Ladraban contra min, que camiñaba

casi que sin alento,

sin poder co meu fondo pensamento

i a pezoña mortal que en min levaba.

I a xente que topaba,

ollándome a mantenta,

do meu dor sin igual i a miña afrenta

traidora se mofaba.

I eso que nada máis que a adiviñaba.

Si a souperan, ¡Dios mío!,

—pensei tembrando— contra min volvera

a corrente do río.

—

Buscando o abrigo dos máis altos muros,

nos camiños desertos,

ensangrentando os pés nos seixos duros,

fun chegando ó lugar dos meus cariños

maxinando espantada: «Os meus meniños

¿estarán xa despertos?

¡Ai, que ó verme chegar tan maltratada,

chorosa, sin alento e ensangrentada,

darán en se afrixir... mal pocadiños,

por súa nai mal fadada!»

—

Pouco a pouco fun indo

i as escaleiras con temor subindo,

co triste corazón sobresaltado.

¡Escoitei!... Nin as moscas rebullían.

No berce inda os meus ánxeles dormían

ca virxen ó seu lado.