22

Het was geen vrije val. De containerloods kantelde over de rand van de afgrond, zodat ze als losse kledingstukken in de trommel van een wasautomaat door de lucht vlogen. Het gebouw denderde langs de helling naar beneden. Dat duurde slechts enkele seconden, maar het leek tot in het oneindige door te gaan. Met een enorme dreun en met het geluid van versplinterend hout kwamen ze tot stilstand.

De pijn kroop als een hete naald door Farimans ruggengraat en verkrampte zijn borst. Hij bewoog zich niet en wachtte tot de pijn wegtrok. In de loods heerste een stilte, die alleen verbroken werd door het tikken van de kantoorklok, die de val had overleefd, en de raspende ademhaling van Tamaku. Samantha, die Fariman nog altijd in zijn armen hield, maakte geen enkel geluid. Voorzichtig bracht hij zijn hand naar haar kin en duwde haar hoofd omhoog om haar aan te kijken. Ze staarde naar een punt op oneindig, met wijdopen ogen. De ogen van Sharon.

Hij kneep haar in de schouders, hard, schudde haar door elkaar. ‘Je gaat niet dood,’ schreeuwde hij haar in het gezicht. ‘Niet weer.’ Toen trilden haar oogleden en de opluchting was groot. ‘Voel je je goed?’ fluisterde hij.

Ze beet op haar lippen. ‘Een beetje duizelig. Het gaat wel over.’

Hij stond op, zijn ruggengraat nog stijf van de pijn, maar toen hij zijn gewicht verplaatste om haar overeind te helpen, voelde hij de loods onder zijn voeten bewegen, alsof die op de rand van een afgrond balanceerde. Hij bevroor. Vermoedelijk waren ze ergens halverwege de helling blijven steken en konden ze ieder ogenblik verder in de diepte verdwijnen. Voorzichtig ging hij op zijn hurken zitten, liet zich op handen en voeten zakken en schuifelde naar de andere kant van de loods. Samantha volgde zijn voorbeeld. Zodra ze aan de andere kant van de loods waren, hield de schommelende beweging op.

Hij verkende de omgeving. De containerloods had de val tamelijk goed doorstaan. De inkomdeur hing boven zijn hoofd. Ze was naar binnen open, maar was buiten bereik. Hij kon de rand van de begane grond zien en het pad dat de loods tijdens de val over de schaarse begroeiing van de helling had gebaand. Tamaku lag bewegingloos in het midden van de loods, iets verder op de helft. ‘Tamaku, hoor je mij?’

De raspende ademhaling stopte en begon opnieuw met een snik.

‘Kom naar deze kant, Tamaku. Maar voorzichtig. Je mag niet opstaan. Kruip plat op je buik hierheen.’

Tamaku draaide zijn hoofd naar hem toe. Zijn gezicht vertrok van de inspanning. ‘Ik kan niet… kan m'n benen niet bewegen.’ Zijn adamsappel ging op en neer, hij slikte: ‘M'n hele onderlichaam lijkt wel verlamd.’

‘Kun je je armen bewegen?’

Tamaku knikte. Zijn lippen gingen open. Uit zijn mondhoek liep een klein straaltje bloed. Hij keek scheel naar het licht boven zijn hoofd. ‘Het is verrekte koud hier,’ fluisterde hij.

Fariman voelde nu ook de kou die langs de open deur naar binnen drong. De parka's en lumberjacks lagen met kapstok en al in de hoek, binnen him bereik. Zonder dat hij iets hoefde te vragen, kroop Samantha ernaartoe. Nu hij beide handen vrij had, maakte hij zijn broekriem los en, terwijl hij die aan een uiteinde vasthield, wierp hij het eind met de gesp naar Tamaku. Hij deed de worp nog twee keer over tot de gesp vlak bij Tamaku's rechterhand lag. ‘Houd je vast, Tamaku.’ Het duurde even voor het tot Tamaku doordrong wat van hem werd verlangd, maar toen hij eenmaal de gesp in zijn handen had, liet hij hem niet meer los. Fariman trok Tamaku naar zich toe en Samantha legde een parka over hem heen en bedekte zijn hoofd met een pelsmuts. Meer konden ze voorlopig niet voor hem doen.

Ze bewogen zo min mogelijk, terwijl ze zich in hun eigen lumberjack werkten en de overblijvende parka's over zich heen trokken. Het enige wat ze konden doen, was wachten op hulp.

‘Fariman?’ Tamaku's stem was niet meer dan een zucht. ‘Het is mijn fout, Fariman. Ik wist van de vervalsingen. Van Thrope. Van bij het begin.’ Zijn lippen vormden woorden, maar brachten nauwelijks geluid voort.

‘Stil maar, kameraad. Ik heb ook schuld. Ik heb dit uitgelokt.’ Fariman dacht aan zijn dubbelzinnige gesprek met Jay Corbo over de radio, waarmee hij had gehoopt het meesterbrein achter de schermen uit zijn tent te lokken. Dat was gebeurd, maar hij bleek sluwer dan Fariman had gedacht.

‘TAPS kwam geen enkele belofte na over milieuzorg…federal inspector in hun macht…’ Het spreken kostte Tamaku almaar meer moeite. ‘We… de Wilderness Society… wilden wachten tot laatste ogenblik…’ Hij hoestte, zijn gezicht vertrok van de inspanning. ‘Met bekendmaken… schokeffect… publieke opinie wakker maken.’ Zijn ogen draaiden weg en tegelijk vloeide alle spanning weg van zijn gezicht.

Samantha streelde hem over de slapen. ‘Goed zo, Tamaku. ‘Haar stem klonk zacht. Ze was verbijsterd. ‘Je hebt meer goed gedaan dan je denkt.’ Ze trok de pelsmuts over Tamaku's verdraaide ogen en kroop dichter tegen Fariman aan.

Fariman drukte zijn neus in haar haar. ‘Het spijt me voor hem, Samantha. Hij was een oprecht man.’

In de kapotte loods, die, zoals het er nu naar uitzag, misschien hun laatste rustplaats zou worden, klonken zijn woorden als een grafrede. Zijn geweten knaagde. Hij bedacht dat hij meer begaan was met het eigen lot en dat van Samantha, dan met dat van de gedrongen eskimo, die gestorven was voor iets waarvan hij dacht dat het zijn plicht was.

Samantha had haar ogen dichtgeknepen. Ze lag met haar armen gekruist en zei geen woord. Een tijd later vielen partikeltjes ijs op zijn voorhoofd en hij bedacht dat als het begon te sneeuwen, ze een meer beschutte plaats zouden moeten opzoeken.

Hij keek omhoog. Aan de rand van de begane grond zag hij twee hoofden met gele BP-helmen op verschijnen. Hun gezichten waren verborgen achter sneeuwmaskers. Hij schudde Samantha bij de schouders. ‘Word wakker, Sam. We zijn gered.’

Een van de twee redders spuwde naar beneden. ‘Zo zullen ze bevriezen,’ zei hij. ‘We moeten ze iets geven waaraan ze zich kunnen warmen.’

‘Daarin heb je gelijk,’ beaamde de ander. ‘Ik heb hier iets dat ze best kunnen gebruiken.’ Hij liet een roodgeverfde jerrycan zien, die hij ondersteboven keerde. Een goudgele vloeistof stortte met een keurige boog omlaag en spatte uiteen op de buitenwand van de loods. Een deel kwam door de open deur op hun lichamen terecht. Ze herkenden de geur van benzine.

Samantha hijgde. ‘God, Fariman. Wat zijn ze van plan?’

Fariman trok haar dichter tegen zich aan. Het einde zou kort zijn. Hij huiverde van angst om wat zou volgen. Tegelijk bewonderde hij het vernuft waarmee zijn tegenstrever hen wilde uitschakelen. In de poolstreken, waar de wind bijna altijd stormachtige afmetingen aanneemt, en waar geen blusmiddelen voorhanden zijn, vormde vuur een grotere bedreiging dan honger of kou. Ieder brandje kon algauw het hele kamp in de as leggen. Het enige middel om te beletten dat het vuur zou overslaan, was vaak een brandende barak met inhoud en al met bulldozers in de dichtstbijzijnde afgrond storten. Hij zag een van de mannen het vlammetje van een aansteker naar een opgerolde krant brengen en sloot de ogen.

Het vlakke geronk van een helikopter deed hem opnieuw zijn ogen openen. Door de open deur zag hij in een flits een Defender 500 van TAPS Security overvliegen. Toen zag hij aan de rand van de begane grond kleine stofwolkjes exploderen en de man met de opgerolde krant en de brandende aansteker strekte zich in zijn volle lengte uit en viel wentelend omlaag. Hij kwam met een bons op de loods terecht, die een kwartslag draaide en daarbij gelukkig klem kwam te zitten. Ze hielden een hele tijd de adem in. Ze verwachtten dat de uitgestorte benzine ieder ogenblik vuur zou vatten, of dat de loods in de diepte zou verdwijnen, maar er gebeurde niets.

Een auto reed hard weg, het geluid van de motor vermengde zich met het wentelen van de rotorbladen van de achtervolgende helikopter en met de haast onschuldig klinkende plofjes van een of ander schiettuig.

Samantha werkte zich los uit Farimans armen. ‘Dat was op het nippertje.’ Hij verbaasde zich erover dat ze zichzelf nu al weer in de hand had. ‘Wie is volgens jou onze geheimzinnige redder?’

‘Jay Corbo natuurlijk. Wie anders? Hij beloofde immers een helikopter met een paar lijfwachten te sturen.’ Dat wist ze, want ze had het gesprek met haar zakradio afgeluisterd. Hij knarste met zijn tanden, nu hij eraan dacht hoe dom het was geweest Corbo ook maar één ogenblik te verdenken.

‘Dat is dan één verdachte minder,’ zei Samantha, die er een handje van had zijn gedachten te raden. Ze had natuurlijk ook het verslag van Kobuk gelezen, waarin die schreef dat volgens Thrope, Cast gemene zaak maakte met de ‘grote’ baas van Technical Audit in de affaire van de vervalste lasnaden.

Ze glimlachte flauwtjes. ‘Met “de grote baas” kan Thrope ook jou hebben bedoeld. Per slot van rekening lijken jij en Corbo wat op elkaar.’

‘Ja, als we een zonnebril op hebben en dezelfde kleding dragen,’ antwoordde hij een beetje gepikeerd. ‘Blijft het feit dat we er geen van beiden voordeel bij hebben de pijplijn te saboteren.’

‘Nee, maar dat geldt niet voor Technical Audit, of voor al die andere maatschappijen die jij controleert.’ Ze glimlachte verontschuldigend. ‘Die worden er allemaal wél beter van.’

‘Verrek, Sam. Heel Alaska wordt er beter van. Ook de hoeren en de exploitant van de Aurora Follies. Je zet hém toch ook niet op je lijst van verdachte personen?’

‘Nee,’ antwoordde ze glimlachend. ‘Maar alleen maar omdat ik jou daar heb ontmoet en ik aan Aurora Follies een goede herinnering wil bewaren.’ Ze gaf hem een kneepje in de arm. ‘Maar toen jij een paar dagen geleden mogelijke kandidaten opsomde, heb je er een paar niet genoemd.’

Hij keek haar sprakeloos aan.

Ze raapte het overschot van de rozijnencake van de vloer en gaf hem een stuk. Het was bevroren, maar de suiker smolt in zijn mond toen hij erin beet.

Hij vroeg: ‘Zoals?’

‘Zoals de andere olielanden,’ antwoordde ze kauwend. ‘De Saoediërs, de Irakezen, de Libiërs. Die hebben allemaal veel te verliezen als er straks olie door de Trans-Alaskapijplijn gaat stromen.’

Fariman stopte met eten, maar Samantha at onverstoorbaar verder.

‘Om maar over Iran te zwijgen,’ ging ze door. ‘Vergeet de rol niet die de sjah van Perzië heeft gespeeld bij de OPEC. Door chantage en een olieboycot wilde hij het westen het mes op de keel zetten en de olieprijzen omhoog jagen. Ik herinner mij nog hoe de sjah in 1972 tijdens een vergadering in Teheran de westerse oliemaatschappijen meer dan dertig miljard dollar lichter maakte, alleen maar door met een nieuwe olieboycot te dreigen.’

Fariman luisterde met verbazing. ‘Ik wist niet dat het doen en laten van oliepotentaten uit het Midden-Oosten tot de interessesfeer van de BIA behoorde.’

‘Alles wat de levensomstandigheden van de autochtone Alaskanen beïnvloedt, interesseert ons. Ik herinner me trouwens dat het niet zozeer de sjah van Perzië was, maar veeleer zijn kanselier die in die affaire een belangrijke rol speelde. Hoe heet die man ook alweer: Yazdi? Razdi?’

Toen hij de naam van zijn broer hoorde noemen, vergat hij even in wat voor een benarde situatie ze zich nog altijd bevonden.

‘Soms vraag ik me af welke rol jij speelt, Sam. En voor wie?’

Ze hield het hoofd wat schuin, alsof ze luisterde naar iets dat ver weg was.

‘Een dubbele rol, J.F. Zoals blijkbaar alle hoofdrolspelers in dit drama. En jij in de eerste plaats.’

‘Helemaal niet,’ protesteerde hij. Het geluid van zijn stem ging verloren in het gegier van een helikoptermotor die op nog geen twintig meter afstand over de kloof vloog, verdween en weer opdook.

‘Corbo is daar,’ schreeuwde hij boven het lawaai uit. ‘Hij komt ons halen.’

De rotorsnelheid liep op met het fluitende geluid van bladen die een grondeffect sorteerden. De felle neerwaartse luchtstroom blies de parka's van hen af, joeg naaldscherpe korrels ijs in hun gezicht en schudde aan het houten gebouwtje, dat wonderbaarlijk genoeg niet van zijn plaats week. De helikopter landde ergens naast de kloof en het tumult bedaarde.

Fariman realiseerde zich dat hij op Samantha lag, die hij met zijn lichaam tegen de bijtende wind had willen beschermen. Hij voelde de kou dwars door zijn kleren dringen, maar hij bleef liggen zonder te bewegen. Pas toen hij boven hen de autoritaire stem van Turner hoorde, die bevelen uitdeelde aan mannen die met touwen naar beneden werden gelaten, maakte hij zich van haar los.

Ze lieten een touw zakken. Fariman hielp Samantha bij het ombinden ervan. Toen ze haar omhoog trokken, zat hij alleen naast het ontzielde lichaam van Tamaku. Het duurde even voor het tot zijn door de koude verdoofde brein doordrong dat het de helikopter van Turner moest zijn geweest die hen van de vuurdood had gered, en niet die van zijn vriend Jay Corbo.

En tegelijk vroeg hij zich af of de komst van het hoofd van TAPS Security hun einde of hun redding betekende.