1

We logeren in Sevilla bij Juan, een kennis van Aron die er een boetiekhotel runt. Twee weken geleden, een dag nadat ik Lucien en ’t Fort verliet, zijn we hiernaartoe gegaan. Het is een oud, statig pand met donker gebeitste balkenplafonds en krakende vloeren. In de gangen op de begane grond liggen druk gedessineerde Moorse tegeltjes in warme kleuren, tegen de muren zitten kleurrijke tableaus. Azuurblauw, steenrood, geel, groen. Sevilla is een uitbundige wereld vol nauwe stegen, binnenplaatsen met fonteinen, lawaai, sinaasappelboompjes, siersmeedwerk, geroezemoes en tikkende hakken, de geur van gedroogde ham. In de winter is het minder druk dan in de overige jaargetijden, als de hoofdstad van Andalusië wordt overspoeld door toeristen, maar ook nu is er volop leven.

’s Ochtends, als de eerste zonnestralen tussen de bamboe rolluiken door schijnen, bedrijven we de liefde. Daarna ontbijten we in een van de bars in de wirwar van stegen die samen Barrio de Santa Cruz vormen, of we lopen verder, de Macarena-wijk in.

Terug in het hotel gaat Aron werken. Hij telefoneert, hij mailt, ik zie hem reclameteksten vertalen en dingen regelen.

Ik begin hem steeds beter te kennen – zijn andere kant. Aron is een duizendpoot. Hij onderhoudt een ontzagwekkend groot netwerk zonder dat het hem moeite lijkt te kosten, en dat doet hij allemaal in vier, hooguit vijf uur per dag, terwijl ik Spaans probeer te leren uit een woordenboek en hem zo nu en dan over de rand van mijn boek gadesla.

Soms lokt het mooie licht me naar buiten. Dan pak ik mijn camera en ga de stad in.

Elke gevel is bijzonder. Op elke hoek, in elke steeg en achter elke zuilengalerij ontvouwt zich een nieuw universum dat erom schreeuwt vastgelegd te worden.

Sevilla is de meest overweldigende en kleurrijke stad die ik heb bezocht. Zelfs de eenvoudige stadspanden zijn aangekleed met siersmeedijzer, de portalen versierd met geglazuurde tegeltjes. Sevilla is ook een stad van vogels. Ik zie ze overal: duiven, torenvalkjes, grijze zwaluwen, mussen – ze maken duikvluchten, hoog boven de geglazuurde daken, ze drinken uit de betegelde fonteinen of trippelen rond op de trappen van historische gebouwen. De beste foto’s bewerk ik en bewaar ik op mijn laptop in een mapje dat ik ‘Wings of Sevilla’ heb genoemd. Aron zegt dat ik er een boek van moet maken, dat hij mensen kent in Barcelona die hij aan me wil voorstellen, maar ik vind het daar nog te vroeg voor. Ik wil niet na hoeven denken over de exploitatie van mijn werk, over royalty’s en afkooptarieven. Nu nog niet. De vleugels van Sevilla houd ik voorlopig voor mezelf.