Na xa vella baranda

entapizada de hedras e de lirios

foise a sentar calada e tristemente

frente do tempro antigo.

—

Interminable precesión de mortos,

uns en corpo no—máis, outros no esprito,

veu pouco a pouco aparecer na altura

do direito camiño,

que monótono e branco relumbraba

tal como un lenzo nun herbal tendido.

—

Contemprou cal pasaban e pasaban

collendo hacia o infinito,

sin que ó fixaren nela

os ollos apagados e afundidos

deran sinal nin moestra

de habela nalgún tempo conocido.

—

I uns eran seus amantes noutros días,

deudos eran os máis i outros amigos,

compañeiros da infancia,

sirventes e veciños.

Mais pasando e pasando diante dela,

fono os mortos aqueles prosiguindo

a indiferente marcha

camiño do infinito,

mentras cerraba a noite silenciosa

os seus loitos tristísimos

entorno da extranxeira na súa patria,

que, sin lar nin arrimo,

sentada na baranda contempraba

cal brilaban os lumes fuxitivos.