Hoofdstuk 5

Nog steeds voelde Madeleine een plezierige roes, als na een orgasme, wanneer ze de sleutel in het slot van het kantoor stak. Het was opwindend wat een macht ze had, hoe belangrijk ze was, hoeveel levens ze wist te redden.

Ze raakte het plaatje naast de deur aan. PA's. Haar geesteskind. Groter geworden dan in haar stoutste dromen.

Veel mensen keurden af wat ze deed, dat wist Madeleine. Maar, zo redeneerde ze - met de overtuiging van een prostituee die haar beroepskeuze verdedigde - ze bood een dienst aan.

Ze liep via de lege receptie naar haar kantoor. Ze hing haar jas op en overzag haar kamer. Het imposante zwarte bureau, de lage tafel van chroom en glas, de vaas met lelies. Allemaal van haar. Ze ging naar de geluidskamer. Afkeurend keek ze naar de wirwar van draden en de stapels cd's en cassettes op de bureaus.

'Kunnen jullie de boel niet eens opruimen, dames?' Madeleine keek boos naar het meisje dat voor haar zat.

Het slaperige blonde meisje keek wazig op. Ze had een mok zwarte koffie in haar handen gekneld. 'Het was hier een gekkenhuis,' zei ze mopperig. Madeleine keek verbaasd op toen het meisje verder ging: 'Dat mens van Kennedy heeft de hele nacht zelf het nummer gebeld - ze denkt dat het de hulplijn is! Leg het haar eens uit!'

'Ik bereken wel een toeslag,' zei Madeleine sussend. Met een lange rode nagel bladerde ze door de archiefkaartjes. 'Zijn deze allemaal ge-update in het systeem? Zeg tegen Jo als ze binnenkomt dat Monica Marchant weer voor twaalf uur ingedekt moet zijn - nog steeds het verhaal van de zieke tante. Monica is een recept aan het halen, enzovoort.'

'Oké,' het meisje wreef weer in haar ogen.

'Beetje Radio Two op de achtergrond misschien.' Madeleine keek haar streng aan. 'Kom op, Caroline! Monica is onze beste cliënt.'

Uitsluitend vrouwen. Vrouwen waren zoveel grondiger in hun affaires, letten beter op details en waren beter voorbereid op onvoorziene omstandigheden. Mannen gooiden nonchalant hun broek ergens neer in de verwachting dat ze vertrouwd werden. Het was natuurlijk allemaal een kwestie van vertrouwen. Eigenlijk vond Madeleine veel van haar cliënten overbezorgd, niet in staat tot diepgaand bedrog. Maar wie was zij om te klagen bij de hoge beloning die ze kreeg van vrouwen die zo graag hun levenswijze wilden handhaven?

Het idee was zo simpel dat Madeleine soms nauwelijks kon geloven dat het in haar was opgekomen. Als Patsy er niet was geweest, was dat misschien ook niet gebeurd. Een paar plausibele alibi's voor haar waren uitgegroeid tot iets groots. Moest je nu kijken - ze boden vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week dekking, elk gewenst alibi, compleet met achtergrondgeluid; ondersteunend bewijs werd ook geleverd.

'Zou Samantha er niet eens moeten zijn?'

Caroline moest weer geeuwen. 'Ze belde net. Haar bus reed niet.'

Madeleine zat in haar draaistoel en keek naar de agenda van vandaag. Stephanie zou hier om tien uur zijn, om elf uur kwam een nieuwe cliënt en ze had het prettige vooruitzicht van een middag in een naburig hotel met de echtgenoot van een van haar meer neurotische oudere klanten. Madeleine flirtte graag met een hele rits mannen van wie ze wist dat de vrouwen iets anders te doen hadden. Eén keer had ze een zodanige verhouding opgebouwd met een echtgenote om een affaire uit het verleden met haar man te bekennen, maar dergelijke openheid was zeldzaam. Het verbaasde Madeleine nog steeds dat zoveel vrouwen die zo vaak ontrouw waren geweest, het idee niet konden verdragen dat hun man hetzelfde deed.

Ze moest aan het gezicht van Stephanie denken toen ze het haar uitlegde. Ze had het goed opgenomen. Een paar maanden geleden zou het niet in haar zijn opgekomen om Stephanie in dienst te nemen - die was veel te netjes. De stelregel was altijd geweest: neem iemand aan die het ook doet. Vrouwen die er belang bij hadden om hun mond te houden en iets te verliezen hadden, mochten ze uit de school klappen. Maar ze hadden nu eenmaal een nieuwe administratieve medewerker nodig. Iemand die daar bedreven in was en discreet kon zijn. Makkelijker gezegd dan gedaan. Blijkbaar had men in deze buurt geld genoeg. Het leek wel of in Edenhurst niemand meer werkte voor de kost. Alle vrouwen die ze kende, wisten wel een creatievere manier om de tijd door te komen als de kinderen op school waren.

Misschien kon ze Stephanie opleiden. Niemand kon tenslotte minder geschikt zijn dan Samantha. Jezus, aan die meid zat een steekje los. Geen wonder dat ze geen werk kon krijgen. Ze had zich niet door Patsy moeten laten overhalen om haar aan te nemen. Monica Marchant was dan misschien Patsy's oudste vriendin en de eerste cliënt van PA's - maar haar peetdochter...!

Nee, Stephanie was betrouwbaar. Madeleine voelde de adrenaline door haar lichaam stromen, wat betekende dat ze de juiste beslissing had genomen. Stephanie was oké. Trouwens, er was wat met haar aan de hand de laatste tijd...

Stephanie voelde zich prima. George had zitten zingen tijdens het ontbijt, de kinderen hadden nu eens een keer geen ruzie gemaakt over de cornflakes en bovendien zag ze er zo goed uit dat ze zich eindelijk weer een echt mens voelde.

Een zwarte broek slankte altijd af, haar topje zag er losser uit dan de laatste keer dat ze het aanhad en met haar platte schoenen kon ze tenminste gewoon lopen zonder te struikelen. Ze had haar auto zo geparkeerd dat ze meteen door naar school kon als ze wegging. Toen ze uitstapte en een blik wisselde met een vrouw in een blauw mantelpak met een aktetas, had Stephanie het gevoel dat ze erbij hoorde, en dat had ze lang niet gehad.

Eenmaal binnen bleek Madeleine aan de telefoon te zitten. Ze knikte naar Stephanie en wees naar een stoel.

'Ja, natuurlijk. Nee - het hotel is geweldig. Honderd procent. Nee - we boeken een kamer voor je - een van onze eigen namen, ja. Je moet met Jo praten...'

Ze trok een gek gezicht en knikte naar een kartonnen doos die aan Stephanies voeten stond. Hij zat vol stukjes papier van verschillende grootte.

'Ja, prachtig. Veel plezier! Maak je geen zorgen.'

Stephanie pakte een papiertje. Het was een blanco taxibon.

'Dahaag!'

Madeleine opende een pakje sigaretten. 'Een nieuwe. In het begin zijn ze zo ongerust.'

Stephanie dacht aan Troy, zoals hij in haar keuken zat. Daar kwamen de vlinders al in haar buik.

'Die boel moet uitgezocht worden.' Madeleine wees naar de doos. 'Pauline heeft in haar laatste week bij ons waarschijnlijk een zenuwinzinking gehad - heeft haar vriendje gedumpt en is naar haar man teruggegaan.' Madeleine keek alsof ze er niets van begreep. 'Heeft een puinhoop achtergelaten in de administratie.'

'Juist.' Stephanie keek naar de uitpuilende doos en vroeg zich af wat ze nou precies moest doen.

'Ze zal God wel hebben gevonden of zo. Ach!' Madeleine draaide haar stoel naar Jo, die binnenkwam. 'Laat je Stephanie even zien waar alles is? En maak nog wat koffie.'

Ze pakte de telefoon weer. 'Jo is fantastisch. Ze weet alles. Kom terug tegen een uur of elf en dan kun je een inwijding bijwonen. Zo leer je het 't best.'

Gehoorzaam liep Stephanie mee naar een belendende kamer, waar Jo de kartonnen doos op het lege bureau zette. 'Allemaal voor jou!' Ze lachte. 'Hopelijk houd je het langer vol dan de vorige.'

De vrouw wierp een wantrouwende blik op Stephanie in de hoek. 'Mijn assistente,' zei Madeleine. 'We zitten allemaal in hetzelfde schuitje - maak je geen zorgen.'

Stephanie knipperde nerveus met haar ogen. Ze had die vrouw nog nooit gezien, maar wie weet bleek volgende week dat ze de moeder van een nieuwe jongen in de klas van Toby was, of de vrouw van George' nieuwste squashmakker. Ze wist even niet meer of ze wel 'in hetzelfde schuitje' wilde zitten. Vooral omdat dat niet zo was. Ze wilde het liefst haar tas pakken. Er waren twee nieuwe sms'jes gekomen vanochtend. Ze voelde dat Madeleine haar aankeek en legde haar handen weer in haar schoot.

De vrouw was ongeveer van de leeftijd van Stephanie. Niets opmerkelijks aan: muisgrijs haar, weinig make-up, beetje tuttig rokje en topje. Maar ze keek Madeleine aan alsof ze de sleutel tot het eeuwig geluk bezat.

Madeleine gaf haar een paar attributen. Hier is een gebruikersgids - alle gegevens op een kaartje ter grootte van een creditcard, stop je zo in een portemonnee of tasje. Hier heb je een exemplaar van Hoe heb ik een buitenechtelijke verhouding?, mijn eigen lijst van wat je wel en niet moet doen, gebaseerd op dertig jaar ervaring — beschouw het als de encyclopedie van probleemloze buitenechtelijke seks, en dit moet je tekenen... Madeleine schoof een vel papier over tafel. 'De Gelofte. Zie het als onze variant van de Wet op de Staatsgeheimen.' Ze lachte even. 'Als je de gelofte breekt, kan ik je vervolgen wegens vertrouwensbreuk, en dat zal ik doen ook.'

De vrouw keek verschrikt. 'Dan komt de aap wel uit de mouw, hè?' Ze lachte zelfbewust.

Madeleine verstrakte.

'We hebben een verantwoordelijkheid naar elkaar,' zei ze streng. 'Soms worden mijn cliënten gepakt. Door zorgeloosheid of zelfingenomenheid, maar nooit door ons bureau. Wij hebben geen achilleshiel en dat willen we graag zo houden.'

Ze kwam wat naar voren. 'Mocht je toch betrapt worden, dan mag je nooit iets zeggen over onze betrokkenheid. Blijf hameren op de authenticiteit van onze alibi's. Snikkende bekentenissen moeten we niet hebben. Zoiets als het verzet in de oorlog sleur nooit iemand met je mee in het verderf.'

Stephanie zag dat de vrouw een blik van ontzag op haar gezicht kreeg, en ze wilde gaan giechelen. Er lag een vreemde, afwezige blik in de ogen van Madeleine. Stephanie zag voor zich hoe George luisterde naar deze oorlogstoespraak: hij zou het wel leuk vinden.

Madeleine was in één klap weer haar zakelijke zelf. 'Als je niet wilt tekenen, hoeven we elkaars tijd niet meer in beslag te nemen.'

'Nee, nee, ik teken wel.' Bezorgd las de vrouw de artikelen van het contract. 'We vertellen het niet aan onze minnaars? Waarom niet?'

Minzaam legde Madeleine het uit, alsof ze tegen een kind praatte.

'Het zijn mannen.'

Stephanie stond weer op het punt om te giechelen. Madeleine ging droogjes verder: 'Tenminste, daar gaan we van uit! Meestal hebben vrouwen die vreemdgaan met andere vrouwen geen alibi nodig.'

Ze stak een sigaret op. 'Maar mannen hebben echtgenotes. We kunnen het alleen maar helemaal gesloten houden door een dienst te bieden voor vrouwen door vrouwen waar alleen vrouwen weet van hebben. Als er een man bijkomt en hij krijgt ook maar een klein vermoeden hoe het werkt, dan zegt hij het misschien tegen een vriend wiens vrouw op pad is. Wie zal het zeggen? Misschien is de vrouw van je eigen minnaar al een cliënt van ons.'

De vrouw lachte onzeker. 'Dan zou het toch geen probleem meer zijn, als ze allebei vreemdgingen?'

Madeleine trok haar neus op. 'Wat een onschuld!' Ze inhaleerde diep. 'Voor mannen is het altijd een probleem. Zij maken zich druk over een ander soort dingen. Voor vrouwen is het het vreselijke besef dat hun liefde en aandacht ergens anders heen gaan. Het verschrikkelijke beeld van zijn handen die over het lichaam van een ander strijken, van zijn lieve woordjes in het oor van een ander. Ze denkt - hoe kan hij dat nu doen? Onze mooie tijd bezoedelen, ons vertrouwen verbreken, ons unieke samenzijn. Ze treurt om het verlies van zijn liefde, van zijn betrokkenheid, zijn trouw, zijn interesse!

Stephanie voelde haar gezicht gloeien. De vrouw keek Madeleine als in vervoering aan, als een bekeerling.

Madeleine blies rook uit haar neusgaten. 'Maar voor mannen is het een basisinstinct. De gruwel om bedrogen te worden. De eerste vraag van een man is: "Wie weet ervan?' De tweede: "Heeft hij een grotere pik dan ik?'"

De ogen van de vrouw puilden uit.

'En wees ervan verzekerd,' eindigde Madeleine haar betoog, terwijl ze de asbak naar zich toe trok, 'hoe vaak hij ook met zijn secretaresse heeft geneukt, jou zal hij het nooit vergeven.'

De vrouw schudde haar hoofd. 'Ik denk niet dat Terry...'

Madeleine lachte. 'Allemaal, geloof me.'

Stephanie wist zeker dat George het nooit zou doen. Ze vroeg zich af of Ken het deed. Moeilijk om je iemand voor te stellen die zich vrijwillig zou aanbieden aan die natte lippen. Maar hij had vast wel iets, want Madeleine was tenslotte met hem getrouwd.

Madeleine besprak nu de fijnere details. 'Je laat ons weten wanneer je niet thuis wilt zijn en wij praten dan over je alibi en zeggen welk nummer je hem moet geven. Als hij dan belt, komen we ofwel met een overtuigend excuus waarom je daar niet bent, met bijpassende geluidseffecten, ofwel geven we het gesprek door naar je mobiel of je hotelkamer als dat veilig is.'

'Ik denk niet dat Terry...' begon ze weer.

'Het is een verzekeringspolis,' onderbrak Madeleine. 'Daar betaal je voor - rust in je hoofd. De voor-het-geval-dat-factor maakte het hele verschil. Ooit zal het gebeuren: een van de kinderen is ziek, hij kan zijn roze overhemd niet vinden, je schoonmoeder heeft een beroerte gekregen...'

'Nou, zij is...'

'Er kan van alles gebeuren.' Madeleine hield vast aan haar betoog. 'Maar je zult merken dat we in alles voorzien...'

De vrouw knikte.

'Dat doet me eraan denken,' Madeleine wierp een blik op het vel papier in haar hand. Vaardigheden. Je bent chiropodist, zie ik.'

'Niet meer sinds de kinderen er zijn.'

'Kun je ook iets anders? Je bent zeker niet bij de politie geweest, neem ik aan?' vroeg Madeleine hoopvol.

De vrouw schudde haar hoofd.

'Jammer. Ik weet niet precies waar we jouw specifieke vaardigheid voor kunnen gebruiken, maar we moeten bereid zijn elkaar te helpen in geval van nood. We kunnen nog wel wat verpleegsters gebruiken. Vanwege hun werktijden,' mijmerde ze. 'En hun lage loon. We hebben al een gynaecologe...'

De vrouw pakte haar knieën beet. 'Ik hoop niet dat ik iets verkeerds doe,' zei ze opeens. Smekend keek ze Madeleine aan. Madeleine lachte haar toe. 'Jo zal het met je hebben over de meest discrete vormen van betaling.' Ze drukte op de knop op haar bureau. 'Je kunt elk moment opzeggen,' verzekerde ze haar. Jo's stralende hoofd verscheen om de deur. 'Jo - Mrs. H is klaar voor het financiële gedeelte.'

Ze stak haar hand uit. 'Veel plezier,' zei ze met haar lage, hese stem. 'Je komt hier maar één keer.'

Blozend liep de vrouw Jo achterna. Over haar schouder wierp ze Madeleine een bewonderende blik toe.

Madeleine zakte terug in haar stoel en keek Stephanie aan. 'Snap je het een beetje?'

'Ja, maar...' Het was allemaal zo bizar. 'Waarom krijgt de echtgenoot überhaupt een telefoonnummer? Wat is er mis met een mobieltje?'

Madeleine schudde haar hoofd. 'Mobieltjes zijn verraderlijk. Achtergrondgeluiden, mensen die op het verkeerde moment kuchen en hoesten. Als je wordt geacht bij de schoonheidsspecialiste te zijn en je zit in de trein, of bij je zieke nicht vijf kilometer verderop en je zit op de snelweg, dan komt dat heel snel uit. Het is nog erger als er juist wel treingeluiden moeten zijn. Stel je voor! Hij denkt dat je in de Gatwick Express zit en je ligt in bed in Hotel la Ruche.'

'Je hoeft niet op te nemen,' zei Stephanie. 'Of je zet hem uit.'

'Ja - in geval van nood. Maar zo is het makkelijker om een keer niet op te nemen als het echt niet kan. Zo ban je kwade vermoedens uit en wordt de cliënt niet gestrest doordat haar man steeds maar belt tot ze dan eindelijk opneemt. En kwade vermoedens krijgt hij toch wel, want hij heeft zelf ook een mobiel en zet die uit als hij een wip maakt.'

Hier keek Stephanie toch wel van op. Madeleine sprak alweer alsof het de gewoonste zaak van de wereld is om seks te hebben met een ander als je getrouwd bent. Ze praatte door. 'Het is natuurlijk het beste als je het verwarde vrouwtje kunt spelen dat meestal zelfs vergeet om haar mobiel mee te nemen, laat staan dat ze hem aanzet. Maar we hebben enkele zeer hooggeplaatste vrouwen als klant. Als je vrouw tien jaar lang een smetteloos toonbeeld van efficiëntie is geweest, zou dat pas echt verdenking wekken.'

'Ja, dat denk ik ook,' zei Stephanie zwakjes.

'En we hebben één klant van wie de minnaar thuis helemaal geen telefoon heeft. Dat is vervelend. Opeens kan ze twee uur niet bereikt worden terwijl een hoop mensen verwachten dat ze wel te bereiken is. Dat moet voorzichtig worden aangepakt. We moeten haar dekken door een alibi te verschaffen voor een situatie waarin ze haar telefoon wel moest uitzetten. In het vliegtuig, in het ziekenhuis, bij een begrafenis van een belangrijke cliënt enzovoort.'  

Stephanie knipperde met haar ogen. 'Maar hoe vaak zou ze daar nou naartoe gaan?'