20

Het mooie weer hield aan. De onmetelijke oerwereld van Alaska schitterde in het verblindend witte licht van een lage zon, dat honderdvoudig weerkaatst werd door de ijskristallen op de heuvels en de sneeuw op de daken van Crazy Horse Camp.

Fariman liet de wielen zakken maar vloog eerst nog een paar rondjes boven het kamp. Toen hij er zeker van was dat hij vrij kon landen, zette hij de machine aan de grond en taxiede naar de eerste vrije parkeerplaats. Een agent van TS controleerde hun papieren en gaf hun namen en vluchtgegevens met een portofoon door aan Traffic Control. Een andere agent doorzocht het vliegtuig op wapens en springstoffen.

Toen ze weg waren, hielp een zwarte werktuigkundige Fariman bij het verankeren van de Beech Sierra. Hij was twee meter lang en bewoog zich voort als een stijve klaas. ‘Mijn naam is Edwards,’ stelde hij zich voor, ‘maar in de werkkampen noemt men me Woody.’ Hij wees naar zijn rug. ‘Sinds mijn ongeval met een sneeuwmobiel kan ik mijn rug nog nauwelijks plooien.’

Ze knikten begrijpend. In de werkkampen had iedereen een bijnaam: Woody, Corky, Chuck, Stick of Dutch, afhankelijk van wie ze waren of van wat ze deden.

Toen het vliegtuig stevig verankerd was, bracht Edwards hen met een auto naar het kamp. Onderweg vertelde hij dat hij een vriend was van Tamaku. ‘Hoe lang bent u van plan te blijven?’ vroeg hij.

‘Dat hangt van de omstandigheden af,’ antwoordde Fariman. ‘Het kan een uur zijn maar evengoed tien dagen.’

Edwards knikte. ‘Ik zorg ervoor dat uw vliegtuig klaarstaat, zodat u te allen tijde weg kunt.’

‘Weet u zeker dat het vliegtuig daar veilig staat?’ vroeg Samantha.

‘Er kan niets mee gebeuren, mevrouw. Het staat stevig verankerd.’

‘Dat bedoelde ik niet. Ik vroeg me af of er toezicht is, zodat er niemand aan gaat knutselen.’

‘O. Ik begrijp het. Wees gerust. Ik houd wel een oogje in het zeil.’

Met het oog op de op handen zijnde inhuldiging van de Koyokuk Crossing brachten arbeiders boven de kamppoort een spandoek aan. Het opschrift luidde:’Welcome at the last frontier.’ Het rood-wit-blauwe spandoek en de vlaggen eromheen gaven het geheel een feestelijk tintje.

Maar in het kamp was de sfeer grimmig. Voor de ingang van de administratiebarakken stonden groepjes warmaangeklede pijplijnwerkers bij brandende vuurtjes. Zij keken vijandig in hun richting. ‘Stakers?’ vroeg Fariman.

Edwards haalde de schouders op. ‘Mannen van North State Union. Ze wachten op Cast.’ Hij reed er in een wijde boog omheen en stopte voor de ingang. ‘Jullie moeten zich nu eerst aanmelden. Straks, na de lunch, breng ikjullie naar de Koyokuk-sectie waar Tamaku aan het werk is. Om één uur kom ik jullie ophalen.’

Edwards zwaaide en reed weg. Fariman stapte naar de deur. Hij vroeg zich af wie er op het vliegtuig zou letten als de werktuigkundige hen straks naar de Koyokuk-sectie reed. Hij opende de deur en bleef stokstijf staan. In het portaal stond kolonel Turner hen op te wachten, geflankeerd door twee agenten. Deze keer droeg hij een uniform met distinctieven, maar daar werd de uitdrukking op zijn gezicht alleen maar stugger door.

‘Zo, Fariman,’ gromde de kolonel. ‘Daar bent u dan eindelijk.’

Daar gaat mijn vermomming, dacht Fariman, en hij forceerde een glimlach. ‘U staat toch niet op mij te wachten, kolonel?’

‘Daar kunt u donder op zeggen. Waar zijn jullie de hele tijd geweest?’

Samantha, die nog buiten in de kou stond, gaf Fariman een por in zijn rug, zodat hij noodgedwongen een paar stappen binnen zette.

Fariman probeerde verlegen te kijken. ‘Is die vraag geen inbreuk op onze privacy, kolonel?’

De kolonel keek dreigend. ‘Ik raad u aan op mijn vraag te antwoorden.’

‘Waarom? Heb ik soms een overtreding begaan?’

‘Misschien. Het lijkt mij heel verdacht dat u meer dan achtenveertig uur nodig hebt om van Coldfoot Camp naar Crazy Horse Camp te vliegen. Ik wil weten wat u al die tijd heeft uitgevoerd.’

‘We hebben beschutting gezocht voor de storm.’

‘Waar?’

‘Op een van die vele grindstroken tussen Yukon Flats en Brooks Range, die daar speciaal door TAPS en AAD voor zijn aangelegd.’ Hij wilde zeker zijn van kolonel Turners rol in deze hele kwestie, vooraleer hij hem iets vertelde over het Nunamiut-dorp en het lichaam van Kobuk dat daar werd bewaard.

‘En jullie hebben de nacht in het vliegtuig doorgebracht?’

Fariman antwoordde met een wedervraag. ‘Hoe wist u dat we op weg waren naar Crazy Horse Camp?’

Turner boog zijn hoofd, zodat zijn ogen op gelijke hoogte kwamen met die van Fariman. ‘Dacht u soms dat ik die stomme maskerade niet had doorzien? Wat voert u in uw schild, meneer Fariman? Wordt er weer een pijplijn opgeblazen?’

Fariman trok de kap van zijn parka omlaag en zette de spiegelende zonnebril af. ‘Nee, het is net andersom, kolonel Turner. Ik kom verhinderen dat er nog ergere dingen gebeuren.’

‘De boel op stelten zetten, dat lijkt me meer uw stijl. Welke ergere dingen?’

‘Even geduld, kolonel Turner. Als straks de inhuldigingsplechtigheid begint, houd ik daar een persconferentie over.’ Hij trok zijn handschoenen uit en stak die in zijn zak. ‘We kunnen ons niet permitteren dat de boosdoeners daaraan voorafgaand worden getipt, vindt u niet?’

Turners gezicht werd rood van woede bij het aanhoren van die insinuatie. ‘Als u er niet als de bliksem mee voor de dag komt, kunt u een persconferentie houden in de gevangenis.’

Fariman nam Samantha bij de elleboog en wilde doorlopen, maar voor hij wist wat er met hem gebeurde, werd hij door de twee agenten beetgepakt.

Samantha, die zich de hele tijd op de achtergrond had gehouden kwam opeens tussenbeide. ‘Hou daar mee op!’ Haar stem klonk zo autoritair dat de twee agenten Fariman loslieten en Turner vragend aankeken.

Samantha liep naar de kolonel toe en nam hem even apart. Ze liet hem iets zien dat eruitzag als een in leer gevat legitimatiebewijs, en zei iets dat Fariman niet kon verstaan.

‘Wat is dat voor onzin?’ vroeg Turner grimmig. Hij trok de houder uit haar hand en bestudeerde de kaart van dichtbij. ‘Waarom…’

‘Later,’ zei Samantha. Ze glimlachte verontschuldigend en pakte de kaart uit zijn handen. Ze draaide zich om en liep naar Fariman. ‘Kom,’ zei ze. Ze legde een hand tegen zijn rug en duwde hem voor zich uit naar binnen, zonder dat Turner of zijn agenten hen probeerden tegen te houden.