—Todo está negro, as sombras envolven a vereda,

e nin o ceo tén ollos, nin o pinar tén lengua.

—

—¡Vamos! Do que hai oculto, ¿quen miden as fonduras?

¡Alma n'habrá que sepa!... ¡Ven!... a noite está escura.

—

—¿Escura?... mais relumbra non sei que luz traidora...

—E un-ha estrela que brila, n'as auguas bulidoras.

—

—¿E non oies que runxe algo onde aquel herbal?

—É o vento que anda tolo correndo antre a fóllax.

—

—Escoita, sinto pasos, e asoma seica un bulto...

—¡Se é un vivo, matarémolo! Non fala se é difunto.

—

—Mais aquí, onde este cómaro, hai unha cova fonda:

ven, e, santos ou deños, que nos atopen ora.