22. Not in the Day and Not at Night

Ruthie Post had meer met Danny dan met haar vriendinnen en ze was gesteld op zijn vreemde gezinnetje. Haar eigen gezin was in geen enkel opzicht bijzonder. Danny zat in de klas van meneer Hoerger vlak naast haar en hij was de enige andere leerling die kon lezen alsof hij al acht was. Danny woonde drie huizenblokken van Ruthie aan Old Tree Lane. Hij had een eigen kamer, net zoals Ruthie, en zijn grootvader woonde er, en Danny’s tante, die hem opvoedde, en de negerdame, die net een wijkverpleegster was. Ruthies moeder had veel belangstelling getoond voor de negerdame.

‘Ik vraag je alleen maar, Ruthie, of ze lid van de familie is?’

Ruthie zei dat ze dacht van niet. Ze zei dat Clara Williams zong in de Nite Cap, die dé jazzclub was op het Eiland (en Ruthie zei het zoals die dame het zei, met een langgerekt ‘de’). Ruthie zei niet dat ze niet kon zeggen welke huidskleur Clara Williams had, hoewel ze zeker wist dat de dame een negerin was. Ze had negerhaar. Haar haar zag eruit en rook alsof er Glossine in zat, wat Ruthies moeder bij al haar dames gebruikte. Haar huid had geen kleur: het was de kleur van het vet van een varkenskotelet, de opkrullende rand van een muggenbeet als je in bad was geweest. Eén keer, toen Clara Williams op bezoek was, had ze de badkamerdeur niet dichtgedaan en hadden Ruthie en Danny vanuit de gang gekeken hoe ze zich had opgemaakt. Ze tamponneerde haar hele gezicht met foundation, met een spons. (‘Je veegt het eraf als je het met je vingers doet,’ zei Danny. ‘Francisco zegt dat je het zonder een spons evengoed kunt laten, dan smeer je het alleen op je handen.’) Ze deed haar oogleden met een heel klein borsteltje en gebruikte een groter borsteltje voor haar glinsterende bruine poeder en ze spuugde in een klein zwart doosje om haar mascara aan te brengen. Danny begon het uit te leggen en Ruthie gaf hem een por in zijn ribben. Ze wist het al. Ze keek elke ochtend hoe haar moeder het deed. Een dikke kleine blanke jongen hoefde haar niets over wimpers te vertellen. Toen bracht Clara Williams rouge aan en ze keken beiden toe.

Clara Williams knoopte haar blouse open en Ruthie kreeg kippenvel.

Toen ze een volwassen vrouw was en had geleerd door blanke mannen heen te kijken alsof ze er niet waren, had geleerd haar oren dicht te houden voor het gemompel van zwarte mannen die op de buitentrappen zaten en van blanke mannen die op straat voorbijkwamen, hun voorhoofden gebogen over lichte, hete ogen, lang nadat ze de poëzie van Nikki Giovanni uit haar hoofd had geleerd en Angela Davis over vrijheid kon citeren alsof ze in een vorig leven aan de rechterhand van deze zuster had gezeten, als iemand het had over ‘donkere mensen’, dacht ze aan Clara Williams die foundation in haar ronde, kleurloze armen wreef tot ze een rozebruine kleur kregen, een poederdoos uit haar smaragdgroene tasje pakte en haar nu roze armen poederde, van oksels tot vingertoppen, met extra aandacht voor de holten aan de binnenkant van haar ellebogen, en het poeder in haar huid masseerde.

Ruthie en Danny keken hoe Clara Williams de badkamer uit kwam. Ze bracht haar rode lippenstift aan, streek haar wenkbrauwen glad en klapte haar poederdoos dicht. Ze draaide de gouden gesp op haar tasje dicht en Ruthie en Danny trokken zich terug op het kleed in Danny’s kamer. Ruthie was bang dat Clara Williams even bij hen zou kunnen komen kijken en zoog haar ogen vast aan Betty en Veronica in het stripverhaal, die een plezierritje met een auto maakten.