22

Er staan mensen in het appartement. Een meisje van een jaar of twintig en een man, grijzend, met een rode broek en een donkerblauwe polo. Ze kijken naar me alsof ik een monster ben.

Ik heb ze niet binnengelaten. Ze zijn zelf binnengekomen.

De man staat te telefoneren met zijn elleboog hoog in de lucht, hij kijkt om zich heen terwijl hij praat, ijsbeert tussen de tijdschriften en lege flessen en verpakkingen. Het meisje kauwt kauwgom en is druk in de weer met haar smartphone.

De nieuwe huurders.

Aron had de huur van zijn appartement opgezegd. 15 juni moesten we eruit. Is het al 15 juni?

Ik ga rechtop zitten en fatsoeneer mijn haar, maar mijn vingers blijven steken in de warboel. Ik voel korsten op mijn gezicht.

‘Het zou vandaag worden opgeleverd,’ zegt de man. ‘Waar is de vorige huurder?’

‘Sorry?’

‘Aron Reinders. Ik probeer hem de hele tijd al te bellen, maar het nummer is afgesloten.’ De man kijkt bozig om zich heen. ‘Hij zou het leeg en schoon opleveren, was de afspraak.’

Door de openstaande deur komt iemand naar binnen. Een jonge man in een glanzend pak dat hem iets te groot lijkt. Met een verwonderde blik neemt hij de ruimte in zich op. ‘Excuses dat ik wat later ben, ik had problemen met parkeren.’ Hij kijkt mij aan, en kijkt dan langs mij heen naar het bed. Draait zich om naar het keukenblok. ‘Is Aron Reinders er niet? We hadden vandaag een afspraak. 15 juni, negen uur.’ De man haalt een kartonnen mapje tevoorschijn, bladert het door alsof hij zich ervan wil verzekeren dat de datum en tijd kloppen, en legt het op tafel. ‘Excuses, dit had ik niet verwacht,’ zegt de makelaar tegen de man en het meisje. Hij richt zich weer op mij. ‘Waar is hij?’

‘Weg… Ik geloof…’ Ik duw mijn haar achter mijn oren, het blijft niet zitten. ‘Ik geloof dat hij dood is.’ Mijn hart begint harder te slaan. Paukenslagen die mijn ribben uiteendrijven, mijn borst doen openscheuren. ‘Een motorongeluk,’ fluister ik.

Ik sta op van de bank, loop naar het bed, trek mijn weekendtas eronder vandaan en begin mijn spullen in te pakken.

De makelaar is achter me aan gelopen. Hij praat en praat, stelt vragen.

Ik reageer er niet op.

Mijn kleding. Niets is schoon. Ik prop alles in de tas: vuil ondergoed, een verkreukeld shirt dat ik onder een kussen vandaan trek. Sokken, schoenen. Een bh. Mijn laptop ligt onder de salontafel. Ik leg hem boven op de kleding en loop naar het keukenblok waar mijn fototas staat. Loop terug.

De makelaar verheft zijn stem. Hij volgt me door de ruimte als een zoemende bromvlieg, een drammerig insect. Vragen, heel veel vragen. Verwijten.

‘… het laatste woord is hier nog niet over gezegd, ik zal…’

Ik gris Arons autosleutels van het nachtkastje. Pak zijn trui van de grond en vang zijn geur op, snel, vluchtig, dan is hij weer weg. Ik duw het textiel tegen mijn gezicht. Adem in door de dikke stof, adem uit.

‘… ik verzeker u dat ik…’

Ik stop de trui bij de rest en kijk om me heen. Arons riem. Arons boxershort. Ik zou veel meer willen meenemen. Alles, al zijn spullen, ik wil alles meenemen.

Het past niet. Het past niet in mijn weekendtas. Hij gaat niet eens meer dicht.

‘… nogmaals vragen wie u… ik de politie moet…’

Ik schrik van een plotselinge aanraking. Een hand omklemt mijn arm, de makelaar trekt aan me, brengt zijn gezicht dichterbij. Kijkt me aan door een bril met dunne glazen.

Met een schreeuw trek ik me los, vloekend, ik maai om me heen, pak een kunstplant uit de vensterbank en smijt hem van me af.

De man springt weg, steekt zijn handen naar voren om zich af te weren.

Ik werp de hengsels van de weekendtas en de fototassen over mijn schouders en haast me naar de deur. De trap af. Naar buiten toe, de straat op.

Naar nergens.

Naar niets.

De vogels zingen.