Os manantiales sécanse,

ós robres cáenlle as follas,

pero a túa ialma é plena primadera:

non veu máis que unha aurora.

—

E en vano oies do mundo,

en vano oies da vida...

N'apagará a túa sede o que outros beben

nas auguas maldecidas.

—

Mais cando chegue a tarde do teu día

e chegue o teu outono,

ven hastra a miña tomba paseniño,

e deposita nela os teus remorsos.