Hoofdstuk 10

'Het spijt me,' zei Jed nog eens, 'maar dit is heel belangrijk.'

Samantha zat op de rand van het bed en beet op haar lip. 'Het was heel moeilijk om op tijd weg te komen,' zei ze boos. 'Madeleine wilde dat ik langer bleef voor extra lessen. Ik ben razendsnel naar huis gegaan en heb me verkleed.'

'Ja, ik weet het.' Jed klonk nu een beetje verveeld. 'Ik zal het goedmaken, maar dit is hot, ik moet ergens achteraan.'

'Mag ik niet mee?' jammerde Samantha.

Jed moest lachen. 'Doe niet zo mal. Ik moet discreet zijn. Niet te veel opvallen. Daar kun jij niet bij zijn.'

'Zal ik dan naar jouw huis gaan en daar wachten?' vroeg ze hoopvol.

'Nee, niet doen.' Ze hoorde Jed zuchten. 'Luister, dit kan lang duren. Misschien moet ik de hele nacht blijven hangen. Blijf jij nou maar bij je moeder en ontspan je een beetje. Binnenkort hebben we ons eigen flatje. Dan zijn we altijd samen.'

'Goed, maar wanneer...'

'Ik moet nu weg, liefje.'

Samantha keek boos naar de hoorn van de telefoon, die nu was doodgevallen. Waarom deed Jed toch zo geheimzinnig? Hij zei alleen maar dat 'die uitgedroogde teef hier echt van zou opkijken'. Davina! Hij was nog steeds pissig dat het stuk over de opblaaspop die was gevonden in de gevangenis van een gevallen minister, waar hij zoveel voor had rondgeneusd, geplaatst was zonder dat zijn naam ook maar één keer was vermeld.

'Maar waarom niet?' had Samantha verontwaardigd gevraagd. Ze zag haar droomflat in Londen en haar carrière als fotomodel al in rook opgaan. Jed had zijn schouders opgehaald. 'Die oude heks krijgt waarschijnlijk nooit een beurt,' zei hij.

Patsy wel. Ze rekte zich uit, draaide zich om en pakte zijn Marlboro Lights van het nachtkastje. Ze stak er twee aan en gaf er een aan hem. 'Nu laat ik je even uitrusten,' zei ze en nam een trek.

Hij keek zenuwachtig op de klok. 'Ik moet snel naar huis,' zei hij.

Patsy kraste langzaam met haar nagels over zijn buik. 'Ik ben nog niet klaar met jou,' zei ze brutaal. 'Jij mag nog niet weg.'

'Je bent onverzadigbaar.'

'Klachten?' vroeg ze en ging lager met haar vingers.

Daar bewoog wat. 'Ik moet voorzichtig zijn,' mompelde hij. 'Het is al laat.'

'Nou en? Het kan haar trouwens toch niets schelen wat jij uitspookt, toch?' Patsy legde haar sigaret in de asbak en probeerde weer op hem te gaan zitten.

'Nee, het gaat me niet om haar. Als het uitkomt...'

'Hoe zou dat dan kunnen?' Patsy pakte zijn sigaret af en legde die bij de hare.

'Weet ik niet - er was een telefoontje - vroeg naar gekke dingen van een van mijn dochters...'

'Oh, maar dat gebeurt toch wel vaker in jouw positie.' Ze ging op hem liggen en likte met haar tong over zijn borst. Hij ging sneller ademen.

'En ik ben heel ongerust sinds jouw man...'

'Dave kan ik wel aan. Dat zit wel goed - die heeft totaal geen sjoege meer.'

Ze streelde hem, maar voelde dat hij gespannen was.

'Dan was het afgelopen met mijn baan. Met mijn hele carrière.'

'Alleen als we betrapt worden. Mmmmm...'

'Morgen komt Robbie terug - dan kunnen we dit huis niet meer gebruiken.'

'Ik dacht dat hij je beste vriend was.'

'Dat is hij ook, maar...'

'Een vriend moet je toch helpen?' Ze blies in zijn oor.

'Als hij hier is,' zei hij hulpeloos, 'heeft hij zelf dames te onderhouden.'

'Goed, ik vind wel iets anders.'

'Dan moet het wel...' hij hield abrupt op toen Patsy zich op hem spietste. Ze keek hem triomfantelijk aan en zag zijn ogen draaien in extase.

'Neuken!' zei ze, 'en houd je mond!'

Jed begon kwaad te worden. Na een zachte vooravond stond er nu een koude wind en hij stond te trillen in zijn spijkerjasje. Het was te donker om te zien wie er naast de bestuurder zat in de donkerblauwe Mercedes die vier uur geleden de oprijlaan was komen oprijden - het kon net zo goed de vrouw van die kerel zijn - en er kwam maar niemand tevoorschijn. Waarschijnlijk een van die party's waar ze tot het ochtendgloren cocaïne bleven snuiven.

Maar moest die kerel 's ochtends niet naar zijn werk? Misschien zat Jed hier wel de hele nacht voor niets en lag zijn prooi lekker in bed.

Jed wreef zijn armen in een poging om het warmer te krijgen. Hier stond hij dood te vriezen terwijl zij daar in luxe zaten te genieten. Om gek van te worden. Soms schrok Jed zelf van de haatgevoelens die over hem kwamen. 'Kom naar buiten, klootzak,' zei hij hardop. Hij wilde één mooie foto. Allebei op hetzelfde plaatje.

Hij keek op zijn mobieltje. Het was al na middernacht en er was weer zo'n stom bericht met een foto van Sam. Ze leek wel een kind. Maar ze was altijd heel gewillig! Misschien had ze toch op hem moeten wachten in zijn flat. Hij had wel zin in een wip na al dat rondhangen. Hij lachte. Hij vond het leuk om Sam op te fokken. Om die exclusieve kostschool van haar belachelijk te maken. Haar 'jongedameshogeschool'. Hij ontleende er een zekere bevrediging aan om haar kennis te laten maken met de echte wereld. 'Wat zou mammie hiervan vinden?' zei hij dan, als hij haar liet uitgaan in haar korte leren rokje met niets eronder en ze voor hem paradeerde op de dansvloer van de ranzigste nachtclub van Streatham. 'Wat zou mammie wel denken als ze wist waar haar kleine meid mee bezig was?'

Hij zag een lampje branden achter een raam op een bovenverdieping. Nergens gebeurde wat. Hij keek nog één keer naar de oprijlaan en het huis, stopte zijn mobieltje in zijn zak en liep naar zijn auto.

Hij gaf het niet op. Hij had nog steeds dat pakket foto's en hij wist dat er een verhaal in zat. En hij zou er wel voor zorgen dat Davina-met-haar-verschrompelde-tieten hem de volgende keer serieus nam. Allemaal vriendjespolitiek bij de Detail. Gladde jongens die net waren afgestudeerd en nog geen goed verhaal zouden herkennen als het voor hun neus verscheen in een Porsche. Jed had het niet gemakkelijk gehad. Voor hem geen dure scholen. Hij schreef al stukjes sinds zijn vijftiende, had zelf al zijn contacten gelegd, zonder hulp van wie dan ook. En dit zou zijn grote doorbraak worden. Hoe lang het ook duurde. Hij pakte zijn autosleutels, keek nog één keer naar het silhouet van het huis in het maanlicht en zei kwaad: 'Ik krijg je wel klootzak, wacht maar.'