27

De Gouden Spelonk stonk als een slachthuis. De laatste keer dat Mike er geweest was, hadden vanuit alle hoeken lampen geschenen, die de pyrietrotsen zo deden fonkelen en glinsteren dat het pijn aan de ogen deed. Nu wierp één enkele schijnwerper donkere schaduwen over de grillige rotsbodem en verlichtte de verminkte lichamen die her en der wijduit op de rotsen lagen. 'God allemachtig...' Het duurde een paar seconden tot het allemaal tot hen doordrong. Mike stond met Sabrina aan zijn zijde, en telde automatisch de doden: zeven, misschien acht. Het waren allemaal mannen, en allemaal droegen ze witte jassen die waren bespetterd en besmeurd met hun eigen bloed. Het was nog maar net gebeurd: de verse warme lucht was onmiskenbaar. 'Kijk,' fluisterde Sabrina. In een diepe, uitgeholde hoek van de grot zat Arberry op zijn hurken, zijn armen om zijn schouders geslagen, te staren naar een punt achter een enorme, glinsterende rots. Terwijl Mike en Sabrina zo stonden te kijken, stapte Paul Seaton in het licht. Hij zwaaide met een enorm kromzwaard, waar bloed en weefsel aan klonterden. Hij draaide zich om en knikte traag naar Mike. 'Mijn timing is niet helemaal wat het zijn moet.' Seaton wees met het zwaard naar Arberry, die naar hem bleef staren alsof hij zo was ingevroren. 'Ik moest wachten tot het bezoek van de dokter was opgestapt. Toen heb ik hem meegenomen om getuige te zijn van de verwoesting van zijn eigen imperium. Ik wilde hem ook aan de stapel toevoegen. Het was de bedoeling dat jullie, of iemand anders, hier niets anders zouden aantreffen dan doden en een volledig vernielde fabriek.' 'Wie zijn die mannen?' vroeg Mike. 'De chemici. De meest intelligente, deskundige en uitgekookte die er rondliepen. Aangetrokken van over de hele wereld, verleid door geld en aantrekkelijke arbeidsvoorwaarden.' Seaton grinnikte. 'Sommige mensen zouden er kapot van zijn als ze al dat talent zo verspild en verspetterd op de grond zagen liggen, als vleeshompen in een slagerij. Maar het is goed zo. De bijl is aan de wortel gelegd en de drugslijn van Arberry is verleden tijd. Het heeft vijf minuten gekost, als jullie het weten willen.' Seaton hield zijn hoofd scheef en glimlachte naar Sabrina, zijn zwaard bij wijze van groet opheffend. 'Hallo,' zei hij. 'Hoe voel je je nou? Is je been mooi aan het genezen?' 'Ik voel me prima,' zei Sabrina. 'Hoe... wat heeft je op het spoor van Arberry gezet?' 'Jij.' 'Ik?' 'Je papieren. Die lagen in de wagen die je bij ons hebt achtergelaten, in een tas op de achterbank.' Seaton zag Sabrina haar voorhoofd fronsen. 'Het was een verwarde toestand voor jou, of niet? Een soort delirium. Kennelijk weet je niet eens meer precies wat je allemaal bij je had. Mou, ik kan je wel vertellen dat ik blij was dat je de correspondentie van Hafi zo trouw bewaard had.' De glimlach gleed van zijn gezicht. 'Zeg eens, was jij het die hem vermoord heeft?' Sabrina knikte. 'Dan heb je de wereld een dienst bewezen.' 'Mijn redenen waren alleen wel iets zelfzuchtiger.' 'Hij koesterde de ambitie om mij uit de weg te ruimen, weet je dat?' zei Seaton. 'Hij vond dat ik niet het recht had hier te zijn, omdat ik uit de VS kwam. Dom natuurlijk. Een man hoort daar waar hij zich kan handhaven.' 'Hoe heb je dan uit die papieren gehaald dat Arberry het was?' vroeg Mike. 'In die brieven werd melding gemaakt van de Grot van Moksa als centrum en beginpunt van de nieuwe drugslijn.' Seaton maakte met het zwaard een gebaar dat de hele grot besloeg. 'Dat is hier. Dit is de Grot van Moksa. Tien dagen geleden hebben we een zware jongen in zijn kladden gegrepen die Iqbal heette. Hij zat achter iemand aan die was weggelopen. Dat soort mensen haten wij uit principe - hij verdiende de kost met het terroriseren en vermoedelijk vermoorden van zijn eigen landgenoten. Hoe dan ook, iets aan die Iqbal zei me dat we hem moesten vasthouden. Dat hebben we gedaan, en toen ik de brieven van Hafi gelezen had, vroeg ik hem of hij iets af wist van de Grot van Moksa. Hij heeft het me verteld. Hij heeft me alles verteld.' 'En waarom deed hij dat?' vroeg Mike. 'Omdat hij dacht dat ik hem ging vermoorden. Dat heb ik ook gedaan, maar pas naderhand. Hij was een grote eter, een dure gevangene. Maar voor het einde heeft hij me alles verteld over het werk dat hij deed, en over zijn baas, en die baas bleek niemand minder te zijn dan Simon Arberry, de verlosser van Kasjmir.' Seaton draaide zich om en keek naar Arberry, die nog steeds ineengedoken op de grond naar hem zat op te kijken. 'Nou lijkt hij niet meer zo bijzonder, hè? Als je Iqbal over hem hoorde praten, zou je denken dat dit hier een god was. Hij heeft in elk geval geprobeerd om als een god te leven. De Grot was het eerste stuk onroerend goed dat hij kocht, en daarna heeft hij zijn huis en alles eromheen gebouwd.' 'Waarom wilde hij speciaal deze Grot hebben?' vroeg Sabrina. 'Vanwege dit ingenieuze geheim. Kijk...' Seaton leunde op het grote rotsblok naast hem. Kreunend duwde hij met zijn knie tegen de zijkant, en opeens kwam er beweging in. Met schokjes helde het achterover tot het helemaal horizontaal hing. Even later klapte de wand van glinsterend gesteente achter Seaton in twee gedeelten naar binnen. Erachter bleek een hoge, rechthoekige ruimte te liggen, een zaal zonder ramen, uitgerust met werkbanken, kasten en laboratoriumspullen. Zo te zien was alle apparatuur kapotgeslagen. 'Dat heb ik door de chemici aan gruzelementen laten slaan voor ik hen aan gruzelementen sloeg,' zei Seaton. Hij glimlachte. 'Ik moet jullie iets vertellen. Een van de redenen dat ik jullie tweeën heb laten gaan, was dat ik besefte dat jullie deze parasiet op het spoor waren. Jullie hebben me verteld dat deze mensen vangen tot jullie takenpakket hoorde. Dus ik wilde jullie in de gaten laten houden en laten volgen. Maar het liep allemaal wat anders en uiteindelijk hoefde ik die moeite niet eens te nemen.' Hij knikte naar Arberry. 'Blijven jullie voor de finale?' 'Ik kan niet toestaan dat je hem doodslaat,' zei Mike. Seaton leek daar even over na te denken. 'Toestaan?Toestaan? Volgens mij is hier sprake van een semantisch probleempje. Het is helemaal niet aan jou om mij al of niet iets toe te staan.' 'Hij moet in hechtenis worden genomen. Het wettige gezag neemt het verder over.' 'Jij praat als een machine, weet je dat? Geen gevoel, alleen een hart van blik dat er wat regeltjes uit stampt.' 'Als er hier iemand onmenselijk is, ben jij het wel,' zei Mike. 'Alweer een kwestie van semantiek, broeder. Laten we ophouden met lullen. Arberry is verleden tijd. Jullie kunnen blijven en getuige zijn van zijn zielsverhuizing of jullie kunnen gaan. Doe wat je wilt.' Mike stootte Sabrina aan. Ze wierp zich naar voren en rende over de oneffen vloer van de grot. Een paar lijken rolden weg toen ze naar beneden klauterde naar waar Arberry zat. Ze greep hem snel bij een arm en trok hem overeind. 'Kom op!' riep ze. 'Rennen!' Seaton was even van zijn stuk gebracht, zoals Mike ook verwacht had. Hij was al pratend naar het smalle uiteinde gelopen van de richel waar hij op stond. Nu had hij geen ruimte meer om zich snel om te draaien en Sabrina de weg naar de trap te versperren. Ze rende langs Mike, de verblufte Arberry met zich meetrekkend. 'Breng hem naar buiten,' riep Mike. Hij draaide zich om naar Seaton. Aan de voet van de trap bleef Sabrina even staan. Ze gaf Arberry een harde klap in het gezicht. Arberry deinsde verbijsterd achteruit. Ze greep hem weer beet. 'En nou rennen!' riep ze.'Rennen of je bent er geweest!' Het drong tot hem door. Arberry keek over zijn schouder, zijn ogen wijd opengesperd en doodsbang. Hij zag Seaton op zich afkomen en hij zette het op een lopen, Sabrina stevig bij de hand houdend terwijl hij de trap met twee, drie treden tegelijk opstoof. 'Ik laat je er niet langs,' zei Mike tegen Seaton. Hij liep door tot ze recht tegenover elkaar stonden, een meter of vijf van elkaar. 'Uit de weg!' Seaton hijgde van de inspanning die het hem gekost had om snel van die richel af te klimmen en over de rotsachtige bodem naar de trap te lopen. Hij zwaaide met het bebloede zwaard. 'Uit de weg, of ik hak je in mootjes.' Hij keek langs Mike heen naar de trap. Arberry en Sabrina waren al bijna op de helft. 'Jij had je nooit met mij moeten bemoeien,' gromde Seaton. Zijn vrije hand ging in een flits naar zijn riem en even later glinsterde er iets in de lucht. Een fractie van een seconde later voelde Mike een brandende pijn in zijn arm en schreeuwde hij het uit. Een mes had zich tot halverwege het lemmet in zijn schouder geboord. De pijn was als een schok, fel en allesoverheersend. Hij beefde zo, dat hij geen enkele controle meer over zichzelf had. Hij kon zijn hand niet eens om het heft krijgen. Hij hoorde zijn eigen kreet van pijn en herinnerde zich meteen dat hetzelfde geluid ook uit de keel van Lou Kelly was opgestegen, toen ze hem op de parkeerplaats bij het stadion op een brancard hadden gelegd. Hij zag dat Seaton begon te sprinten. Hij ging op de trap af, maar dan moest hij eerst wel langs Mike. Mike kneep zijn ogen dicht, met onder zijn schedeldak nog altijd de nagalm van die kreet, van hem zelf en van Kelly, allebei slachtoffers... 'Aah!’ Mike brulde van pijn toen hij het mes pakte en het uit zijn schouder trok. Hij greep het heft nog steviger vast, en zag zijn eigen bloed door de lucht vliegen. Seaton doemde vlak voor hem op, zijn voeten stampten op de rotsen terwijl hij op de trap af rende. Mike bleef zwaaien met het mes, naar beneden en naar voren, en hij wierp zijn hele gewicht erachteraan. Het lemmet verdween in de buik van de aanstormende Seaton. Seaton brulde en ging neer, zijn hoofd knalde tegen de grond. Mike stond erbij te zwaaien op zijn benen, de pijn als een vuur in zijn schouder. Hij zag Seaton proberen het mes uit zijn buik te trekken, hij zag hem tevergeefs naar het heft graaien - het was te glibberig door al het bloed dat erlangs stroomde. Terwijl Mike stond toe te kijken, werden zijn bewegingen steeds zwakker, en uiteindelijk staakten de vingers van Seaton al hun pogingen. Hij keek nog op naar Mike, alsof hij misschien nog iets zeggen wilde, maar toen zijn mond openging, was hij al dood.

De volgende middag riep Philpott in de woonkamer van de hut een vergadering bijeen. Mike, Sabrina en Ram waren present. De agenda was serieus, de sfeer informeel. Op tafel stonden schalen met Indiaas eten, dat ze gewoon met de handen aten, en een kan gekoelde witte wijn. 'Er is inmiddels heel wat gezift, gesorteerd en opgeruimd,' deelde Philpott vanuit zijn leunstoel mee. 'Ik ben het grootste gedeelte van een slapeloze nacht en de hele morgen bezig geweest alle feiten die aan het licht zijn gekomen op een rijtje te zetten. Als er sprake is van leemtes of omissies, dan spijt me dat. Dan moet ik mij helaas beroepen op vermoeidheid.' Hij glimlachte eventjes. 'Ik ben vermoeid maar voldaan. Ik moet zeggen dat ik zeer tevreden ben.' 'Komt dat ook in de notulen?' prevelde Mike. Philpott vroeg hem hoe het met zijn schouder ging. Mike had zijn wond in het ziekenhuis van Srinagar laten hechten en verbinden. 'Het doet nog wel pijn, maar het is een wond die ik met enige trots zal dragen.' 'Mooi gesproken.' Philpott nipte aan zijn wijn en legde de aantekeningen op zijn knieën recht. 'Goed. Nu de informatie. Ten eerste, Arberry is op het hoofdbureau van politie in Srinagar. Commissaris Mantur heeft me laten weten dat hij nog steeds niet gepraat heeft. De vernietiging, pal voor zijn ogen, van zijn hele imperium, mensen en uitrusting, alles bij elkaar, is zo'n schok voor hem geweest, vrees ik, dat zijn hersenen op tilt zijn geslagen. Maar hij zal vast wel weer opknappen voor hij voor de rechter moet verschijnen. Intussen heeft de respons op zijn vingerafdrukken een uitgebreide geschiedenis aan het licht gebracht. We blijken te maken te hebben met een misantropische, gigantisch materialistische schurk met een deskundig verhulde achtergrond van farmaceutische criminaliteit.' 'Is hij echt farmacoloog?' wilde Sabrina weten. 'Ja zeker. Met meer aliassen dan sommige mensen tanden hebben. Hij kan heel overtuigend de beminnelijke weldoener spelen, meestal een moedige en weemoedige weduwnaar, al is hij nooit getrouwd geweest. Dat acteertalent is ontsproten aan dezelfde scherpzinnigheid waarmee hij ook begrepen heeft, dat Kasjmir niet alleen een uitstekende basis was voor het kweken van uiterst lucratieve planten, maar hem ook toegang zou verschaffen tot een bemiddelde klantenkring.' 'Om maar te zwijgen van het leger potentiële koeriers dat hem hier ter beschikking stond,' zei Mike, 'met hun hartverwarmende talent voor angst.' 'Dit was Arberry's grootste zwendel ooit,' zei Philpott. 'En ik denk dat we er wel van uit mogen gaan dat het ook zijn laatste was. Het belangrijkste is: het is allemaal verleden tijd.' Philpott nipte weer aan zijn glas wijn en hield een fax in de lucht. 'Deze kreeg ik van Harry Lewis van de who. Een briefje om me te laten weten dat de zuster van wijlen Alex Young momenteel in New York is om zijn zaken af te handelen met het bestuur van zijn bisdom. Die zuster heeft Harry verteld, dat ze zich nog heel goed herinnerde dat zij in Kasjmir was toen Arberry haar broer verzocht om een beroep te doen op de vn. Arberry schijnt gezegd te hebben dat hij niet wilde dat het zou worden afgedaan als rijkeluisgezeur, wat misschien zou gebeuren als ze bij de vn een brief kregen van iemand van zijn standing.' Ram vroeg of de zuster van Young ook wist dat Arberry verdacht werd van de moord op haar broer. 'Dat krijgt ze nog wel te horen,' zei Philpott. 'En dan heb ik ook nog een zeer verheugende mededeling. Agent Amrit Datta van Drugwatch International heeft gisteren in China een ontmoeting gehad met enkele mensen. Hij heeft hoogwaardige heroïne afgeleverd aan drie grote dealers uit Thailand.' 'Ik wist wel dat hij uit het goede hout gesneden was,' zei Mike. 'Zijn afnemers zijn alle drie gearresteerd nadat ze zijn vrachtje in ontvangst hadden genomen. Agent Datta is voorgedragen voor promotie, en als het goed is, is hij vanavond nog hier, mooi op tijd om het glas met ons te heffen voor we teruggaan naar de States.' 'Dus we zijn er ook in geslaagd om de autoriteiten gelukkig te maken?' vroeg Sabrina. 'Met de hulp van Amrit Datta, ja,' zei Philpott. 'De onthulling dat een Amerikaanse crimineel het brein achter de nieuwe drugslijn blijkt te zijn was koren op de molen van de Pakistaanse autoriteiten, die dolblij zijn dat Pakistan geen blaam treft. India is opgelucht dat zo'n gevaarlijke crimineel in de Vallei van Kasjmir is ontmaskerd en achter slot en grendel gezet, en de Thaise politie is verrukt dat ze drie grote dealers op een presenteerblaadje aangereikt hebben gekregen. En nu ik het toch over presenteerblaadjes heb...' Philpott zette zijn glas neer en legde zijn aantekeningen weg. Hij stond op, liep naar de keuken, en kwam terug met een blad gevulde champagneglazen. Hij deelde ze uit en nam er zelf ook een. 'Een toost,' zei hij. 'Op de overwinning van stijl en gezond verstand op bekrompenheid.' Mike, Ram en Sabrina keken elkaar aan. 'Die snappen we even niet, chef,' zei Mike. 'Ik heb getriomfeerd in New York zonder er zelfs maar bij te hoeven zijn,' zei Philpott.'Whitlock heeft gemeld dat onze strijd met Beleidstoezicht is afgerond met een klinkende overwinning voor de unaco. Ik kan onze toko blijven runnen zoals ik dat altijd gedaan heb.' 'Schitterend!' zei Sabrina. 'Ja, hè? Secretaris Crane van Beleidstoezicht heeft zijn ontslag ingediend en directeur Lubbock heeft om overplaatsing gevraagd. Het hele verhaal horen we wel als we terug zijn.' Philpott hief zijn glas. 'Op het succes - en op C.W. Whitlock, die dit doelpunt voor ons gescoord heeft.' 'Op het succes en C.W.!' Ze leegden hun glazen. Sabrina keek Philpott onderzoekend aan. Hij knikte naar de keuken. Ze liep erheen en kwam terug met een gekoelde fles. 'Een hele reeks overwinningen voor u, zeg,' zei ze, terwijl ze de baas meer champagne inschonk. 'Zou dat misschien iets te maken kunnen hebben met het feit dat u zich zo goed met de juiste mensen weet te omringen?' Philpott keek haar gepikeerd aan. Maar dat hield hij niet lang vol. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Daar zal het wel alles mee te maken hebben, ja,' zei hij, 'al zal ik dat nooit toegeven als ik nuchter ben.'