Negen

De pijn is erg, maar niet het ergste.

De pijn is te verdragen.

Het is de angst die me verlamt, de allesoverheersende angst dat ze op een dag verdergaan, dat het hier niet bij blijft en ze nog veel harder gaan slaan en schoppen, en dat ik hun trappen dan niet langer meer kan incasseren.

Dat er iets kapot gaat vanbinnen.

Onherstelbaar kapot.

En ik ben bang dat ook dat niet voldoende voor hen zal zijn, dat ze hun agressie dan nog niet genoeg hebben kunnen afreageren en mijn zwakte en breekbaarheid hun vernielingsdrang juist alleen maar verder zullen aanwakkeren.

Er gaan verhalen rond over deze families, over de kinderen maar ook de volwassenen. Ze wonen op de Weteringweg, maar een paar straten bij ons vandaan. Iedereen kent die verhalen.

Het begint altijd met een ruzie over iets onzinnigs, een verkeerd geïnterpreteerd grapje of een verkeerd antwoord op een vraag. Zo’n ruzie loopt dan rap uit de hand, omdat dat is waar ze op uit zijn: ze willen vechten, om zich heen slaan tot de huid op hun knokkels ervan barst en het bloed over hun vuisten stroomt, ze willen schreeuwen tot hun longen rauw zijn en hun ogen uit hun kassen puilen, ze willen angst inboezemen en helemaal los gaan, los van God en los van alles, en steeds meer mensen voegen zich bij hen – ooms, tantes, buren, oudere broers en zussen, huisvrienden, neven en nichten. Steeds bozer en luider, geschreeuw, gehoon, geduw, beledigingen, slaan, schoppen, stenen, flessen, vernielingen, brand, sirenes, ziekenhuisopnames.

Vorig jaar zijn bij een gezin de ruiten ingegooid en later is er brand gesticht in hun schuurtje. Er leefden konijnen in dat schuurtje, die man huisvestte een complete konijnenfamilie daarbinnen, moeders met jongen, maar niemand heeft het daar nog over.

In onze wijk letten ze sowieso niet op zulke dingen als ze kwaad zijn. Dan gaat de beuk erin.