20

Walter was kwaad. Hij was zowel een beheerste als een heerszuchtige man, maar Cynthia kende hem goed genoeg om te weten dat zijn formele, hoffelijke begroeting niet meer dan een dun laagje fineer op zijn woede was.

Hij boog zich voorover om een paar woorden met de chauffeur te wisselen, waarna hij de glazen ruit dichtschoof en zich weer op de leren bank nestelde.

‘Wat heeft dit allemaal te betekenen, Cynthia?’ wilde hij weten.

‘Wat allemaal?’

‘Hou je niet van de domme. Je weet precies wat ik bedoel. Voor je naar de VS ging, hebben we afgesproken dat we zouden trouwen zodra je terug was in Engeland. Maar dan krijg ik nog voor het schip Southampton Water is binnengevaren een verward telegram van je waarin je schrijft dat je het huwelijk tot het nieuwe jaar wilt uitstellen. Waar slaat dat op?’

Cynthia keek hem aan en keek daarna uit het raampje naar de sombere straten van Southampton. Ze wendde zich weer tot hem.

‘Probeer me niet te intimideren, Walter. Er is een aantal redenen. Harriet, bijvoorbeeld. En Kerstmis.’

‘Harriet? Kerstmis? Wat hebben Harriet en Kerstmis ermee te maken?’

‘Ik heb Harriet nog niet verteld dat we gaan trouwen.’

‘Verdomme nog aan toe, dat hoef je haar niet te vertellen. Ze kan toch kranten lezen? Iedereen in Londen, nee, sterker nog, iedereen in Engeland, weet dat we gaan trouwen.’

‘Toch heb ik haar nog niet verteld wanneer. Ik kan geen datum prikken tot ik met haar heb gesproken. Ik wil haar hier niet mee overvallen. Ik kan niet zomaar zeggen: “Dag schatje, hoe was het op school, en, o, ja, ik ga volgende week trouwen.” En...’ haar stem werd wat opgewekter, ‘ik wil naar Frankrijk om Kerstmis te vieren.’

‘Waarom heb je dat niet eerder gezegd? Dat is toch geen probleem? Ik zal Beaupré direct een telegram sturen en hem schrijven dat hij ervoor moet zorgen dat hij alles in de villa in gereedheid moet brengen. We kunnen erheen vliegen, maar er is geen enkele reden dat we er niet heen kunnen als man en vrouw.’

‘Ik wil Kerstmis vieren in mijn eigen huis, in Le Béjaune. Met Barnet.’

Walter zweeg een paar tellen en leek de gasfabriek te bestuderen door het autoraampje toen ze stilstonden voor een stoplicht. ‘Ik heb al laten weten dat dat huis te koop staat. Ik zou niet weten waarom je er geen redelijke prijs voor zou kunnen krijgen, al begrijp ik niet waarom je er zo veel werk aan hebt laten verrichten. Verspilling van tijd en geld.’

‘Wat? Walter, ik heb nooit gezegd dat ik Le Béjaune wil verkopen.’

‘Het heeft geen enkel nut om een huis aan te houden dat je toch niet gebruikt. Als we in Frankrijk zijn, verblijven we natuurlijk in Villa Trophie.’

‘Harriet is dol op het huis en zelfs al gebruik ik het niet, ze zou het me nooit vergeven als ik het zou verkopen.’

‘Harriet, Harriet. Zij is de enige aan wie je ooit denkt. Je hebt dat kind door en door verwend en daar betaal je nu de tol voor. Ik ben niet van plan om mijn plannen in de war te laten schoppen door de nukken van een schoolmeisje. Ze moet leren dat ze moet doen wat haar gezegd wordt. Als ze ouder is, krijgt ze nog tijd genoeg om meningen en wensen te hebben, als ze getrouwd is en haar eigen leven leidt.’

Cynthia wierp een zijdelingse blik op Walters gezicht. Ze wist waarom hij een sneer gaf naar Harriet, hij was gekwetst en het lag in zijn aard om dan uit te halen en anderen te kwetsen. Het draaide niet echt om Harriet, nou ja, tot op zekere hoogte wel. Walter was er de man niet naar om de liefde van een vrouw te delen. Nou, jammer dan. Harriet was haar dochter en hoe erg Walter ook tekeer ging, daar zou geen verandering in komen. ‘Hoor eens, Walter.’ Ze legde een hand op zijn arm. ‘Ik heb een aantal brieven van haar gehad terwijl ik weg was.’

‘Als ze...’

‘Pas op met wat je zegt over Harriet, Walter. Tussen de regels door heb ik gelezen dat ze niet echt gelukkig is op school. Ze heeft de scheiding goed opgevat, maar het heeft haar veel ongemak bezorgd en ze is er zenuwachtig door geworden en weet niet meer goed waar ze aan toe is. Ik geloof niet dat je daar veel begrip voor hebt.’

‘Moet ik begrip hebben voor de zorgen van een tienermeisje? Nou, dat heb ik inderdaad niet. Als jij vindt dat ze het zich allemaal te veel aantrekt, dan moet je haar maar meenemen naar een dokter, naar zo’n zenuwarts. Ik kan wel een goede voor je zoeken, hij zorgt wel dat ze weer met zichzelf in het reine komt.’

‘Dat is helemaal niet nodig. Ze heeft alleen wat tijd nodig om eraan te wennen. En ik ben van plan haar die te geven. Daarom wil ik niet naar de burgerlijke stand, zodra ik terug ben. En daarom wil ik Kerstmis niet in jouw huis doorbrengen. Ik wil niet dat Harriet weet dat ik je maîtresse ben.’

Walter keek haar spottend aan. ‘Alsof ze dat nog niet weet. Zo naïef zijn de meisjes van tegenwoordig niet. Als we getrouwd zijn, ben je niet langer mijn maîtresse en is het niet immoreel om een kamer te delen.’

‘Ik heb al gezegd dat ik niet met je ga trouwen voor de feestdagen. Het spijt me, maar mijn besluit staat vast. Er komt niks van in.’

‘Nou goed, dan kun je een aparte kamer krijgen.’

‘Dan weet ze, of zal ze vermoeden, dat ik over de gang naar jouw kamer sluip, of andersom. Zoiets is heel slecht voor een jong meisje. Nee, Walter, ik ben niet van plan om me te laten dwingen. We kunnen in januari trouwen en daarna ben ik natuurlijk aan jouw zijde en ik weet zeker dat Harriet dat zal accepteren.’

‘Dat is haar geraden ook.’

‘Het zal makkelijker voor haar zijn als we met kerst in ons eigen huis zijn.’

Er school meer dan een kern van waarheid in haar woorden. Harriet was niet echt ongelukkig op school, maar ook niet gelukkig. Cynthia zag geen enkele reden om Walter te vertellen dat Harriet het nooit echt naar haar zin had gehad op kostschool. Ze was een echte huismus en ze had Cynthia gevraagd, toen ze door de echtscheiding van school af moest en naar een andere moest gaan, of ze niet thuis mocht komen wonen om alleen overdag naar school te gaan. Cynthia had resoluut geweigerd in de veronderstelling dat de routine en het gezelschap, om nog maar te zwijgen over de afzondering van een kostschool, beter voor haar was in deze tijd. Nog afgezien van de situatie met Walter. Hoe dan ook, dit was niet meer dan een bedrieglijk betoog. Ze loog tegen Walter omdat ze hem de waarheid niet kon vertellen.

De avond ervoor was ze nog vastbesloten geweest. Ze zou met Walter trouwen, zo snel als hij maar wilde, ongeacht de consequenties. Ze was in slaap gevallen terwijl ze haar toilette voor de bruiloft had gekozen, om vervolgens te worden geplaagd door donkere, angstaanjagende beelden en herinneringen. Die waren zo erg geweest dat ze bij de eerste stralen van het ochtendgloren rechtop was gaan zitten en had geweten dat ze Walter onmiddellijk een telegram moest sturen. Subiet. Ze moest hem vertellen dat ze niet de volgende week konden trouwen, zoals ze van plan waren geweest.

Zodra de Aquitania was aangemeerd, waren Walters bloemen naar haar hut gebracht, wat haar opnieuw een wetende blik opleverde van de stewardess. Cynthia had haar een meer dan royale fooi gegeven, alsof ze wilde proberen zich in een beter daglicht te stellen. Waarom eigenlijk? Wat kon haar het schelen wat een Cunard-stewardess dacht van de bloemen en de juweliersdozen?

Ze had naar zichzelf gekeken in de spiegel op de toilettafel en de donkere wallen onder haar ogen gezien. Ze had zich voorgesteld dat ze vrolijk in Engeland zou terugkomen, dat ze het verleden achter zich kon laten, dat haar huwelijk en echtscheiding tot het verleden zouden gaan behoren en dat ze zich zou verheugen op een nieuw leven als Lady Malreward.

Haar zwaarmoedige stemming had aangehouden toen ze haar laatste bagage inpakte en aan dek ging, haar bontmantel strak om zich heen trekkend tegen de snijdende wind. En daar, alsof hij haar besluit wilde bevestigen, zag ze die man de loopplank aflopen. De man die haar zo aan Ronnie deed denken.

Walter praatte over de regelingen die hij had getroffen en het ongenoegen straalde van hem af. Ze was vergeten hoe boos hij kon worden als hij op enige manier werd tegengewerkt. Met een tikje opluchting hoorde ze hem tegen de chauffeur zeggen dat hij eerst naar haar huis in Henry Street moest rijden. Ze had een hartstochtelijke hereniging met hem in zijn enorme bed verwacht, maar op de een of andere manier leek dat vooruitzicht nu weinig aanlokkelijk.

Hij hielp haar uit de auto, gaf zijn chauffeur opdracht om voor haar bagage te zorgen en toen ze een kuis zoentje op zijn wang drukte, accepteerde hij dat zonder dat er ook maar een lachje bij hem af kon. ‘Ik bel je later wel,’ zei hij. ‘Dan kunnen we samen uit eten gaan.’

De voordeur ging open en Harriet rende de trap af. Walter was onmiddellijk vergeten. Cynthia opende haar armen en protesteerde pas toen Harriets omhelzing de adem uit haar longen perste en haar hoedje schuin op haar hoofd kwam te staan.