22

Het eerste wat Philpott deed toen hij zijn kamer in het Hotel Jammu Ashok betrad, was een stevig glas inschenken uit de fles cognac die hij zelf had meegenomen. Vervolgens ging hij erbij zitten om de situatie te overdenken. Toen hij een besluit had genomen, schonk hij nog een glas in. Voor hij naar bed ging, nam hij via een beveiligde lijn contact op met C.W. Whitlock. Het duurde even voor de decoder aan de Amerikaanse kant van de lijn zijn werk had gedaan, maar toen kwam Whitlock aan de lijn. 'Ik geloof dat ik ergens tegenaan ben gelopen wat direct aansluit bij wat TF3 hier aan het doen is,' vertelde Philpott hem. 'Maar dat vertel ik je een andere keer nog wel. Is er nog iets gebeurd?' 'Ja zeker,' zei Whitlock. 'Iets dat uw beweegreden om naar Kasjmir af te reizen ten dele tenietdoet. Beleidstoezicht heeft ons een memo gestuurd.' 'Ja?' 'Er is een datum geprikt voor een inspectie methodes en procedures. Over twee dagen.' 'Wat? Ook al weten ze dat ik er niet ben?' 'Inderdaad.' 'Maar hoe moet ik mezelf verdedigen als ik er niet ben?' 'Strikt genomen,' zei Whitlock, 'hoeft u zich ook niet te verdedigen, en hoeft u er ook niet bij te zijn, want feitelijk is de aanval helemaal niet op u gericht.' 'Met andere woorden: zij kunnen over me heen lopen of ik er nu bij ben of niet.' 'Ik ben erbij. En het is volledig mijn bedoeling om op te komen voor onze vrijheid om ons werk te doen zoals wij dat nodig achten en goeddunken.' 'Hebben we een beetje een pleidooi?' 'Daar werk ik nog aan.' Philpott zweeg en nam een slok cognac. 'Wat denk je nou werkelijk, C.W.? Is mijn huid nog te redden?' 'Alles is nog mogelijk. En ik doe mijn uiterste best.'

Intussen, in open land op een kilometer of honderdzestig ten noordwesten van het hotel van Philpott, zochten Mike en Sabrina, nog altijd te paard, aan de hand van de sterren hun weg naar het noorden. Als basisoefening zelfredzaamheid zou Mike ervan genoten hebben, maar nu het bittere noodzaak was, vond hij het allemaal van een frustrerende beperktheid. Hij zou zich er beter bij gevoeld hebben, zei Sabrina, als hij iets te eten had gehad. 'De paarden hebben meer geluk gehad dan wij,' zei ze. Haar stem galmde griezelig in het donker. 'Al dat lekkere frisse water, en dat voer - aardige mensen, hoor.' Onder andere omstandigheden zou Mike die mensen ook geweldig hebben gevonden. Maar hij had al vele uren vreselijke honger, en toen ze dat dorp waren binnengereden had hij even de hoop gekoesterd op een maaltijd, maakte niet uit wat, als hij de honger er maar mee kon verdrijven. Het mocht niet zo zijn. Die mensen waren ook op doorreis. Het was een spookstadje, en hoewel er een goede bron was, en die mensen voer bij zich hadden voor hun rijdieren, was er van extra voedsel voor mensen geen sprake. 'Dat kon ook alleen maar ons overkomen,' zei Sabrina nu. 'Wat?' 'Dat we een troep rondtrekkende acrobaten en jongleurs tegen het lijf moesten lopen.' ' Uitgehongerde acrobaten en jongleurs,' verbeterde Mike haar. 'Die de gezondheid van hun dieren belangrijker leken te vinden dan hun eigen gezondheid, zou ik daar nog aan toe kunnen voegen.' 'Ze waren gewoon eerlijk en vriendelijk, Mike. Dat kun je nog treffen in India. Fatsoenlijke mensen die niet de hele tijd aan zichzelf denken.' 'Dat zal best. Maar ik heb nog steeds honger. Ik dacht dat dat nou wel over zou zijn. Dat hoort toch zo, of niet?' 'Laten we nou maar gewoon zorgen dat we opschieten. Misschien dat we in een stadje van enige omvang de paarden kunnen verkopen zodat we tenminste wat kunnen eten.' 'Sssj!' Mike liet zijn paard stilstaan. 'Wat is er?' 'Sssj!' Ze bleven doodstil in het zadel zitten. De paarden stonden bewegingloos. Het was bijna windstil. 'Wat dacht je dat je hoorde?' 'Het was alsof iemand een kuch onderdrukte,' zei Mike. Ze luisterden weer. 'Het was zeker jouw beurt om te hallucineren,' zei Sabrina. 'Maak er maar een grapje van. Ik ben gewoon op mijn hoede, ik blijf alert. Dat hoort bij het werk.' 'O, sorry. Was ik even niet bij de les. Terwijl ik nog zoveel van jou kan leren.' Sabrina kon het gezicht van Mike niet zien, maar ze kon zich zijn gelaatsuitdrukking voorstellen. 'Ik hoef maar iets te zeggen, ik hoef maar dat aan impliciete kritiek aan te geven of jij gaat volledig in de verdediging,' zei hij. Zijn paard snoof. Sabrina schoot in de lach bij de gedachte dat het paard op Mike reageerde. 'Toe maar,' zei Mike. 'Lach maar. Lach me maar uit. Anderen uitlachen is de uitlaatklep van de arme van geest. Wist je dat?' 'Heb je die ook in kruissteek geborduurd?' Mike wilde nog iets anders zeggen, maar dat kreeg Sabrina niet meer te horen. Een hand greep haar van achteren bij haar shirt en trok haar uit het zadel. Toen ze op de grond viel, kreeg ze een klap op haar oor. Opeens was er licht. Aan beide kanten van de weg werden olielampen aangestoken, en Sabrina zag mannen met tulbanden die ze vasthielden. Weer bandieten, dacht ze. Dit land is een en al bandieten... Ze zag Mike. Hij rolde weg bij twee mannen die hem probeerden vast te houden. Sabrina was al met dezelfde manoeuvre bezig. Meteen toen haar schouders werden beetgepakt, bukte ze zich en maakte een koprol, zodat de handen hun greep verloren. Er klonk geschreeuw. Sabrina maakte twee buitelingen en sprong overeind. Toen ze achter zich een geluid hoorde maaide ze met haar arm naar links, raakte een man op zijn bovenlip en voelde het bot kraken. Acht!' riep Mike. 'Ze zijn met z'n achten!' Dat was iets wat ze van hem kon leren, de kunst om te tellen terwijl hij zichzelf verdedigde. 'Afstrepen!' riep ze terug. Een man brulde toen Mike in de lucht sprong en hem in zijn maag trapte. Een andere man krijste toen de olielamp waar hij mee zwaaide in zijn gezicht werd geduwd. 'Nog zes!' riep Mike. Sabrina rende tien stappen, bleef staan en draaide zich om met gestrekte armen en gebalde vuisten. Ze raakte twee mannen. Een van hen zakte op zijn knieën, waarop ze hem een klap op zijn keel gaf. 'Vijf!' riep ze. De andere man kwam maaiend met een mes op haar af. Ze bukte zich, hoorde het mes langs haar oor suizen, sloeg de handen ineen en gaf hem daarmee een mep in het gezicht. Hij ging zonder een kik te geven tegen de grond. 'Vier!' Mike had de gevallen olielamp gepakt en zwaaide ermee alsof het een brandend slagzwaard was. De vlammen loeiden in de gezichten van de overgebleven vier bandieten, die zich in slagorde probeerden te scharen. Sabrina gaf een man die overeind krabbelde een trap tegen zijn borst, waarna ze zich op het viertal stortte dat een poging deed Mike te omsingelen. 'Geronimo!' Ze pakte een van hen bij een oor en rende met hem weg, hem bijna omvertrekkend. De man krijste en zwaaide met zijn armen. De andere drie verspreidden zich, aan verwarring ten prooi. Mike greep een van hen bij de arm en draaide hem om. De schouder kraakte en de man ging jammerend tegen de grond. 'Nog twee!' schreeuwde Sabrina. 'Ze gaan ervandoor!' riep Mike. Hij pakte een olielamp van de grond en hield hem boven zijn hoofd. Twee bandieten renden weg in het struikgewas. De andere zes, in verschillende stadia van gewond zijn en bijna bewusteloosheid, lagen her en der op en langs de weg. Mike keek Sabrina aan en grinnikte. 'Geronimo?' zei hij. 'Dat flapte ik er zo uit.' Mike veegde zijn voorhoofd af. 'Nou ja. Daar kunnen ze het mee doen. Ze moeten nog een hoop leren als ze hier hun brood mee willen verdienen.' Sabrina wierp haar haren naar achteren en wees naar iets dat glinsterde in het flakkerende lamplicht. 'Ze hebben vervoer.' Mike pakte nog een olielamp op en gaf die aan Sabrina. Ze liepen tussen de bosjes door om te gaan kijken. Achter een boompje stond een gehavende Ford pick-up. 'Halleluja,' zei Mike zachtjes. 'Ik kan mijn ogen nauwelijks geloven.' Hij ging achter het stuur zitten, vond het sleuteltje en draaide het om. De motor startte en begon met een machtige dreun te draaien. Hij gaf gas en de motor gaf antwoord met een jankende uithaal. 'En nog eens halleluja. Hij is opgevoerd.' 'Hij trilt behoorlijk,' zei Sabrina. 'Hij is gemolesteerd,' riep Mike. 'Wat kun je ook van bandieten verwachten? Als we rustig aan doen, moet hij het toch kunnen volhouden.' Sabrina ging nog even terug om de schade op te nemen. Drie mannen waren overeind gekrabbeld. Ze deinsden achteruit toen ze haar zagen aankomen. De drie op de grond bewogen niet. Sabrina wees naar de paarden. 'Die zijn voor jullie,' zei ze. De drie mannen deinsden nog verder achteruit. 'Geluk ermee.' Op de weg raapte ze een oude Webley .38, een mes en een leren buidel op, waarna ze terugliep naar de pick-up. Toen ze instapte, hield ze de buidel op voor Mike en liet hem even voor zijn ogen dansen. Hij rinkelde. 'Valuta,' zei ze.'Ontbijt.'

Philpott ontmoette Ram Jarwal voor een lunch in de zonnige, geurende tuin van het Tao Café in Srinagar. De gerechten op het menu waren voornamelijk Chinees. Beide mannen bestelden bami goreng, met loempia's vooraf. Ram wekte een ingehouden indruk. Philpott, die hem nooit eerder had ontmoet, wist niet beter dan dat dat zijn gewone manier van doen was. 'Ik ben hier eigenlijk in een opwelling heen gevlogen,' zei Philpott. Hij legde uit dat het oorspronkelijk zijn bedoeling was geweest om onderzoek te doen naar de zwarte handel in hulpgoederen. 'Maar ik werd op een ander spoor gezet. En daar wilde ik eigenlijk eens over praten met Mike, Sabrina en Lenny.' Toen ze elkaar eerder over de telefoon gesproken hadden, had Ram uitgelegd dat de hinderlaag was mislukt en dat Mike, Lenny en Sabrina waren achtergebleven toen het team scherpschutters van de politie was vertrokken. 'Ik moet u eerst bijpraten,' zei Ram nu. 'Ik heb nog geen uur geleden Mike aan de telefoon gehad. Hij is met Sabrina onderweg hier naartoe in een pick-up die ze op een bende struikrovers hebben buitgemaakt...' 'Voor die twee is het leven één groot avontuur.' 'Het trieste is, Lenny Trent is dood.' 'O, God...' 'Hij is doodgeschoten. Meer weet ik niet.' Philpott schudde zijn hoofd. 'Wat verschrikkelijk. Wat verschrikkelijk. Zo'n goeie, levenslustige vent...' Even trommelde hij afwezig op de tafel. 'Hoe zit het met zijn stoffelijk overschot? We zullen wel het een en ander moeten regelen.' 'Volgens Mike is zijn lichaam op het station van Jerrida,' zei Ram. 'Ik heb het al geregeld met de vn. Er wordt contact opgenomen met Drugwatch International. Als het goed is, wordt hij binnen vierentwintig uur gerepatrieerd.' 'Nou.' Philpott leunde achterover en vouwde zijn handen in zijn schoot. 'Wat een treurige dag.' 'Het was helemaal een fiasco,' zei Ram. 'De hinderlaag liep in het honderd, vervolgens werden Mike en Sabrina gevangengenomen door de bandieten die zij erin hadden willen laten lopen, en alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was, bleek die Amerikaanse bandietenleider ook nog eens niet te zijn wat Mike gedacht had.' 'Mike zal vast goede redenen hebben gehad om er werk van te maken,' zei Philpott. 'Daar twijfel ik niet aan. Een agent kan een mogelijkheid niet zomaar laten lopen omdat er een kansje bestaat dat het nergens op uitdraait.' 'Zoiets zei Lenny Trent ook, de avond voor ze vertrokken. In zijn vak, zei hij, was de weg naar het succes geplaveid met mislukkingen.' 'Wijze woorden,' zei Philpott. 'Als je onze successen goed bekijkt, en dan vooral de grote successen, zul je zien dat ze zijn ingebed in dwalingen en fiasco's.' 'Nou.' Ram probeerde de somberheid te verdrijven met een montere toon. 'En wilt u nog over dat zijspoor praten waar u onverwacht op terecht bent gekomen?' 'Ja zeker wil ik dat.' Philpott vertelde Ram over de boerderij. Hij was erheen gegaan om aanwijzingen te zoeken dat er gehandeld werd in hulpgoederen, en had tot zijn verbazing ontdekt dat het een basis was van een drugsbende. 'Daar moeten we iets mee kunnen,' zei hij. 'Het zou kunnen dat die boerderij een rol speelt in de drugslijn die Mike en Sabrina proberen op te rollen.' Ram schraapte voorzichtig zijn keel. 'Dat van die boerderij weten we al, meneer Philpott.' 'Wat - dat daar drugs worden doorgesluisd?' 'Dat is zelfs het enige dat we van die boerderij weten. Als er ook connecties zijn met de zwarte handel in hulpgoederen, hebben we tot dusver nog geen inlichtingen die dat bevestigen.' 'Wat gebeurt er dan op die boerderij?' 'Daar worden drugskoeriers van bagage voorzien en op pad gestuurd. We hebben al een agent die via die boerderij op weg is naar China. Wat hij aan inlichtingen opdoet zou de grondslag kunnen vormen voor een zaak tegen die bende. Misschien dat we er zelfs achter kunnen komen waar die drugs precies vandaan komen. Het probleem met die boerderij is dat als wij al te veel interesse tonen, ze de hele handel gewoon ergens anders naartoe verhuizen.' Philpott staarde naar zijn bord. 'Sjonge jonge, voel ik me even onnozel, zeg. Ik dacht toch echt dat ik ergens op gestuit was waar niemand iets vanaf wist.' 'Ik weet een en ander over de zwarte handel in deze contreien,' zei Ram. 'Ze verhuizen hun basis sowieso geregeld, of ze nu tegen de lamp dreigen te lopen of niet. Het is een andere diersoort. Niets krijgt bij hen de kans om ingesleten te raken, zij geloven niet in vaste patronen.' 'Dus als die boerderij een maand geleden voor de zwarte handel werd gebruikt...' 'Is de kans groot dat dat nu niet meer zo is. Die mensen huren huizen voor zeer korte termijn.' 'Vertel me alsjeblieft niets meer,' zei Philpott. 'Anders is de kans groot dat ik te gedeprimeerd raak om mijn lunch nog op te eten.'

Later die middag belde Philpott C.W. Whitlock in New York. Whitlock wist het al van Lenny Trent en bevestigde dat het lichaam werd teruggevlogen naar de Verenigde Staten. Philpott vertelde hem over het misverstand rond de boerderij. 'Ik heb het gevoel dat de hele zwarte handel hier een grondige, gedetailleerde analyse vereist, voor een offensief ook maar wordt overwogen.' 'Laat u zich niet deprimeren,' zei Whitlock. 'Die boerderij was toch niet de enige reden dat u naar India bent gegaan?' 'Nee, dat niet. Ik heb trouwens zitten denken, ik zou nog terug kunnen komen en zelf de verdediging op me nemen bij die verdomde hoorzitting.' 'Nee, doe dat nou niet.' Whitlock reageerde iets te snel. 'Dat neem ik liever op me.' 'Maar als ik er zelf bij ben, kan ik...' 'Gelooft u mij nou eens op mijn woord, het zou beter zijn als u blijft zitten waar u zit. Ons pleidooi vraagt om een kalme benadering...' 'En jij denkt dat ik daar niet toe in staat ben?' 'Het lijkt me gewoon beter als u het aan mij overlaat.'