Ca espada asesina

no peito encravada,

o esprito na sombra

i o corpo na lama,

máis negra que a morte,

que a terra máis baixa,

bagullas de sangre

chorando en estaba.

De pronto antre o espeso

da brétema parda

con rara harmonía

salíu unha cántiga...

¡Que fresca e que doce,

que leve e que estraña

soou nas recónditas

cavernas da praia!

Calmouse o meu dore

cal sede ca iaugua

do probe sedento

na fonte se calma.

Nos ollos detidas

quedáronse as bágoas,

namentras inmoble,

suspensa, escoitaba.

De tempos remotos

de edades leixanas,

de noites sereas,

pra sempre acabadas,

aquel cantar tróuxome

non sei que lembranzas,

non mortas... dormentes,

¡quen sabe en que campas!

Coidara que a oíra

nos campos de Italia,

sendo eu quizais reina,

quizais sendo escrava,

na orela do Bósforo

do pazo á ventana...

mais sempre amor fondo

sentindo na ialma.

¿Que estraños soñares

se en min despertaran

do músico incónito

ca sonora cántiga?

¿De anteriores vidas,

cales recordanzas

calmaron a dore

das presentes ansias?

¿Quen pode decilo?

Misterios da humana

fráxil natureza,

naide os espricara;

so sei que sintindo

consolo na ialma

amei desde estonces

a bandolinata.