Hoofdstuk 8

 

 

 

Santa Catalina, februari 1972

 

 

 

 

‘O Maria, ik kan er niet tegen als ik iemand aardig móét vinden. Jij wel?’ klaagde Sofia, terwijl ze haar tennisschoenen uitschopte en naast haar nichtje in het gras ging zitten.

   ‘Hoe bedoel je?’ vroeg deze.

   ‘Nou, die Eva. Mama zegt dat ik met haar moet optrekken en aardig voor haar moet zijn. Ik haat dat soort plichten.’

   ‘Ze blijft toch maar tien dagen.’

   ‘Dat is tien dagen te lang.’

   ‘Ik heb gehoord dat ze heel mooi is.’

   ‘Pfff.’ De gedachte aan concurrentie maakte Sofia nu al nijdig. De laatste paar maanden had ze al zo vaak moeten horen hoe mooi Eva was. Ze hoopte maar dat haar ouders overdreven om aardig te zijn. ‘Ik begrijp nog steeds niet waarom mama haar te logeren heeft gevraagd.’

   ‘Waarom zou ze dat gedaan hebben?’

   ‘Ze is de dochter van vrienden uit Chili.’

   ‘Komen haar ouders ook?’

   ‘Nee, gelukkig niet. Dan zouden we nog meer verplichtingen hebben.’

   ‘Ik zal je helpen. Misschien is ze wel heel aardig en worden we nog dikke vriendinnen. Wees niet zo somber,’ lachte Maria, die zich afvroeg waarom Sofia zich zorgen maakte. ‘Hoe oud is ze?’

   ‘Van onze leeftijd, vijftien of zestien. Ik weet het niet precies.’

   ‘Wanneer komt ze?’

   ‘Morgen.’

   ‘We kunnen haar samen gaan ophalen. Ik hoop maar dat ze niet al te saai is.’

   Sofia hoopte juist dat Eva wel saai zou zijn. Saai en lelijk. Misschien kon ze haar aan Maria overlaten en werden die twee vriendinnen. Bij Maria voelde iedereen zich op zijn gemak en er was geen reden waarom zij Sofia’s taak niet van haar zou willen overnemen en zich over Eva zou willen ontfermen. Zo is Maria nu eenmaal, bedacht Sofia vrolijk. Ze is er altijd op uit om het iedereen naar de zin te maken. Plotseling zag de komende week er een stuk minder somber uit. Ze zou de hele week met Santi kunnen optrekken, terwijl Maria en Eva zich maar met elkaar moesten zien te amuseren. 

   Toen Sofia de volgende ochtend samen met haar neven en nichten in de schaduw van een van de hoge platanen lag te kletsen en de stem van Neil Diamond uit de openstaande ramen van de woonkamer weerklonk, kwam er een glanzende auto voorrijden. Onmiddellijk stokte het gesprek en was alle aandacht gericht op Jacinto, de chauffeur, die uitstapte en om de auto heen liep om het portier aan de achterzijde open te maken. Zijn gezicht was rood en hij glimlachte. Toen de beeldschone Eva uitstapte, begreep iedereen waarom hij zo’n brede grijns op zijn gezicht had en hij er zo verhit uitzag. Sofia voelde haar maag ineenkrimpen van jaloezie. Ze wierp een blik op haar neven, die plotseling als een meute prairiehonden op hun hurken waren gaan zitten. 

   ‘Puta madre!’ riep Agustin uit. 

   ‘Dios, moet je die haren zien!’ siste Fernando. 

   ‘Ik heb nog nooit een merrieveulen met mooiere benen gezien,’ fluisterde Santi.

   ‘Mijn hemel, jongens, hou je een beetje in. Ze heeft gewoon blond haar – zoveel meisjes hebben blond haar,’ snauwde Sofia geërgerd. Ze stond op. ‘Veeg je mond af, Agustin. Je zit te kwijlen,’ voegde ze eraan toe, waarna ze in de richting van de auto liep. 

   Anna, die met Chiquita en Valeria op het terras had gezeten, liep over het gras naar de zojuist gearriveerde gast die verlegen naast de gehypnotiseerde Jacinto stond.

   ‘Eva,’ zei ze, toen ze dichterbij kwam. ‘Hoe gaat het met je?’

   Eva zweefde naar haar toe. Ze liep niet, ze schreed evenmin. Eva zweefde. Haar lange blonde haren hingen los en golfden om haar smalle gezicht. Volle, donkere wimpers omkransten haar grote zeegroene ogen, waarmee ze nerveus om zich heen keek.

   Wanhopig probeerde Sofia iets aan te merken te hebben op dit schepsel dat ineens als een wolf in schaapskleren voor haar stond en vast en zeker Santi van haar zou gaan afpakken, maar ze was volmaakt. Sofia kon zich niet herinneren dat ze ooit iets mooiers had gezien. Ze zag dat haar moeder Eva innig omhelsde, vroeg hoe het met haar ouders ging en Jacinto opdracht gaf om haar koffer naar de logeerkamer te brengen.

   ‘Eva, dit is Sofia,’ zei Anna, die haar dochter naar voren schoof. Sofia kuste haar en snoof de frisse limoengeur van haar parfum op.

   Eva was langer dan Sofia en erg slank. Ze zag er veel ouder uit dan vijftien jaar. Als er een verlegen glimlach op haar gezicht verscheen, bloosde ze, waarna de kleur een beetje wegtrok om zich over de rest van haar gezicht te verspreiden. Als Eva bloosde werd ze alleen maar nog mooier; haar ogen werden dan blauwer, nog indringender.

   ‘Hola,’ mompelde Sofia zwakjes, waarna haar moeder hun gast naar het terras leidde. Lusteloos liep ze achter hen aan. Ze zag dat de jongens nog steeds toekeken vanuit hun beschutte plek. Maar ze keken niet naar haar; ze keken naar Eva. Allemaal dachten ze eraan hoe het zou zijn om haar te bezitten. 

   Eva was zich bewust van hun zwijgende goedkeuring; ze voelde dat hun blikken haar volgden naar het terras. Ze durfde niet naar hen te kijken. Toen ze ging zitten en haar benen over elkaar sloeg, voelde ze het zweet in haar knieholten en op haar dijen.

   Sofia zat zwijgend naast haar moeder, die samen met Chiquita en Valeria als een stel dweperige schoolmeisjes om de aandacht van Eva vochten. Ze vroeg zich af of ze het zouden merken als ze stiekem zou wegsluipen. Het kon niemand iets schelen of ze iets zei of niet, ze zagen haar niet meer staan. Ze had net zo goed een schaduw kunnen zijn. Ze was lucht voor hen.

   Soledad kwam het terras op met een dienblad, waarop glazen met ijskoude citroenlimonade stonden, die ze begon uit te delen. Toen ze Sofia een glas aanreikte, keek ze haar vragend aan. Sofia liet een zwak glimlachje zien, dat Soledad onmiddellijk herkende en begreep. Ze grijnsde terug alsof ze wilde zeggen: ‘Je bent meer verwend dan goed voor je is, señorita Sofia.’ Sofia klokte de limonade weg, hield vervolgens een ijsblokje in haar mond dat ze verveeld opzoog. Eva’s ogen zochten die van Sofia en er leek iets van een glimlach in door te schemeren. Sofia glimlachte verlegen terug, hoewel het voor haar vaststond dat ze haar niet aardig vond. Ze keek naar de jongens die rusteloos onder de boom heen en weer drentelden in hun slecht verhulde poging om zoveel mogelijk van Eva te zien te krijgen. Toen stond Santi op, gebaarde naar de anderen alsof hij een uitdaging aannam en liep vervolgens zelfverzekerd naar het terras waar de vrouwen zaten. 

   Chiquita wenkte hem om bij hen te komen zitten. ‘Eva, dit is mijn zoon, Santiago,’ zei ze trots. Ze observeerde haar knappe zoon, die zich boog om hun beeldschone gast te kussen en vervolgens in een stoel ging zitten. Er verscheen een glimlach om haar mond, toen ze de zeegroene ogen van Eva zag oplichten en vervolgens verlegen zag wegkijken. 

   ‘Kom je uit Chili?’ vroeg hij met een brede grijns, zodat Eva ruim de kans kreeg om zijn volle lippen en zijn grote, witte tanden te aanschouwen. Sofia rolde met haar ogen. Hij is ook al smoorverliefd, de idioot, dacht ze geprikkeld.

   ‘Ja, uit Chili,’ antwoordde Eva met haar innemende Chileense tongval.

   ‘Uit Santiago?’

   ‘Ja.’

   ‘Nou, welkom op Santa Catalina. Hou je van paardrijden?’

   ‘Jazeker. Ik ben gek op paarden,’ zei ze verheugd.

   ‘Als je het leuk vindt, wil ik je wel te paard de ranch laten zien,’ opperde hij. Toen Sofia bijna zwolg in haar ellende, pakte Santi haar glas limonade uit haar hand, zette het aan zijn mond en nam er vervolgens een slok van. Het feit dat hij op zo’n natuurlijke manier een glas met haar had gedeeld, zou Eva duidelijk maken dat hij van haar was. Ze hoopte maar dat het Eva niet was ontgaan. 

   Santi leunde achterover; hij legde zijn enkel op zijn knie en liet het glas op zijn dij rusten, waar hij het doelloos ronddraaide. Ze spraken over paarden, over het strandhuis van haar ouders in Cachagua en de lange zomernevel die soms tot in de middag boven de kust bleef hangen. Terwijl ze in gesprek waren, boog Sofia zich naar voren om haar glas op te eisen. Haar hand raakte die van Santi toen ze haar glas van hem aanpakte om het laatste restje limonade op te drinken. Maar Santi gaf geen enkel teken van herkenning. Hij leek niet in staat zijn blik los te maken van de hypnotiserende schoonheid van Eva, die hem met een betoverende glimlach aankeek.

   Toen de andere jongens hadden gezien dat Santi zonder enige moeite in de groep werd opgenomen, vermanden ze zich en kwamen ze ook naar het terras. Eva zag de groep gebruinde, hongerige roofdieren vanuit de schaduw opdoemen in de zon en haar bleke lippen trilden van angst. Maar toen ze het terras betraden om aan de honingpot te ruiken en Santi haar een meelevende glimlach toewierp, lachte ze dankbaar terug.

   Maria kwam ook tevoorschijn vanachter de bomen, samen met Panchito en de kleine Horacio, en Paco kwam om de hoek aangelopen met Miguel, Nico en Alejandro, op korte afstand gevolgd door Malena met twee van haar dochters, Martina en Vanesa. Weldra was Eva aan bijna iedereen op de estancia voorgesteld; zelfs de honden voelden zich genoodzaakt zich in haar aura te koesteren en zaten gedwee rondom haar stoel. Alle jongens wilden met haar naar bed, alle meisjes wilden op haar lijken en allemaal stelden ze haar vragen en probeerden ze bij haar in de smaak te vallen. Sofia onderdrukte een geeuw en wilde net wegglippen toen grootvader O’Dwyer met onvaste tred uit de zitkamer kwam gesloft. 

   ‘Wie is dit mooie, jonge ding dat ons met een bezoek heeft vereerd?’ zei hij, met zijn blik op de beeldschone Eva.

   ‘Dit is Eva Alarcon, vader. Ze komt uit Chili en ze blijft een week bij ons,’ antwoordde Anna in het Engels, terwijl ze met een snelle blik probeerde te peilen of hij onder invloed was.

   ‘En, Eva, spreek je Engels?’ vroeg hij kortaf, om haar heen hangend als een dikke mot om een mooie bloem.

   ‘Een beetje,’ antwoordde ze met een sterk accent.

   ‘Voor hem hoef je je niet te schamen,’ zei Anna in het Spaans. ‘Hij woont hier pas dertien jaar.’

   ‘En spreekt nog geen woord Spaans,’ zei Agustin, die snakte naar een beetje aandacht van Eva. ‘Let maar niet op hem, dat doen wij ook niet.’ Hij lachte en zag tot zijn genoegen dat ze ook moest lachen.

   ‘Jullie misschien niet,’ zei Sofia knorrig, ‘maar ik wel. Ik let altijd op hem.’ Santi keek haar fronsend aan alsof hij haar wilde vragen waarom ze er zo chagrijnig bij zat, maar ze wendde haar blik af en glimlachte naar haar grootvader.

   ‘Uit Chili, nietwaar?’ vervolgde Dermot. Hij nam een stoel, die hem door Soledad was aangereikt. Zij voelde aan wat hij van plan was en ze had iedereen een beetje laten opschuiven zodat hij naast Eva kon zitten. Er klonk een hoop lawaai van schuivende stoelen op de tegels voordat Dermot zich in de kleine ruimte die voor hem was vrijgemaakt kon wringen. Vermoeid schudde Anna haar hoofd. Sofia glimlachte geamuseerd. Eens zien of ze tegen grootvader opgewassen is, dacht ze opgewekt bij zichzelf. 

   ‘Wat doe je in Chili?’ vroeg hij. ‘Dank je, meisje,’ mompelde hij tegen Soledad die hem een grote beker ijskoude citroenlimonade bracht. ‘Ik denk niet dat je er een verrassing in hebt gedaan, of wel soms?’ voegde hij eraan toe, terwijl hij aan het glas rook. Soledad, die geen Engels verstond, liep terug naar binnen. 

   ‘Nou, we rijden paard op het strand,’ antwoordde Eva in volle ernst.

   ‘Paardrijden, zeg je?’ zei Dermot, met een goedkeurend knikje. ‘Dat kan in Ierland ook. Wat kun je in Chili doen wat je niet in Ierland kan doen?’

   ‘Raften op de rivier?’ opperde ze met een beleefde glimlach.

   ‘Ratten in de rivier?’

   ‘Ja, we hebben de snelst stromende rivieren ter wereld,’ voegde ze er trots aan toe.

   ‘Lieve help, en die ratten zwemmen daarin?’ Hij grinnikte.

   ‘Ze zijn niet alleen snel maar ook gevaarlijk.’

   ‘Ook nog gevaarlijk? Bijten ze dan?’

   ‘Pardon?’ zei ze, met een hulpeloze blik op Sofia, die had besloten om haar niet meteen te hulp te schieten zoals de rest van haar slijmerige familie. In plaats daarvan haalde ze haar schouders op.

   ‘Wordt er wel op geschoten?’ vroeg hij.

   ‘O ja, er wordt voortdurend opgeschoten.’

   ‘Dan wonen er geen goede schutters in Chili of die ratten moeten sneller zijn dan het licht,’ zei hij, en hij lachte luid. ‘Een rat die sneller is dan het licht. Niet te geloven.’

   ‘Pardon?’

   ‘In Ierland zijn de ratten dik en traag, te veel afval waarvan ze kunnen eten, gemakkelijk doelwit. Ik zou wel eens een schot willen wagen op zo’n snelle rat van jou.’ Op dat moment kon Sofia haar lachen niet langer inhouden. Ze proestte het ineens uit totdat de tranen tevoorschijn kwamen en in haar wimpers bleven hangen. 

   ‘Grootvader, ze heeft het over raften – je weet wel, met die rubberboten over stroomversnellingen varen. Niet ratten!’ zei ze buiten adem, en toen de anderen het doorhadden, barstten ze ook in lachen uit. Eva giechelde en bloosde. Toen ze een verlegen blik op Santi wierp, zag ze dat hij haar zat aan te kijken. 

   Na de lunch stelde Anna voor dat Sofia en Maria samen met Eva bij het zwembad gingen zonnen. Sofia en Maria vergezelden haar naar haar kamer om eerst haar koffer uit te pakken. Het meisje was dolblij met haar kamer, die groot en licht was met twee hoge, openstaande ramen die uitkeken over de appel- en pruimenboomgaard. Door de hitte steeg de geur van jasmijn en gardenia op, die de kamer met hun bedwelmende parfum vulden. Er stond een lits-jumeaux waarover een blauw-wit gebloemde en met lavendel geparfumeerde sprei lag. Ook stond er een sierlijke, houten kaptafel, waar Eva haar borstels en parfum kon uitstallen. De aangrenzende badkamer had een diep bad van email met chromen accessoires, dat helemaal uit Parijs was geïmporteerd.

   ‘Wat een mooie kamer is dit,’ verzuchtte ze, terwijl ze haar koffer openmaakte.

   ‘Ik vind jouw accent zo leuk,’ dweepte Maria. ‘Het klinkt zo charmant zoals de Chilenen Spaans spreken. Vind je niet, Sofia?’ Haar nichtje knikte onverschillig.

   ‘Dank je, Maria,’ antwoordde Eva. ‘Weet je, dit is de eerste keer dat ik op de pampas ben. In Buenos Aires ben ik heel vaak geweest, maar nog nooit eerder was ik op een echte estancia. Het is hier zo mooi.’ 

   ‘Wat vind je van onze neven?’ vroeg Sofia, die op haar rug op het bed lag en haar ene bruine voet over de andere sloeg.

   ‘Ze lijken me allemaal erg aardig,’ antwoordde ze onschuldig.

   ‘Nee, ik bedoel welke je het leukst vindt. Ze vielen allemaal op je – je kunt kiezen wie je wilt.’

   ‘Sofia, dat is lief van je, maar ik denk niet dat je het zo moet zien. Ik ben nieuw hier, dat is alles. Trouwens, ik zou niet weten wie ik het leukste vind, want ik heb amper tijd gehad om ze goed te bekijken.’

   ‘Nou, ze hebben jou anders uitgebreid bestudeerd,’ zei ze, terwijl ze Eva onverstoorbaar gadesloeg.

   ‘Sofia, laat dat arme kind toch met rust. Ze is pas net hier,’ onderbrak Maria hen. ‘Schiet op, doe je badpak aan. Ik stik hier van de hitte.’

   Bij het zwembad lagen de jongens al als een troep leeuwen te wachten totdat Eva in haar badpak zou verschijnen. Met hun verhitte lijven lagen ze te puffen in de zon, terwijl ze met samengeknepen ogen tegen het licht naar de bomen keken. Lang hoefden ze niet te wachten. Toen de meisjes eraan kwamen, fluisterden ze enkele obscene opmerkingen naar elkaar en deden vervolgens alsof ze geen belangstelling hadden en begonnen een gesprek over polo. Verlegen stapte Eva uit haar shorts en wurmde zich uit haar T-shirt, waarna het lichaam van een vrouw zichtbaar werd met volle, ronde borsten, een platte buik, volle heupen en een gladde, bruine huid. Ze voelde dat de jongens haar met hun ogen uitkleedden en met een trillende hand beroerde ze haar badpak om zich ervan te verzekeren dat ze het nog aanhad. Sofia gooide haar kleren op de grond en liep in haar eendenpas – billen naar achteren, buik ingetrokken en haar voeten naar buiten gekeerd. Santi lag op een ligbed naast het hare, van waaruit hij Eva bekeek met de kalme zelfverzekerdheid van een man die weet dat de door hem begeerde vrouw uiteindelijk naar hem toe zal komen. Sofia zag de uitdrukking op zijn gezicht en stak haar onderlip gepikeerd naar voren. 

   ‘Wil je dat ik je rug insmeer?’ riep Agustin vanuit het water.

   ‘Met die koude, natte handen van je zeker?’ lachte Eva, die zich meer op haar gemak voelde, nu ze vriendschap had gesloten met de meisjes.

   ‘Agustin is niet te vertrouwen,’ zei Fernando. ‘Als iemand je rug moet insmeren, ben ík de aangewezen persoon.’ Ze lachten allemaal.

   ‘Nee, dank je.’

   ‘Hier, neem mijn ligbed, Eva,’ zei Santi, terwijl hij opstond. Sofia zag dat Maria al op het andere ligbed had plaatsgenomen.

   ‘Nee, dat hoeft niet…’ begon ze.

   ‘Ik vind het hier toch veel te warm,’ drong hij aan. ‘Er zijn er maar drie. Ik zal er straks nog een paar uit het schuurtje halen.’

   ‘Oké, zoals je wilt,’ zei ze, waarna ze haar handdoek zorgvuldig over het ligbed uitspreidde en ging liggen. Santi zat op de tegels naast haar en kletste met haar alsof ze elkaar al jaren kenden. Hij kon goed met vrouwen omgaan, waardoor hij, in tegenstelling tot zijn neven, snel hun vertrouwen won. Sofia voelde de jaloezie, bitter als gal, vanuit haar maag opkomen. Nadat ze haar zonnebril op haar neus had gezet, ging ze languit in de zon liggen en probeerde niet op hen te letten. 

   Fernando keek toe hoe zijn broer de nieuwe blondine met praatjes probeerde te versieren. Hij hoopte dat ze niet voor hem zou vallen. Wat had Santi toch waardoor alle vrouwen hem zo aantrekkelijk vonden? Hij bad in stilte dat ze zijn manke been zou opmerken en dat ze hem daarom niet meer zou willen. Als hij een meisje was, zou hij ook niet voor iemand met een mank been vallen, dacht hij knorrig bij zichzelf. Hij besloot in het zwembad op haar te wachten. Er moest toch een moment komen dat ze het te warm kreeg en wilde afkoelen, dacht hij, en dan ben ik er klaar voor.

   Rafael had zijn belangstelling verloren en was in de schaduw in slaap gevallen met een tijdschrift over zijn gebruinde gezicht. Agustin was al een paar keer in het water gedoken – hij kon goed duiken – en had een enkele salto laten zien. Ze had naar hem geglimlacht. Ze was ongetwijfeld onder de indruk van hem. Maar nu werd ze weer geheel in beslag genomen door Santi, terwijl ze het liefst ook het water in was gesprongen. Dus hield Agustin zichzelf voor dat hij, net als Fernando, gewoon het moment moest afwachten en als een haai moest blijven rondzwemmen totdat ze eindelijk haar grote teen in het water zou steken. Angel, Niquito en Sebastian hadden de concurrentie getaxeerd en ingezien dat het geen zin had om zich in het strijdgewoel te mengen; ze maakten geen enkele kans. Daarom gingen ze maar een balletje slaan op het tennisveld, dat achter de prikkeldraadomheining als een oven lag te gloeien in de zon.  

   Toen de hitte niet meer te dragen was, drong Eva er bij Sofia en Maria op aan om met haar te gaan zwemmen; de haaien waren te bedreigend om alleen het water in te durven. Toen Eva opstond, was het alsof er een ijzige wind langs de zondoorstoofde rand van het zwembad waaide waardoor iedereen uit zijn siësta wakker werd. Plotseling dook Agustin weer het water in en Fernando deed de crawl, waarbij hij telkens briesend boven water kwam. Sebastian, Niquito en Angel kwamen terug om af te koelen van hun partijtje tennis en Santi zat op de rand met zijn voeten in het water. Alleen Rafael bleef doorsnurken op zijn plekje in de schaduw. De bladzijden van zijn tijdschrift deinden mee op zijn ademhaling. In een hoek van het zwembad hing Sofia te mokken, terwijl Maria en Eva baantjes probeerden te zwemmen in het woeste, wilde water. ‘Wat is er met jóú aan de hand?’ vroeg Santi, die zich in het water had laten vallen en zich bij de chagrijnige Sofia in haar hoekje voegde. 

   ‘Niets,’ antwoordde ze afwerend.

   ‘Mij hou je niet voor de gek,’ zei hij met een glimlach.

   ‘Er is niets aan de hand.’

   ‘O zeker wel. Je bent jaloers omdat je geen aandacht krijgt.’ Zijn groene ogen glinsterden van plezier. ‘Ik heb je de hele dag in de gaten gehouden.’

   ‘Doe niet zo gek. Ik voel me niet zo lekker.’

   ‘Chofi. Je bent een ondeugende jokkebrok, maar je zult altijd mijn allerliefste nichtje blijven.’

   ‘Dank je,’ zei ze, iets vrolijker nu.

   ‘Je kunt toch niet altijd in het middelpunt van de belangstelling staan? Geef een ander ook eens een kans.’

   ‘Luister, dat is het niet. Ik voel me echt niet zo lekker. Het komt door de hitte. Ik denk dat ik even in de schaduw ga liggen,’ zei ze halfslachtig, in de hoop dat hij met haar mee zou gaan.

   ‘Ga je gang,’ antwoordde hij, waarna hij zijn blik op Eva richtte, die sierlijk als een zwaan rondzwom te midden van een groepje opgewonden kwetterende eenden.

 

Die avond besloten de meisjes bij elkaar te slapen. Soledad droeg een stretcher naar Eva’s kamer en zei tegen Sofia dat zij als gastvrouw op de stretcher moest liggen. Altijd ik, dacht ze verontwaardigd, en het was mijn idee niet eens. Maar toen ze in het vaalblauwe licht van de maan, die door het grote open raam naar binnen scheen, lagen te kletsen en ze de zoete, aardse geur van de vochtige pampa opsnoof, kwam ze in een betere stemming en begon ze, of ze het nu wilde of niet, Eva bijna aardig te vinden. 

   ‘Toen ik terug naar huis liep, sprong Agustin ineens vanachter een boom tevoorschijn en drukte zich tegen me aan,’ vertelde Eva giechelend. ‘Ik wist niet hoe ik het had!’

   ‘Het is niet waar!’ riep Sofia uit, verbaasd over de schaamteloosheid van haar broer. ‘Wat deed hij toen?’

   ‘Hij duwde me tegen de boomstam en zei dat hij verliefd op me was.’

   ‘Dat zijn ze allemaal!’ lachte Maria. ‘Kijk maar uit, straks is er geen enkele boom op Santa Catalina nog veilig voor je.’

   ‘Heeft hij je gekust?’ vroeg Sofia hoopvol, terwijl ze wel wist dat Eva niet zou vallen op die gekke Agustin.

   ‘Hij probeerde het wel.’

   ‘Mijn hemel, wat brutaal,’ verzuchtte Sofia.

   ‘En toen we aan het tennissen waren, gaf hij me pas een bal nadat hij er een kus op gedrukt had.’

   ‘Lieve help.’

   ‘Sofia, ik had je dit niet moeten vertellen. Hij is je broer.’

   ‘Jammer genoeg wel. Maria heeft wat dat betreft meer geluk gehad.’

   ‘Ja, Santi is erg knap,’ zei Eva, wier heldere ogen glommen van de opwinding die haar jonge lichaam beheerste.

   ‘Santi?’ Sofia’s hart stond stil.

   ‘Ja, Santi.’

   ‘Die met dat manke been – lang, blond.’

   ‘Ja, die met dat manke been,’ herhaalde ze. ‘Hij is knap en toch ook lief. En zijn handicap maakt hem alleen maar nog aandoenlijker.’

   Sofia had wel kunnen huilen. Je mag niet verliefd worden op Santi, niet op mijn Santi, klonk het luidkeels in haar hoofd. Toen ze iets was gekalmeerd, kwam ze tot een besluit. Ze moest een plan bedenken, ze moest een manier bedenken om te voorkomen dat er een romance tussen die twee zou opbloeien. En dat die zou opbloeien, stond voor haar vast, tenzij ze het onmiddellijk, in dit vroege stadium, in de kiem zou smoren. Ze moest voorkomen dat deze mooie verleidster haar lange, roze nagels in Santi zou zetten. Jammer, ik begon haar net aardig te vinden, dacht ze, maar snel verdrong ze die gedachte.