Prev Next

33
IK WIL SPREKEN…

Fariman ondersteunde Simon toen hij zich, met Nina als een babykangoeroe aan zijn harnas gekoppeld, naast het open ontsnappingsluik van de Bravo opstelde. Om het luik te kunnen openen had Fariman vooraf het vliegtuig gedecompresseerd, zodat de luchtdruk binnen en buiten het vliegtuig gelijk was. Snuffer had al een paar seconden tevoren zijn exit gemaakt. Fariman had verkozen hem eerst te laten vertrekken omdat Simon, toen hij nog jachtpiloot was bij het idf, een van de beste vrije-valspringers van zijn regiment was geweest. Zelfs in een tandemsprong zou hij zijn val zo kunnen sturen dat hij als het ware op de tenen van Snuffer kon landen. Het was belangrijk dat de twee, drie eigenlijk, bij elkaar bleven voor het geval er na de landing iets mis zou gaan.

‘Alles oké, Nina?’

Nina knikte instemmend maar ze hield haar ogen onder haar windbril stijf dichtgeknepen.

‘Simon?’

Simon keek naar hem en glimlachte. ‘We zijn klaar.’

Fariman strekte zijn hand uit naar de gashendels achter zich en verminderde het toerental van de motoren tot het strikte minimum. Hij controleerde een laatste keer de monitoren: hoogte 3500 meter. Alles groen. Hij draaide zich om.

‘Go!’

Simon zette af, vooroverhangend zoals een skispringer op een schans.

Fariman keek hem na, zag hem de bananenhouding aannemen, bijsturen met benen en armen, wachtte met bonzend hart op de pilot chute die de zak met de hoofdkoepel in de luchtstroom moest brengen, maar die maar niet tevoorschijn kwam. Simon wachtte te lang met aan het rode handvat te trekken ofwel was er iets vreselijk mis met zijn uitrusting en toen Fariman al begon te wanhopen, kwam eindelijk de kleine parachute tevoorschijn en even later ontvouwde zich de veelkleurige, matrasvormige koepel, waardoor hij Simon met Nina onder zich uit het oog verloor.

Fariman bleef de nu langzaam naar de aarde zwevende parachute nakijken. Uit de hoek van zijn oog zag hij op het hoofdinstrumentenbord een oranje waarschuwingslampje aangaan. Een computerstem vroeg hem vriendelijk maar op een besliste toon het toerental van de motoren te willen verhogen. Door het open luik drong een koude luchtstroom het vliegtuig binnen en rukte aan zijn kleren. Met grote moeite richtte hij zich op en hees zich op de vliegstoel. In zijn gedachten zag hij de laatste blik van Simon door de windbril die, hoezeer de kleur van zijn ogen ook verschilde van die van zijn moeder, de blik van Sharon was geweest.

Hij had al zijn overredingskracht nodig gehad om Simon ertoe te bewegen het vliegtuig te verlaten. Eerst had hij er geen geloof aan gehecht dat in de behuizing van het landingsgestel een bom was geplaatst die door luchtdrukveranderingen geactiveerd zou worden en zou ontploffen zodra het toestel onder de tweeduizend meter zou dalen. Hij had via de computer een paar tests uitgevoerd en toen hij op een van de displays een waarschuwing kreeg over een storing in de hydraulische installatie, was hij gaan twijfelen. De waarschuwing was gefingeerd en betrof een onbelangrijk gebrek, maar dat kon Simon niet weten. Businessjets hebben zelden of nooit parachutes aan boord. De Bravo had er twee, waarvan er een geschikt was voor een tandemsprong. Dat had de doorslag gegeven. Simon had ingezien dat hij niet alleen zijn eigen leven, maar ook dat van Nina in de waagschaal zou stellen als hij zou proberen te landen.

Fariman schoof de gashendels wat naar voren en haalde de stuurknuppel iets naar zich toe. De hoogtemeter begon te klimmen. Hij schakelde de automatische piloot in en koos voor een programma dat het vliegtuig uiterst langzaam naar de plafondhoogte van 15.000 meter zou brengen. Naarmate een vliegtuig hoger gaat vliegen, daalt ook de atmosferische druk, van rond 1 kg/cm op zeeniveau tot circa 0,3 kg/cm op de kruishoogte van een modern straalvliegtuig en dat kan tot 3000 meter boven de grootste hoogte zijn waarop nog menselijk leven mogelijk is.

Het ontsnappingsluik achter hem bleef open. Hij zette de pack-airschakelaars weer aan maar hield de outflow valve of eenwegkraan aan de staart van het vliegtuig dicht. Hoewel het luchtdruksysteem door het open luik werd verstoord, bleef op die manier nog genoeg lucht in het toestel om te kunnen ademen.

Het had minder moeite gekost om Nina te overtuigen, hoewel ze doodsbang was geweest voor de sprong in het ijle. Voor haar was het voldoende geweest dat hij haar de lijdensweg van Simons moeder Sharon in herinnering bracht. Was ook zij niet misbruikt geweest? Wist ze hoeveel jaren Sharon geleefd had als een voortvluchtige om haar zoon uit de handen te houden van Darius Razdi, de Perzische dictator die haar had verkracht? Vijfentwintig jaar, Nina. Een kwarteeuw. Darius was er zelfs niet voor teruggedeinsd Sam Hofman, de man met wie ze na de verkrachting getrouwd was geweest, te laten vermoorden. Het trauma had Simons moeder voor de duur van haar leven getekend.

Besefte ze wel dat haar lot merkwaardige gelijkenissen vertoonde met dat van Sharon? Hield ze er rekening mee dat Cyrus Razdi dezelfde weg opging als zijn nietsontziende vader Darius? Als ze Cyrus zijn gang lieten gaan, zou haar zoon Alexander hetzelfde lot ondergaan als Simon. Hij zou opgejaagd worden als een stuk wild tot hij het vaderschap van Cyrus zou erkennen en bereid was onder zijn gezag te leven.

Was dat de vader die ze wilde voor haar zoon? Een miljardair die met het geld van de Foundations een wereldwijd moslimterrorisme op de been wilde helpen omdat hij zichzelf aan het hoofd wilde zien van een nieuw wereldrijk der Perzen? Of was ze bereid samen met Simon het vliegtuig te verlaten en het aan hem over te laten de bedreiging van Cyrus te neutraliseren?

Met Snuffer had hij helemaal geen moeite gehad. Het was genoeg geweest hem even terzijde te nemen en duidelijk te maken wat hij van plan was. Voor Snuffer kwam dat precies in zijn kraam te pas. Al van bij het begin was het zijn strategie geweest de financiering van het terrorisme te ontregelen, zoniet die zelf te sturen. In dat verband zouden binnen afzienbare tijd in de schoot van de VN en de G8 multilaterale overeenkomsten gesloten worden. Ooit zou een oorlog tussen Amerika en landen die het terrorisme steunden niet te vermijden zijn, maar door beslag te leggen op het geld van de Foundations was die oorlog op zijn minst met een tiental jaren uitgesteld. Snuffer had zich bovendien verkneukeld in de symboliek. De strijd van de Razdi's om wereldheerschappij zou eindigen waar hij begonnen was: tegen de flanken van de Damawand-vulkaan. De financier van het zelfmoordterrorisme zou een koekje krijgen van eigen deeg.

Turbulentie. Niet erg. Fariman keek naar het hoofdinstrumentenbord. De Bravo had bijna geen ‘instrumenten’ meer als dusdanig. Met de komst van de moderne digitale elektronica keek hij naar beeldbuizen van kleuren-tv's waarop computers meer inlichtingen verstrekten dan hij ooit van elektromechanische instrumenten had gekregen. Zoals hij had verwacht, had de Citation de achtervolging opgegeven, vermoedelijk bij gebrek aan brandstof. De hoogtemeter registreerde getrouw zijn opwaartse vorderingen en had zo-even de kaap van 6000 meter gepasseerd. De buitentemperatuur was -30 °C. Als gevolg van het verstoorde luchtdruksysteem was de binnentemperatuur gedaald tot 12 °C. Hij voelde geen koude, hij voelde zich een met het vliegtuig, zijn handen en voeten vormden een verlengstuk van de stuurknuppel en de roerpedalen en zouden bij de geringste noodzaak subtiel reageren. Vliegen was zoveel meer dan zich verplaatsen van het ene punt op aarde naar het andere punt; achter dit stromende warmte-leven waren ook de hogere goddelijke machten werkzaam.

Door de open deur naar de cabine hoorde hij de twistzieke stemmen van Cyrus en Sjafti. Ze hadden een of ander scherp voorwerp bemachtigd, vermoedelijk een pennenmes dat een van de twee op zak had gehad, en ze probeerden daar het grove canvasweefsel van de stoelriemen mee door te snijden. Hij liet hen begaan. Voor ze erin zouden slagen zich te bevrijden, zouden ze zich al hoog boven de Damawand-vulkaan ten noorden van Teheran bevinden, aan het begin van de door Ahoera Mazda geschapen Chinvatbrug. Deze Brug, soms ook de Brug des Oordeels genoemd, ging van de top van het Elboersgebergte over in de hemel, de woonplaats van Ahoera Mazda en de gelovige zielen. Daar werden de zielen van de gestorvenen ondervraagd over hun leven op aarde. Als de ziel rechtvaardig was, zou de Brug breed zijn. In de drie schreden van de goede gedachten, de goede woorden en de goede daden zou ze aan de hand van een jong, welgevormd meisje naar de overkant geholpen worden. Als de ziel slecht was, werd de bergtop spits en scherp, en zou de ziel halverwege de weg worden afgesneden door een smerige onwelriekende heks en van het hoogste punt van de brug neerstorten in de hel.

Hij wreef zich in de ogen. Hij werd moe, de digitale cijfers van de hoogtemeter leken ineen te vloeien en zwommen als eendenkuikentjes over de display. Het was best grappig. Ook Sharon moest ermee lachen. Ze zat naast hem in de stoel van de copiloot en had haar lang donker haar naar achteren gebonden met een gevlochten koord van goud en zilver. Hij wilde haar vragen waar ze de hele tijd geweest was maar zijn stem weigerde dienst. Ook het slikken vergde steeds meer moeite. Het laatste stadium van zijn ziekte was ingetreden, behalve zijn hersenen en zijn zintuigen zouden alle andere lichaamsfuncties nu snel uitvallen, maar Sharons aanwezigheid werkte als balsem op hem in. Hij zonk weg, in dezelfde magentarode diepten als die dag dat hij met zijn helikopter gecrasht was in het Zagrosgebergte in de onmiddellijke omgeving van het klooster van Pa Nesar, waar het allemaal begonnen was.

Hij kwam langzaam weer bij zinnen. Sharon was verdwenen. Hij begreep niet waar ze zo opeens naartoe was. Gelukkig kon hij weer zien, althans genoeg om van de monitor de hoogte te kunnen aflezen. Het vliegtuig had nu de kaap van 10.000 meter overschreden. Dat was hoger dan de Mount Everest in het Himalayagebergte. De buitenluchtdruk zou nu ergens tussen de 0,3 en de 0,4 kg/cm liggen. Hij kon niet zien hoeveel de druk binnen in het toestel was, want hij herinnerde zich niet welke knop hij moest indrukken om het getoonde beeld op het scherm te wijzigen. Dat hij dat niet meer wist kon onmogelijk het gevolg zijn van hypoxie, een te laag zuurstofgehalte van de weefsels of in de inademingslucht. Een van de kenmerkende verschijnselen bij hypoxie was dat je je eigen naam niet kon herinneren. En hij wist nog perfect dat hij Fariman heette, alleen kon hij nu even niet op zijn Amerikaanse schuilnaam komen of op de naam van het hotel in de Keizerstraat in Antwerpen waar het hoofdkwartier van de Foundations gevestigd was.

Iets knaagde aan zijn geheugen. Hij wist dat het van groot belang was om wat hij als een missie beschouwde tot een goed eind te kunnen brengen, maar hij kon zich niet voor de geest halen wat het was. Het kon niets te maken hebben met het vliegen zelf, want als vlieger had hij zoveel routine dat hij straalbezopen nog geen fouten zou begaan. Hij had het alleen wat te warm… hij bedoelde te koud. Hij lachte om zichzelf. Wat was dat? Een freudiaanse verspreking? God, nee. Hij had gewoon te lang in dezelfde houding gezeten en daardoor was zijn bloedsomloop verstoord. Het enige wat hij nodig had, was een beetje beweging. Moeizaam werkte hij zich overeind. Hij wankelde toen het vliegtuig, gestuurd door de automatische piloot, een flauwe bocht maakte en hij zocht steun. Zijn hand raakte de zuurstofmaskers en rookbrillen die in de cockpits van alle vliegtuigen vlak bij de hand hangen. Zijn spieren spanden zich, voorzover het monster van als dat nog toeliet. Dus toch hypoxie! Het zuurstofgehalte in de inademingslucht was lager dan hij had gedacht. Vandaar het onsamenhangend nadenken, de geestesverschijning van Sharon. Hij drukte het zuurstofmasker op zijn gezicht en zoog met grote slokken zuurstofrijke lucht naar binnen, hijgend als een loopse teef Langzaam, o zo langzaam, kon hij weer wat helderder denken.

Hij leunde tegen de rug van zijn vliegstoel en bleef staan om op krachten te komen. Dat was op het randje af geweest. Maar er was nog iets. Hij pijnigde zijn hersenen en opeens wist hij wat het was. Boven de stoelen van de passagiers waren zuurstofmaskers aangebracht die automatisch omlaag vielen als in noodgevallen de cabinedruk wegviel. Hij schuifelde naar de deur en keek in de cabine. Zie je wel. Zowel Cyrus als Sjafti hadden een masker voor hun mond dat met een plastic buisje verbonden was met de leiding in het plafond. Hij strompelde terug naar de cockpit, drukte de knop in waarmee de zuurstoftoevoer naar de cabine werd afgesneden en antwoordde bevestigend op de vraag van de computer of hij zeker was van zijn zaak, door een tweede keer de knop in te drukken. Vervolgens zette hij de pack-airschakelaars uit en opende de outflow valve. Hij wist niet hoe lang het zou duren voor het laatste restje bruikbare lucht uit het vliegtuig zou zijn weggezogen, maar hij schatte hooguit een paar minuten. Hij ging naar de cabine terug en lichtte Cyrus en Sjafti in over wat hun met zijn allen te wachten stond. Zodra de lucht was opgebruikt zou het snel gaan, minder dan een minuut, dan volgde bewusteloosheid, coma, de dood. Ze zouden het niet eens voelen als de Bravo zich tegen de Damawandvulkaan te pletter vloog. Sjafti gooide in paniek het masker van zich af, spande zich als een boog in een laatste wanhopige poging de stoelriem te breken en toen dat niet lukte, zakte hij in elkaar en begon te bidden. Ik zweer bij Hem die mijn ziel in Zijn hand heeft. Cyrus van zijn kant hield nog even het masker op zijn mond gedrukt in de hoop er nog wat van de levensnoodzakelijke zuurstof uit te kunnen opsnuiven. Zijn ogen fonkelden van haat. Hij schold hem uit voor een hypocriet, in Iran de hoogst denkbare belediging, een addergebroed in de schoot van de glorieuze Razdi-clan, die zijn eigen broer had verraden en eigenhandig had vermoord en nu diens zoon van kant wilde maken, met als enige doel het geld van de Foundations voor zich alleen te hebben en toen hij te horen kreeg dat dat geld voortaan zou dienen om de armoede uit de wereld te helpen en de nood van de slachtoffers van het terrorisme te lenigen, gooide hij het zuurstofmasker van zich af en – mede door het zuurstoftekort en de optredende hypoxie – begon hij wartaal uit te slaan. Over de noodzaak van geweld en een compromisloze wereldheerschappij, over martelaren voor God die autobussen of scholen vol met kinderen zouden opblazen… en ziekenhuizen… en metrostellen… en treinen… en wolkenkrabbers…

Hij ging terug naar de cockpit. Sharon, zijn persoonlijke Spenta – volgens de Zarathoestra-mysterieën was zij de Aardemoeder en de godin van de Heilige Toewijding – zat opnieuw in de stoel van de copiloot. Ze droeg hetzelfde witte kleed, symbool van reinheid, als die dag in het klooster van Pa Nesar, toen ze in moeilijke omstandigheden met een gedurfde operatie zijn leven had gered en haar glimlach bracht hem in een toestand van euforie. In de genotscentra, diep onder zijn hersenschors, bruiste zijn brein van vreugde en hemels geluk omdat hij wist dat hij de juiste weg had gekozen.

En terwijl voor zijn ogen het koningsblauw van het uitspansel geleidelijk overging in een ondoordringbare duisternis waar geen plaats meer was voor het licht van de zon of de maan of de sterren, zag hij als een laatste visioen Simon met Nina door de ruimte zweven, gedragen door de onzichtbare lucht, en hij zag het extatische, primitieve genot waarmee Nina zich aan Simon overleverde die, doelbewust als een vogel, de parachute naar een heuveltop stuurde en rechtopstaand landde in het midden van een immens groene weide en toen even later de zijden koepel van de parachute zich over hen heen vouwde en ze verstrikt raakten in de hangriemen en de stuurlijnen, hoorde hij de opgewonden tinkelende lach van Nina en de vermanende stem van Simon en het was het laatste – zij het dan slechts in gedachten – wat hij in zijn leven nog hoorde.

Prev Next

33 IK WIL SPREKEN…

De kracht van het bloed

33
IK WIL SPREKEN…