Hoofdstuk 4

Kelly zat onder het zand en zeewier. Ze liep te hijgen met haar tong uit haar bek en schudde zich uit. Een regen van druppels stoof door de keuken. Stephanie veegde een korreltje uit haar oog. 'Bah! Moet ze nou echt zo terugkomen?'

'We zijn op het strand geweest. Wat denk jij dan?' George ging op zijn hurken zitten en keek Kelly liefhebbend in de ogen. 'Je vindt het leuk op het strand, hè, lief meisje van me? Je houdt van de golven, toch?'

'Kan ze niet buiten blijven tot ze droog is?'

Vol ongeloof schudde George van nee, alsof ze voorstelde om zijn moeder onder te brengen in het kolenhok, en hij pakte de hond bij de halsband. 'Ik maak haar wel schoon,' zei hij vermoeid.

'Het is maar zand, mam.' Charlotte smeerde een dikke laag Marmite over haar derde boterham met pindakaas en Toby stopte zijn neus in een bord Weetabix.

'Ik weet dat het maar zand is,' zei Stephanie. 'Maak jij het dan maar even schoon. En opeten!' dat laatste tegen Toby. 'Je vader wacht niet op je als je nog niet klaar bent.' Ze stopte snel een doosje rozijnen in zijn lunchtrommel toen hij de andere kant uit keek. 'Als ik de auto op tijd terug heb, haal ik jullie op. Anders brengt Millie jullie terug, oké?'

Toby keek geschokt. 'Mam, ik haat rozijnen!'

Charlotte keek boos. 'Ik wil naar Emma.'

'Vanavond niet.'

'Waarom niet?'

'Heb ik net gezegd - misschien kan ik je niet komen ophalen.'

'Nou en? Doet haar moeder wel.'

'Je kan niet van andere mensen verlangen dat ze je de hele tijd vervoeren. Morgen mag je naar Emma.'

Charlotte propte het laatste stukje boterham in haar mond. 'Vet stom,' zei ze. Ze porde Toby, die een grijze brij had gemaakt van zijn ontbijt en er met zijn linkerhand wat in roerde, terwijl zijn rechter onderzoek deed in zijn neusgat.

'Neem een zakdoekje, schat,' zei Stephanie afwezig. Ze vroeg zich nog steeds af wat ze in godsnaam moest aantrekken.

De toeter ging voor de tweede keer toen ze Toby zijn tas in zijn hand drukte en zijn sproetige wang zoende.

'Wat zit er op mijn boterhammen?'

'Smeerkaas en tonijnpasta.'

Opeens lachte hij naar haar. 'Dag mam, ik hou ook van jou.'

Charlotte kwam teruggerend. 'Opschieten! Papa houdt het niet meer!'

'En waar ga jij dan heen?' krijste Stephanie haar dochter achterna, die de trap op liep.

'Iets vergeten!' Charlotte verscheen weer met een tijdschrift in haar hand.

'Niet lezen onder de les,' zei Stephanie zwakjes. Charlotte racete door de gang. 'Ik hou van je,' zei ze tegen de deuropening waardoor beide kinderen nu verdwenen waren. 'Ik hou van jullie allebei.'

Liefde.

Voor de zeventiende keer keek ze naar haar sms.

Fijn je te zien liefs knuffel T xxxx

Ze had tegen George gezegd dat ze Troy op straat was tegengekomen. Wat waar was. Gedeeltelijk.

Ze moest iets tegen George zeggen. Om veilig te zijn. George maakte zich niet druk. Hij trok een medelijdend gezicht. 'Je kunt je tijd maar beter niet aan hem verspillen,' zei hij. 'Hij is een loser.'

Een loser van wie ze gehouden had en die ze kwijt was geraakt. Ze had lang niet aan hem gedacht en nu... Fijn je te zien.

Als ze dacht aan hoe hij haar omhelsde, gingen de haren op haar armen recht overeind staan.

Ze had George ook niets verteld over het sollicitatiegesprek. Ze kon maar beter wachten tot alles duidelijk was. Voor als het niet goed ging.

'Misschien heb ik toch iets voor je,' had Madeleine gezegd. In haar hoofd zag Stephanie beelden van zichzelf achter een enorm bureau met twee telefoons en haar eigen assistente, en ze vroeg zich af of ze nog kon archiveren.

Ze gooide de inhoud van haar hele klerenkast op het bed en zocht dat ondefinieerbare iets dat zowel koele efficiëntie uitstraalde als ondernemingslust, en moest onder ogen zien dat ze zoiets niet bezat. Ze had de keus tussen een zwart mantelpak dat ze het laatst aan had op de begrafenis van een oom van George, en een knalrood wollen pak dat ze een keer in de uitverkoop had gekocht en nooit had gedragen. De collectie zwarte avondjurken voor de feestjes van de zaak van George kwam niet in aanmerking, net zomin als een paar topjes met lovertjes voor de party's van de squashclub. Verder alleen jeans, jeans en nog eens jeans en elke kleur sweatshirt die je maar kunt bedenken. Om je kinderen naar school te brengen had je niet per se een garderobe van haute couture nodig.

Als ik die baan krijg, moet ik toch eens gaan winkelen, bedacht ze, en ze werd warm van het idee om weer aan het werk te gaan.

'Wat doe jij tegenwoordig?' had Troy gevraagd. Zelfs hij vond dat ze iets meer moest doen dan tafelbladen poetsen en koffiezetten.

'Niet veel!' had ze lachend gezegd, alsof ze dat niet erg vond.

George en zij, ieder op een eigen bank, hadden de vorige avond een documentaire over burn-out gezien. Over slimme jonge mensen die zo gestrest waren en zo lang werkten om het gewenste succes te bereiken dat ze geen tijd hadden om van het leven te genieten. George had meewarig zijn hoofd geschud bij de beelden van overvolle Londense stations en kilometerslange files. 'Godzijdank hoeven wij dat niet meer te doen,' had hij gezegd. Maar Stephanie werd geraakt door de jongelui in hun pakken. Ze dacht aan zichzelf toen ze net van de kunstacademie af was en met haar portfolio metro in en metro uit stapte, gesterkt door de mensenmassa's, het lawaai en het vuil. Zo vol verwachtingen...

Ze liep door het park. De narcissen waren open en de krokussen vormden een dik paars tapijt onder de bomen. Het was koud, maar de zon scheen. Het was fijn geweest als ze de goede schoenen aan had. Ze voelde zich door het pak helemaal niet zoals ze zich wilde voelen. Eigenlijk wenste ze dat ze toch maar haar jeans en laarsjes had aangetrokken. Madeleine gaf haar toch geen baantje. Na twaalf jaar niets moeilijkers doen dan twee dezelfde sokken klaarleggen voor de kinderen? Hoe kon ze dan nieuwe vaardigheden leren, namen onthouden, beslissingen nemen...

Doe me een lol! zou Rose haar hebben toegesnauwd. Dat hele bedrijf heb je toch praktisch in je eentje draaiende gehouden?

Die tijd dat ze voor Ronnie werkte! Hij sloeg nooit een opdracht af, al moest je de hele nacht doorwerken. Meer dan eens was ze boven de tekentafel in slaap gevallen. En die keren dat ze om tien uur 's avonds naar buiten was gestrompeld en de volgende ochtend om zes uur weer op moest. Terwijl Troy tot na de middag doorsliep.

Ze had zijn sms nog niet beantwoord. Ze wist niet wat ze moest schrijven.

Good 2 CYU 2

W8 niet?

Kom met1 en ruk me kleren van lijf?

Ze hield halt voor het lage kantoorblok tussen de bomen en de zorgvuldig aangelegde bloemenborders. De primula's bloeiden dat het een lieve lust was, maar er stond een gemene wind. Ze zocht een spiegeltje in haar handtas. Haar neus was rood en haar ogen traanden. Er liepen twee zwarte mascarastrepen over haar wangen, zodat ze er allesbehalve als een superefficiënte, onmisbare PA uitzag. Eerder als iemand die net heeft gehoord dat haar hele familie is omgekomen bij een aardbeving. Achter een boom verrichtte ze enkele herstelwerkzaamheden met een tissue en een camouflagestift.

Ooit had ze de droom gehad om te werken in Paula's Pottery in High Street. Daar mochten kinderen hun eigen tekening maken op een schaal, die dan werd geglazuurd en gebrand. Vooral Charlotte was daar heel dol op toen ze klein was. Dat had geleid tot een gigantische collectie felgekleurd aardewerk dat overal in het huis te vinden was en beide oma's tot in de lengte van dagen van cadeautjes kon voorzien — zelfs de moeder van George moest wel doen alsof ze er blij mee was.

Er werkte daar een meisje dat bloemen en vlinders schilderde naar de wens van de klant. Stephanie had haar daar in een hoekje zien zitten in haar blauwe overall. Met haar naar achteren gekamde haar en een geconcentreerd gezicht schetste ze kunstige patronen en blaadjes op flinterdun porselein.

Dat had Stephanie willen doen.

Stephanie was in de zaak toen het nieuws kwam dat het meisje wegging. De eigenares, Paula, had mismoedig het hoofd geschud. 'Hoe vinden we ooit een vervanger voor Zoë?'

Stephanie was er steeds weer heen gegaan. Ze drukte haar neus tegen de ruit als een arm kind bij een speelgoedwinkel, maar terwijl zij zat te dubben wat ze moest zeggen, wat ze moest aantrekken en of ze wat bloemschilderingen van zichzelf moest laten zien, was er een jongeman met een paardenstaart aangenomen die in de hoek zat te schilderen. Stephanie ging niet meer bij het winkeltje langs.

Maar dit moest anders worden. Dit keer moest ze ondernemingslust tonen. Toen ze de ontvangsthal betrad en naar het bord keek, sprong haar hart op. PA's. Een pijl wees naar de linkergang. Ze had al enkele malen vergeefs tegen de volgende deur geduwd voor ze een knopje ontdekte. Ze drukte erop en zei wie ze was. Ze voelde zich ontzettend dom. Maar het meisje achter het bureau glimlachte.

'Ik zal zeggen dat je er bent.' Ze wees naar een lage, roomwitte bank. 'Ze is nog even met iemand in gesprek.'

Patsy liep de kamer binnen. Ze keek verrast, waardoor Stephanie zich nog minder op haar gemak voelde tussen de glazen tafels en glossy tijdschriften. Haar wangen gloeiden en ze moest alweer haar neus snuiten. Patsy kwam naar haar toe. 'Hallo! Ik heb jou in geen eeuwen gezien.'

Patsy was altijd zo helemaal in evenwicht, alsof het geen moeite kostte. Dat zachte jasje, dat zwarte, laag uitgesneden topje, die strakke broek, die schoenen met bijpassend handtasje. Stephanie keek naar de smaakvolle sieraden om Patsy's nek en pols en voelde zich er zelf hopeloos overdreven uitzien.

En hier hebben we Stephanie met de look die het net niet helemaal is.

Het was te warm in het rode jasje, haar glanzende zwarte schoenen waren te hoog en zaten te strak.

De schoenen van Patsy hadden een lage hak en zagen er comfortabel en stijlvol uit. Ze gebaarde met haar compacte handtasje, terwijl Stephanie haar eigen tas model-Margaret-Thatcher van de ene schouder overbracht op de andere.

'Kom je voor Madeleine?' Patsy controleerde haar lipstick in een gouden spiegeltje.

'Ja.' Haar stem klonk hoger dan normaal. 'Ik wil ook meedoen.'

Patsy klikte het spiegeltje dicht en keek verbaasd. 'Echt waar?'

Stephanies hart bonsde van schaamte. Waarom was het toch zo'n onbegrijpelijke gedachte dat ze een baantje zocht? Vonden zelfs andere vrouwen dat ze alleen geschikt was voor het schillen van aardappels?

'Jazeker. Zo kan het niet doorgaan!' Tot haar afschuw trilde haar stem nu zelfs.

Patsy gooide haar hoofd in haar nek en barstte in lachen uit. 'Nou nou! Dat is onverwacht. Weet Madeleine ervan?'

'Ja, ze zei dat ik moest komen praten...'

'Ze zegt altijd dat ze het van tien meter afstand kan zien, maar over jou heeft ze het nooit gehad!'

'Nou ja, ik heb het ook maar voorzichtig aangestipt toen ze kwamen eten...'

Patsy keek haar nu vol bewondering aan. 'Dat was moedig.'

'Ik overweeg het al tijden. En toen ze laatst op dat feestje was, heb ik gezegd...'

'Nou, hier moet je wezen!'

'Ja.' Stephanie wist nog steeds niet zeker wat er zo grappig was, maar had in ieder geval een beter gevoel. Het was ondraaglijk warm geworden in het jasje. Ze trok het uit en legde het over haar arm. In haar roomwitte blouse voelde ze zich nog truttiger.

Patsy stond nog steeds verbaasd met haar hoofd te schudden. 'Dat had ik nooit van jou gedacht. Nooit! De volmaakte echtgenote, toch? Ik dacht dat het zo goed ging tussen George en jou.'

'Is ook zo,' zei Stephanie ongemakkelijk, 'maar dit moet ik gewoon doen.'

'Nou, heel goed van je, lieverd! Begrijp me niet verkeerd, maar ik had gewoon niet gedacht dat je het in je had. Maar ja, stille wateren, hè? Niet dat iemand mij een stil water zou vinden...'

'Je moet begrijpen...' Stephanie sprong op en Patsy keek met een ruk achterom bij het horen van de ijskoude stem van Madeleine.'... dat Stephanie hier is voor een baan.'

'Wat jij voor mij moet doen,' zei Madeleine, 'is de administratie in het oog houden. Er moet een hoop worden gearchiveerd, computerbestanden moeten worden bijgewerkt. Je weet wel, gegevens van onze cliënten, bijhouden voor wie we onze telefoondiensten verrichten. We zijn een beetje achter met de rekeningen, ben ik bang. We hebben een hoop facturen die nog ingeboekt moeten worden.'

Stephanie zat met haar handen in haar schoot gevouwen en knikte op de juiste momenten. Het klonk alsof Madeleine haar wilde aannemen. Stephanie keek rond in de moderne kantoorruimte en begon zich voor te stellen dat zij hier werkte als de kalme, niet van haar stuk te brengen persoonlijke assistente van Madeleine, die het bedrijf op rolletjes liet lopen. Ze stelde zich voor dat ze gekleed was als Patsy, met een laptop voor zich en een flesje mineraalwater onder handbereik. Madeleine boog zich voorover: 'Maar zo eenvoudig is het niet,' zei ze opeens. 'Er is nog iets.'

De moed zonk Stephanie in de schoenen. Nu kwam het ingewikkelde computerwerk of het macramédiploma dat ze niet had. Ze had kunnen weten dat het niet zo eenvoudig was. 'Je moet weten,' ging Madeleine verder en ze keek haar strak aan, 'dat.

Een jong blond meisje, dat er geschokt uitzag, kwam binnenvallen.

'Ze hebben allebei tegelijk gebeld en ik heb het verkeerde bandje gedraaid. Haar man is woedend en wil weten wat ze op het vliegveld doet.'

Madeleine sprong op en rende naar de gang met het meisje achter haar aan.

'Ze is zo terug.' Jo, een brunette van in de twintig, keek even om de deur en verdween weer. Jo had Stephanie rondgeleid toen ze net binnen was. Het blonde meisje had ze al door een glazen deur heen gezien, met een koptelefoon op achter een rij computers.

'Dat is Samantha in de geluidskamer,' had Jo gezegd.

'Nemen jullie daar de virtuele telefoontjes op?' had Stephanie gevraagd. Ze wist nog hoe George onder de indruk was geweest toen Madeleine het had uitgelegd. 'Briljant in zijn eenvoud!' had hij gezegd. 'Zo moet dat als de bedrijven de stad verlaten en steeds meer mensen thuis werken.' Daar had Stephanie nooit over nagedacht, maar nu ze een foto aan de muur zag met twee lachende meisjes achter een beeldscherm voelde ze zich trots dat ze mee mocht doen.

'Madeleine legt het je allemaal uit,' zei Jo.

Maar Madeleine was hals over kop vertrokken en kwam maar niet terug. Stephanie keek om zich heen. De telefoon ging en ze vroeg zich af of ze hem moest opnemen. Hij viel stil en ze nam aan dat iemand anders in het gebouw hem had beantwoord. Toen ging hij weer over. En nog eens.

Ze keek eens in de gang. Er waren al twintig minuten voorbij. Jo zat niet achter haar bureau in de ontvangsthal. Stephanie ging een kijkje nemen bij de geluidskamer. Ze zag Madeleine driftig gebaren. Samantha schudde haar hoofd zenuwachtig heen en weer en Jo zat erbij met een koptelefoon op. Stephanie keek op haar horloge. Ze moest nu weg of de garage was gesloten. Millie had de kinderen graag weer opgehaald, maar ze kon niet te veel van haar eisen. De deur stond op een kier. Ze duwde hem voorzichtig open en stapte op het dikke tapijt. Niemand keek om.

'Dat is nogal wat anders, niet?' Madeleine klonk geïrriteerd. 'Ze zegt tegen haar man dat ze de hele middag een cellulitisbehandeling heeft en hij belt op en hoort dat er een vlucht naar Malaga wordt omgeroepen. Hoe krijgen we haar hieruit?'

'Ik wou niet...'

'Nee - altijd hetzelfde! Stel dat je net het alibi van je peetmoeder had verpest - wat dan?'

'Ik was alleen...'

'Gelukkig zijn er hier ook mensen die kunnen denken...'

Stephanie stond aan de grond genageld toen Madeleine leek te voelen dat ze er was en zich omdraaide.

'Ik moet weg. Ik moet de kinderen ophalen,' hakkelde Stephanie.

'Wacht even!' zei Madeleine fel. 'Wacht even.'

Voor ze de auto had opgehaald bij de garage begon het al donker te worden. Stephanie reed weg en keek naar de klok op het dashboard. Ze kon naar Millie gaan en de kinderen ophalen. Huiswerk, thee, bad, schone pyjama's.

Ze konden de klere krijgen! Ze grijnsde in de achteruitkijkspiegel en voelde zich wat giechelig. Charlotte zou weer tegendraads doen en Toby zou aan een ellenlange discussie beginnen over wat hij wilde eten. George... niemand weet wat George zou zeggen.

Ze dacht aan de zachte stem van Madeleine en aan het gezicht van Samantha toen zij binnen was gekomen. Ze huiverde even van opwinding.

Ze keerde en reed naar de andere kant van het stadje.

Het huis van Cora kwam al leeg over. De kleine voortuin - die ooit zo goed was bijgehouden - zat onder het onkruid. De gordijnen beneden waren half dichtgetrokken, wat Cora nooit had goedgekeurd. Alle lichten waren uit. Waar zou Troy zijn? Fietsen? In een café, zwetsend over zwarte gaten en de zin van het bestaan tegen een dronken iemand? Of was hij al weg? Had hij al het werk in de steek gelaten zoals hij altijd alles in de steek liet? Ze wilde hem zien voor hij wegging.

Haar telefoon ging. Hij? George? Ze durfde niet op te nemen. Met- een schuldig gevoel zette ze de motor weer aan. Als het George was, zou hij op de een of andere manier toch weten waar ze uithing.

Ze draaide de hoek om. De telefoon klonk nu zo hard dat haar handtas er bijna van trilde. In paniek pakte ze hem. Misschien was het Millie om te zeggen dat Toby een gat in zijn hoofd had en waarom had Steph de telefoon niet opgenomen toen ze belde van de Eerste Hulp?

Misschien had George een auto-ongeluk gehad.

Het was Charlotte.

'Waar ben je?' vroeg haar dochter boos. 'Ik heb je voortdurend gebeld.'

Er zat iets smerigs op het blauwe schoolpakje van Toby en zijn schoenen waren naar de bliksem. Verder was hij helemaal heel, rustig, tevreden en ook lag hij niet bloedend op een brancard op weg naar de klauwen van gretige hulpverleners.

'Dank je!' Ze omhelsde Millie. Millie drukte haar warm tegen zich aan.

'Het was geen moeite. Ben was blij dat hij met een grote jongen kon spelen. Alles goed? Hoe ging het?'

Stephanie wierp een veelbetekenende blik op de jongens. Ze zaten gespannen gebogen over een Gameboy. Als ze gezegd had dat de wereld verging, hadden ze haar ook niet gehoord, maar toch trok ze een samenzweerderige blik. Ze moest het eerst aan George vertellen. Ze lachte naar Millie.

'Je hoort het morgen.'

George pakte een fles rode wijn uit het rek en haalde twee glazen uit de kast. 'Ook eentje?'

'Ja, graag. Dank je.'

Even keken ze elkaar aan. George deed duidelijk zijn best, dus lachte ze ook en hoopte dat het onwaardige gedoe van vannacht vergeten was. Ze hoorde een piep. Uit haar ooghoek zag ze haar mobieltje oplichten.

George keek om zich heen.

Ze pakte snel haar telefoon, die op tafel lag, drukte op de knop en zag het nummer dat ze nu wel kende. Ze stopte hem in haar tasje.

'Sms - van de school.'

George keek verbaasd. 'Waar is Charlotte?'

'Bij Emma. Ze brengen haar straks terug.' Ze was even stil. 'Ik moet je iets vertellen. Ik ben bij Madeleine geweest voor een baantje.'

'Oh ja?'

Hij schonk wijn in haar glas en gaf het aan, waarbij hij haar hand even aanraakte. Ze voelde zich opgelucht. Vroeger had hij haar op de mond gekust, had hij haar gezicht tussen zijn handen genomen. Maar dit was oké.

'En hoe was dat?'

'Ze heeft wel een paar uur voor me.'

'Mooi.' George nam een slok.

'Ze heeft iemand nodig voor de administratie. Bestanden bijhouden, de facturen sorteren, dat werk.

'Facturen?' George grijnsde.

Stephanie lachte lief terug. 'Niet de facturen zelf. Ik hoef geen rekeningen op te stellen of zo - ik moet ze alleen ordenen.'

Hij lachte nog steeds. 'Gelukkig maar!'

'Leuk hoor! Het kan trouwens allemaal onder schooluren. En ik wil iets te doen hebben.'

'Je hebt al genoeg te doen.'

Maar hij zei het niet op een boze toon. Stephanie hield haar glas omhoog. 'Op mijn nieuwe baan!'

Hij tikte met zijn glas tegen het hare.

'Op je nieuwe baan.'

Ze keek naar haar mobieltje, dat ze na de laatste boodschap had uitgezet. Hij wilde haar zien en hij wilde haar een uur voor zichzelf hebben...

Kon ze die twee maar laten samensmelten. Goy of Trorge. Geweldig knap, trouw, bezorgd, ongelooflijk goed in geld verdienen en ook heel gevoelig. Honderd procent bevrediging gegarandeerd. Stephanie moest om zichzelf lachen toen ze in de spiegel keek. Wie hield ze nou voor de gek?

'Oh.' George zag met vreugde dat ze haar tandenborstel al in haar mond had. 'Ga je al naar bed?'

'Ja - ik moest maar eens vroeg onder de wol.' Ze moest het goedmaken. De angst kwijtraken.

Ze wilde dat ze wist wat er mis was. Het lag niet aan George. Misschien was dat het probleem. Zijn lippen, zijn warme adem, zijn vertrouwde armen waren niet veranderd. Maar zij wel. Haar huid reageerde wel en ze was zich vaag bewust van sprankjes verlangen, maar binnen in haar zat iets kouds en leegs en doods, en ze kon het niet tot leven wekken.

Haar leven met Troy was deels in een waas voorbijgegaan. Ze kon zich niet altijd herinneren wat ze aten of droegen of waarover ze praatten. Maar sommige perioden stonden haar kristalhelder voor ogen. Nooit vergat ze hoe haar lichaam altijd verrukkelijk sidderde als hij haar aanraakte. Hoe ze de eerste keer allebei huiverden van hartstocht toen hun lichamen elkaar raakten. In haar keuken was er nog steeds die oude sensatie geweest.

Ze dwong zichzelf om te verslappen in George' armen. Ze dacht aan haar hoofd tegen de borst van Troy, aan zijn hand die door haar haar had willen strijken en opeens voelde ze zich gloeien. George merkte het ook. Hij nam haar steviger in zijn armen en drukte zich dieper in haar. De opluchting tussen hen was bijna tastbaar. Even was alles weer goed onder het dekbed.

Later draaide Stephanie zich onrustig om. Ze wist dat ze voorlopig niet in slaap zou vallen. Ze stond voorzichtig op om George niet wakker te maken en pakte haar glas water. Ze had een baan! Daar werd ze vrolijk van. Zo spannend en verboden. Ongeveer zoals Troy. Ze herinnerde zich de stem van Madeleine toen Samantha binnen kwam stormen.

Nu dacht ze aan Madeleine die zachtjes en samenzweerderig had uitgelegd: 'Zelfs Ken denk dat het werving en selectie is. En een virtueel kantoor. Iedereen denkt dat PA's staat voor Personal Assistants.'

Lachend had ze een wolk rook uitgeblazen. 'Behalve de cliënten natuurlijk.'

'En wat is het dan echt?' had Stephanie gevraagd. Ze voelde dat ze in een gevaarlijk, wild avontuur terecht was gekomen.

'PA's', zei Madeleine met lage, stroperige stem, en ze trok een zwoele glimlach, 'is discrete hulpverlening voor wie chronisch ontrouw is.'

Toen ze de gelaatsuitdrukking van Stephanie zag, werd haar grijns nog breder.

'PA's staat voor Perfecte Alibi's.'