3

De volgende morgen om kwart over negen ging naar alle personeel van Task Force Drie de boodschap uit dat er een vergadering was in de briefingkamer van de unaco. Mike Graham zat in een café met een kop koffie en de Washington Post toen hij zijn ontvanger tegen zijn borst voelde vibreren. C.W. Whitlock kreeg de boodschap in zijn auto in een straat bij Times Square, waar hij met een privé-detective zat te praten die hij af en toe inhuurde. Sabrina Carver hoorde de pieper overgaan vanuit de woonkamer. Ze had hem in de badkamer laten liggen, op de richel boven de wastafel. Ze beëindigde abrupt het telefoongesprek met haar moeder, holde naar de badkamer en las de bondige boodschap. 'Dag sportschool,' zei ze, en deed meteen haar mond dicht toen tot haar doordrong dat ze weer in zichzelf praatte. Ze had het zo voor thuis altijd een vrij onschadelijke gewoonte gevonden, maar de laatste tijd begon ze zich zorgen te maken dat ze die rare gewoonte niet binnen vier muren zou weten te houden, of dat het echt kwaadaardig zou worden en in een obsessie zou ontaarden. Ze was bang net zo te worden als mensen die ze wel zag op straat of in winkels, diep in gesprek met zichzelf, vreemd en volstrekt geïsoleerd. Maar goed, de sportschool kon ze in elk geval op haar buik schrijven deze morgen. Ze was van plan geweest er om tien uur heen te gaan, er een uurtje te trainen, naar huis te gaan, een douche te nemen, zich in alle rust aan te kleden en op te maken, om vervolgens langdurig te gaan lunchen en kleppen met een oude vriendin die in de stad was. Ze kon altijd 's middags of 's avonds naar het fitnesscentrum, zodat haar dag er niet onder hoefde te lijden, maar op dagen dat ze buiten de deur lunchte, ging ze liever 's morgens, want dan voelde het minder als een overtreding om de lunch met een dessert af te sluiten. Ze kleedde zich snel aan en checkte het resultaat in de spiegel. Het donkere goudkleurige jersey pak van Joseph Janard was een uitspatting die ze zichzelf voor het voorjaar beloofd had; het was weliswaar pas februari, een grijze dag in New York, maar ze voelde zich zonnig genoeg om het toch aan te trekken. Haar moeder, geboren en getogen in Parijs, had haar voorgehouden nooit te vergeten dat zij, blond en relatief lang als ze was, en met het nodige van de Française in haar genen, kleren kon dragen waarin de meeste New-Yorkse dames er domweg bespottelijk bij zouden lopen. Een Cartier-horloge en een lichtbruine wollen jas van Elégance over haar schouders completeerden haar toilet. Ze stopte haar sigP220 pistool in haar tasje en vertrok naar de vn. Toen ze de lift tegenover de hoofdingang van de unaco uitkwam, zag ze Mike Graham lopen. Ze haastte zich achter hem aan. 'Waar gaat de vergadering over?' 'Geen idee,' zei hij. 'Ik hoop iets waar ze ons niet allemaal voor nodig hebben.' Sabrina wachtte af of hij nog meer te zeggen had, maar daar bleef het bij. Toen ze de briefingkamer binnengingen, waren Philpott en C.W. Whitlock er al. Philpott stond bij het raam, dat een hele wand besloeg en uitkeek over de East River. Hij sprak korzelig in zijn mobiele telefoon. Whitlock stond geduldig tegen een glimmende lambrisering geleund, armen over elkaar. 'Morgen, kids,' zei hij zacht. Whitlock was de veelzijdigste van alle unaco-agenten, en niemand werd zo vaak door Philpott geraadpleegd als hij. Hij had in Oxford gestudeerd en was ooit officier geweest bij de Keniaanse inlichtingendienst. Philpott had hem persoon- lijk naar de unacogehaald. Ze werden vaak samen aangetroffen, hoewel hun vertrouwelijkheid nooit afgunst wekte. Iedereen wist dat Philpott te individualistisch was om favorieten te hebben. 'Je ziet er betoverend uit, Sabrina,' merkte Whitlock op toen ze haar jas ophing. 'Dat was ook precies mijn bedoeling. Ik heb een lunchafspraak.' 'Je lijkt me een beetje te chic zo voor McDonald's,' zei Mike. Hij nam plaats aan de lange tafel in het midden en begon nadrukkelijk naar Philpott te staren, die een eind probeerde te maken aan zijn telefoongesprek. 'We gaan naar Arcadia,' zei Sabrina, terwijl ze tegenover Mike ging zitten. 'Ik heb afgesproken met Tania, een oude schoolvriendin, en we zien elkaar niet elke dag. De laatste keer dat ik haar ontmoet heb, zag ze er schitterend uit, maar dat is alweer tien jaar geleden, dus ik moet van het ergste uitgaan - misschien is ze nu wel superaantrekkelijk. Haute couture is in zo'n geval de beste verdediging.' Philpott bromde nog iets en legde de mobiele telefoon met een klap op de tafel. 'Dat was het bureau van de secretaris-generaal,' zei hij. 'De unaco krijgt een methodes-en-procedures-inspectie voor de kiezen. Ik heb me ertegen verzet, maar het lijkt erop of iemand binnen Beleidstoezicht tamelijk overtuigend vóór heeft gepleit. Of ze hebben een van de onder-secretarissen gechanteerd.' 'Willen ze ons een reorganisatie opdringen?' vroeg Mike. 'Op bestuurlijk niveau, ja,' knikte Philpott. 'Het gaat om mij. Het is een persoonlijke aanval. Want ik verdom het om op te zitten en pootjes te geven wanneer Kruiper Crane of een van zijn onderkruipers bij mij op kantoor komt. Maar goed.' Philpott ging aan het hoofd van de tafel zitten en maakte zijn leren koffertje open. 'Ik wil jullie briefen over de voorbereidingen en de tactiek voor een opdracht die eraan zit te komen.' Mike stak zijn hand op. 'Als ik even iets mag zeggen, meneer Philpott, voor we beginnen.' Philpott slaakte een zucht. 'Snel dan.' 'Ik wil graag een paar weken opnemen van het verlof dat ik nog heb staan om wat rond te kijken in de Vallei van Kasjmir. U weet wel, in verband met die problemen waar die priester over schreef aan de Veiligheidsraad.' 'En waarom wil je dat?' Mike deed zo eerlijk en open mogelijk. 'Ik dacht als ik nu meteen een klein lontje uit dat kruitvat haal, dan kunnen we grote uitbarstingen later misschien voorkomen.' 'Nee,' zei Philpott. 'Daar kan ik niet mee instemmen. Ik laat daar niemand in zijn eentje aan wat voor lonten dan ook trekken, hoe klein ook. Het is geen plek voor eenmanscampagnes.' Mike keek Philpott doordringend aan. 'U stelt mij teleur.' 'Dat lijkt me niet nodig,' zei Philpott. 'We hebben nog wat tijd over.' 'Wat dan?' 'Die bijspijkercursus ballistiek die jij en de andere leden van Task Force Drie vanaf dinsdag zouden volgen - die is twee weken opgeschoven.' Mike keek naar Whitlock, die naast hem zat. Toen keek hij weer naar Philpott. 'Nou en?' 'Zoals ik beloofd heb, heb ik diep nagedacht over die smeekbede van de eerwaarde Young. En ik heb ook gesproken met Sufi Gopal van ons bureau in Delhi. Hij sprak zonder de hartstocht van de priester, maar zijn kalme woorden waren een stuk ijzingwekkender. Ik ben tot de slotsom gekomen dat de onderwereld in Kasjmir genoeg aanrommelt om georganiseerde unaco -bemoeienis te rechtvaardigen.' Mike staarde hem aan. 'Echt waar?' 'Daarom heb ik jullie hierheen laten komen, om daarover te praten. De situatie is verontrustend. Er is sprake van een escalerende terreur, er worden drugs gesmokkeld en verhandeld, en de mogelijkheid bestaat dat zelfs een kleine toename in de wrijving een conflict doet ontbranden waar ze allemaal bij betrokken raken: Afghanistan, Pakistan, India en China.' Mike was nog steeds verbijsterd over de draai die dit gesprek gekregen had. Hij was ervan overtuigd geweest dat Philpott de toestand in Kasjmir met een schouderophalen had afgedaan. 'U zegt dat wij er als team op af kunnen?' 'Dat heb je goed begrepen,' zei Philpott. 'Een eenmanscampagne lijkt me weinig zinvol, maar het lijkt me goed dat jullie als team de lont uit dat kruitvat proberen te halen.' Hij schoof hun alle drie een stapeltje papieren toe. 'Dit zijn de strategische voorbereidingen zoals Sufi Gopal en ik die hebben uitgewerkt. Morgen om deze tijd wil ik graag jullie commentaar horen, en eventuele suggesties voor een aanpassing van de strategie.' Sabrina fronste haar wenkbrauwen. 'Is dat alles? Is de vergadering nu afgelopen?' Philpott knikte. Ze stonden allemaal op. 'Dus ik moet nog twee uur in deze kleren rondhangen, en dan alsnog fris en flitsend bij Arcadia zien aan te komen?' 'Ga dan naar huis en trek ze uit,' zei Whitlock. 'Dat kan ik niet. Ik kan geen kleren uittrekken en ze dan een paar uur later weer aantrekken. Dan zou ik het gevoel hebben, dat ik kleren aanhad die eigenlijk naar de stomerij horen. En als ik dat gevoel heb, zie ik er ook zo uit. Tegenover haar.' 'Ga winkelen,' zei Mike. 'Dan vliegen die twee uur zo om, en krijg jij geen kreukels in je plunje.' Sabrina begon te stralen. 'Goed idee,' zei ze. Sabrina en Mike vertrokken en Whitlock bleef achter. 'Ik heb Carl Grubb gesproken,' zei hij tegen Philpott. 'De detective?' 'Ik had hem gevraagd of hij een oogje in het zeil wilde houden bij de begrafenisonderneming waar Arno Skuttnik ligt opgebaard. Er zijn aardig wat mensen afscheid komen nemen. Personeel van het hotel waar hij werkte, zijn buren...' Philpott trommelde zachtjes op de tafel. 'C.W.,' zei hij, 'ik neem aan dat je me hier allemaal niet mee lastig zou vallen als het totaal irrelevant was.' 'Ik was naar het relevante aan het toewerken.' 'Laat de inleiding maar achterwege. Wat heb je te melden?' 'Adam Korwin heeft ook een kijkje genomen.' 'Wat?' Philpott zette grote ogen op. 'Bij die Skuttnik?' 'Grubb stond te kijken vanuit een aangrenzend vertrek. Volgens hem was het heel duidelijk dat Korwin alleen kwam kijken om te zien of het inderdaad degene was die de mensen zeiden.' Philpott schudde langzaam zijn hoofd. 'Kunnen we er zeker van zijn dat het Korwin was?' 'Ik heb de polaroidfoto's. Het was hem wel degelijk.' 'Ik weet niet of ik hier blij mee moet zijn of juist niet.' 'Het is intrigerend,' zei Whitlock. 'Een oude immigrant zonder familie, zonder speciale talenten, zonder interessante achtergrond, zonder status waar je iets aan af kunt meten, komt plotseling te overlijden, en wie komt de dode bekijken?' 'Adam Korwin,' zei Philpott zachtjes. 'Heel verrassend...' Korwin was de nestor van de Russische spionnen aan de Amerikaanse oostkust. In de Koude Oorlog was zijn naam door drie verschillende Russische overlopers genoemd, en zijn status als hoge officier bij de kgb was bevestigd door hooggeplaatste bronnen binnen het Oostblok. Maar Korwin was zo goed, dat hij dertig jaar lang onder de neus van fbi en ciagewerkt had zonder één keer iets te doen wat ook maar enigszins verdacht was. Het had er alle schijn van dat hij een onschuldige stoffeerder was, en niemand kon genoeg belastende informatie over hem verzamelen om een geloofwaardig uitzettingsbevel in elkaar te kunnen flansen. 'Wat was dan in godsnaam de connectie met Skuttnik?' wilde Philpott weten. 'Dat is mijn volgende onderwerp van onderzoek. Ervan uitgaande dat u dit verder onderzocht wilt hebben.' 'Dat dacht ik wel, ja.' 'Het zal wel even tijd kosten. En hoe moet het dan met Kasjmir?' 'Met een beetje improvisatie en genoeg hulp ter plaatse is dat een klus die Mike en Sabrina aankunnen. Maak jij je daar maar niet druk om. Concentreer jij je op de band tussen wijlen Arno Skuttnik en de jongens van het Rode Plein.'

Die middag belde Lenny Trent. Mike zat in de suite van TF3 te blokken op de geografie van noordelijk India en Kasjmir. Kaarten en boeken lagen uitgespreid over twee tafels, en een geografische index lag opengeslagen op de grond. Toen de telefoon ging, moest hij hem onder de als een harmonica uit elkaar gevouwen bladzijden van een straatnamengids van New Delhi vandaan trekken. 'Mike. Met Lenny. Heb je er nog steeds belang bij om te weten waar Paul Seaton uithangt?' 'Het is pas één dag geleden dat we het daarover hadden, hoor. Natuurlijk heb ik daar nog belang bij. Ik vlieg dit weekend nog naar India, dus je kunt gerust stellen dat alle informatie meer dan welkom is.' 'Het kan zijn dat ik iets voor je heb.' 'Zo gauw al?' 'Een babbeltje kan weleens uitpakken als een goudmijn. Je weet nooit wat er ter tafel komt.' 'Die hang ik op het mededelingenbord.' 'Ik heb vandaag bij de lunch met mijn collega's zitten praten over waar jij en ik het gisteren over hadden, maar heel algemeen - over de toestand in Afghanistan en over het floreren van terroristische groeperingen en smokkelroutes na het vertrek van de Russkies. Ik vroeg of iemand ooit bevestiging had gekregen van grote drugskonvooien vanuit Kasjmir, door de westelijke territoria naar de Punjab. Louise, die het hele jaar door in contact staat met onze mensen in Noordwest-India, zei dat ze vernomen had dat die konvooien gestopt waren. De aanwezigheid van Pakistaanse commando-eenheden langs de grens hadden die route te riskant gemaakt.' 'O, nou ja...' 'Wacht even,' zei Lenny. 'Louise zei uit betrouwbare bron vernomen te hebben dat een Amerikaan die grote konvooien leidde nog steeds actief was.' 'Zei ze ook waar?' 'Zijn route begint nu in de streek rond het Wularmeer, in het noordwesten van Kasjmir, en loopt door de westelijke territoria naar een onbekende bestemming. Dat zou Batala of Kangra kunnen zijn - plaatsen waar je met elke soort smokkelwaar kunt aankomen.' 'Heel boeiend, Lenny. Maar met geruchten kan ik niet veel.' 'Je laat me mijn verhaal niet afmaken,' klaagde Lenny. 'Luister nou gewoon. Toen Louise ons over die nieuwe route vertelde, deed Jonathan, van onze afdeling Communicatie, ook een duit in het zakje. Hij vertelde dat hij zes weken geleden in Arlington was geweest, op het volgstation van Luchtdefensie, en daar had hij een paar zeer scherpe foto's gezien die van vijf kilometer hoogte gemaakt waren en met de computer waren opgewaardeerd. Hij was zeer onder de indruk, vooral van een foto van wat vermoedelijk een konvooi van bandieten was in de Pirpanjalbergen in het westen van Kasjmir.' 'Dat klinkt al beter.' 'Laat me uitpraten. De gezichten van verschillende mannen in die karavaan waren volgens Jonathan duidelijk zichtbaar. Ik vroeg hem of het gezicht van de leider ook te zien was, maar dat wist hij niet meer, hij wist alleen nog dat het prachtfoto's waren.' 'Lenny, je hebt net een gelukkig mens van me gemaakt. Ik ben je zeer dankbaar.' 'Wat ga je nou doen? Die foto's te pakken zien te krijgen?' 'Dat zal niet makkelijk zijn, maar dat is wel mijn bedoeling, ja,' zei Mike. 'Niet mijn naam noemen of over mijn collega's beginnen, hè? Dat Jonathan die foto's gezien heeft, is een grote gunst en zal ook wel een beetje met beroepstrots van die jongens in Arlington te maken hebben. Het was geheim materiaal en ze hebben Jonathan op het hart gebonden dat die daar niet over uit de school moest klappen.' 'En dat heeft hij ook niet echt gedaan.' 'Maar ik wel. Dus mondje dicht, tenzij je er prijs op stelt dat de douane in Delhi straks een kilo heroïne in je bagage aantreft.' 'Ik zal het onthouden. Nogmaals bedankt, Lenny. Je bent een schat.' Het kostte Mike twintig minuten om iemand van Lucht -defensie aan de lijn te krijgen die hem te woord wilde staan. Toen hij eindelijk een luitenant van de usaf te pakken had die verbonden was aan het volgstation, bleek de man niet van zins om hem door te verbinden met een van zijn superieuren. 'Luitenant Ross, ik moet iemand spreken in verband met mogelijk geheime satellietopnames,' zei Mike, en hij draaide zijn verhaal weer af. 'Ik heb volledig recht op zelfs de meest gevoelige informatie. Als u wilt, kunt u dat nu in de computer checken. Mijn veiligheidsrating, en mijn band met de Veiligheidsraad, garanderen mij toegang tot iedereen in Arlington die ik spreken wil.' 'Dat geloof ik allemaal graag, Mr Graham, maar ik ben niet bevoegd om u met iemand anders hier door te verbinden.' 'Wie kan mij dan wel doorverbinden met iemand die mij verder helpen kan?' 'Ik in elk geval niet,' zei Ross op ijzige toon. 'En ook al kende ik zo iemand, dan nog ben ik niet bevoegd om u door te verbinden.' 'Maar dat is krankzinnig.' 'U hebt recht op uw eigen interpretatie, meneer.' Mike legde de hoorn neer om de verbinding te verbreken, en pakte hem weer op. Hij toetste het nummer van de mobiele telefoon van C.W. Whitlock in. Toen Whitlock opnam, vertelde Mike hem over het hopeloze gesprek dat hij met Arlington gevoerd had. 'Je hebt ook de verkeerde weg bewandeld,' zei Whitlock. 'Ze staan niemand te woord die ze niet kennen. De officier die je heeft afgescheept, zal wel een lijst hebben geraadpleegd. Het komt erop neer dat als je daar niemand van gezicht kent, ze je, per telefoon noch per fax, zelfs niet de geringste dienst willen bewijzen.' 'Kennen ze jou?' 'Natuurlijk kennen ze mij,' zei Whitlock gladjes. Mike legde uit wat hij probeerde te pakken te krijgen. Hij voegde eraan toe dat hij het op prijs zou stellen als Whitlock er niets over zei tegen Philpott. 'Wat is dit eigenlijk voor jou?' vroeg Whitlock. 'Een vendetta?' 'Zoiets,' zei Mike; hij wist wel dat hij Whitlock niet met een regelrechte leugen kon afschepen. 'Het is een lang verhaal.' Hij zweeg. 'Nou ja, dat ook weer niet, maar nu is niet het juiste moment...' 'Luister,' zei Whitlock. 'Als ik te pakken krijg waar jij op aast, vertel jij mij wat erachter zit. Afgesproken?' 'Allejezus, C.W...' 'Afgesproken?' Mike knikte tegen de hoorn. Afgesproken.'