Hoofdstuk 16

'Je was het toch niet vergeten?' Lachend keek Madeleine op.

'Nou, eh nee, natuurlijk niet,' stamelde Stephanie. 'Ik bedoel, ik wist wel dat George jarig was, maar ik besefte niet dat het de dag na het feest was.'

'Maar hij wordt vijftig, zegt Ken!'

'Wij doen niet zoveel aan verjaardagen.'

George niet. Op haar eenentwintigste verjaardag had Troy haar wakker gemaakt met champagne en zalm op toost. In de flat botsten honderden felgekleurde heliumballonnen tegen het plafond, vechtend om elk leeg plekje. Hij was om vier uur opgestaan om ze allemaal op te blazen, zei hij trots. De rest van de maand hadden ze bijna geen geld meer om te eten.

'Ja, maar vijftig!'

'Ik heb hem wel gevraagd wat hij wilde doen,' zei Stephanie als verdediging. 'Lunchen met de kinderen of zoiets, zei hij. Geen gedoe. Hij kijkt wel uit naar zaterdagavond.'

Zuchtend had George de uitnodiging bekeken. 'Een sixtiesavond!' had hij gezegd. 'Moet ik dan gekke kleren aan? We ontkomen er niet aan, denk ik. Ken zit in de organisatie.'

'Misschien is het best leuk,' had Stephanie gezegd. 'Misschien vraag ik Millie ook mee.'

'Kan ze niet voor mij invallen?' had George hoopvol gevraagd.

'Ja, Ken vindt dat we goed moeten uitpakken,' zei Madeleine. 'Vlaggen ophangen, een grote taart aan het eind. Dat iedereen aan zijn trekken komt.'

'Gaan we trekken?' Patsy kwam binnen en zette haar handtas op het bureau van Madeleine. 'Jo is een beetje in paniek,' zei ze. 'Monica heeft dubbele dekking nodig - haar minnaar moet ook om de tuin worden geleid. Ze is 'm gepiept naar Madrid met een restaurateur die ze gisteravond heeft ontmoet, naar het schijnt.'

Madeleine stond op. 'Jezus, dat wijf! Ze lijkt wel een loopse teef!'

'Denk aan de omzet, lieverd!' riep Patsy Madeleine achterna. Ze lachte vrolijk en stak een sigaret op. 'Tien Monica's en we waren binnen!' Ze blies rook uit en keek Stephanie aan. 'Wat zijn jij en M aan het beramen?'

'We hadden het over het feest van de squashclub volgende maand. De dag erna is George jarig. Madeleine en Ken willen iets voor hem doen.'

'Oh, leuk.' Daar was Patsy duidelijk niet erg in geïnteresseerd. 'Ik heb mijn eigen plannen voor die avond. Dave is dan weg, dus ik kan in m'n eentje komen. Een beetje rondlopen, praatjes maken, zorgen dat iedereen me heeft gezien, en dan...' ze knipoogde, '...ga ik er een uur of twee tussenuit. Dat noem ik nou een perfect alibi.'

'Wees voorzichtig, jij!' zei Madeleine met scherpe stem vanuit de deuropening. 'Je neemt al zoveel risico's.'

Ze wierp een veelbetekenende blik op Stephanie, die snel haar dossiers bijeenzocht en naar haar eigen kamer ging.

Ze hoorde Patsy schaamteloos lachen toen ze de deur dichtdeed. 'Maar hij is lekker die man van...'

‘Je doet wel een hoop voor de school tegenwoordig, hè?' George legde zijn mes en vork naast elkaar. 'Dank je wel, het was lekker.'

Met een schuldig gevoel pakte Stephanie zijn bord en zette het in de vaatwasmachine. 'Al dat speelgoed moet uitgezocht worden,' zei ze vaag. 'Voor de jaarmarkt...'

'Mag ik binnenkomen?' vroeg Toby.

'Nee. Je moet naar bed. Pak je boek maar.'

'Zal ik hem helpen?' George was opgestaan.

'Oh! Ja, graag. Dank je.' Stephanie glimlachte ongemakkelijk toen hij langs haar liep en een kneepje in haar arm gaf. 'Je kunt toch niet alles doen?' zei hij.

Toen Stephanie haar tanden poetste werd ze bevangen door onrust. Ze wist niet of George opeens aardiger en warmer was geworden of dat ze gewoon zijn goede kanten opmerkte, die ze vergeten was. Even wilde ze Troy een sms sturen om af te zeggen. Ze wilde het liefst de kinderen in bed stoppen en dan tegenover George op de bank zitten en een stom televisieprogramma bekijken.

Maar toen ze haar haar kamde en haar lippen stiftte, was haar lichaam al helemaal ingesteld op zijn handen, zijn ogen, zijn hartstocht.

Ze keek door de deuropening. George had zijn arm om Toby heen geslagen. Beiden waren in het voorleesboek verdiept.

'Ik ga,' zei ze zachtjes. Toby keek op. 'Dag mam.'

Ze gaf hem een tedere kus op de wang en toen ook een op die van George. 'Welterusten!'

George glimlachte even. 'Hoe lang blijf je weg?'

'Weet ik niet precies, dat hangt ervan af.'

'Ik laat een lampje branden.'

'Dank je.'

Toen ze bij de voordeur was, hoorde ze hem roepen: 'Hou van je.'

Ze liep snel in de richting van Millie, die maar een paar straten verderop woonde. Normaal gesproken nam ze de auto niet, vooral niet als ze nog een paar glazen wijn zouden drinken. Ze keek op haar horloge. Het was minstens twintig minuten lopen naar Troy, misschien langer. Jezus, stel dat Jacqui belde. Of Sue om de volgende reflexologiesessie te bevestigen. En dat George zei dat ze bij Millie was om speelgoed uit te zoeken en dat zij dan zeiden...

Stel dat Millie zelfheide? Ze wist wel wat Stephanie ging doen - daar had ze haar meermalen aan herinnerd - maar stel nou dat ze er even niet aan dacht?

Misschien had ze Madeleine om een alibi moeten vragen! Dat was tenslotte gratis. Hoe konden die andere vrouwen dat in godsnaam betalen? Hoe gingen ze om met de zorgen? Was zij de enige met deze kwellende twijfels? Patsy leek zich nergens druk om te maken. Patsy viel tegenwoordig continu het kantoor binnen en zag er zo jong, vrij en gelukkig uit.

Die ochtend was ze stralend het toilet binnengekomen. 'Wist je dat?' vroeg ze aan Stephanie. 'In de zondagskrant stond dat ze een onderzoek hadden gedaan naar buitenechtelijke affaires en dat je daar een ziekte van kunt krijgen! Het schijnt door de stress te komen. Als je je meer dan vijf keer per week schuldig voelt heb je een drie keer zo grote kans op een hartkwaal of HIV.' Ze gooide lachend haar hoofd achterover. 'Ik dacht dat het meer te maken had met condoomgebruik, jij niet?' Stephanie glimlachte geforceerd.

'Ik voel me in ieder geval niet ziek, dat kan ik je wel zeggen!' ging Patsy door. 'Ik voel me geweldig, de hele tijd. Soms valt alles op zijn plaats, weet je dat?' Ze knipoogde. 'Ik kan het aanbevelen!'

Stephanie zag in de spiegel de bezorgde rimpels tussen haar ogen, ze voelde haar maag ronddraaien bij de gedachte aan al de leugens die ze vanavond moest vertellen. Ze wist helemaal niet zeker of zij het kon aanbevelen. Maar ze liep dapper door naar Troy.

Jed schonk het laatste restje champagne in Samantha's glas. 'Gaat het?'

'Ja.' Ze glimlachte. Hij zette de zware fles op tafel. 'Lekker is dit.'

Verrast had ze geconstateerd dat Jed haar opwachtte voor het kantoor. Hij zei dat hij er al een tijdje stond. Dat hij niet meer had kunnen wachten - dat hij een lekkere lange avond samen wilde hebben om het goed te maken dat hij zo vaak lang had overgewerkt. Hij wilde er iets heel bijzonders van maken.

Daarna was hij heel lief geweest. Hij had champagne in huis gehaald en olijven en kaaskoekjes. Eerlijk gezegd had ze wel wat meer te eten kunnen gebruiken - de champagne steeg meteen naar haar hoofd - maar het was niets voor Jed om zo romantisch te zijn en dat wilde ze niet bederven.

Hij haalde een opgevouwen papiertje uit de zak van zijn colbertje. 'Pak je spiegeltje even.'

Samantha rommelde in haar tasje.

'Wil je een lijntje?'

'Nee,' zei ze zoals gewoonlijk. 'Nee, laat maar.'

Hij schudde het witte poeder op de spiegel. 'Je zult er toch aan moeten wennen als we het eenmaal gemaakt hebben in Londen.' Hij lachte. 'Alle modellen gebruiken - hoe denk je dat ze zo slank blijven?' Hij pakte een creditcard. 'Het geeft ze zelfvertrouwen, net iets extra's.'

Samantha zag hoe hij zich over de spiegel boog, zijn haar dat voor zijn voorhoofd zwaaide, zijn geconcentreerde aandacht voor de creditcard die door het poeder sneed. Ze wilde voor altijd bij hem blijven.

'Hoe voelt het?' Hij haalde een briefje van tien pond tevoorschijn en rolde het strak op. Hij zei altijd dat het gewoon lekker was, maar zij was er nerveus onder.

'Je voelt je er gewoon goed van, schat. Warm, helder, sexy.' Hij streelde haar dijen.

'Ik bedoel, ik wil niet verslaafd worden.'

Hij moest weer lachen. 'Je raakt niet verslaafd, lieverd. Ben ik verslaafd?

Het is net zoiets als champagne. Champagne en coke, voor speciale gelegenheden.'

Hij nam een snuif. 'Jij bent heel speciaal.' Hij streelde haar gezicht. 'En we hebben nu een heel speciale avond.'

Samantha voelde zich een beetje licht in het hoofd. In de middagpauze had ze van Madeleine net tijd genoeg gekregen om een fles water en een Crunchie te kopen bij de kiosk om de hoek. Ze probeerde rechtop te zitten.

'Ik voel me een beetje duizelig, Jed.'

'Die Madeleine laat je veel te hard werken.' Hij drukte haar zachtjes achterover op de bank en streelde haar wang. 'Je hebt het druk gehad, hè? Al die mensen die maar in en uit liepen.' Hij nam nog een slok champagne en zei met heldere stem. 'Weet je, ik geloof dat ik Janice Sanderson van de Sun naar binnen heb zien gaan. Wat moest die?'

'Weet ik niet.'

'Was ze soms aan het rondneuzen?'

Samantha schudde van nee. 'Ik weet niet wie je bedoelt. Er komen zoveel mensen voor Madeleine.'

'Kun je erachter komen? Een beetje rondvragen?'

Daar schrok Samantha van. 'Madeleine heeft een hekel aan me. Mij vertelt ze niets.'

'Nou, een van de anderen dan. Die secretaresse bijvoorbeeld? Weet zij er iets van?'

'Stephanie? Ik zou het niet weten.'

'Er moet een reden zijn waarom Janice bij jullie komt.'

'Nou, misschien is ze gewoon...'

'Wat?' vroeg Jed met glinsterende ogen.

'Misschien is ze gewoon een vriendin van Madeleine of zo.'

'Of voert ze ook iets in haar schild?'

'Hoe bedoel je?' Samantha onderdrukte een geeuw.

'Hé!' Hij sloeg zijn arm om haar heen. 'Je laat me nu toch niet in de steek? We moeten plannen maken - ik ben nu echt iets op het spoor. Binnenkort kunnen we verhuizen. Kopen we een appartement in Soho. Dan is het elke avond feest. Dan vallen we niet in slaap voor het echte leven nog moet beginnen.'

Hij stopte een nieuwe cd in de stereo-installatie. 'Een paar uur geleden was ik moe, maar nu voel ik me fit!' Hij grijnsde. 'Ik voel me geweldig. Ik kan niet wachten tot ik die baan bij de Detail heb. Al die topmodellen...'

Hij tikte tegen zijn neus.

Samantha rekte zich uit. 'Misschien kan ik een beetje proberen...'

Er gebeurde niets. Alleen haar neus tintelde en ze kreeg waterige ogen.

'Neem straks nog wat.' Jed lag nu naast haar op de bank. Hij had een nieuwe fles champagne opengemaakt en kuste haar handpalm. Langzaam streelde hij haar arm. Als hij zo deed, was ze dol op hem.

Ze zou alleen willen dat hij niet zo doorging over Patsy.

'En wat wilde ze nou vandaag?'

'Ik heb haar nauwelijks gezien, ze was bij Madeleine.'

'Maar ze gaat om met rijke en bekende mensen, toch?'

'Weet ik niet.'

'Weet je,' zei hij, haar nog steeds strelend, 'ik heb nog iemand bij jullie naar binnen zien gaan. Gabriella Gordon. Wat doet zo'n beroemdheid nou bij een werving-en-selectiebureau?'

'Ze zal Madeleine wel kennen.'

'Of Patsy? Er lopen bij jullie heel wat bekende mensen in en uit. Ik heb er een hoop gezien.'

'Oh ja?' Ze kroop tegen hem aan.

'Ben jij nog een beroemdheid tegengekomen?' Jed wreef met zijn neus tegen haar oor.

Samantha schudde van nee. 'Niet dat ik weet.'

Hij pakte de fles. 'Neem nog wat bubbelwijn.'

Troy had cider gekocht. 'Uit nostalgie.' Hij grinnikte, pakte Stephanies tas en sloeg zijn armen om haar heen. 'Straks nog wat patat.'

'Ik kan het niet laat maken.'

'Sssst.' Hij ademde warm in haar gezicht. 'Je bent pas net binnen.'

'Je ziet er gelukkig uit,' zei hij toen hij haar naar boven had geleid. 'Je ziet er jong uit.'

'Hettie zegt: "Je bent negenendertig. Accepteer dat nou maar." Haar manier om te laten weten dat ik er net zo oud uitzie als ik ben.'

'Laat Hettie de klere krijgen!'

Troy likte haar schouders, trok haar beha-bandjes omlaag langs haar armen en maakte de sluiting los. 'Je bent verrukkelijk. Je ziet er vast veel jonger uit dan zij.'

'Ben ik ook.' 'Een beetje maar. Mmm.' Hij kuste haar ruggengraat van boven naar beneden. Nog verder omlaag voelde ze heerlijke rillingen. 'Je ziet er vast jaren en jaren jonger uit. Ze ziet ver vast uit als je oma.'

'Helemaal niet!' Stephanie moest lachen.

'En als je lacht, zie je er nog jonger uit,' zei hij. 'Dat doet me eraan denken, ik heb een cadeautje voor je.' Hij gaf haar een zacht, plat, donkerblauw pakje. 'Ik ben het niet vergeten,' zei hij.

Ze verwijderde de verpakking en haalde het zwart-met-rode kanten gevalletje tevoorschijn. Ze hield het vast en voelde zich opeens verlegen.

'Doe maar aan.'

'Ik ben een beetje te oud voor dit soort dingen.'

'Je ziet er nog net zo uit als toen je negentien was.'

Ze trok hem omlaag. Hij kuste haar. 'Wat moest ik zonder jou?' vroeg ze.

Toen ze later achterover lagen op het verfomfaaide bed, zei Stephanie met haar hoofd op zijn borst: 'Dat was twintig jaar geleden.'

'Weet ik.'

'Maar stel je eens voor dat iemand op die eerste nacht tegen je had gezegd dat je dit twintig jaar later nog steeds met me zou doen?'

'Dat had me niet verbaasd. Ik wist toen al dat jij de vrouw voor mij was. Ik zag het meteen. Jij bent mijn zielsverwant.'

'Dat zeg je zeker tegen elke vrouw met wie je naar bed gaat.'

'Absoluut niet!' Hij deed of hij verontwaardigd was, glimlachte toen en streelde haar wang. 'Je bent zo mooi,' zei hij op ernstige toon.

'Ik ben van middelbare leeftijd. Ik heb kraaienpootjes en mijn lippen worden dunner.'

'Je bent prachtig. Je hebt altijd die... sereniteit gehad. Die innerlijke kalmte.'

'Je had me moeten zien toen ik vanochtend tegen de kinderen aan het krijsen was.'

'Het is je houding. Je rechte rug. Meteen toen ik je voor het eerst op me af zag komen, met de opgeheven kin van een danseres, begeerde ik jou hartstochtelijk.'

'Ik heb cellulitis en hangende borsten en beginnende spataderen...'

Hij ging rechtop zitten, pakte zijn glas en klonk opeens geïrriteerd: 'Wat is er toch met jou? Ik maak je complimentjes, accepteer die dan. Waarom moet je dat steeds bederven?' 'Omdat je niet reëel bent. Ik had helemaal geen "innerlijke kalmte" - je zei altijd dat ik neurotisch was!'

'Je maakte je zorgen, ja.'

'Daar had ik redenen voor.'

'Het ging maar om geld.'

'Alleen maar om geld en dat je flirtte met andere vrouwen en de halve nacht wegbleef en me doodsbenauwd achterliet...'

In een gebaar van hulpeloosheid stak hij zijn handen omhoog. 'Sorry.'

'Waarom deed je dat?' Door de cider was ze bepaalde remmingen kwijt. 'Waarom dacht je dat je me zo kon behandelen? Rondlummelen terwijl ik aan het werk was, naar feestjes gaan terwijl ik in alle vroegte moest opstaan, iedereen aanspreken die je maar leuk vond?' Haar oude wrok kwam boven.

Ze wachtte op zijn ontkenningen, maar hij reageerde bedachtzaam. 'Kwam door mam, denk ik,' zei hij. 'Zij zei altijd dat ik anders was - heel bijzonder. Ze zei...' hij vocht tegen zijn gevoelens, maar ging door: 'dat ik alleen in mezelf moest geloven. Ik hoefde mijn hand maar uit te steken en kon alles hebben wat ik wilde hebben...'

Aan de ene kant wilde ze iets minachtends zeggen, maar aan de andere kant was ze diep geroerd door zijn emotie. Ze pakte zijn hand. 'En nu?'

Hij kneep in haar vingers en lachte zijn stralendste lach. 'Ik steek mijn hand nog steeds uit, Steph. Naar jou. In de hoop dat het werkt.'

Ze huiverde.

'Maar wanneer ben je nou veranderd?' wilde ze weten. 'Toen je Tanith had ontmoet? Toen je kinderen had? Je weet wel,' zei ze luchtig, 'verantwoordelijkheid? Volwassen, een eigen huis enzovoort.'

'Nou, de vader van Tanith heeft meebetaald aan het huis en...'

'Oh, juist.' Het viel op zijn plaats en ze voelde teleurstelling. Natuurlijk.

'Maar ik heb hem uiteraard volledig terugbetaald.'

Jed gleed lichtjes met zijn tong over de buik van Samantha. 'Jouw lichaam is zo volmaakt,' hijgde hij. 'Jij kunt alles worden. Niet alleen model, ook actrice. Ik zie je zo als filmster...'

'Kom, ga naar bed.' Hij trok haar van de bank en bracht haar naar de slaapkamer. 'Ga lekker liggen.' Hij trok het dekbed opzij. 'Dan kom ik erbij om op je te passen.' Hij maakte de knoopjes van zijn overhemd los en zij kroop onder het dekbed. 'Je ziet er fantastisch uit...'

'Ik hou echt van je, Jed.' Samantha voelde zich wakkerder nu.

'Weet ik, schat. Ik hou ook van jou.' Hij streelde haar rug. 'Je bent onweerstaanbaar. Ik wil het nog een keer met je doen.'

'Mijn moeder wordt kwaad als ik niet thuiskom.'

'Je kunt haar toch bellen.' Jed pakte de champagnefles. Er was nog een bodempje over.

'Wat maakt het uit, als we straks verloofd zijn, vindt ze alles goed.'

Hij schonk het bodempje in het glas van Samantha.

'We gaan toch wel trouwen, hè, Jed?'

'Natuurlijk gaan we trouwen, dat weet je best.' Hij streek met een vinger over haar lippen. 'Maar eerst moet je een beter baantje hebben. Je carrière moet van start.'

'Denk je echt dat ik model kan worden?'

'Jij kunt alles. Met mij aan je zij kun je alles.'

Hij kuste haar weer. Ze smolt vanbinnen. Die geweldige Jed, die met haar ging trouwen en haar weg zou halen bij Madeleine met haar eeuwige klachten. Ze voelde zich opeens sterk en vol vertrouwen.

'Ik wil meteen van dat baantje af,' zei ze. 'Madeleine houdt helemaal geen rekening met me. Ze misbruikt me. Ze zegt dat ik niet kan acteren, maar als we in Londen zijn, is alles anders, hè? Dan ben ik model en...'

'Hoe weet ze nou of jij wel of niet kan acteren?'

'Oh, weet ik niet. Maar als we in Londen zijn...'

'Eerst moet ik mijn klapper maken,' zei Jed met zijn tong in haar oor, 'dan kunnen we verhuizen. En dan gaan we samen een ring voor je kopen.'

Samantha slaakte een zucht van geluk en drukte zich stevig tegen hem aan. 'Daar verlang ik naar, Jed, meer dan naar wat ook.'

'Maar je moet me wel helpen,' mompelde hij.

'Doe ik,' fluisterde ze. Ze sloeg haar benen om hem heen. 'Ik doe alles. Ik kan alles. Wat moet ik doen?'

Hij drong diep bij haar naar binnen en zij hijgde zwaar.

'Dat kantoor van jou,' vroeg hij met een diepe stem. 'En die Patsy. Wat gebeurt daar nou eigenlijk echt?'

Stephanie legde de hoorn op de haak en pakte haar schoenen. Ze voelde zich een beetje gammel. 'De eerste drie kwartier geen taxi beschikbaar.'

Troy sloeg zijn arm om haar heen. 'Ach...'

'Troy, ik moet naar huis.' Eigenlijk wilde ze alleen maar lekker in bed kruipen. 'George maakt zich ongerust.' 'Zeg gewoon dat jullie zaten te praten en de tijd uit het oog verloren waren. Dat gelooft hij wel.'

'Weet ik, maar... Nee, ik moet maar gaan lopen.'

'Ik breng je wel.'

'Ik kan best alleen, hoor.'

'Ben je gek. Ik laat je geen seconde eerder los dan nodig. Niet nu we weer zo intiem zijn. Dan vrijen we nog even in de auto.'

Ze keek naar de lege flessen cider. 'Je hebt te veel op om te rijden.'

Hij dacht even na terwijl hij zijn overhemd pakte. 'Oh ja? Je hebt gelijk. Goed, ik loop met je mee.'

'Kom dan.' Ze wilde nu echt gaan. 'Schiet op!'

'Doe ik!' Met een vrolijk gezicht zei hij ineens: 'Ik breng je op mijn fiets.'

Hij kwam aan met de fiets aan zijn hand. Ze keek naar haar lange rok. Hoe kon ze in godsnaam op dat ding zitten?

'Kom op de stang.'

'Je bent de Sundance Kid niet.'

'Dat was Butch Cassidy.'

'Het lijkt me vreselijk oncomfortabel.'

'Doe nou maar.'

'Hoe?' Ze probeerde de amazonezit en moest giechelen toen de fiets bijna omviel. Ze slingerden over de weg. Op de een of andere manier slaagde Troy erin om tegelijk te trappen en haar met één arm stevig vast te houden, want ze zat gevaarlijk wankel op de metalen stang. 'Zie je wel, je vindt het leuk! Dat heb je nou nodig, Steph - een beetje lol! Met mij!'

Ze grinnikte. Haar bezorgdheid nam af. In de koude avondlucht was de cider regelrecht naar haar hoofd gestegen.

'Heb je honger?' vroeg Troy zacht toen ze drie straten verderop langs een rijtje winkels kwamen.

'Ik ga dood van de honger!'

'Wist ik.'

Hij rende de straat over en liet haar met de fiets achter bij een straatlantaarn. 'Ik moet naar huis,' protesteerde ze weinig overtuigend, maar vanbinnen voelde ze zich dapper en stoutmoedig. George lag nu toch al te slapen. Wat maakte het uit? Millie bevestigde haar verhaal wel.

'Hier...' Hij gaf haar een dampend warm pakketje. 'Spring er weer op.'

Hysterisch giechelend zwalkten ze door. Stephanie greep hem met één hand vast. 'Ik glijd eraf.' 'Nee, hoor.' Hij remde af. 'Houd je goed vast.'

Met zijn voeten op de grond loodste hij de fiets door een gat in de heg rondom het recreatieterrein.

'Wat doe je in godsnaam?'

'Stukje afsnijden.'

'Het is aardedonker!' krijste Stephanie. Ze gilde nog harder toen ze over het gras hobbelden.

'Maakt het nog spannender.'

Dat klopte. Terwijl ze zich aan hem vastklampte, terwijl ze voortraasden in het donker over de oneffen bodem, voelde ze de adrenaline naar boven komen. Hij bracht de fiets tot stilstand bij een bankje. Ze voelde zich high en giechelig.

'Ik heb om veel azijn en zout gevraagd.' Ze verwijderde enkele lagen papier en hij maakte zijn rugzakje los. 'Altijd op alles voorbereid zijn!' Hij haalde nog een fles cider tevoorschijn en twee plastic bekertjes.

Lachend schudde ze haar hoofd. 'Ik kan echt niets meer op.'

'Onzin.' Hij pakte een frietje en stopte het in haar mond. 'Je hebt mij, cider en friet. Wat wil je nog meer?'

Ze waren heerlijk - dik en bloemig, doordrenkt van azijn, waardoor de cider zoet en bedwelmend smaakte. Ze merkte dat ze uitgehongerd was. 'Mmm, verrukkelijk,' zei ze met haar mond vol.

'Jij bent verrukkelijk.' Hij gleed met zijn handen over haar dijen en nam haar rok mee. 'Heb je wel eens midden in de nacht gevreeën op een bankje in het park?'

'Hou op.'

'Kan niet - ik moet je hebben. Je bent veel te betoverend...'

Haar eigen ademhaling ging nu ook sneller.

'Kan iemand ons zien?'

'Waarschijnlijk wel.'

Aan de andere kant van het park reden ze de weg weer op. Terwijl ze voorthobbelden blies de wind Stephanies rok op als een ballon. Ze streek hem glad. Haar haren wapperden om haar hoofd en van het ene moment op had ze een woest, fantastisch en heerlijk geluksgevoel. Ze was licht en stralend en mooi. Troy kuste haar. Nu wist ze zeker dat Madeleine gelijk had. Carpe diem. Je moest een beetje lol hebben wanneer dat maar kon.