes voor hem neerzette.

Stephanie dwong zichzelf te zeggen: 'Ik zoek een baan.' (Echt waar, George, echt waar!) Maar George schepte nog wat aardappels op voor Madeleine. Alleen Ken keek naar haar. Vroeger, in hun begintijd, deden George en Stephanie het Wat-zien-ze-in-elkaar?-spel wanneer ze een ander stel ontmoetten. Soms was de vrouw het mysterie; soms de man. Madeleine was een makkelijk geval - elke man zou zich aangetrokken voelen door haar lange, koele, beschaafde verschijning. Maar Ken deed Stephanie altijd aan een varken denken - kort en gedrongen, met een snuit en vlezige lippen. Een beminnelijk varken. Hij lachte naar Stephanie. 'Waar ben je naar op zoek?'

Ze begon uit te leggen dat ze de grafïsch-ontwerpsector niet goed had bijgehouden en dat zoiets hier toch niet te vinden was, en toen haalde ze diep adem, keek Madeleine recht in de ogen en zei: 'Het maakt me niet uit. Ik wil alles wel aanpakken. Een kantoorbaantje bijvoorbeeld.'

George was druk bezig met het verplaatsen van schalen. Hij pakte het wijnglas van Madeleine en strekte zijn hand uit naar de fles om bij te vullen. Madeleine knikte over zijn arm heen en lachte.

Ze zei niet: Oh, bel me eens - ik vind wel wat voor je! Ze zei niets. Ze knikte alleen.

'Dit ziet er geweldig uit,' zei Ken, die nog een plak vlees nam.

'Mmmm, verrukkelijk,' mompelde Madeleine en het moment was voorbij.

Opeens waren ze allemaal aan het praten over de opknapbeurt van de bar van de squashclub en wat er gedaan moest worden om aan geld te komen en George schonk eens wijn bij in en Stephanie zat stil en slikte hevig. (Zo hevig dat twee peultjes in hun geheel naar beneden gingen, zodat Ken moest opspringen en haar krachtig op haar rug sloeg. Ze wist haar adem te herwinnen net voor hij de Heimlich-greep wilde toepassen, maar George, die over de tafel heen naar haar rode gezicht staarde, fronste alsof ze zich vreselijk zat aan te stellen.)

Millie had zoiets niet laten gebeuren. Millie had Madeleine niet laten ontsnappen en zou zoiets zeggen als: Heb jij niets leuks in de aanbieding? Archiveren? Kantoorklusje? Ik kan geweldig koffiezetten. Millie zou er grapjes bij gemaakt hebben en geglunderd tot ze lachend over elkaar rolden om haar een baantje te geven.

Kelly jankte luider en dreunde met haar lijf tegen de deur. Stephanie droogde haar handen af en deed de deur open.

'Je ruikt walgelijk,' zei ze toen de hond naar binnen sloop.

Ze kieperde de groente in een steelpan en deed het deksel erop. Kelly kwispelde.

'En je schijt de hele tuin vol.' Ze kwakte de pan op de keramische kookplaat. 'En wie moet de boel weer opruimen?' vroeg Stephanie. 'Nou, wie dan?'

Ze kon Madeleine natuurlijk bellen. Eén simpel telefoontje. Er was nog tijd voor Millie hier kwam met de kinderen. Ze pakte het roodleren adresboekje uit de la in de gang en zocht het nummer.

Eerst nonchalant een beetje kletsen. Hi, Madeleine! Weet je nog dat ik zei dat ik weer aan het werk wilde? - Juist, vlak voordat ik bijna stikte - nou, ik vroeg me af of jij... Maar toen haar hand vlak boven de hoorn zweefde, begon het apparaat te rinkelen. Ze maakte een sprongetje van schrik.

De jongen van de garage vond het niet genoeg om te zeggen wat wel de oorzaak was dat de auto één op de drie keer niet wilde starten en haar voor het stoplicht in de steek liet. Hij gaf een volledige opsomming van alle mogelijkheden die ze hadden uitgesloten, de onderdelen die waren gecontroleerd, de theorieën die ze hadden besproken en de tests die ze hadden gedaan voor hij haar meedeelde dat het een dubbele-dinges-met-uitgezette- kleppen-en-tweeweg as was en nou net die hadden ze niet in voorraad, maar morgen zou hij er een hebben.

George had zo'n monoloog meteen afgebroken, naar de levertijd geïnformeerd en neergelegd, maar Stephanie luisterde en mompelde dingen alsof ze geïnteresseerd was en keek op de klok en vroeg zich af of ze werkelijk de moed kon verzamelen om Madeleine te bellen. Toen ze eindelijk de hoorn weer op de haak had gekregen, ging de deurbel.

Charlotte en Toby glipten langs haar de hal binnen, zuchtend en kreunend, en lieten onderweg hun lunchtrommeltjes en mappen op de grond vallen. Mille stond te draaien op de drempel. Stephanie kneep haar in haar arm. 'Heel erg bedankt. Kom je niet binnen?' vroeg ze.

'Kan niet. Ik moet ontzettend veel doen en Ben zit nog in de auto.' Ze was vrolijk en uitgelaten. Maar ik zie je straks wel. Je komt toch wel vanavond?'

'Ach, weet ik niet.'

'Oh Steph, je moet komen. Dat heb je net nodig. En Amanda heeft ons nodig. Die klootzak van een Stuart is zo krenterig als de pest sinds hij er met die kapster vandoor is. Ze moet op de een of andere manier aan wat geld zien te komen. Ik weet niet hoeveel mensen er zijn,' ging Millie door, 'maar er kunnen er altijd een paar bij. Ik heb Jacqui en Sue uiteraard ook gevraagd, maar die kunnen niet. Weet jij nog iemand die zou willen? Je mag iedereen uitnodigen - hoe meer zielen hoe meer vreugd.'

Charlotte en Toby leken in de acht uur dat ze weg waren geweest alweer groter te zijn geworden. Het huis trilde door het gestamp met hun grote voeten. Stephanie keek naar de gang, bezaaid met schoenen en tassen en blazers. Charlotte kwam weer de trap af en beende langs haar heen naar de keuken. Op haar twaalfde was ze al langer dan Stephanie en had ze de geringschattende houding van haar vader.

Stephanie ging haar achterna. 'Je moet de rommel van de hond opruimen.'

'Bah! Smerig!' Haar dochter had de koelkast opengetrokken en haalde er pakjes en potjes uit, keek naar de etiketten en zette ze vol walging terug.

'Jij wilde een hond. Jij zou voor haar zou zorgen.'

'Ja.' Ze sloeg de deur dicht en nam de kaas mee naar de snijplank, trok de broodtrommel open en haalde er een brood uit.

'Ik heb er genoeg van om alles in mijn eentje te doen.'

Charlotte fronste geconcentreerd haar wenkbrauwen terwijl ze met het broodmes aan het zagen was. Waar is de piccalilly?'

'Ik meen het. Ik doe haar weg als je niet ook je steentje bijdraagt.'

'Ja hoor. Alsof pap dat goed zou vinden.'

Charlotte, die met succes de genadeslag had uitgedeeld, drukte een dikke snee brood op een andere. 'Kom Kelly, kom mee,' beval ze.

De hond kwam meteen tevoorschijn en kwijlde.

'Niet naar boven.'

'Hou op, mam.'

'PA's.'

Het meisje aan de andere kant van de lijn had een lage, koele stem waardoor Stephanie onmiddellijk begon te stamelen. 'Oh, euh, Madeleine. Mag ik Madeleine spreken, alstublieft?'

'Met wie spreek ik?'

Toby kwam voor haar staan met zijn hemd uit zijn broek. Vragend zwaaide hij met een chocoladekoekje onder haar neus.

'Ik heb er drie gehad. Mag ik er nog een?' fluisterde hij.

Stephanie wuifde hem weg, want ze hoorde een nieuwe stem in haar oor. Toby bracht zijn gezicht dichterbij.

'Mag ik?' vroeg hij dringend en blies een warme chocoladeadem over haar wang. Ze wendde zich tot de hoorn.

'Hallo?'

Toby nam er nog een en verdween.

'Dag Madeleine, met Stephanie. Ja, dank je. En jij? Mooi zo. Het zit zo, Madeleine, ik zat te denken, ik bedoel, ik vraag me af' - kom er in godsnaam eens mee voor de dag- 'Madeleine!' Ze gooide het eruit. 'Heb je zin om mee te gaan naar een feestje?'

Stephanie raapte Toby's schoenen op. Hopeloos! Stephanie Walters - hoofdvak: Communicatieve Vaardigheden. Ze had net zo gruwelijk gefaald als zaterdag. Vier uur, drie gangen, een halve fles port en twee After Eights en het was haar nog niet gelukt om een simpele vraag te stellen.

De deur van Toby's slaapkamer stond op een kier, met zijn schooluniform ertussen geklemd. Ze hoorde het knallen van een computerspel.

Stephanie klopte en duwde de deur wijd open.

Toby zat voorovergebogen met zijn ogen op centimeters van het beeldscherm en zijn vuist om de joystick.

'Yes!' Hij floot tevreden.

Ze wachtte tot het spel zijn einde bereikte in een tergend crescendo en hij achterover kwam, moe van de strijd.

'Leuk gehad op school?'

'Oké.'

Waarom die moeite? Het enige wat Charlotte kon zeggen, was 'Hou op, mam!' Toby's repertoire was beperkt tot 'Oké.'

Kinderen! Ik zit steeds te denken aan een man die ik van vroeger ken...

Hou op, mam!

Vandaag heb ik hem weer gezien. Hij kwam in de keuken en dronk uit een van onze mokken en toonde in een halfuur meer belangstelling voor me dan jullie in jaren.

Oké.

Ik bleef maar kijken naar die handen die me ooit zo hadden opgewonden. Als hij praat, bewegen ze en laten ze me zien hoe het had kunnen zijn.

Mam, hou op.

Oké.

'Toby, wil je je uniform ophangen?'

'Zometeen.' Hij zocht al een nieuw spel.

'Nee, nu, Toby!' Voor ik ga schreeuwen. 'O!’

Ze moest maar dankbaar zijn voor kleine daden van barmhartigheid. Blij dat ze überhaupt de moeite namen om iets terug te zeggen. George deed dat vaak niet eens.

'George!' Dit is je echtgenote. Weet je nog, degene die je ooit zou liefhebben en eren?

George. Lang, donker pak, nog steeds aantrekkelijk op een vergrijzende manier. Hij, onberispelijk als altijd, de manchetten smetteloos wit, zette zijn koffertje in de gebruikelijke hoek van de gang. Ze troffen elkaar in de deuropening van de zitkamer.

'Mmmm! Wie is mijn mooie meisje? Wie is dat lekkere stuk? Wat heb je allemaal gedaan, lieve schat? Heb je me gemist?'

Kelly zette beide voorpoten tegen zijn borst, met haar tong uit haar bek. Stephanie haalde haar neus op bij de onmiskenbare geur van warme hond (helaas geen hotdog met uitjes en mosterd).

Ze ging pal voor haar echtgenoot staan.

'Hoe was je dag vandaag?'

George wreef krachtig langs de nek van Kelly. Grote druppels kwijl vielen uit haar open bek en dropen op het tapijt. Haar staart zwiepte heen en weer tegen het eind van de lichtgekleurde bank.

Stephanie keek vol walging naar de lange, donkere haren. 'Het eten is klaar. Je weet dat ik weg moet vanavond.'

Verrast keek George op. 'Echt waar? Waarnaartoe?'

'Dat heb ik toch gezegd. Een vriendin van Millie heeft een feestje "met accessoires". Oorbellen en zo, denk ik.'

'Klinkt sprankelend.' Hij grijnsde.

'Gewoon een beetje lol. Millie vindt dat we Amanda moeten steunen. Haar man is ervandoor.'

'Als je terugkomt, stink je weer naar peuken.'

En ik heb Madeleine uitgenodigd. Ik ga het haar eindelijk vragen. En praten over hoe ik mijn leven wil veranderen. 'Over stinken gesproken, ruik die hond eens.'

'In het weekend zal ik haar met de kinderen in bad doen.' George streelde de kop van de hond. 'Arme Kelly.'

Madeleine bracht een geïrriteerde hand naar haar voorhoofd.

'Toe nou, Samantha! Je bent getraumatiseerd! Je man is verdwenen. Je moeder ligt aan de beademing. Je dochter van zestien is zwanger. Je zoon zit in een verbeteringsgesticht. Je bent in de war, in jezusnaam...'

Het meisje pruilde.

'We proberen het nog een keer. Madeleine knipte met haar vingers. 'Van voren af aan.'

Ze pakte de telefoon die voor haar lag en zei met een zware stem: 'Kan ik Doreen spreken, graag?'

Samantha friemelde met haar oortelefoon. 'Oh ja! Euh. Blijf even aan de lijn. Ik weet niet precies waar ze is...' Ze stopte en snoof.

Madeleine draaide met haar ogen. 'Jezusmina.'

Samantha keek gekwetst op. 'Wat?'

'Wat doen je handen?'

Het meisje keek naar haar roze nagels.

'Precies!' Madeleine stond op en begon door de kamer te ijsberen. 'Ze moeten al op het toetsenbord liggen,' blafte ze ongeduldig. 'Op zoek naar de gegevens over Doreen en naar haar contactnummer...' Ze pauzeerde even en keek Samantha priemend aan. 'Terwijl jij blijft doorpraten.'

Madeleine ging in een stoel voor een rij beeldschermen zitten en zette een telefoon op.

'Doreen?' zei ze zwakjes. 'Oh ja. Die is zo goed...' Ze had een soort snik in haar keel. 'Ik weet gewoon niet wat ik had moeten beginnen zonder haar.' Ze wachtte even, nam een hap lucht en liet er toen zakelijker op volgen: 'Ik geloof dat ze op het toilet is.' Ze zette de oortelefoon af en smeet hem vlak voor de rij glimmende schakelaars neer. 'En dan zet je hem in de wachtstand! Ja?' Ze keek op, want het donkere hoofd van Jo verscheen in de deuropening.

'Mrs K is hier.'

Madeleine deed de kantoordeur dicht en nam een haal aan haar sigaret.

'Volslagen hopeloos. Ik dacht dat ze op de toneelschool was geweest!'

Ze haalde een fles uit de kast en stak hem uitnodigend omhoog naar Patsy.

Patsy, die achterover lag in een van de grote, leren stoelen, schudde haar hoofd. 'Zoiets was het. Monica zei in ieder geval dat het een vermogen had gekost.' 'Nou, ze hebben haar niets geleerd. Ze heeft er geen benul van.'

'Ze leert het wel.'

'Dat hoop ik voor haar,' zei Madeleine grimmig. 'Ik weet dat ze het peetkind van Monica is...'

'Vijftien procent van de omzet.'

'Daar gaat het niet om. Ze is sloom.'

'Ze heeft een beschermd leven geleid. Daarom voedt Monica haar op. In ieder geval houdt ze haar mondje dicht. Trouwens,' Patsy trok een vies gezicht, 'die anderen zijn ook geen hoogvliegers! Degene die mij...'

Madeleine zag er geïrriteerd uit.'Haar dienst zat erop. Ze had helemaal niet hoeven komen.' Ze schonk een beetje whisky in haar kopje. 'En voor mij is de hoofdpijn van het werven. Behalve meisje Hopeloos van daarnet zie ik jou niet zo gauw mensen opsnorren.'

'Ik ben een slapende vennoot.'

'Een in het rond slapende vennoot. Jij bent linker dan de cliënten, verdomme.'

Ze ging zitten en Patsy kwam overeind om een sigaret uit Madeleines open pakje te grissen. 'Oké, oké!'

Madeleine hield haar de aansteker voor. 'Ik dacht dat je was gestopt.'

'Ben ik ook.'

Patsy zeeg neer op de rand van het bureau en keek vol bewondering naar de perfectie van haar in kousen gehulde benen terwijl ze een trek nam.

'Het was mijn schuld niet,' zei ze klaaglijk. 'Hoe kon ik nou weten dat Dave in mijn spullen zou gaan snuffelen! Die klerevent is zo wantrouwig.' Met een lange zucht blies ze de rook uit.

Madeleine trok haar wenkbrauwen op. 'Soms ben je ongelooflijk,' zei ze. 'Waarom heb je dat papiertje in godsnaam bewaard?'

Patsy haalde haar schouders op. 'Dat was niet de bedoeling. Hij had me zijn telefoonnummer en adres gegeven. Dat had ik opgeschreven met zijn naam erbij en "woensdag". Toen belde hij de volgende ochtend om te zeggen dat hij me van het station zou afhalen. Dus zijn nummer zat in mijn telefoon en toen was ik gewoon het briefje vergeten.'

'Waar had je het?'

'Weet ik niet meer. In een van mijn tasjes, denk ik.'

Madeleine keek kwaad. 'Jij bent hopeloos. De hele dag loop ik te zeggen dat niemand aantekeningen moet bewaren en wat doe jij? Wat heb je tegen Dave gezegd?' 'Dat ik het voor jou had opgeschreven. Iemand die op zoek was naar een secretaresse.'

'Nou, als hij je tasjes doorzoekt, verdenkt hij je duidelijk al, dus pas maar op.'

Patsy wuifde het weg. 'Hij heeft echt geen benul. Hij doet alleen maar een beetje gek vanwege het drinkgelag op de club. Hij zegt dat ik aan de barman zat!' Haar glanzende pruimenlipjes krulden zich van verontwaardiging. 'Onvoorstelbaar?'

'Je hebt jezelf al bijna overtuigd. Ik was erbij, weet je nog wel.'

'Ik was gewoon een beetje aan het dollen. En Dave heeft recht van spreken! Hij kon zijn handen niet afhouden van die vieze vuile slet van de aannemer.'

'Dat ziet hij als volslagen irrelevant,' zei Madeleine rustig, terwijl Patsy steeds luider sprak. 'Vergeet het nou maar. Crisis afgewend. Maar leer er wat van.' Madeleine drukte op de intercom. 'Jo! Zeg tegen Samantha dat ze naar huis mag en morgenochtend om acht uur precies hier moet zijn. En breng ons koffie.'

Ze wendde zich weer tot Patsy. 'Zin in een avondje uit? Een nieuw speeltje? Een vriendin van Stephanie heeft een vriendin en die heeft weer een vriendin - een zielige figuur, zo te horen - die een meidenfeestje geeft. Met lingerie en accessoires, zegt ze. Je kent haar wel - die denkt dat speelgoed iets voor kinderen is.'

Patsy haalde een klein, gouden spiegeltje uit haar tasje en keek erin. 'Ik zie er niet uit!'

'Ze heeft mij ook uitgenodigd. Ik zei dat ik jou mee zou vragen.'

'Ik kan niet. Ik moet naar huis en met Dave neuken.' Patsy geeuwde. 'Hij moet op zijn gemak worden gesteld. Ik wil niet dat hij me weer in de wielen rijdt.'

Madeleine pakte de telefoon en toetste een nummer. Ze schudde haar hoofd toen Patsy haar jasje aantrok.

'Pas jij maar goed op. Je kunt ook te ver gaan.'

Patsy lachte. 'Dat zeg jij altijd!'

Stephanie hoorde de taxi toeteren. George zat op een bank met Kelly aan zijn voeten. Charlotte lag languit op de andere bank. Toby zat in kleermakerszit op de grond, ongeveer een meter van de televisie. Zijn oren staken in silhouet af tegen de glans van het scherm.

'Doei!'

'Tot later.' George keek even op en zwaaide.

Anne Robinson vulde bijna het hele scherm in haar schitterende Armanipak terwijl een klein mannetje van middelbare leeftijd ineenschrompelde op zijn podiumpje. Beide kinderen leken er volledig door in beslag genomen. Stephanie wierp ze een kushandje toe. Ze verroerden zich niet.

'Fijne avond,' riep ze vanuit de gang en deed de voordeur open.

'Jij bent de Zwakste Schakel,' riep Charlotte vrolijk terug toen de deur dichtging. 'Dahag!'