23

De dageraad kan in de poolstreken adembenemend mooi zijn. Hij kan er gepaard gaan met een urenlang durende roodgloeiende zonsopgang. Fariman had geen oog voor dit schitterende schouwspel. Hij zat in de cockpit van de Beech Sierra en trof voorbereidingen voor het vertrek. Door de ruiten zag hij Samantha, die in het kantoorrje van Traffic Control stond te telefoneren. Een lok haar viel voor haar ogen. Met een vlugge beweging streek ze hem naar achteren. Sinds gisteren wist hij van Turner waar ze de informatie over hem vandaan had gehaald en welke autoriteit haar het legitimatiebewijs had verschaft waarmee ze Kolonel Turner het zwijgen had opgelegd. Maar hij wist niet waar ze op uit was.

Turner van zijn kant was gisteren in alle staten geweest toen zijn manschappen het levenloze lichaam van Tamaku hadden opgehaald. Hij verweet Fariman dat hij door zijn eigengereide optreden de stakersrellen in Crazy Horse Camp had uitgelokt, die uiteindelijk aan drie mensen het leven hadden gekost. Hij liet Fariman fouilleren, en toen zijn agenten het verslag van Kobuk vonden, klom hij helemaal in de gordijnen. Fariman had bewijzen achtergehouden. Daardoor had hij schuld aan de dood van Tamaku, zijn belangrijkste getuige. Turner was onverbiddelijk:

Fariman zou onder begeleiding en verantwoordelijkheid van Samantha stante pede terugvliegen naar Fairbanks en zich daar ter beschikking stellen van het gerecht, tenzij hij er de voorkeur aan gaf opgesloten te worden in een cel in Bettles, het dichtstbijzijnde stadje dat over een gevangenis beschikte. Zodra de inhuldigingsplechtigheid voorbij was, zou hij zich dan persoonlijk met hem bezighouden.

In het kantoorrje van Traffic Control maakte Samantha een eind aan het gesprek. Fariman startte de motor. Turner mocht dan al een bullebak zijn, dat sloot niet uit dat hij oprecht was. Fariman luisterde naar het vertrouwenwekkende stationair draaien van de 200 pk sterke Lycoming-motor en liet het toerental oplopen.

Fariman vond het niet erg dat hij moest vertrekken, want hij ging ervan uit dat hij de rest van de oplossing elders zou moeten zoeken.

Het vliegtuig bewoog even toen Samantha zich in de cabine hees. Ze schoof een sporttas met wat mondvoorraad achter haar stoel en ging zitten. Ze rommelde nog wat in de buitenmaatse handtas die ze meehad en zette die naast zich aan haar voeten neer. Fariman werkte zijn checklist verder af, zonder op te kijken. Ze boog zich naar hem toe en legde haar hand in zijn nek.

‘Alles goed met jou?’

Hij knikte.

Ze gaf hem een kneepje. ‘Okay, pilot, cleared for take-off.’

Hij glimlachte. Het was moeilijk lang boos te blijven op Samantha. Hij duwde de gashendel naar voren en gooide de remmen los. Het vliegtuig begon te rijden. Even later maakte de Beech Sierra zich los van de grond en klom met een krachtig en sonoor motorgeluid in de richting van het verblekende morgenrood. Op 6000 voet bracht hij het toestel horizontaal en schakelde hij de automatische piloot in. Op deze hoogte versmolten de bergkammen tot een witbevroren landschap dat zich tot aan de horizon uitstrekte.

Hij ontspande zich. ‘Oké, Sharon. We weten nu dus dat je voor de FBI werkt. Het kan me eigenlijk niet schelen. Ik heb niets te verbergen. Maar waarom moest je op zo'n achterbakse manier te werk gaan?’

Ze zat hem lachend aan te kijken. ‘Je noemde mij Sharon. Is dat de joodse vrouw aan wie ikje doe denken?’

‘Dat doet niet terzake,’ zei hij verstoord. ‘Sharon is dood.’

‘O, dat spijt me. Was ze mooi?’

‘Nee. Ja. Ikbedoel… hoor eens, Sam. Ik wil weten waarom de FBI je achter mij aan stuurt. Zouden ze niet beter wat meer werk maken van het opsporen van een maffioso als Jack Cast?’

‘Dat doen we, hoor. Wind je maar niet op. Dat is net waar ik mee bezig ben: bewijzen verzamelen over Casts illegale praktijken. De brief van Kobuk doet hem de das om. Wat dat achterbakse gedoe betreft: ik werk wel degelijk voor de BIA. In Alaska heeft de BIA politionele bevoegdheid. De organisatie werkt in de strijd tegen georganiseerde misdaad of anti-Amerikaanse activiteiten nauw samen met de FBI. Wat dat laatste betreft…’ Ze boog voorover en wreef met een vinger een denkbeeldig vuiltje van het glas van het gyrokompas. ‘De financiële afdeling van de FBI maakt zich al jaren zorgen over de economische infiltratiepolitiek van de Razdi Foundation.’ Ze zag dat Fariman verrast zijn wenkbrauwen optrok. ‘Ja, hoor. De FBI weet precies hoe de vork in de steel zit. Welke sleutelposities je in Alaska hebt veroverd en hoe je de milieubewegingen die de aanleg van de pijplijn bestreden financieel hebt gesteund. We weten alleen niet waarom.’

‘Er is niets anti-Amerikaans aan het beschermen van de natuur. Bijna iedere Amerikaanse universiteit heeft samen met ons campagne gevoerd om de fauna en flora van Alaska in stand te houden.’

‘Met Iraans geld nog wel. Maar goed. Zolang onze nationale belangen niet worden geschaad, mag jouw broer zoveel petrodollars in onze economie investeren als hij wil. Maar als hij, met of zonder jouw medeweten, een monsterverbond sluit met een maffioos figuur als Jack Cast, dan wordt het hoog tijd dat de FBI hem een halt toeroept’

Hij schoot naar voren. ‘Watzegje? Mijn broer met Cast? Ben je niet goed wijs?’

Ze keek hem korte tijd doordringend aan. Toen ging ze onderuit in haar stoel zitten en knikte begrijpend. ‘Misschien ben je toch naïever dan ik dacht,’ mompelde ze.

Om iets om handen te hebben, zette Fariman de automatische piloot uit en liet het vliegtuig een flauwe bocht naar rechts beschrijven om een iets zuidwestelijkere koers te volgen. Bij zijn laatste bezoek aan Teheran had Razdi iets geopperd over nieuwe plannen voor Alaska, die ongetwijfeld verband hielden met zijn gewenste terugkeer naar Teheran. Hij had zich aan dat oor doof gehouden en Razdi was daar niet zo gelukkig mee geweest. Zijn broer leefde nog altijd met het waanidee dat hij met de onuitputtelijke geldbron van de Iraanse olie een nieuw wereldrijk zou kunnen stichten. Op zich zag Fariman daar geen graten in, hoewel ze het de laatste tijd meer en meer oneens waren over de manier waarop dat moest gebeuren. Maar aan Samantha's insinuatie dat zijn broer achter zijn rug een of ander boosaardig complot op touw zette met Jack Cast, hechtte hij niet het minste geloof. Razdi zou nooit iets doen waarmee hij het leven van zijn eigen broer in gevaar bracht. Een zoroastrier doodt zijn eigen broer niet. Je kunt net zo goed de hand slaan aan jezelf.

Samantha pakte haar sporttas van achter haar stoel. ‘Wil je iets eten?’ vroeg ze. ‘Ik heb zuurdesempannenkoeken meegenomen. De kok van Crazy Horse heeft die bereid, volgens een recept van mijn eskimogrootmoeder.’

Hij schudde het hoofd. ‘Nee. Ik eet zelden terwijl ik een vliegtuig bestuur.’

Ze legde even haar hand op zijn arm. ‘Kijk niet zo somber,’ zei ze. ‘Weet je wat? Zodra dit allemaal achter de rug is, nodig ik je uit in een chic restaurant. In de Captain's Table. Ken je dat?’

‘Natuurlijk ken ik dat.’ Hij glimlachte. ‘Afgesproken.

Dan nodig ik jou daarna op mijn beurt uit voor een kreeftenfestijn in de Ivory Jacks aan de Coldstream Road.’

Ze glimlachte terug. ‘Het water komt me in de mond.’

Fariman voelde zich meteen beter geluimd. Hij controleerde zijn instrumenten, die allemaal een normale stand vertoonden.

‘O, o,’ zei Samantha. ‘We krijgen gezelschap.’

Ze wees opzij. Een Defender 500 met de kentekens van TAPS Security kwam op minder dan vijfhonderd meter achter een parelmoeren vederwolk vandaan en naderde snel. Door de weerkaatsing van de zon op de sferische koepel, kon hij van de piloot alleen maar een silhouet zien, maar aan de vliegstijl en aan de manier van naderen herkende Fariman de Vietnamveteraan. Hoewel hij zijn komst min of meer had verwacht, bezorgde het hem toch nog een hol gevoel in de maag.

‘Is dat Turner?’ vroeg Samantha.

Fariman schudde het hoofd. ‘Ik vrees van niet.’

‘Als het de beloofde lijfwachten van Corbo zijn, komen ze net ietsje te laat.’

Fariman glimlachte wrang. ‘Hetis Corbo,’ zei hij. ‘Maar lijfwachten heeft hij niet bij zich.’

De Defender bevond zich nu achter en links boven de Beech Sierra, zo dichtbij dat Fariman zich verbeeldde dat hij het kloppende lawaai van de lange rotorbladen dwars door het geluid van zijn eigen motor kon horen. Hij wierp eerst een vlugge blik op zijn instrumenten en draaide toen langzaam zijn hoofd om. In vliegtuigen en in de meeste helikopters zit de piloot links, maar dat was niet zo in de Defender, waar hij rechts zat, zodat hij Jay Corbo in het gezicht kon kijken, alsof hij hem op een autosnelweg aan het inhalen was.

Corbo wees naar zijn koptelefoon en maakte met zijn gespreide wijs- en middelvinger een V-teken. Fariman knikte en stelde de VHF-radio nauwkeurig in op 121,11 megahertz, hun eigen frequentie. Met dezelfde beweging zette hij het luidsprekertje boven hun hoofd aan, zodat ook Samantha, zelfs als haar koptelefoon niet aanstond, kon meeluisteren.

Hij zette de keelmicrofoon aan. ‘Ik had je eerder verwacht, Jay,’ zei hij. ‘Maar ik ben blij je te zien.’

Corbo grijnsde. ‘Misschien ga je daar dadelijk anders over denken, J.F.’

Fariman voelde zijn maag samentrekken. ‘Hoezo?’ Uit de hoek van zijn oog zag hij dat Samantha een minirecorder uit de sporttas achter zich haalde en die aanzette.

‘Nou, volgens afspraak met Cast moesten jij en je eskimovrouwtje intussen gebarbecued zijn. Zo zie je maar dat je sommige karweitjes maar beter zelf kunt opknappen.’ Door het raam van de zijdeur liet Corbo hem een olijfgroene buis met een handvat, een trekker en een vizier zien. ‘Ken je dit ding? Vast niet. Een LAW-raketwerper. Gebruikten we veel in Vietnam. Zeer handig vanuit een helikopter voor doelen op korte afstand. Je zult nauwelijks weten watje overkomt.’

‘Zo, Jay. Je bent dus overgelopen naar de vijand.’

‘Voor de tijd dat dat duurt, J.F. Zodra ik binnen ben in zijn organisatie, zorg ik er wel voor dat hem iets overkomt. ‘

Ja, zo ken ik je wel. Ik had moeten weten dat jij met Cast in zee was gegaan. Alleen van jou kon hij zoveel over de Razdi Foundation weten. Maar was het echt nodig Casts huurmoordenaars op ons af te sturen?’

‘Je had je er niet mee moeten bemoeien, J.F. Er zit meer achter dan wat slechte lasnaden.’

‘Dat lijkt me wel duidelijk. Wie kwam er op het idee ons met ons drieën in het ravijn te kieperen en er de fik in te steken? Jij of Cast?’

‘Ik. Maar Cast werkte het plan uit. Jammer dat hij faalde.’

‘Dankzij Turner. In hem had je je misrekend, nietwaar?’

‘Turner is een klootzak. Hij is de volgende op mijn lijstje.’

‘En jij was dus de piloot in de Green Giant, die bij Keystone Canyon de Defender met de twee moordenaars uit de lucht haalde?’

‘Ze kregen niet meer dan hun verdiende loon. Als ze hun werk hadden gedaan zoals afgesproken, hadden ze de technici niet van kant hoeven te maken.’

Terwijl hij hem aan de praat hield, verlegde Fariman zijn koers ietsje naar het oosten. Corbo volgde hen getrouw. ‘Hun gerechte straf,’ beaamde Fariman. ‘Wie was je copiloot?’

‘Louis Sagal. Een Canadees uit Montreal. Ken je hem?’

‘Vaag. Werd hij niet ontslagen omdat hij drugs had binnengebracht in Dietrichkamp?’

‘Ja. Arme man. Een paar dagen na de expeditie naar Keystone Canyon is hij gestorven aan een overdosis.’

‘Opgeruimd staat netjes, zei mijn grootmoeder altijd.’

Het gesprek viel even stil toen Fariman een brede gletsjerkloof bereikte, waar veel turbulentie was, zodat Corbo zijn hoofd bij zijn stuur moest houden. In gedachten vergeleek Fariman de mogelijkheden van beide toestellen. De Defender had een zwaardere motor, maar die was gebouwd op kracht en niet op snelheid. Zowel de kruis- als de maximumsnelheid waren voor beide toestellen zowat dezelfde, maar het vliegtuig kon hoger vliegen en bruuskere manoeuvres uitvoeren. Daartegenover stond dan weer dat de helikopter als een lift kon klimmen en dalen, of ter plaatse kon blijven hangen, het zogenaamde hoveren.

Bij een luchtgevecht zou de helikopter eigenlijk in het voordeel zijn. Toch was er één plaats waar de Beech Sierra buiten het bereik van de Defender zou zijn. Dat was vlak boven zijn rotor.

Ze hadden de gletsjerkloof achter zich gelaten en de turbulentie hield op. Fariman keek om en zag dat Corbo de raketwerper aan het klaarmaken was voor gebruik. Dat moest met één hand gebeuren. In tegenstelling tot een vliegtuig kun je in een helikopter de richtingsstuurknuppel immers zelfs geen seconde loslaten, vooral niet bij kritische manoeuvres of wanneer je, zoals Corbo, gevaarlijk dicht bij een ander toestel bleef.

Fariman begreep dat hij geen tijd meer te verliezen had. Hij zette zijn keelmicrofoon uit. ‘Bijt op je tanden, Sam. Ik probeer boven de helikopter te komen. Als dat lukt, wil ik datjeje naar achteren begeeft en door het ontsnappingsluik onze ski's naar beneden gooit.’

Samantha begreep onmiddellijk wat de bedoeling was. ‘Oké’

Hij zette de microfoon weer aan. ‘Als je het waagt die raket ook maar te richten, vlieg ik pal op je in, Jay. Dan ga je er mee aan.’

Corbo lachte met een hikgeluid. ‘Doet me denken aan de tijd in de Flying Devils School in Texas. Maar dit is geen schijngevecht, J.F. Ik ga je vermoorden.’

‘Is dat zo?’ Hij zag de draaiende spoel van de minirecorder en stelde zijn poging om boven Corbo te geraken nog even uit. ‘Maar vind je niet dat ik het recht heb te weten waarom? Ik dacht nog wel dat we vrienden waren.’

‘Als jij me al tot je vrienden rekent, heb je me dat in ieder geval nooit laten merken, J.F. Ik heb alles voor je gedaan. Weet je nog met Texas Air en de oude Schot? Ik heb voor je gezorgd als voor een kind. Wat heb jij voor mij gedaan? Verrek. Als je me morgen aan de deur zet, ben ik zo arm als een luis. Maar zover komt het niet. Als jij zo dadelijk het loodje hebt gelegd, is alles in Alaska van mij: AAD, Technical Audit, de hele zwik.’

Ze vlogen met een snelheid van 250 kilometer per uur door het luchtruim, op een boogscheut van elkaar. Corbo kletste maar door en tegelijk wist hij de juiste afstand te bewaren. Het was alsof ze met een kabel aan elkaar waren geklonken.

‘Ik neem je plaats in, J.F.’ Corbo trok met zijn tanden de veiligheidspin van de raketwerper uit. Hij schoof het zijraampje open. ‘Ik heb lang genoeg in je schaduw geleefd.’

Fariman legde zijn rechterhand op de gashendel. De knokkels van zijn linkerhand werden wit van de inspanning die hij leverde bij het knijpen in de stuurknuppel.

‘Je lult uit je nek, Jay. Als mijn broer hoort waar je mee bezig bent, is er geen plekje op de wereld waar je nog veilig bent.’ Hij ramde de gashendel naar voren en trok de stuurknuppel naar zich toe. De motor brulde, de Beech Sierra trok met toenemende snelheid scherp op. De snelheid nam daarna angstaanjagend vlug af, toen het vliegtuig trillend in al zijn voegen bijna verticaal omhoogvloog. Even leek het alsof het toestel op zijn staart staand tot stilstand kwam. Toen ramde Fariman de stuurknuppel naar voren en naar rechts, hij trapte het richtingsroer aan zijn rechterkant in en de neus duikelde zijwaarts omlaag. De wereld stond op zijn kop. De G-krachten persten zijn ogen in hun kassen, maar hij hield zijn blik op het instrumentenbord gericht, waar alle meters doldraaiden.

‘lieep!’

Hij hoorde een hoog, piepend geluid, waarvan hij vermoedde dat het van Samantha afkomstig was. Of van hemzelf. En door dat alles heen hoorde hij in zijn koptelefoon de schaterlach van Jay Corbo. Toen voltooide het vliegtuig zijn brutale koprol en bevonden ze zich net voor en boven de helikopter, die vermoedelijk instinctief snelheid had geminderd.

‘Go, Sam! Go! Go! Go!’

In een oogwenk had Samantha zich uit haar stoel losgemaakt. Ze struikelde en klauterde op handen en voeten tussen de stoelen door naar achteren. Hij hoorde haar ketteren terwijl ze met de sluiting van het ontsnappingsluik worstelde. Het luik sloeg met een klap open. Door de plotselinge luchtdrukverandering in de cabine moest hij het toestel bijtrimmen. Hij draaide zijn hoofd en zag door de zijruit de eerste ski door het luik vallen. De luchtstroom kreeg de lichtgebogen lat te pakken, nog voor Samantha hem goed en wel had losgelaten. De ski verdween wentelend naar achteren, zonder dat hij enige bedreiging vormde voor de helikopter. Meteen begreep Fariman dat hij niet boven, maar vóór de ander moest vliegen, wilde hij erin slagen een ski in de draaiende rotor van de Defender te doen belanden. Hij gaf gas en zag hoe de naald van de toerenteller zich naar de rode zone bewoog.

‘Goeie inval, J.F. Maar het lukt niet. Die skilatten zijn te licht.’

Fariman liet de linkervleugel wat zakken, zodat hij de Defender door de zijruit beter kon zien. Corbo keek omhoog door het plexiglas van de koepel en wuifde. Hij had zijn snelheid mee opgevoerd, zodat de afstand gelijk bleef. Maar Samantha had een les getrokken uit de eerste mislukking. Ze duwde de tweede ski buiten, zo dat die, toen ze losliet, een eind omlaag schoot voor hij door de luchtstroom werd meegevoerd. Ook de derde ski scheerde gevaarlijk dicht langs de Defender heen. Het was typisch voor Corbo dat hij weigerde met een plotselinge koerswijziging zijn helikopter in veiligheid te brengen.

‘Geef toe dat ik je een faire kans heb gegeven, J.F. Dat kon ik van jou niet altijd zeggen.’

‘Toch wel, Jay. Weet je nog toen ik de sjah van Perzië liet tussenkomen om te voorkomen dat je naar Vietnam werd gestuurd?’ Dit was geen moment om te discussiëren. Fariman wilde gewoon Corbo's aandacht afleiden. Hij wilde hem provoceren. ‘Maar jij wilde per se naar de oorlog om je vaderlandse plicht te vervullen, nietwaar? Of was het omdat je zo graag napalmbommen wilde gooien op de hoofden van Vietnamese kindertjes in Pang Na?’

Corbo rukte zijn hoofd omhoog. Zijn gezicht was vertrokken van woede. Fariman zag de vierde en laatste ski door het luik vallen. Hij wachtte tot die halverwege naar buiten stak en duwde toen de stuurknuppel kort naar voren, zodat de Beech Sierra plots neerdook tot vlak vóór de Defender. Samantha liet de ski los. Die begon aan een wentelende vlucht, precies op de juiste hoogte. Hij miste op een haar na de zwiepende rotorbladen, ging er onderdoor, kletste tegen de zijkant van de romp, schoof langs de staart naar achteren, en verdween na een onschuldig tikje tegen het T-vormige staartstuk in het luchtruim.

Corbo reageerde instinctief. Met een scherpe bocht van zestig graden zwaaide hij naar rechts. Hij nam gas terug. De Defender bleef wat hangen, en wiebelde met zijn staart, alsof de stuurpedalen niet meer normaal werden bediend.

Fariman legde de Beech Sierra in een langzame, klimmende bocht, zodat hij onder zich de helikopter kon blijven zien. Opeens zag hij de oorzaak van de wat stuntelige bewegingen van de Defender. De ski had in zijn vlucht een fragment van het staartstuk meegenomen, waardoor de normale functie van de staartrotor werd verstoord. Fariman klikte met de PTT-zendknop. ‘Corbo, je moet landen. Nu! Je staartrotor kan het ieder ogenblik begeven.’

Samantha kwam naast hem zitten. Ze hijgde lichtjes terwijl ze haar riem vastklikte. ‘Wat is er aan de hand?’

‘Zijn staartrotor of zijn voetenstuur is stuk. Als hij nu de motor niet direct ontkoppelt, gaat hij in vortex. Dan is hij gevangen in zijn eigen luchtwerveling. Door het torqueeffect gaat hij dan tollen, in tegengestelde richting van zijn hoofdrotor.’ Hij klikte weer met de zendknop. ‘Verrek, Corbo. Zet hem in autorotatie of je bent er geweest.’

Opeens zag hij dat Corbo de spoedregeling van de rotorbladen veranderde. De bladen vervaagden tot ze een doorzichtige schijf werden, en in plaats van freewheelend als een vlierbeszaadje omlaag te dwarrelen, won de Defender snel hoogte.

‘Doe het niet, Jay,’ waarschuwde Fariman. ‘Je haalt het nooit.’

‘Jeeehhhhh!’

Het antwoord van Corbo was een door merg en been dringende aanvalskreet, die Fariman noodzaakte het volume van de radio terug te draaien. Onder hen bleef de helikopter klimmen, steeds langzamer, terwijl zijn staart heen en weer zwaaide, alsof hij zich op die manier met zijn laatste krachten omhoog wilde werken. Toen bleef hij hangen. Er ging een diepe siddering door het toestel, dat langzaam ter plaatse om zijn as draaide, en dan plots, waanzinnig wentelend en slingerend, aan een glijbeweging begon, die hem in een voortdurend steiler traject naar de bevroren aarde bracht.

Geschokt duwde Fariman de stuurknuppel naar voren. Hij volgde de helikopter in zijn vlucht omlaag. Hij schreeuwde allerlei instructies door de radio. Op het laatste ogenblik leek het alsof Corbo erin slaagde de neerwaartse spiiaal te doorbreken. De Defender bleef een ogenblik hangen, dreef schuddend achteruit, maar het was te laat. De neus dook naar voren en na een laatste duik sloeg de helikopter te pletter tegen de ijzige vlakte, in een explosie van plexiglas, metaal en wegvliegende delen van de uiteenspattende rotorbladen.

Maar een fractie van een seconde voor de Defender in gruzelementen sloeg, zagen ze vanuit de cabine de steekvlam van een raket vertrekken. Gelukkig was de helikopter toen al zo dicht bij de aarde dat de raket geen kans kreeg en in een dolgedraaide spiraal vijftig meter verder tegen een heuveltje uit elkaar barstte in een paddestoel van vlammen en roodgloeiende brokstukken.

Terwijl Fariman rondcirkelde en een geschikte landingsplaats zocht, hoorde hij Samantha via de noodfrequenties van de HF-radio een mayday uitsturen. Toen hij eindelijk een sneeuwveld vond dat groot en vlak genoeg was om te landen, zette hij het toestel aan de grond, zonder tijd te verliezen met vooraf het terrein te verkennen of rookbommen uit te gooien.

Maar tijdens een vlucht van een paar minuten legt een helikopter algauw een hele afstand af. Ze trokken in allerijl hun poolkleren aan en begaven zich op weg. Met de wind in het gezicht, worstelden ze een onbeschutte helling op. De stormen en de vorst hadden het oppervlak tot gladgewelfde hobbels omgevormd, zodat ze meer dan een halfuur nodig hadden om de verkreukelde romp van de Defender te-bereiken.

Ze vonden Jay Corbo in zijn vliegstoel tussen de wrakstukken. Hij was nauwelijks gewond. Hij droeg geen handschoenen. Blootgestelde lichaamsdelen en spierweefsels konden bij zo'n lage temperatuur binnen een paar minuten bevroren zijn. Corbo's handen zaten vastgevroren aan het handvat en aan de trekker van de raketwerper. Niet aan de richtingsstuurknuppel en aan de knuppel voor de collectieve spoedregeling. Tijdens de laatste ogenblikken van zijn val had hij geen enkele poging gedaan om zijn leven te redden.