Epiloog

Rafa en Clementine liepen door de tuinen van La Magdalena. Ze waren pas twee maanden geleden verhuisd en toch hadden ze het gevoel alsof ze hier hun hele leven al woonden. Maria Carmela was voor de zomer overgekomen en zat vaak wat te lezen in de kleine met zuilen omzoomde tuin op het bankje waar Violetta altijd graag had gezeten, en Dantes dochters kwamen regelmatig op bezoek met hun echtgenoot en kinderen, die het zwembad wederom met gelach vulden. Ze hadden Koekie in het Polzanze achtergelaten, bij Marina, maar op La Magdalena wemelde het van de zwerfhonden en -katten die Dante had gered, en Rafa en Clementine waren op alle dieren even dol.

De zon hing laag in het westen, waardoor de lucht een doorschijnende kleur roze kreeg en er inktachtig groene schaduwen over het gras vielen. Krekels en nestelende vogels kwetterden er, terwijl ze zich installeerden voor de nacht, luidruchtig op los. De vochtige lucht rook zwaar naar pijnbomen en eucalyptus, en Clementine zoog die geur voldaan in zich op en genoot van de aroma’s van het vreemde land dat ze tot haar thuis had gemaakt. Ze waren bijna bij het deel van de ommuring waar stenen uit gevallen waren, zodat die zo laag geworden was dat je eroverheen kon klimmen.

‘Ik begrijp niet waarom Dante dat stuk niet wil laten repareren,’ zei Rafa, terwijl hij eropaf liep. Hij pakte een losse steen op, gooide die in de lucht en ving hem weer op.

‘Het is een bijzondere plek voor hem, zoveel is wel duidelijk. Heb je niet gezien hoe hij keek toen hij ons vertelde dat we alles met het huis en de tuinen mochten doen, maar dat we deze muur precies zo moesten laten als hij is?’

‘Ik denk dat het iets met Floriana te maken heeft,’ zei Rafa. ‘Maar op de een of andere manier heb ik niet het gevoel dat we kunnen vragen wat precies.’

Clementine kwam aan bij de muur en keek door het gat. Daarachter lagen de heuvels van Toscane er zacht glooiend bij in het oranje licht en in de verte zag ze de rode daken van Herba en de kerktoren die erboven uitsteeg. Plotseling had ze zin om naar boven te klimmen en daar een tijdje te blijven zitten. Het was heerlijk vredig met de wind in haar haar en de zon warm op haar huid.

‘Kom bij me zitten,’ zei ze toen ze een plekje op de stenen zocht. ‘Het is prachtig hier boven.’

Rafa beklom de muur en ging naast haar zitten. ‘Je hebt gelijk, het is een prachtige plek.’ Hij sloeg zijn arm om haar heen en trok haar voorzichtig tegen zich aan. Ze keken hoe de zon langzaam onderging en hoe de kleuren subtiel veranderden naarmate de schemering terrein won op de dag. Op dat moment, ten overstaan van zo veel pracht, wist hij het: zijn ouders hadden precies zo op deze muur gezeten en waren net als zij getuige geweest van de schitterende zonsondergang. De schimmen van het verleden hingen hier nog steeds.

‘Kun jij je Veronica Leppley nog herinneren?’ vroeg hij na een poosje.

‘Natuurlijk.’

‘Zij heeft een keer tegen me gezegd dat ik me pas een heel mens zou voelen als ik mijn zielsverwant gevonden had. In die tijd was ik op zoek naar mijn moeder. Maar nu ik jou heb, besef ik dat ze gelijk had. Dat ik Marina gevonden heb, heeft me mijn identiteit gegeven; ik heb ontdekt wie ik werkelijk ben en waar ik vandaan kom, maar dat ik jou gevonden heb, heeft me een gevoel van heelheid gegeven. Ik heb het gevoel dat jij de cirkel rond maakt – waar ik eindig, begin jij, en waar jij eindigt, begin ik. Begrijp je wat ik bedoel?’

Clementine stak haar kin omhoog en kuste hem in zijn hals. ‘Ik begrijp je helemaal.’

‘Ik hou van je, Clementine. Ik denk dat we hier heel gelukkig zullen worden.’

Ze zuchtte voldaan en dacht aan haar verlangen om te vluchten, maar kon zich nu niet meer herinneren hoe dat precies had gevoeld. ‘Ik hou ook van jou, Rafa,’ antwoordde ze, terwijl ze zich nog dichter tegen hem aan drukte. ‘Er is geen plek op de wereld waar ik liever zou zijn dan hier bij jou.’

De Dawcomb Devlish gazette

DRAMA VAN ‘BAFFLES’ DE ELEGANTE DIEF

NIEUWE RAADSELACHTIGE ONTWIKKELINGEN

De stroom inbraken in de gemeente Dawcomb Devlish, waarbij men het gemunt had op familieschatten in voorname huizen en landelijke hotels, wordt ook wel de ‘Baffles’-zaak genoemd, naar de film over Raffles, de elegante dief. De zaak, die in heel Devon voor angst én vermaak heeft gezorgd, stelde de politie voor een raadsel en heeft nu een dramatische wending genomen.

Als iemand dacht dat deze zaak het hoogtepunt van raadselachtigheid wel had bereikt, dan had diegene het mis. Na een sensationele ommekeer lijkt het erop dat de elegante dief ook een echte gentleman is: hij is zijn onrechtmatig verkregen spullen weer aan het teruggeven.

Het eerste voorwerp dat is teruggegeven was het zilver van de heer en mevrouw Greville-Jones van Cherry Manor, te Salcombe. Afgelopen donderdag kwamen ze tot de ontdekking dat hun zilveren servies ter waarde van 20.000 pond weer op hun eettafel stond met een brief erbij: ‘Het spijt met dat het zilver poetsen zo lang heeft geduurd. Baffles.’

‘Het was alsof de tafel voor een van mijn dineetjes was gedekt,’ zei mevrouw Greville-Jones.

Mevrouw Powell van Watertown Park, te Thurlestone, vond op de vensterbank haar diamanten ring terug: ‘Uw vinger kan weer fonkelen. Goede raad: nooit meer afdoen! Baffles,’ luidde het briefje.

De politie kan er echter niet om lachen. ‘De inbreker vindt het misschien grappig,’ zei rechercheur Reginald Bud, ‘maar wij beschouwen dit als een ernstig geval van inbraak.’

Eén slachtoffer, dat anoniem wenst te blijven, zei erover: ‘Ik laat tegenwoordig mijn voordeur open om het gemakkelijker voor hem te maken, en mijn zoontje van tien zet koekjes en een glas melk voor hem op de keukentafel, voor het geval hij honger heeft. Een beetje zoals voor de Kerstman.’

POLITIE WEDEROM VOOR RAADSEL