24

Het was bijtend koud. Daardoor bleven ze slechts een vijftal minuten bij het verongelukte toestel. Voor Jay Corbo konden ze niets meer doen, en als ze langer bleven, liepen ze zelf het risico op bevriezingsverschijnselen. Op de terugtocht ging het bergaf en ze hadden de wind in de rug. Zelfs met hun bunny boots aan hadden ze moeite om overeind te blijven op de gladde bodem, zodat ze, vooral op het laatste stuk, elkaar dienden te ondersteunen.

Meer glijdend dan lopend bereikten ze het vliegtuig. Net op tijd. Tijdens hun afwezigheid was de wind immers zo fel aangewakkerd dat de Beech Sierra op zijn landingsgestel stond te schudden. Fariman wilde vermijden dat het vliegtuig over de kop zou gaan en taxiede naar de luwte van een rotswand. Hij nam het zekere voor het onzekere en verankerde het toestel met een paar piketten die hij in spleten in de bodem vastzette.

Toen hij opnieuw in de cabine kwam, hielp Samantha hem zijn bunny boots en zijn parka uit te trekken. Zodra hij zich in zijn vliegstoel had geïnstalleerd, overhandigde ze hem een beker dampende koffie. Terwijl hij zijn handen warmde aan de beker, staarde hij, in gedachten verzonken, naar de donkere vlek die het wrak vormde, boven op de helling.

De dood van Jay Corbo had hem sterker aangegrepen dan hij wilde toegeven.

Samantha boog zich naar hem toe en tikte hem bemoedigend op de hand. ‘Weet je zeker dat je toch niet iets wilt eten?’

Hij schudde alleen maar het hoofd.

‘Je hebt sinds vanmorgen niets meer gegeten, J.F. Je weet dat dat in de poolstreken tegen de regels is. Je ademt lucht van min vijfentwintig graden in, en ademt die aan plus vijfendertig graden weer uit. Zo verbruik je heel wat calorieën. Je moet je energiehuishouding op peil houden.’

Fariman gaf geen antwoord, maar wees naar de temperatuurmeter die aangaf dat het in de cabine zeven graden boven nul was.

‘Zal ik dan Crazy Horse Camp oproepen? Ik vind dat de reddingsdiensten lang wegblijven.’

Hij knikte. ‘Ja, doe dat. We kunnen hier geen uren blijven staan.’ Omdat de buitentemperatuur aan het dalen was had hij de motor niet afgezet, uit angst dat, als het nog kouder werd, hij hem niet meer aan de gang zou krijgen.

Samantha zette de radio aan. ‘Crazy Horse. Hier Juliet Kilo Foxtrot Five Two. Ontvangt u mij?’

‘Wij ontvangen u. Spreekt u maar.’

Fariman luisterde naar Samantha zonder dat haar woorden echt tot hem doordrongen. Hij nipte nadenkend van zijn koffie, heen en weer geslingerd tussen woede om Corbo's verraad en besluiteloosheid over wat hem te doen stond. Hij moest zijn broer waarschuwen, zoveel was zeker. Hij had er geen idee van wat de gevolgen voor Technical Audit zouden zijn als aan het licht kwam dat haar directeur betrokken was geweest bij de aanslag op Keystone Canyon. Ook Cast zou aan de tand gevoeld worden. Volgens Samantha beschikte de FBI nu over genoeg middelen om de corrupte vakbondsleider aan het kruis te nagelen, maar Cast was er de man niet naar om zich zomaar gewonnen te geven. Dat hij zich zou verweren, stond als een paal boven water. Desnoods zou hij proberen Fariman in zijn val mee te sleuren. Hoeveel confidentiële gegevens over de Razdi Foundation had Corbo aan Cast prijsgegeven?

Op de console tussen de twee stoelen, waarop het bedieningspaneel voor diverse systemen was bevestigd, lag de minirecorder van Samantha, met de voor Corbo zo bezwarende geluidsband. Corbo was dood. Hem konden ze niet meer vervolgen. In Farimans geest vormde zich een plan.

Samantha beëindigde haar gesprek met Crazy Horse Camp. Ze zette de koptelefoon af en legde die op de console naast de recorder. ‘Het kan nog even duren,’ zei ze. ‘De reddingsdiensten hadden ons nog niet gelokaliseerd.’

Fariman knikte. ‘Dat geeft niet. Terwijl we wachten, kunnen we overleggen hoe we dit voorval aan de buitenwereld zullen presenteren.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Voor de publieke opinie zal het een schok van belang zijn, als blijkt dat in sommige secties de lasnaden van de pijplijn van slechte kwaliteit zijn. Als op de koop toe aan het licht komt dat de directeur van het bedrijf dat in opdracht van de federale regering nota bene toezicht moest houden op de kwaliteit van die lasnaden, bij sabotage aan de pijplijn betrokken is, dan zullen de greenies deze kwestie aangrijpen om de werken te doen stilleggen. Ze zullen eisen dat iedere lasnaad, iedere verticale of horizontale steunpaal, iedere pijler of dwarsligger van iedere brug, iedere klep, ventiel, sluis, pomp of veiligheidsrelais van de duizend tweehonderd zevenenzeventig kilometer lange buis opnieuw wordt gefotografeerd, geïnspecteerd en getest. De voltooiing van de pijplijn zal met meerdere jaren worden uitgesteld. Misschien wel definitief opgedoekt. En dat is nu precies wat hij op het oog had.’

‘Hij? Wie bedoel je?’

‘Hij, zij, ze. Noem hem de man achter de schermen. Wie het is, weten we nog altijd niet. Cast was het om binnenlandse politieke macht te doen. Corbo was het beu dat hij het alleen op papier voor het zeggen had. Ik denk dat ze allebei door die geheimzinnige derde werden gebruikt.’

Samantha schroefde de dop van de thermoskan en schonk hun beiden nog een kop koffie in. ‘En je gelooft nog altijd niet dat je broer er iets mee te maken heeft?’

‘Minder dan ooit,’ antwoordde Fariman met volle overtuiging. ‘Hij heeft er niets bij te winnen. Integendeel.’

‘Dat zeg jij. Bij de FBI zijn ze daar niet zo zeker van. De Trans-Alaskapijplijn was voor de Amerikaanse regering de enige manier om het land uit de klauwen van de OPEC te halen. Als blijkt dat een Iraanse oliebaron tachtig procent van de communicatiemiddelen van Alaska in handen heeft, en dat hij de vennootschap controleert die moet toezien op de correcte uitvoering van de werken, die dan nog van inferieure kwaliteit blijken te zijn, is er reden tot bezorgdheid.’

‘Niet alleen de FBI heeft reden tot bezorgdheid, Sam. Ook mijn broer. Hij heeft meer dan wie ook in Alaska geïnvesteerd.’ Fariman wees naar de taperecorder. ‘Als morgen de werken worden stilgelegd door wat op deze tape staat, is dat zelfs voor hem een zware financiële opdoffer.’ Fariman leunde achterover en zuchtte. ‘Darius en ik zijn broers,’ voegde hij er zacht aan toe. ‘Hij zou nooit iets doen waardoor ik gevaar liep. Voor een Iraniër is de band van het bloed heilig. Voor mij ook. Wat dat betreft, ben ik niet veramerikaniseerd.’

Samantha keek hem een paar ogenblikken doordringend aan, alsof ze zijn geloofwaardigheid wilde peilen. Ze knikte. ‘Wat stel je dan voor?’ vroeg ze.

Fariman wreef nadenkend over zijn kin. ‘Datje de tape niet aan de politie overhandigt. Corbo's daad was er een van persoonlijke wraakneming. Niemand is gebaat bij het in de openbaarheid brengen van wat hierop staat. Ik niet. Jij niet. De FBI niet. En ook de staat Alaska, TAPS of de oliemaatschappijen niet.’ Hij tikte op de taperecorder. ‘Dit gesprek werd op een VHF-frequentie gevoerd, en kon dus alleen op beperkte afstand worden beluisterd. In dit onbewoonde gebied is het heel onwaarschijnlijk dat iemand heeft meegeluisterd. Wat ons betreft, kreeg Corbo een defect aan zijn staartrotor en is hij neergestort.’

‘Wat deed hij hier?’

‘Hij begeleidde ons, omdat hij bang was dat Cast een paar van zijn huurmoordenaars in een Green Giant op ons af zou sturen. Dat verklaart dan meteen waarom hij vlak voor de crash een LAW-raket afvuurde. Een normale handeling voor een piloot die op het punt staat te crashen. Evenals het afsluiten van de brandstoftoevoer.’

‘Als ik die tape niet inlever, riskeer ik mijn baan. Dit is bewijsstukken achterhouden. Het verzwakt onze zaak tegen Cast.’

‘Niets belet je de tape aan je bazen bij de FBI te overhandigen. Hij kan desnoods gebruikt worden om Cast tot bekentenissen te dwingen. Bovendien kun je mij oproepen als getuige. Vergeet niet dat hij gepoogd heeft AAD te chanteren.’

Samantha dacht een ogenblik na. ‘Hoe moet het dan verder met de pijplijn?’

‘Alle verdachte lasnaden worden opnieuw gefotografeerd. Slechte lasnaden worden hersteld. Waar herstellen te moeilijk is, worden de secties van de pijplijn geheel vervangen. Als de werken niet te veel gehinderd worden door de greenies of door bemoeiingen van overheidswege, kan de pijplijn midden van volgend jaar klaar zijn.’

‘En wie betaalt de extra kosten?’

‘De acht oliemaatschappijen van het consortium dat de pijplijn aanlegt.’

‘Voor Technical Audit is dat alvast een goede zaak.’

‘Als je geen rekening houdt met het feit dat drie van haar medewerkers er het leven bij ingeschoten hebben en dat de hele affaire aan het licht is gekomen dankzij een van haar meest plichtsgetrouwe lasnaadinspecteurs.’

‘Ik weet het niet, J.F.. Voor de FBI blijft het feit bestaan dat jouw broer greep heeft op de economie van een Amerikaanse staat via in het buitenland gevestigde vennootschappen.’

‘Als dat het probleem is, ben ik bereid de Razdi Foundation te ontmantelen en te vervangen door op de beurs genoteerde vennootschappen naar Amerikaans recht, met regeringscommissarissen in de Raad van Toezicht’

‘Zal je broer het daarmee eens zijn?’

‘Misschien doe ik het eerst en vertel ik het hem pas wanneer het een uitgemaakte zaak is.’

Samantha knikte. ‘Het lijkt me een goed voorstel. Ik denk wel dat mijn bazen bij de FBI daarmee kunnen instemmen.’

Fariman rekte zich uit in zijn stoel. Zijn gezicht drukte tevredenheid uit. Toen ging hij met een ruk rechtop zitten, alsof hem plotseling iets te binnen schoot. ‘Er is nog één punt dat om opheldering vraagt, Sam.’

‘En dat is?’

‘Je Vietnamverhaal over Corbo. Begrijp me niet verkeerd, Sam. Het is niet dat ik je niet geloof. Maar is het geen merkwaardige samenloop van omstandigheden dat jij jaren geleden in de Lower 48 door de BIA of de FBI naar Fort Hamilton werd gestuurd, dat jij daar op een nogal bijzondere manier met Corbo's wandaden in Vietnam werd geconfronteerd en dat je…’

Ze viel hem in de rede. ‘Wat bedoel je met “bijzondere manier”?’

‘Nou, ja. Door hem maakte je toch kennis met Seymour, de man van je leven.’

Er gleed even een trek van ergernis over haar gezicht. ‘Pff. De man van mijn leven. Als je wist wat er tussen ons is geweest, zou je anders praten. Maar goed. Ga verder.’

‘Welja. Jaren later duik jij in Alaska uit het niets op en help je mij bij een onderzoek naar de dood van twee van mijn werknemers. Diezelfde Jay Corbo blijkt van die nieuwe zaak de spilfiguur te zijn. Ik geloof niet in dat soort van toeval, Sam.’

‘Ik dook niet uit het niets op, J.F. Onze ontmoeting in de Aurora Follies was een logisch gevolg van een normale gang van zaken. Ik werd door het Bureau of Indian Affairs naar Alaska teruggestuurd, vooral om klachten te onderzoeken van de autochtone bevolking, die door de overheersend blanke North State Union van Jack Cast werd geïntimideerd. Dat kwam de FBI goed uit. Die probeerden al jaren bewijzen tegen Cast te pakken te krijgen. De mysterieuze dood van Nolan Kobuk en de aanslag op Keystone Canyon pasten in dat onderzoek. Toen Turner mij de foto's van de aanslag stuurde herkende ik onmiddellijk Corbo als de helikopterpiloot.’ Ze keek hem recht in de ogen. ‘Ik vond het vreemd dat ik Corbo herkende en jij niet, terwijl hij toch jouw naaste medewerker was. Daarom ging ik in eerste instantie met jou mee op expeditie. Om uit te vissen hoeveel je wist en wat jouw aandeel in dat alles was.’

Fariman voelde zich doodmoe worden. Hij zakte onderuit in zijn stoel en deed zijn ogen dicht. Meer en meer was hij zich ervan bewust dat de schuld ook bij hem lag. Dat hij zich in Alaska tot een van de meest vooraanstaande zakenlui had opgewerkt, had hij voor een deel aan Corbo te danken gehad. Dat Corbo zijn boekje soms te buiten ging om concurrenten op hun knieën te krijgen, had hij geignoreerd. Hij had van hem geprofiteerd, zonder dat hij wilde weten hoe Corbo zijn doel bereikte. Zoals de affaire met Texas Air. Daarom had hij Corbo niet herkend op de foto. Had hij dat wel gedaan, dan zou hij aan zichzelf hebben toegegeven dat hij eveneens schuldig was. ‘Ik had het ware gelaat van Corbo eerder moeten onderscheiden,’ zei hij. ‘Niet alleen op de foto, maar veel eerder al. Nu ben ik een van de vele schuldigen die er zonder kleerscheuren van afkomen. Een van those who walk away.’

Samantha leunde opzij en raakte hem aan. ‘Je moet het niet zo zwaar opnemen,’ zei ze. ‘In zekere zin zijn we allemaal schuldig. Wij hebben tenminste nog de verdienste dat we de zaak hebben opgelost.’

‘Als je dat een verdienste kunt noemen.’

‘Toch wel.’ Samantha pakte een streng van haar haar en drukte dat tegen haar bovenlip. ‘Maar ook ik heb nog altijd iets wat mij dwarszit.’

‘O, ja? Wat is dat dan?’

‘De rol die je broer bij dit alles heeft gespeeld.’

Hij draaide zich naar haar toe en masseerde zachtjes haar nek. ‘Mij zit dat ook dwars,’ mompelde hij. ‘Maar dat is iets onder broers. Dat zoek ik zelf wel uit.’

Ze sloot haar ogen en leunde achterover. Toen, alsof ze een beslissing had genomen, ging ze met een ruk rechtop zitten en nam haar kop. ‘Je koffie wordt koud,’ zei ze.

Die uitspraak over koude koffie, besefte Fariman stilaan, was blijkbaar haar manier om aan te geven dat het tijd werd om een ander onderwerp aan te snijden.

Een kloppend lawaai deed hen opkijken. Boven het wrak verschenen twee helikopters. Een Defender van TAPS-Security en een Sikorsky Black Hawk van de Alaska State Troopers. Ze cirkelden in de lucht, als twee aasgieren die op het punt staan de resten van een prooi op te ruimen.