Hoofdstuk 14

 

 

 

De klop op de deur kwam sneller dan ze had verwacht. Gunden de Forniers haar dan niet eens een paar minuten rust? Het zou haar niet verbazen als ze haar nog verder wilden uithoren. Waarom waren haar ouders gescheiden? Was ze wel of niet met Romain naar bed geweest?

Ze negeerde de eerste klop, maar er werd al snel voor de tweede keer geklopt.

‘Jasmine?’

Het was Romain. Even kwam ze in de verleiding hem mee te delen dat hij haar met rust moest laten, maar de behoefte haar ongenoegen te spuien over het feit dat hij haar had gedwongen mee te gaan naar zijn familie, maakte dat ze haar tranen wegveegde en de deur opendeed.

‘Gaat het?’ vroeg hij, de deur achter zich sluitend.

‘Wat heb jij een vreselijke familie.’

Even observeerde hij haar. ‘Dat ontken ik niet. Maar… weet je zeker dat dit over… mijn familie gaat?’

‘Waarom hield je ze niet tegen?’ vroeg ze bits.

‘Tegen?’

‘Ze waren me gewoon aan het uithoren!’

‘Dat soort vragen stellen mensen iedere dag, Jasmine. Die worden gesteld om iemand te leren kennen.’

‘Ze hoeven me niet te leren kennen!’

‘Ik wilde de antwoorden net zo graag horen als zij. Is dat zo erg?’

‘Wilde je me horen liegen over de reden waarom ik hier ben?’

Hij haalde een hand door zijn haar. ‘Dat niet, wel de rest.’

‘Wat heeft dat voor zin?’

Zwijgend staarde hij haar aan.

‘Nou?’ drong ze aan.

‘Ik weet dat je begint te spinnen wanneer ik in je oor neurie, dat je glimlach anders wordt wanneer ik je vertel dat je mooi bent. Ik weet dat je zou hebben genoten van die motorrit, als je niet krampachtig had geprobeerd er niet van te genieten. En ik zal nooit die blik in je ogen vergeten vlak voordat je –’

‘Houd op!’ Ze hief een hand. Haar hart klopte al veel sneller dan goed voor haar was. ‘Je weet helemaal niets van me, Romain. Niet echt.’

‘Precies. Ik weet dingen die de meeste mensen niet weten, en toch weet ik niet waarom je je man hebt verlaten, waarom je je vader niet meer ziet en waarom het onderwerp kerst je aan het huilen maakt.’

‘Dat zijn nu eenmaal niet de onderwerpen die aan bod komen in een oppervlakkige relatie.’

Hij pakte haar handen en streelde haar knokkels. ‘Ik heb je gezegd dat het me spijt wat ik vanochtend zei.’

Het klonk zo oprecht, dat ze geneigd was hem te vergeven. Maar dat was het probleem met mensen zoals Romain; de ene keer waren ze humeurig en kwetsend, de andere keer te charmant om te weerstaan.

Bovendien mocht ze hem niet vergeven, anders zou ze weer bij hem betrokken raken. ‘Wat mij betreft, kunnen we vrienden zijn. Ik koester geen wrok.’

‘Misschien zou je dat kunnen zeggen alsof je het meent.’ De jongensachtige grijns die hij haar schonk, was te verleidelijk om niet toe te geven.

‘Ik vond de afgelopen nacht ongelooflijk, oké?’ zei ze met een diepe zucht. ‘Ik heb nooit eerder zoiets meegemaakt. De manier waarop ik naar je verlangde, de manier waarop je me aanraakte –’

‘Nu komen we ergens,’ onderbrak hij haar lachend.

‘Ik ben nog niet klaar. Ik heb genoten van wat we hebben gedaan, maar het beangstigde jou enorm. Je wilde me uitsluiten. Dat is geen punt. Ik ben bereid dat te vergeten. Ik ben niet naar Louisiana gekomen om iets met jou te beginnen, of met wie dan ook. Maar vertel me in hemelsnaam waarom ik met de kerstmaaltijd moet aanzitten bij jouw ouders?’

Hij legde een hand onder haar kin en dwong haar hem aan te kijken. ‘Je bent hier, omdat ik wist dat ik je nooit meer zou zien als ik je liet gaan.’

Verbaasd staarde ze hem aan. ‘En is dat niet precies wat je wilt?’

‘Nee.’

‘Maar in zekere zin haat je me.’

‘Ik haat je niet.’

‘Maar je mag me niet.’

‘Op dit moment mag ik niemand, inclusief mezelf.’ Hij liet zijn duim over haar onderlip gaan. ‘Maar ik verlang naar je,’ voegde hij er zacht aan toe. ‘Daar bestaat geen twijfel over.’

Op het moment dat hij haar kuste, besefte ze dat ze zich moest terugtrekken, maar ook dat dat het laatste was wat ze wilde. Dus liet ze het nog een seconde toe, slechts een seconde. Maar ze had haar armen al om zijn hals geslagen.

‘T-Bone?’

De stem van zijn moeder maakte een einde aan hun kus. Gelukkig riep Alicia hem vanuit de gang, niet vlak naast de deur.

‘En ik mag jou ook niet, als je dat maar weet,’ fluisterde ze hijgerig.

‘Het liefst had ik je hier genomen, in het toilet van mijn ouders,’ fluisterde hij terug, waarna hij de deur opende en wegliep.

 

De rest van de maaltijd probeerde ze zo weinig mogelijk contact te hebben met Romain. Een gesprek met Susan en Tom was verre van aangenaam, maar ze mocht Romains ouders, en de kinderen van Susan waren schattig. Bovendien bood het haar afleiding van de stormvloed aan emoties die haar teisterde: van hevig verlangen tot de angst om een vergissing te begaan die haar leven omver zou gooien. Ze hoopte dat Romains familie de spanning tussen hen niet had opgemerkt, maar ze wist dat Susan hen zo nauwlettend observeerde dat het haar niet kon ontgaan.

Na de afwas besloot Jasmine een paar telefoontjes te plegen. Hoewel ze zelden kerst vierde bij een van haar ouders, voelde ze zich verplicht om hen een prettig kerstfeest te wensen. En Skye en Sheridan zouden zich afvragen waarom ze niets meer van zich had laten horen.

‘Mag ik gebruikmaken van uw telefoon?’ vroeg ze Alicia. ‘Gisteren heeft iemand mijn tas gestolen, dus ik kan u niet betalen voor de telefoontjes, maar ik beloof u dat ik een cheque zal sturen, voordat de telefoonrekening komt.’

Alicia sloeg even een arm om haar schouders. ‘Ik maak me niet druk over de rekening, schat. Ik breng je wel even naar de studeerkamer van mijn man. Daar heb je wat privacy.’ Ze leidde Jasmine naar een vertrek met een muurvullende boekenkast, een bureau en twee gemakkelijke stoelen aan weerszijden van een koffietafel. Ze wees op een telefoontoestel. ‘Je kunt die gebruiken. Ik roep je wel als het toetje klaar is.’

‘Dank u.’

Vlak voordat ze de kamer verliet, keerde Alicia zich nog even naar haar toe. ‘Ik ben zo gelukkig om mijn zoon in het gezelschap te zien van zo’n leuke vrouw.’

Ze had er begrip voor dat Alicia haar zoon lang genoeg had zien lijden. Waarschijnlijk hoopte ze dat de aanwezigheid van Jasmine een keerpunt in zijn leven zou betekenen, en dat bezorgde haar een nog groter schuldgevoel over de leugens die ze had verkondigd. De hoop die ze deze vrouw gaf, was vals. Ze trok Romain juist weer mee terug naar het verleden en hielp hem helemaal niet met zijn herstel. Wanneer ze eenmaal terug was in Sacramento, zouden ze allemaal blij zijn als hij er niet erger aan toe was dan daarvoor.

‘Romain is sterk. Hij zal zich wel redden,’ zei ze in een poging zowel zichzelf als zijn moeder te overtuigen.

‘Hij heeft een goed hart, een echt goed hart. Als je hem… maar een kans wilt geven…’

Zijn moeder doelde op tijd, geduld en liefde. Maar Jasmine was niet bereid haar hart te offeren aan een risicovolle man als Romain. Doelbewust koos ze voor veilige mannen met een rustig karakter, mannen die niet iedere dag met kwaadheid of frustratie werden geconfronteerd. Na wat ze met haar ouders had meegemaakt, had ze die veiligheid nodig. Maar dat kon ze niet aan zijn moeder uitleggen zonder de ware reden van haar komst naar Louisiana uit de doeken te doen, dus glimlachte ze slechts en knikte.

Nadat Alicia was vertrokken, liet Jasmine zich met een zucht in een stoel vallen. Eerst zou ze haar vriendinnen bellen.

Skye nam heel snel op. ‘Hallo?’

‘Ik ben het.’

‘Jasmine! Ik heb al de hele dag geprobeerd je te bereiken.’

‘Jij ook prettig kerstfeest.’

‘Prettig kerstfeest. Maar ik ben ongerust geweest. Waar zit je?’

‘In Mamou.’

‘Ik hoop echt dat je kerst niet alleen doorbrengt in een hotelkamer.’

‘Nee, ik ben thuis bij een… vriend, of liever gezegd een kennis.’

‘Een vriend?’

‘Trek geen al te haastige conclusies. Hij is betrokken bij mijn onderzoek, dat is alles.’

‘Hoe oud is hij?’

‘Vijfendertig, zesendertig, zoiets.’

‘Dus van jouw leeftijd.’

‘En wat wil je daarmee zeggen?’

‘Het moet wel een heel aardige man zijn dat hij je meeneemt naar zijn huis voor kerst.’

En naar zijn bed. Maar daarom was hij nog niet de prins op het witte paard. ‘Hij is aardig genoeg om me mee te laten genieten van kerst met zijn familie.’

‘Dus hij is getrouwd?’

‘Ik heb het over zijn ouders. Hij is weduwnaar.’

Even was het stil aan de andere kant van de lijn. ‘Is er een vonk overgeslagen?’ vroeg Skye uiteindelijk.

‘Nee,’ antwoordde ze, maar ze moest glimlachen. Waarschijnlijk had ze zelden een grotere leugen verkondigd. Romain was de enige man die haar had doen afvragen of zelfontbranding mogelijk was. ‘Waarom vraag je dat?’

‘Het gebrek aan details wekt mijn wantrouwen. Er is iets gaande, anders had je me direct wel verteld hoe je hem hebt ontmoet en op wat voor manier hij betrokken is bij je onderzoek.’

‘Er is niets gaande tussen ons.’

‘Dat is jammer,’ reageerde Skye na weer een lange stilte, ‘maar ik neem aan dat het zo beter is, want ik zou niet willen dat je zo ver weg gaat wonen. Ik zou je te veel missen. En zonder jou zouden we De Laatste Linie niet kunnen runnen.’

‘In de korte tijd dat ik hier ben, zal ik echt niemand ontmoeten.’

‘Heb je het geld ontvangen dat ik je heb gestuurd?’ wilde Skye weten.

‘Nog niet. Ik ga het ophalen als ik in New Orleans ben.’

‘Ik veronderstel dat de politie je tas niet heeft gevonden?’

‘Nee, en ik betwijfel of ze hem nog terugvinden.’

‘Waarschijnlijk niet, maar het zou wel prettig zijn.’

Net op het moment dat Jasmine haar wilde vragen of ze wat van Sheridan had gehoord, viel haar blik op een prop papier in de prullenbak. Een tweede blik bevestigde dat er grote rode letters op stonden. Het handschrift bezorgde Jasmine kippenvel.

‘Jasmine?’

Ze boog zich naar voren om de prop uit de prullenbak te pakken. ‘Ik moet nu ophangen.’

‘Nu al?’

Met trillende hand streek ze het briefje glad. Het bleek met bloed te zijn geschreven, precies zoals het briefje dat ze zelf had ontvangen. Er stond: ‘Nu sta jij voor schut.’

Ze doorzocht de prullenbak en vond de bijpassende enveloppe. Net als het pakje dat bij haar thuis was afgeleverd, was het gepost in New Orleans en stond er geen afzender op. De naam van de geadresseerde, die in blauwe inkt was geschreven, was keer op keer overgetrokken, wat ook vertrouwd was.

‘Mr. Romain Fornier,’ las ze.

‘Wat zei je?’ vroeg Skye, maar een geluid trok Jasmines aandacht en ze keerde zich naar de deur toe.

‘Ik geloof niet dat dat aan jou is geadresseerd,’ beet Tom haar toe.

‘Geef antwoord, Jasmine,’ drong Skye aan.

‘Ik bel je terug.’ Ze hing op, terwijl Tom met uitgestrekte hand op haar af liep.

‘Mag ik?’

Ze was niet van plan het briefje dat ze net had gevonden uit handen te geven. ‘Nee,’ reageerde ze, het briefje achter haar rug houdend.

Zijn wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Je hebt veel belangstelling voor de post van mijn schoonvader, vooral voor iemand die slechts op vakantie is in Louisiana.’ Hoewel hij glimlachte, bezorgde de ondertoon in zijn stem haar een onbehaaglijk gevoel. ‘Waarom vertel je me niet wat je hier werkelijk doet?’

Gezien de brief besloot ze hem de ware reden van haar reis te vertellen. ‘Mijn zus is zestien jaar geleden verdwenen. En vanwege een cryptisch bericht dat hier erg aan doet denken, ben ik hier om uit te zoeken wat er met haar is gebeurd.’

‘Dus je bent van de politie.’

‘Ik werk als forensisch profiler.’

‘Fascinerend werk,’ mompelde hij, maar hij leek niet verbaasd.

‘Soms.’

‘En wat is Romains rol hierin? Buiten het feit dat hij eindelijk iemand heeft gevonden die zijn libido tot leven heeft gewekt.’

Ze negeerde zijn laatste opmerking. ‘Dat weet ik niet precies.’

‘Heeft hij ook een briefje gekregen? Probeert hij de politie ertoe te bewegen om de zaak Adele te heropenen?’

‘Hij heeft niets ontvangen.’ Anders had hij haar dat nu wel verteld. ‘Ik denk niet dat onze correspondent hem weet te vinden. Dat is hiervan de reden.’ Ze hield het papier omhoog. ‘Wat Romain betreft, bestaat er geen relatie tussen Adeles ontvoering en de verdwijning van mijn zus. Hij probeert het verleden achter zich te laten.’

‘Arme Romain,’ merkte hij hoofdschuddend op.

‘Dat klinkt niet erg meelevend.’

‘Hij is niet het type dat medeleven opwekt.’

‘Zelfs niet na alles wat hij heeft doorstaan? Hij is je zwager.’

‘Ik weet heel goed wie hij is. Hij heeft een heel lange schaduw.’ Hij liep naar het raam en staarde naar buiten. ‘Het gaat regenen,’ mompelde hij.

‘Wat bevalt je niet aan Louisiana?’ vroeg ze.

‘Ik voel me hier niet op mijn gemak. Het is familie van Susan en die probeert me altijd te veroordelen.’

Ze gaf geen antwoord. Het was niet haar zaak wat hij wel of niet had gedaan. Aan de hand van Romains opmerking en de manier waarop Tom op haar had gereageerd aan tafel, veronderstelde ze wel dat hij meer aandacht aan vrouwen schonk dan goed was.

‘Je denkt niet dat Moreau Adele heeft vermoord, nietwaar?’ Hij draaide zich naar haar om.

‘Laten we zeggen dat ik opensta voor de mogelijkheid dat het iemand anders was.’

‘En je bent hier om de echte moordenaar te zoeken?’

‘Blijkbaar sta jij ook open voor die mogelijkheid.’

‘Deze briefjes zouden dat zeker suggereren. Er zijn er meer geweest, weet je. Ik heb er thuis ook enkele ontvangen. Deze vent overlaadt de familie ermee in de hoop Romain te schaden.’

Waarom zou dat zo belangrijk voor hem zijn, vroeg ze zich af. ‘Wanneer is dit begonnen?’

Op het moment dat er voetstappen klonken, hief Tom zijn hand om haar het zwijgen op te leggen. Het was Travis. Dat wisten ze, omdat hij iets naar zijn broers riep.

De deur stond op een kier, maar Travis scheen hen niet te hebben opgemerkt, want hij liep langs op weg naar de badkamer. Zodra zijn zoon voorbij was, sloot Tom de deur. ‘Die van ons kwam een maand geleden, na Thanksgiving. Toen ontvingen mijn schoonouders er ook een. De brief die je in je hand houdt, is gisteren gekomen. Mijn schoonvader was erg van streek,’ voegde hij eraan toe. ‘Ik denk dat hij hoopte dat de eerste nep was en dat het daarbij zou blijven.’

Niemand van hen wilde geloven dat de moordenaar van Adele nog steeds vrij rondliep, en ze begreep waarom ze dat dachten. ‘Weet Romain van deze briefjes af?’

Hij maakte een grimas. ‘Natuurlijk niet. Alicia heeft praktisch gedreigd dat ze Susan zou onterven als we er met een woord over zouden reppen.’

‘Misschien is ze bang dat hij achter iemand anders aangaat.’

‘Dat is niet de reden. Dat kan niet.’

‘Waarom niet?’

‘Alicia gelooft niet dat hij Moreau heeft gedood. Niemand in de familie gelooft dat. Zelfs ik niet.’

Verbaasd keek ze hem aan. ‘Maar het moment van het schot is toch gefilmd? Hoe kan het dan dat jullie iets anders geloven?’

Tom liep naar het bureau en pakte een foto van Romain als kleine jongen, waarop hij een hengel vasthield en naast een vis stond die groter was dan hijzelf. ‘Dat ding heeft hij gevangen toen hij tien was,’ zei hij tegen haar. ‘Indrukwekkend, hè?’

‘Goede vangst.’

‘Hij was altijd in alles de beste.’ Hij slaakte een diepe zucht. ‘Het valt niet mee om tegen zo iemand op te boksen.’

Jasmine had al begrepen dat hij en Susan niet het allerbeste huwelijk hadden. Nu vroeg ze zich af hoe slecht het werkelijk was. ‘Wat wil je daarmee zeggen?’

‘Daarmee wil ik zeggen dat ik niet weet wie ik moet steunen. Nu hij van zijn voetstuk is gevallen, kom ik zelf niet zo slecht meer over, en mijn vrouw houdt me ook niet meer steeds voor hoe goed hij is. Ik ben bijna bang hem genezen te zien.’

‘Je beseft dat dat egocentrisch en zielig is, hoop ik.’

Hij glimlachte grimmig. ‘Je begrijpt mijn dilemma.’

Ze legde de foto weer neer. ‘Romain is je zwager, niet je rivaal.’

‘Toch zou ik er alles voor overhebben als Susan net zo’n achting voor me zou hebben als ze ooit voor haar broer had.’

‘Je wint niet haar achting door haar ontrouw te zijn.’ Hoewel ze wist dat ze niet het recht had zoiets te zeggen, kon ze zich niet inhouden. Bovendien hadden ze haar meer dan genoeg persoonlijke vragen gesteld.

‘Ik weet het, maar de schade is al aangericht… Ze zal me toch nooit meer vergeten voor mijn… indiscreties. En soms is de verleiding te groot om te weerstaan. Ik weet niet of ik mezelf ooit nog kan vertrouwen. Het is leuk om even die fantasie te koesteren, om je als een god te voelen, ook al duurt het niet lang.’

En de kwaadheid en jaloezie die zijn affaires bij haar teweegbrachten, bewezen dat het haar iets deed. Het was een dubbele beloning.

‘Neem jou bijvoorbeeld.’

‘Mij?’

‘Je zou te aantrekkelijk zijn om te weerstaan.’

‘Omdat je denkt dat ik met Romain ga. Dat is de verleiding. Je wilt jezelf ervan overtuigen dat je net zo aantrekkelijk bent als hij.’

‘Ben ik dat?’

Jasmine wist dat hij niet de helft van de dingen die hij zei zou zeggen als hij niet zoveel had gedronken, dus ontweek ze zijn vraag. Waarschijnlijk zou hij zich generen zodra hij weer nuchter was. ‘Je bent getrouwd,’ merkte ze vlakjes op.

‘Zelfs als ik dat niet zou zijn, zou dat niets uitmaken, hè?’

Ze negeerde zijn vraag en stelde er zelf een. ‘Wist jij van de illegale huiszoeking bij Moreau thuis?’

‘Nee.’

‘Weet je dat zeker?’

‘Heel zeker.’

‘Pearson Black beweert dat hij niet de enige is die informatie heeft gelekt aan de verdediging. Hij denkt dat jij het kan zijn geweest.’

Tom bracht een hand naar zijn borst. ‘Ik? Hoe had ik iets kunnen lekken wat ik niet eens wist? Ik was daar niet die avond.’

‘Er waren meerdere politieagenten. Een van hen kan je in vertrouwen hebben genomen.’

‘Dat is niet gebeurd. En als ik het had geweten, had ik het niet verteld. Ik hield van Adele. Ik wilde dat haar moordenaar werd gepakt, en op dat moment dacht ik dat Moreau de dader was.’

‘Tot de brieven kwamen.’

‘Tot de brieven kwamen,’ beaamde hij.

‘Als je vrouw niet gelooft dat Romain de trekker heeft overgehaald en Moreau heeft gedood, wat heeft ze dan tegen hem?’

‘Heb je met Romain geslapen?’

‘Heeft dat ergens mee te maken?’

‘Dat is een ja.’

‘Wat dacht je ervan om mijn vraag te beantwoorden?’

Hij grinnikte zacht. ‘Je bent vastberaden. Dat moet ik toegeven.’

‘Ga je het me vertellen?’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Het feit dat hij zich niet wilde verzetten, dat hij de cel in ging terwijl dat niet had gehoeven, als hij zijn best had gedaan. Het feit dat hij een afstand tussen hen heeft geschapen, terwijl ze vroeger zo close waren.’

Ze veronderstelde dat het laatste waarschijnlijk het pijnlijkst was. ‘Waarom is Susan zo overtuigd dat hij Moreau niet heeft gedood? Ik begrijp dat een zekere ontkenning een rol kan spelen, maar als er een opname van is –’

‘Heb je die opname ooit gezien?’ Hij ging op de rand van het bureau zitten en kruiste zijn armen voor zijn borst.

‘Nee, maar ik heb iemand gesproken die hem wel heeft gezien, en die twijfelde niet. Het was een klip-en-klare zaak waarin het verdriet van een vader de overhand kreeg. En Romain wist hoe hij een wapen moest gebruiken.’

‘Hij kan met heel veel wapens overweg, maar hij heeft hem niet doodgeschoten.’

‘Ik heb het zien gebeuren bij veel minder opvliegende mensen,’ merkte ze op.

‘Romain verliest nooit zijn zelfbeheersing.’

Wel toen ze de liefde met elkaar hadden bedreven. Toen was hij even vergeten om kwaad te zijn en zich verdrietig te voelen. Even had hij al zijn zorgen opzij gezet en geleefd. Ze vermoedde dat de vrijheid hem zo vreemd was geweest, dat hij meteen had geprobeerd het geluk dat erna was gekomen kapot te maken. ‘Verdriet kan iemand de das omdoen.’

‘Misschien, maar mijn vrouw liep naast hem toen ze het gerechtsgebouw uit kwamen. Zij heeft het zien gebeuren.’

Haar hart ging onstuimig tekeer. ‘En?’

‘Volgens haar schoot rechercheur Huff zelf.’

Kon dat waar zijn? ‘Als ze gelijk heeft, waarom heeft Romain dan niets gezegd?’

‘Eerlijk gezegd denk ik niet dat hij zich herinnert wat er precies is gebeurd. Hij bevond zich in een emotionele draaikolk. Maar hij zou nooit het risico nemen om een onschuldige voorbijganger te raken om zijn eigen pijn te verzachten. Als je denkt dat hij dat zou kunnen, ken je Romain niet goed.’

‘Heeft Susan hem verteld wat ze heeft gezien?’

‘Natuurlijk. Ze smeekte hem voor het proces, tijdens het proces en zelfs na het proces om de waarheid onder ogen te zien. In die periode was ik zowat doorzichtig. Het enige wat telde was haar broer redden.’

Het zou Jasmine niet verbazen als zijn affaires toen waren begonnen. Op de een of andere manier was het verdrietig en logisch. ‘Maar hij wilde niet luisteren?’

‘Nee.’

‘Wat antwoordde hij Susan?’

‘Hij zei dat hij de schoft had willen neerschieten en dat hij daarom al schuldig was.’

‘Als Huff hem heeft doodgeschoten, waarom heeft hij dat dan niet gezegd?’

Tom veegde een plukje stof van zijn kakibroek. ‘Dat lijkt me nogal duidelijk, nietwaar?’

‘En zijn motief?’

‘Dat is ook nogal duidelijk. Na de gênante vertoning en de vernedering van het proces, wist hij dat hij zijn baan zou verliezen vanwege die geperverteerde schoft en knapte er iets in hem. Nadat hij het schot had gelost en iedereen om Romain samendromde, was hij waarschijnlijk verbijsterd en geschrokken door wat hij had gedaan. En doodsbang.’

‘Zo doodsbang dat hij Romain de schuld op zich liet nemen.’

‘Ik denk niet dat Huff het zo had gepland. Waarschijnlijk had hij niets gepland. Romain maakte het hem gewoon gemakkelijk door te doen wat hij altijd doet.’

‘En dat is?’

‘De moeilijkste weg kiezen.’

‘Maar waarom zou hij dat in die situatie doen?’

‘Dit is wat ik denk. Voor hem zou dat het enige logische zijn. Hij bad om gerechtigheid en dat kreeg hij dankzij Huff. Bovendien had hij de zekerheid dat Moreau andere kinderen geen kwaad meer kon doen. Hij was tevreden, opgelucht en zelfs dankbaar. De dood van Moreau maakte een einde aan de kwestie. Als Romain de gevangenis in moest, was het maar voor twee jaar. Maar als hij zou zeggen dat het Huff was geweest, en ze dat konden bewijzen, zou de rechercheur levenslang krijgen.’

Dit klonk ook verdrietig logisch. ‘Ik wil die opname zien,’ zei ze. ‘Ken je iemand die er een kopie van heeft?’

‘Romain heeft er een. Susan moet zo’n beetje vijftig kopieën hebben. Een jaar lang heeft ze hem er iedere week een gestuurd.’

Ze vroeg zich af of Tom er ook een had. ‘Vertel je me dit omdat je van je zwager houdt of omdat je hem haat?’

‘Een beetje van beide, neem ik aan.’ Hij wreef over zijn gladde kin. ‘Ben je van plan om de anderen te vertellen waarom je hier bent?’

‘Ik denk dat het nergens voor nodig is om iedereen van streek te maken met kerst, denk je ook niet?’

‘Nee, dat denk ik ook niet.’

Misschien was hij niet zo dronken als ze dacht. Met een glimlach raakte ze zijn arm aan. ‘Vergeet het verleden en wees de echtgenoot en vader die je kunt zijn.’

Voordat hij kon reageren, werd er op de deur geklopt. ‘Tom?’

Het was Susan. Jasmine trok haar hand terug en zag Romains zuster de deur openen.

‘Zoek je me?’ vroeg Tom.

Jasmine zag dat hij het ergste verwachtte, maar als Susan het al niet leuk vond om hen samen te zien, liet ze daar niets van merken. ‘Het toetje is klaar.’

Eigenlijk was Jasmine van plan geweest om de informatie die Tom haar had gegeven te laten rusten… voor vandaag. Hoewel ze wist dat ze Romain moest vertellen over de briefjes, leek het haar beter om de familie rustig kerst te laten vieren. Maar ze kon de kans niet laten lopen om Susan te vragen naar de schietpartij. ‘Wat heb je die dag op de trappen van het gerechtsgebouw gezien?’ vroeg ze.

Bedenkelijk keek Susan haar man aan.

‘Ze is een forensisch profiler die de verdwijning van haar zus onderzoekt,’ legde hij uit.

‘Weet Romain dat?’

‘Ja.’

‘Dan zou hij niet willen dat ik je vertel wat ik heb gezien.’

‘Waarom niet?’

‘Omdat dat nu zinloos is. Hij heeft de prijs al betaald. Waarom zou je Huff in moeilijkheden brengen? Dat is wat hij zou zeggen.’

‘En ik zou zeggen dat het belangrijk is, omdat hij en ik weten dat hij misschien de verkeerde heeft doodgeschoten.’

Een schaduw gleed over haar gezicht. ‘Dat baart me zorgen,’ zei ze. ‘Maar ik heb Romain beloofd het met niemand te bespreken.’

Jasmine vond het vreemd, maar ook bewonderenswaardig dat ze zo loyaal was naar haar broer ondanks hun vervreemding. ‘Vertel me dan alleen waar ik een kopie van de opname kan krijgen.’

Susan staarde haar even aan, voor ze verdween en even later terugkwam met een diskette in haar hand. ‘Hier is een kopie,’ zei ze, waarna ze haar echtgenoot bij de arm nam en wegliep.

Toen hun voetstappen niet meer te horen waren, ging Jasmine op het puntje van de bureaustoel zitten. ‘Wat een kerst,’ mompelde ze, en omdat alles toch al bergafwaarts ging, belde ze haar vader.