Baixo a prácida sombra dos castaños

do noso bon país,

baixo aquelas frondosas carballeiras

que fan doce o vivir,

cabe a figueira da paterna casa

que anos conta sin fin,

¡que contos pracenteiros... que amorosas

falas se din alí!

¡Risas que se oien nas seráns tranquilas

do cariñoso Abril!

E tamén ¡que tristísimos adioses

se acostuman oír!