8

Kolonel Turner, het hoofd van TAPS Security, was een meter vijfentachtig. Hij had brede schouders en grote handen, en droeg zijn uniform als een veldtenue, zonder lintjes of ordetekens om zijn rang aan te geven. Zijn status sprak uit zijn kaarsrechte houding en zijn wilskrachtige kaak. Hij deed geen moeite zich te verontschuldigen voor het feit dat hij Fariman na een summier verhoor door twee officieren meer dan een uur onder bewaking in de gang had laten wachten. Hij stopte het rapport dat hij had zitten lezen in een map en knikte naar een van de bewakers bij de deur. Fariman hoorde de klik van een startknop en het zachte gezoem van een opnameapparaat.

‘U bent dus gisteren om elf uur met een DC4 aangekomen in Anchorage?’ vroeg Turner bits.

‘Dat klopt’

‘Waarom bent u niet meteen verder gereisd naar Fairbanks?’

‘Omdat er op dat ogenblik geen vliegtuig beschikbaar was dat ik zelf kon besturen. En omdat ik geen zin had met een lijnvlucht mee te reizen.’

‘Hoe hebt u de rest van de dag doorgebracht?’

‘Ik heb wat rondgelummeld.’

‘Rondgelummeld? Bij vijftien graden onder nul? Hoe? Te voet?’

‘Nee. Met een Sikorsky.’

‘Met een Sikorsky? Dat is een helikopter, neem ik aan. Welk type?’

‘Een HH3. Ze worden ook wel Green Giants genoemd omdat ze zware lasten kunnen transporteren en niet bij de minste windstoot tegen de vlakte gaan. Het toestel waarmee ik vloog, werd door AAD-Anchorage speciaal uitgerust voor reddingsvluchten boven de zee. Ik wilde het zelf uittesten. Die testvlucht was al geregeld van voor ik met vakantie vertrok.’

‘Zo, zo, een testvlucht. Waarheen? Hoelang?’

Fariman haalde de schouders op. ‘Zo'n honderd vijftig minuten. Voor de precieze duur en bestemming kunt u het logboek van de Sikorsky raadplegen.’

‘Lang genoeg dus om Keystone Canyon te bereiken?’

Fariman kon zich met moeite bedwingen. ‘Als ik dat had gewild, ja.’ Hij hoorde achter zich iemand binnenkomen. Hij bedwong de neiging om te kijken.

Turner haalde een kleurenfoto ter grootte van een postkaart uit de map en schoof die met een vingernagel naar de andere kant van het bureau. ‘Is dit een Green Giant van AAD?’

Fariman bekeek de foto. Het identificatiekenteken was niet leesbaar, maar aan het type en de maatschappijkleuren viel niet te twijfelen. ‘Zo te zien wel.’

‘Wie was de copiloot naast u?’

‘Hé, wacht even. Wie zegt dat ik op deze foto de piloot ben?’

‘Kijk nog eens goed.’

Fariman bestudeerde de foto opnieuw. Hij was niet helemaal scherp. De copiloot keek de andere kant op, zodat van zijn gezicht nauwelijks iets te zien was. De piloot zelf had iets bekends, maar dat was vooral te wijten aan de donkere zonnebril en aan de leren flight-jack en baseballpet die van dezelfde kleur en hetzelfde model waren als de vlieguitrusting die hij zelf meestal droeg wanneer hij in de cockpit van een vliegtuig of een helikopter zat.

Met een onverschillig gebaar wierp hij de foto op het bureau. ‘Ik ken geen van beiden, maar het lijkt wel alsof de piloot mij wil imiteren.’

‘Kan het uw tweelingbroer zijn?’

‘Ik heb geen tweelingbroer. Waarom vraagt u dat?’

‘Omdat dit toestel gisteren bij Keystone Canyon werd gesignaleerd.’

‘Ik ben daar gisteren helemaal niet in de buurt geweest. Terwijl de bewuste aanslag in Keystone Canyon plaatsvond, voerde ik een testvlucht uit boven de zee, vergezeld door twee technici.’

‘Als ik aan de hand van deze foto aantoon dat jij in Keystone Canyon was, staan die twee technici van jou mee onderverdenking.’ De onverstoorbaarheid waarmee Turner de ander ongevraagd ging tutoyeren, was angstwekkender dan zijn woorden.

Fariman was een ogenblik als door de bliksem getroffen. Toen barstte hij los. ‘Verduiveld, kolonel Turner. Wat bezielt u? Deze foto is getrukeerd. Hij kan gelijk waar en door om het even wie gemaakt zijn.’

Turner glimlachte, triomfantelijk. ‘Deze foto kan alleen door de saboteurs zelf gemaakt zijn, een paar seconden voor ze door de Green Giant uit de lucht werden geschoten. Samen met deze foto's.’

Uit de map haalde hij nog vier foto's die hij als een goochelaar over het bureau uitwaaierde. ‘Allemaal afkomstig van hetzelfde filmrolletje als de eerste.’ Op drie foto's was de ravage in Keystone Canyon te zien. Op de vierde foto zag Fariman de Sikorsky, met in de open zijdeur de donkere vorm van een man met een raketwerper. Halverwege tekende zich het silhouet af van een naderende raket, achteraan omfloerst met de halo van de steekvlam. Turner zag roze van plezier. ‘Door een speling van het lot is de camera, mét het filmrolletje, onbeschadigd teruggevonden tussen de wrakstukken van de neergeschoten helikopter. Van de twee inzittenden bleef niet genoeg over om hen te identificeren.’ Hij plantte zijn ellebogen op het bureaublad en leunde voorover. ‘Wat denk je van deze stelling: de twee saboteurs werkten voor jou en zodra ze hun opdracht hadden volbracht, werden ze door jou geliquideerd.’

Fariman hoorde achter zijn rug iemand een sigaret aansteken. Hij draaide zich om en keek recht in het grijnzende werkmansgezicht van Jack Cast. Zijn aanvankelijke woede maakte plaats voor koele zelfbeheersing.

‘Daar staat de ware opdrachtgever, Turner. Als er één man iets bij te winnen heeft dat de werken in Keystone Canyon moeten worden overgedaan, dan is hij het. Het is niet de eerste keer dat hij met sabotage en geweld zijn slag probeert thuis te halen.’

‘Let op je woorden, Fariman.’ Casts stem klonk niet echt boos. Hij wist dat hij alle troeven in handen had.

‘Al zes maanden stelt hij alles in het werk om de controle over AAD en Technical Audit naar zich toe te trekken.’

‘Het land zou er alleen maarwel bij varen.’ Cast stak zijn onderlip vooruit en plukte een pluisje tabak weg. ‘De Union stelt zich borg voor de vakbekwaamheid en het gedrag van haar leden.’

De telefoon begon te zoemen, maar Turner maakte geen aanstalten om hem op te nemen. Hij keek van de een naar de ander, als een toeschouwer bij een tenniswedstrijd.

‘Het is niet de eerste keer dat zijn stoottroepen sabotage plegen.’ Fariman sprong overeind en steunde met beide handen op het bureau van Turner, ‘TAPS heeft zijn eigen helikopters, ook twee of drie Sikorsky's HH3. De piloten van TAPS dansen allemaal naar Casts pijpen. Waarom zoekt u daar niet naar de schuldigen? Of bent u bang dat Cast u van zijn betaallijst zal schrappen?’

Turner plantte zijn twee voeten met een bons op de grond en wees naar Fariman. ‘Neem hem mee,’ snauwde hij tegen de bewakers. ‘Zoek de smerigste cel uit en vergeet hem af en toe eten te geven.’

‘Wacht daar nog even mee,’ zei Cast. ‘Hem in de cel stoppen kunnen we altijd nog doen.’

‘Wat?’ Turner keek Cast boos aan. ‘Jij hebt hier…’ De telefoon begon opnieuw te zoemen. Hij grabbelde naar de hoorn. ‘Ja, wat is er?’ Hij haalde diep adem om zichzelf tot kalmte te dwingen. ‘Goed. Verbind hem door.’ Hij zweeg en luisterde. Tijdens het spreken verhief hij zijn stem, maar verder bleef hij rustig. ‘Dit is tegen de regels, meneer de attorney. Ik…’ Hij zweeg, luisterde en stak zijn hand uit om de bewakers die Fariman wilden wegbrengen, tegen te houden. ‘Goed,’ zei hij. Hij schoof zijn stoel achteruit en stond op. ‘Maar dat betekent niet dat ik het onderzoek…’ Hij zweeg weer. ‘Akkoord.’

Hij gooide de hoorn neer en keek Fariman langdurig aan. ‘Dat is het probleem met een kapitalistische democratic,’ zei hij. ‘Je weet nook wie aan de touwtjes trekt: de rijke schurken of de schurkachtige rijken.’ Hij bekeek Fariman, eerder nieuwsgierig dan boos. ‘Je bent een vreemde vogel, Fariman. Ik heb je gegevens laten natrekken. Alles wat ik weet, is dat je ouders kort na hun aankomst in Amerika gestorven zijn. Het is een fabel dat je hebt moeten werken om je studies te betalen, want al van bij het begin voerde je grote sier. Op je achttiende had je al een brevet van piloot en bezatje een eigen vliegtuigje. En toen ik bij de immigratiediensten of bij Foreign Affairs meer aan de weet probeerde te komen over je jeugd in Iran, werd ik afgescheept.’ Hij gebaarde naar de twee bewakers. ‘Voorlopig kan hij gaan. De luchtverkeersleiding van Anchorage heeft bevestigd dat hij inderdaad boven de zee vloog op het ogenblik van de aanslag in Keystone Canyon.’

Een van de bewakers legde een hand op Farimans schouder om hem aan te manen mee te gaan. Fariman rukte zich los. ‘Hoe zit het met Corbo?’ vroeg hij.

‘Die blijft nog een dag of twee in de eel om af te koelen,’ antwoordde Turner. ‘Wegens agressief gedragjegens dienaren van de wet.’ Hij stak het dossier onder zijn arm en beende naar de deur. In de deuropening bleef hij staan. ‘Zij laten je los, Fariman, maar ik niet. Niet voor ik weet hoe de vork in de steel zit.’