De vrede bewaren
Terwijl Tansy en Andy hun afwezige ouders bespraken, stond Cleo in de hal te treuzelen. Ze friemelde aan haar kleren en probeerde haar vertrek naar school zo lang mogelijk uit te stellen. Achter de gesloten keukendeur zaten haar moeder en haar stiefvader ruzie te maken. Alweer. En Cleo was niet van plan haar moeder alleen te laten als Roy weer zo'n rotbui had.
„Ik maak echt een goeie kans voor die onderbroekenreclame," zei Cleo's moeder smekend. „En het betaalt trouwens best goed."
„Best goed," bulderde Roy. „Het kan maar beter héél goed betalen! Jij met je gat in je hand. Als ik van tevoren had geweten dat jij en die verdraaide kinderen van je me al m'n spaarcenten zouden kosten, dan was ik..."
„Nooit met me getrouwd, wou je dat zeggen?" riep Diana met gebroken stem. „Ik had ook liever werk gehad, hoor. Je weet toch hoe vaak ik auditie heb gedaan."
„Ja hoor," zei Roy sarcastisch. „En als je niet wordt aangenomen, troost je jezelf door de winkels leeg te kopen. Ik kan dit gezin niet in m'n eentje onderhouden. Ik zal het je nog sterker vertellen: ik ben ook niet van plan om dat te blijven doen."
Cleo huiverde. Wat bedoelde hij daarmee? Ging hij weg, net als pap? Als hij ervandoor zou gaan, zou mam weer instorten. Roy was vreselijk als hij in zo'n bui was, maar normaal gesproken viel hij best mee. Ze moest er niet aan denken dat haar moeder weer net zo overstuur zou zijn als toen pap weg was gegaan.
„Dat hoeft toch ook niet," zei Diana haastig. „Max stuurt elke week geld voor de meisjes."
Cleo hoorde een vuist op tafel slaan. „Een schijntje, ja! Het kost me kapitalen om kleren voor die meiden te kopen en Letties paardrijles te betalen. En nu moet Cleo weer naar een of ander duur kamp en..."
Nu was het genoeg. Cleo duwde de keukendeur open. „Schreeuw niet zo tegen mam! Ik ga al niet meer mee op schoolkamp. Als het zoveel geld kost, blijf ik thuis."
Roy draaide zich om en er verscheen een schuldig lachje op zijn pokdalige gezicht. „Ik wist niet dat je nog thuis was," zei hij. „Het is wel goed, jij gaat gewoon mee. Dat kamp zal ons de kop niet kosten, vergeleken bij de rest... Ik moet ervandoor." Hij zweeg even en pakte zijn tas en de krant. „Iemand hier in huis moet toch geld binnenbrengen," zei hij veelbetekenend tegen Diana. Hij verliet het huis zonder hen een kus te geven.
„Gaat het wel, mam?" fluisterde Cleo. „Laat me het kamp nou maar afzeggen en bij jou blijven."
Haar moeder lachte schril. „Nee nee, schat. Het zal je goed doen er eens helemaal uit te zijn."
Ik dacht het niet, dacht Cleo. „Maar, mam..."
„Lieverd, het gaat prima. Prima," hield haar moeder stug vol.
Cleo geloofde er niets van.