„Paula," riep ze. „Ik ben het, Jade."
Paula kwam uit de zitkamer. Ze had erg rode ogen en hield een verfrommeld zakdoekje in haar hand. „Jade? Waarom ben je zo vroeg thuis? En je rok..."
„Ik heb overgegeven," zei Jade.
„Ach, meisje toch," begon Paula bezorgd.
„Kun jij de taxi betalen? Ik heb niet genoeg geld."
Paula liep naar buiten. „Hoeveel is het?" vroeg ze aan de chauffeur.
De chauffeur noemde het bedrag.
„Poeh, dat is niet goedkoop," zei Paula.
„Dat komt door al dat eenrichtingsverkeer in de stad, mevrouwtje. Als ik vanuit The Dangerzone de stad uit wil, moet ik een behoorlijk eind omrijden."
Alsjeblieft, laat haar dat niet gehoord hebben, smeekte Jade. Maar Jades gebeden werden niet verhoord.
Paula drukte snel het geld in de hand van de taxichauffeur. „The Dangerzone!" barstte ze los. Ze greep Jade bij haar bovenarm en trok haar mee naar binnen. „Dat gore, duistere hol bij het winkelcentrum? Ben je daar geweest?"
Jade bedacht dat ze het beste open kaart kon spelen. „En wat dan nog?" protesteerde ze. „Ik ben nu toch thuis? Jij wilt dat ik volwassen word. Dat is precies waar ik mee bezig ben."
Paula's ogen vernauwden zich. „Je kunt ook volwassen worden zonder naar dat soort tenten te gaan!" brieste ze. „Er had wie weet wat kunnen gebeuren."
„Maar er is niks gebeurd," zei Jade.
„Je hebt toch niet voor niets een taxi naar huis genomen?" antwoordde Paula. „Heb je soms gedronken?"
„Nee, helemaal niet!" schreeuwde Jade. „Waarom denk je toch altijd dat ik zulke stomme dingen zou doen?"
Paula drukte zuchtend haar vingertoppen tegen haar slapen. „Dat doe ik niet. Het is alleen... Je bent zo veranderd, Jade. Eerst dat gedoe met je haar en nu ga je naar een kroeg waar mijn eigen kinderen nooit naartoe zouden gaan..."
Jade wilde niets liever dan vertellen dat haar eigen dochter wél naar The Dangerzone was gegaan. Gewoon om te bewijzen dat zij niet de enige was die er genoeg van had als een klein kind behandeld te worden. Waarom zou zij alle schuld op zich nemen? Maar het was niet eerlijk om Andrea te verraden en Paula kon haar nu toch niets maken.
„Als jij je als een klein kind gedraagt, moet ik je ook zo behandelen," verkondigde Paula. „Je gaat dit weekend niet mee op kamp en daarmee uit."
Jade staarde haar aan. Dat kon ze niet menen. Ze móést mee. „Maar dat is niet eerlijk,' begon ze. „Iedereen gaat."
„Iedereen," zei Paula, „behalve jij. Het is je eigen schuld. Ik zal morgen meteen de directeur op de hoogte stellen. En nu naar bed." Paula verdween de zitkamer in en sloeg de deur achter zich dicht.
„Ik haat je!" schreeuwde Jade. „Ik haat je, ik haat je, ik haat je!" Ze draaide zich om en rende met tranen in haar ogen de trap op. Ze gooide de deur van haar kamer open. En bleef doodstil staan.
Bij haar bed stond Nell in haar roze Winnie de Pooh-nachthemdje.
Ze had Jades zilveren spaarpot in haar hand. En die spaarpot was geopend.
„Niet aan mama vertellen. Alsjeblieft niet aan mama vertellen!" fluisterde ze. Jade pakte de spaarpot af en deed het geld dat Nell in haar hand had er weer in. „Ik wilde het alleen maar lenen."
Jade ging op de rand van haar bed naast Nell zitten en sloeg haar arm om haar nichtje heen.
„Waarom, Nell? Je hebt zelf toch geld? Van je oma's heb je nog geld voor je verjaardag gekregen."
Nell snufte. „Op," zei ze.
Jade fronste haar wenkbrauwen. „Dat kan niet," zei ze ongelovig. „Wat heb je dan gekocht?"
„Niks,"antwoordde Nell.
Jade was moe en had er genoeg van. Ze was kwaad op Paula, omdat die zo gemeen tegen haar had gedaan. Ze wilde niet snauwen, maar ze kon zich niet meer inhouden. „O verdorie, Nell. Je hebt het uitgegeven of je hebt het nog; zo simpel is het. En trouwens, je kunt toch niet zomaar geld van anderen pikken. Ga nou maar weer naar bed."
Nell stopte haar duim in haar mond en schuifelde de kamer uit.
„En nooit meer doen," waarschuwde Jade. „De volgende keer zeg ik het, hoor."
„Dat was tof van je, Jade," zei Andrea een uur later. Ze was de kamer binnen gestommeld en had alle lichten aangedaan, waardoor Jade wakker was geworden. „Hartstikke bedankt."
Jade gaapte. „Ik hoop voor jou dat het de moeite waard was."
„En of! De band was geweldig en Hugo heeft me gezoend. Twee keer. Het kon niet beter."
„En voor mij kon het niet slechter," zei Jade en ze zuchtte.
„O, je begint toch niet weer over je ouders, hè?"
Jade schudde haar hoofd. „Doe ik ook niet. Het gaat om Paula. Ik heb huisarrest gekregen toen ze erachter kwam dat ik naar The Dangerzone was geweest. De taxichauffeur versprak zich. Ik mag zelfs niet mee naar Sussex."
„O nee," riep Andrea ontzet uit. „Dat kan ze niet maken! Wat gemeen."
Andrea maakt zich druk om mij? Jade was blij verrast.
„Je móét dit weekend weg. Hannah komt logeren en ze moet in jouw bed slapen."
„Fijn dat je zo met me meeleeft." Jade stond weer met beide benen op de grond. „Je wordt bedankt."