18

Meester Jarvis Jarnes presenteerde zich voor het gerechtshof op de enig mogelijke manier – vermetel. Hoewel de rechter, de edelachtbare Blorr Figawn het niet met zoveel woorden had gezegd, had zijn houding tijdens het laatste proces duidelijk gemaakt dat hij Jarnes liever zag gaan dan komen, en de rechter had een goed geheugen. Jarnes wist zelf niet meer hoeveel vruchteloze acties hij had ondernomen voor het volk van Langri.

De rechter begroette Jarnes gelaten en met gefronste wenkbrauwen. ‘Moet dit echt weer, meester Jarnes?’

‘Het is van het grootste belang, edelachtbare. De bewoners van Langri – ‘

‘Ach, ja, die arme inboorlingen. Als er enige hulp mogelijk was dan verzeker ik u – ‘Hij zweeg even en zei toen streng: ‘Wat is er nú weer?’

‘Een verzoek om een verbod, edelachtbare.’

‘Daar was ik al bang voor.’

‘Het gaat om het gebruik dat Wembling en Compagnie maken van hun concessie op Langri, edelachtbare.’

‘Meester Jarnes, bent u – de woorden zijn van uw eerwaarde opponent en raadsheer van Wembling en Compagnie, meester Khorwiss – weer bezig onbelangrijke dingen buiten proportie op te blazen?’

‘Ik hoop het niet, edelachtbare.’

‘Ik evenmin. U kunt beginnen.’

Zijn beleefde verveling evenaarde die van griffier Wyland, die onder de projectie van de rechter zat. Er waren geen toeschouwers. ‘Ik zal het kort maken, edelachtbare,’ beloofde Jarnes. ‘Ik verzoek het gerechtshof om stillegging van het werk en het opnieuw bezien van de natuurlijke hulpbronnen-clausule in de concessie van Wembling en Compagnie.’

‘Alweer?’ vroeg de rechter beleefd.

‘Het leven van een bevolking van een planeet staat op het spel, edelachtbare. De toestand van de inboorlingen is wanhopig. Ik heb bewijzen – ‘

‘Ik ben me heel goed bewust van die toestand, meester Jarnes. U hebt het herhaaldelijk onder mijn aandacht gebracht, en hoewel ik ongetwijfeld mijn zwakheden en feilen heb, hoort een slecht geheugen daar niet bij. Ik leef evenzeer met die arme inboorlingen mee als ieder ander. Maar ik moet mij houden aan de wet en de regels van het Hoger Gerechtshof. Wat is dit keer de reden van uw verzoek?’

‘Golfbanen, edelachtbare.’

‘Golfbanen?’ herhaalde de rechter ongelovig.

‘Ja, edelachtbare. Wembling en Compagnie zijn van plan een aantal uitzonderlijk grote golfbanen aan te leggen. Het aantal is veel groter dan nodig is voor het recreatiecentrum in aanbouw, en de meeste banen liggen op plaatsen die onmogelijk ver van dat recreatiecentrum vandaan liggen. Ze zijn duidelijk een voorwendsel, edelachtbare. Ze dienen als camouflage om nog meer land in beslag te nemen. Wat de levenskansen voor de bevolking nog meer in gevaar zal brengen. Wembling en Compagnie zijn van plan – ‘

De rechter zwaaide waarschuwend met zijn vinger. ‘De opinie van de raadsheer van de eiser is geen bewijs. Kunt u bewijzen dat het een voorwendsel is?’

‘Tegen de tijd dat de ware bedoeling van Wembling en Compagnie aan het licht komt, zal het te laat zijn om gerechtelijke stappen te ondernemen.’

‘We moeten de situatie beoordelen op basis van de feiten die ons bekend zijn, meester Jarnes. Het project van Wembling en Compagnie is een recreatiecentrum. Ik neem aan dat er geen bezwaar tegen bestaat dat mensen in hun vakantie golf spelen, en het Hoger Gerechtshof heeft bepaald dat de clausule die Wembling en Compagnie toestaat de natuurlijke hulpbronnen van de planeet tot ontwikkeling te brengen, tevens omvat de bouw en exploitatie van een golfbaan. Wat is de nieuwe vraag die u naar voren wilt brengen?’

‘Twee vragen, edelachtbare. Ten eerste, of golfbanen onder de concessie vallen: en zo ja, of golfbanen in dit onredelijke aantal en op deze onredelijke schaal zijn toegestaan. Voor de golfbanen moeten grote stukken bos worden omgehakt, edelachtbare. Met andere woorden, deze golfbanen, die Wembling en Compagnie bouwen met een concessie, die de ontwikkeling toestaat van natuurlijke hulpbronnen, betekenen een zinloze vernietiging van die natuurlijke hulpbronnen.’

‘Hebt u dit onderzocht?’

‘Ja, edelachtbare. Ik kan geen uitspraak vinden die hierop van toepassing is.’

‘Dan zal ik de golfbanen moeten beschouwen als behorende bij het recreatiecentrum en derhalve vallende onder de concessie. Gelooft u mij, mijn sympathie is voor de inboorlingen, maar ik kan de wet niet veranderen om ze te helpen. U zou zich rechtstreeks tot het Hoger Gerechtshof moeten wenden, maar ik betwijfel of ze u zullen aanhoren.’

‘Ja, edelachtbare. Ik zal het in overweging nemen. Zou u dan misschien in overweging kunnen nemen Wembling en Compagnie te bevelen de ecologie van de planeet Langri niet verder te verstoren?’

De rechter aarzelde even. Toen glimlachte hij. ‘Heel slim, meester Jarnes. Zegt u mij eens eerlijk. Is er één enkele activiteit van Wembling en Compagnie die kan worden voortgezet zonder de ecologie van de planeet Langri te verstoren?’

‘Wij willen alleen een stillegging verzoeken van nieuwe activiteiten, edelachtbare.’

‘Zoals golfbanen?’

Zwakjes zei Jarnes: ‘Eh, ja – ‘

‘Ecologie is een groot woord, meester Jarnes. Het dekt zoveel dingen, ook dingen die Wembling en Compagnie al zijn toegezegd door het Hoger Gerechtshof. Als ik Wembling en Compagnie beveel af te zien van een verdere verstoring van de ecologie van de planeet, maak ik dan geen inbreuk op de rechten die hij al heeft? Als een toerist diep ademhaalt, wordt de ecologie daardoor dan niet beïnvloed? Het deel van de atmosfeer dat is ingeademd verandert van zuurstof in kooldioxide. Nee, meester Jarnes. Het Hoger Gerechtshof heeft het recht van Wembling en Compagnie erkend om recreatiecentra te bouwen en te exploiteren op de planeet Langri, en het ligt buiten mijn macht om dat recht aan te tasten. Ik heb medelijden met de inlanders – maar ik moet de wet en de beslissingen van het Hoger Gerechtshof respecteren. Zijn er nog mogelijkheden op het politieke front?’

‘Dat is heel onzeker, edelachtbare. Te veel politici hebben alleen maar belangstelling voor onrecht als ze er politieke munt uit kunnen slaan’

‘Dat is waar,’ beaamde de rechter. ‘Maar de wet heeft één voordeel. Als hij wordt geraadpleegd geeft hij antwoord. Misschien zegt hij dat hij het niet weet, maar praten doet hij.’

‘Maar toch staat de wet toe dat de hele bevolking van een planeet wordt uitgeroeid, opdat Wembling en Compagnie een welvarend recreatiecentrum kunnen bouwen.’

De rechter keek hem fronsend aan. ‘Mmm – een concessie om de natuurlijke hulpbronnen tot ontwikkeling te brengen mag niet de vernietiging van menselijk leven tot gevolg hebben. Als u dat in de vorm van een gerechtelijk verzoek kunt stellen, dan zal ik het onmiddellijk steunen.’

‘Dat probeer ik al maanden, edelachtbare. Het is onmogelijk.’

‘En helaas kan ik, noch enige andere rechter, een uitspraak doen op een verzoek dat u niet kunt indienen. Jammer, maar het is niet anders. Het is zielig voor de inboorlingen – ‘