Da Catredal campana,

grave, triste e sonora,

cando ó raiar do día

o toque da alba tocas,

no espazo silencioso

soando malencónica,

as túas bataladas

non sei que despertares me recordan.

—

Foron algúns tan puros

coma o fulgor da aurora,

outros cal a esperanza

que o namorado soña,

i á derradeira inquietos,

mitá luz, mitá sombras,

mitá un pracer sin nome,

e mitá unha sorpresa aterradora.

—

¡Ai!, que os anos correron

e pasaron auroras

e menguaron as dichas

e medrano as congoxas.

E cando ora, campana,

o toque da albas tocas,

sinto que se desprenden

dos meus ollos bagullas silenciosas.

—

¡Que xorda e tristemente,

que pavorosa soas

no meu esperto oído,

mensaxeira da aurora,

cando ó romper do día

pausadamente tocas!...

¿En donde van aqueles

despertares de dichas e de groria?

—

Pasaron para sempre;

mais ti, grave e sonora,

i ai!, ó romper do día

ca túa voz malencónica

vés decote a lembrarnos

cada nacente aurora;

e parece que a morto

por eles e por min a un tempo dobras.

—

Da Catredal campana,

tan grave e tan sonora,

¿por que a tocar volveches

a ialba candorosa

desque eu houben de oírte

en bagullas envolta?

Mais ben pronto... ben pronto, os meus oídos

nin te oirán na tarde nin na aurora.