Ontroerende regels
Paula stak met grote passen het parkeerterrein over en opende het portier van haar auto. Ze liet zich vallen op de bestuurdersstoel. Achteroverleunend sloot ze haar ogen en slaakte een diepe zucht. Daar had ze zichzelf bijna laten gaan. Huilen, daar deed ze niet meer aan. Ze was eroverheen. Toch?
Ze opende de envelop die de vrouw van de administratie haar had gegeven. Toen ze de brief las, vulden haar ogen zich alweer met tranen.
Jade had een vriendin die haar steunde. Een vriendin die zoveel om haar gaf, dat ze haar fout durfde toe te geven. Als meneer Boardman haar niet op andere gedachten had gebracht, dan had deze brief dat wel gedaan.
Ze startte de auto en reed het parkeerterrein af. „O, Lizzie," zei ze en ze beet op haar lip. „Ik mis je zo." De tranen stroomden over haar wangen.