Aqués que tén fama de honrados na vila

roubáronme tanta brancura que eu tiña,

botáronme estrume nas galas dun día,

a roupa decote puñéronma en tiras.

Nin pedra deixaron, en donde en vivira;

sin lar, sin abrigo, morei nas curtiñas,

ó raso cas lebres dormín nas campías;

meus fillos... ¡meus anxos!... que tanto eu quería,

¡morreron, morreron, ca fame que tiñan!

Quedei deshonrada, mucháronme a vida,

fixéronme un leito de toxos e silvas;

i en tanto, os raposos de sangre maldita,

tranquilos nun leito de rosas dormían.

—

—Salvádeme, ¡ouh, xueces!, berrei... ¡Tolería!

De min se mofaron, vendeume a xusticia.

—Bon Dios, axudaime, berrei, berrei inda...

Tan alto que estaba, bon Dios non me oíra.

Estonces cal loba doente ou ferida,

dun salto con rabia pillei a fouciña,

rondei paseniño... ¡Ne—as herbas sentían!

I a lúa escondíase, i a fera dormía

cos seus compañeiros en cama mullida.

Mireinos con calma, i as mans estendidas,

dun golpe, ¡dun soio!, deixeinos sin vida.

I ó lado, contenta, senteime das vítimas,

tranquila, esperando pola alba do día.

I estonces... estonces, cumpreuse a xusticia:

eu, neles; i as leises, na man que os ferira.