Formoso campo de Cornes

cando te crobes de lirios,

tamén se me crobe a ialma

de pensamentos sombrisos.

De Cornes lindo lugare,

que cruzan tantos caminos;

anque cuberto de rosas,

as rosas tamén fan guizos.

Antre as pedras, alelises;

antre os toxos, campanillas;

por antre os musgos, violas;

regos, por antre as curtiñas.

Río abaixo está o moíño,

Compostela, río arriba...

Río arriba, ou río abaixo,

todo é calma na campía.

Convidando a meditare,

soan de Conxo as campanas;

beben os bois no teu río

i o sol alegra a escampada.

Das túas casas terreñas

sai fume i os galos cantan...

¡Quen en tan fresco retiro

dirá que as dores fan lama!

Donde hai homes hai pesares,

mais nos teus campos, ña terra,

maxino que os hai máis fondos,

cando te amostras máis leda.

¡Porque eses tríos dos páxaros,

eses ecos i esas brétemas

vaporosas, i esas frores,

na alma triste, canto pesan!

Polas silveiras errante

vexo unha meniña orfa

que triste vai marmurando:

—¡Ña Virxe, quen rosa, fora!

—¿Por que qués ser rosa nena?

—lle preguntei cariñosa.

I ela contesta sorrindo:

—Porque non tén fame as rosas.

Costa arriba, costa arriba,

desandémo—lo camiño,

fuxamos deste sosego,

dos pesares enemigo.

¡Que negro contraste forman,

da natureza o tranquilo

reposo, coas ansias feras

que abaten o inxel esprito!