—¿Con que morre a namorada

¿Por min morre a linda nena?...

¡Nunca!, porque eso non fora

dino da miña nobreza.

Enxugade esas bagullas,

non chorés máis, probe vella,

que a nena das trenzas longas

ben pronto será condesa.

Vamos a darlle esta nova,

vámonos a cabo dela.

E a trote largo camiñan

polo medio da devesa.

—Meu señor.. ¿n'oís os corvos?

Véñen camiño da aldea...

Mirá cal baten as alas...

cal baten as alas negras.

—Deixá que as batan, que é cousa

dos corvos facer tal moestra.

—Señor, señor... ¡como chilan!

¡Que agoreiramente berran!

É porque adiviñan morte,

é que mortandade hai cerca.

—¡Habráia! que Dios acolla

a aquel que deixa esta terra.

—Meu señor, tocan a morto...

¡Ai!, tocan na nosa igrexa...

¡Ña virxe! ¿Quen morrería?

—Non pensés en quen morrera,

pensá, ña vella, tan soio

na vosa filla, que pena.

—Señor, señor.. pouco andamos,

picade, por Dios, espuela,

que ó salir, á mañanciña,

n'había enfermos na aldea

sinón era miña filla,

que tiña o color da terra,

i os pés coma a neve fríos,

i as manciñas coma cera,

i ó redor dos tristes ollos

unhas coma manchas negras.

—Afrixisme co eses ditos,

e aguillóame a impacencia...

Medio condado daría

por salvar a vida dela;

da máis fermosa villana

que hai en toda a redondeza.

Mas se é que a atopase morta,

si tal nos acontecera...

Xa que a matase, hastra a morte

hei de facer penitencia.

Morreu, morreu Mariana,

o conde viuna antre as velas,

mais ela non veu a el,

que antes de chegar morrera.

Morreu como un paxariño,

i antre os lenzos que a rodean

pares un anxel que agarda

que veñan do ceu por ela.

. . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . .

Ninguén soupo que de amores

e que de olvido morrera.

Uns dixeron que unha praga

con ela na tomba dera;

outros contaban que fora

de abafada dunha meiga...

Mais por ela o conde fixo

hastra o seu fin penitencia.